"Ανάσα από το μέλλον "

 

Θ. Ν. Παπαθανασίου  -  Χριστούγεννα. Ανάσα από το μέλλον.
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]

[...] Πίστη, ελπίδα και όραμα είναι όψεις μιας θεμελιώδους δυνατότητας, η οποία κάνει άνθρωπο τον άνθρωπο. Είναι η συγκλονιστική δυνατότητα να μην υπάρχεις σαν αντικείμενο ριγμένο στον κόσμο όπως λάχει, αλλά ως ανήσυχη ύπαρξη, διψασμένη για κάτι που ξεπερνά το παρόν και την τωρινή μορφή του κόσμου.
Είναι η δυνατότητα να μην καταπιείς τη ζωή αμάσητη, αλλά να της βάλεις ερωτηματικά και να λαχταρήσεις κάτι πέρα κι από σένα τον ίδιο. [...]

Το κάνω πιο προσωπικό.
Τι σημαίνει για μένα, ως Χριστιανό, η ελπίδα, και πώς σχετίζεται με τα Χριστούγεννα;

Πρώτα απ’ όλα, τα Χριστούγεννα δεν είναι επετειακός εορτασμός.
Δεν είναι δηλαδή απλώς ανάμνηση ενός γεγονότος περίκλειστου στο παρελθόν, από το οποίο όλο και απομακρυνόμαστε μοιραία.
Στη χριστιανική οπτική ο εορτασμός των Χριστουγέννων είναι το πανηγύρι χαράς για ένα ανατρεπτικό ξεκίνημα, το οποίο θα ολοκληρωθεί στο μέλλον.
Τι εννοώ;

Στη Βηθλεέμ ο Θεός αυτοπροσώπως έκανε τον άνθρωπο εαυτό του και πρόσφερε στον άνθρωπο τον εαυτό του.
Χριστούγεννα είναι η άφιξη του κορυφαίου αλληλέγγυου, ο οποίος δεν κάνει απλώς μια περαντζάδα από τις ζωές των κακουχουμένων, αλλά γίνεται αυτοπροσώπως συγκακουχούμενος.

Ανατρεπτικό!
Όσοι σήμερα στολίζουν τη φάτνη σαν ονειρεμένο μπαγκαλόου, αλλά και όσοι αρνούνται ιδεολογικά να τη στολίσουν, αμφότεροι προσπερνούν ότι η φάτνη σημαίνει ρυπαρό στάβλο και ότι όσοι την πλησίασαν ήταν… outsiders: τρεις αλλοδαποί (οι μάγοι) και κάμποσοι παρακατιανοί (οι τσοπάνηδες).

Η γέννηση του Χριστού δεν ολοκληρώθηκε με το κόψιμο του ομφάλιου λώρου του.
Ολοκληρώθηκε… το Πάσχα. Παλαβό; Πείτε το κι έτσι.
Είπαμε! Ποια πίστη θα πάρει χημική πιστοποίηση;

Στον Γολγοθά λοιπόν, ο Χριστός προσέλαβε και τα έσχατα σημεία της ανθρώπινης συνθήκης: την αδικία, τον παραλογισμό, την εγκατάλειψη.
Αν θα είχε ζήσει χρόνια πολλά κι ανέφελα, το πολύ-πολύ να είχε προσλάβει τη ζωή μιας φαντασιακής ελίτ. Όχι της πραγματικής ανθρωπότητας.

Αυτή η παράδοξη διαδρομή της θυσιαστικής αγάπης (φάτνη – Γολγοθάς) καταλήγει στην Ανάσταση. Χάριν της Ανάστασης έγινε η Χριστού-Γέννα, και χάριν του φτασίματος του ανθρώπου στην Ανάσταση, ώστε τελικά να κατορθωθεί το αδιανόητο: η συντριβή κάθε θανάτου, κυριολεκτικά και μεταφορικά. [...]

Το φως των Χριστουγέννων λοιπόν δεν μεταφέρεται με τους γλόμπους, μεταφέρεται με τη στάση ζωής και με την πράξη.

Έχει γίνει του συρμού η φράση «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».
Μα, δεν την βρίσκω ελπιδοφόρα φράση! Αντιθέτως, τη βρίσκω φριχτή!
Τι να την κάνω μια ελπίδα που τελικά θα πεθάνει κι αυτή;

Θα προτιμήσω λοιπόν την ελπίδα, την οποία δεν ματαιώνει ούτε ο θάνατος.
Θα εμπιστευτώ την χριστουγεννιάτικη ελπίδα της Ανάστασης, την ελπίδα για έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, την ελπίδα που θα συνεχίσει να φωτίζει, ακόμα κι όταν κλείσει η παρένθεση των εορταστικών φωτισμών.

 

πΖ – 2φΑ

                                                  

Share