"Καθ’ οδόν.. "

 

-  Θανάσης Παπαθανασίου

Η αφήγηση του Χριστιανισμού για την ενανθρώπιση του Θεού του, έχει ως κέντρο βάρους την πιο αποφασιστική αλληλεγγύη προς τους απόκληρους.
Αλληλεγγύη που εκδηλώνεται όχι με κάποιες χειρονομίες, αλλά με την ταύτιση μαζί τους.
Ο Χριστός δεν στηρίζει απλώς τους απόκληρους· γίνεται απόκληρος.

Η αλλαγή του εαυτού είναι τρόπος αλλαγής του κόσμου.
Ο Χριστός δεν γεννιέται σε παλάτι, αλλά ούτε καν σε σπιτικό.
Γεννιέται καθοδόν (την Παναγία, λέει, την έπιασαν οι πόνοι μεσοστρατίς) και στα άκρα της ανθρώπινης συνθήκης.

Ο Λουκάς λέει ότι η Μαριάμ φάσκιωσε το νεογέννητο σε παχνί, «διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» –δεν βρήκαν χώρο ούτε σε πανδοχείο...

Στη γέννηση του Χριστού δεν συμμετείχε στο παραμικρό η πολιτική ελίτ και το θρησκευτικό κατεστημένο. Συμμετείχαν, όμως, οι απρόσμενοι: κάμποσοι τσοπάνηδες και τρεις αλλοδαποί (οι τρεις μάγοι, αναζητητές που δεν ανήκαν στον Ισραήλ).
Και συμμετείχαν μετακινούμενοι, αποδεχόμενοι μια μυστήρια πρόσκληση και μεταβαίνοντας στον στάβλο.

Με την ελεύθερη ανταπόκρισή τους, ο χώρος ο πέραν και των «μη-τόπων» μετατρέπεται σε «ανθρωπολογικό τόπο»...

 

vb – 2fA

                                                       

Share