Γ. Βογιατζής - ΛΑΥΡΙΟ (1966)
Πικρό το χώμα,
καπνιασμένος ουρανός,
στο ταβερνάκι σμίγουνε κρασί και πόνος.
Κλειστό το στόμα,
δαχτυλίδια ο καπνός,
θύμησες, μίση χάνονται·
και μένεις μόνος.
Φτωχό μουράγιο,
μεγαλείο μακρινό,
κι ο γέρο κάβος διηγιέται ιστορίες.
Πολύ κουράγιο,
το ψωμί νυχτερινό,
μα στην καρδιά μου κι ο ναός κι οι γαλαρίες.
Μουντή πλατεία,
κουρνιασμένες γειτονιές,
όλα νανούρισμα στα πρώτα όνειρα μου.
Ω πολιτεία,
που ζεσταίνεις παγωνιές,
από τον κόρφο σου ξανοίγω τα φτερά μου.
fb-Takis
2fA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου