"Ουρανοδρόμος Κλίμαξ "

 

Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου  -  ΟΥΡΑΝΟΔΡΟΜΟΣ ΚΛΙΜΑΞ
Λόγος ένατος, "Περί μνησικακίας"

1. Ομοιάζουν, οι μεν ευλογημένες και όσιες αρετές με την κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα που έπεσε από τα χέρια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου.
Διότι οι μεν πρώτες, καθώς η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον που το επιθυμεί.
Ενώ οι άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγωνται μεταξύ τους. Διά τούτο και μόλις προηγουμένως ακούσαμε τον ασύνετο θυμό να ονομάζη ιδικό του τέκνο την μνησικακία. Τώρα λοιπόν που το καλεί ο καιρός, ας ομιλήσωμε και γι’ αυτήν.

2. Μνησικακία σημαίνει κατάληξις του θυμού, φύλαξ των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής*, εκκοπή της δεήσεως, αποξένωσις της αγάπης, καρφί εμπηγμένο στην ψυχή, αίσθησις δυσάρεστη που αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη που γεννώνται από άλλα πάθη και όχι σε αυτά που γεννούν. Γι’ αυτό δεν σκοπεύομε να ομιλήσωμε πολύ περί αυτής.

3. Όποιος κατέπαυσε την οργή, αυτός εφόνευσε την μνησικακία, διότι για να γεννηθούν τέκνα πρέπει να ζη ο πατέρας.

4. Όποιος απέκτησε την αγάπη, έγινε ξένος της οργής. Εκείνος όμως που διατηρεί την έχθρα, συσσωρεύει στον εαυτόν του άσκοπα ενοχλητικά βάρη.

5. Η τράπεζα και το γεύμα της αγάπης διαλύουν το μίσος, και τα ειλικρινή δώρα μαλακώνουν την ωργισμένη ψυχή. Η απρόσεκτη συμπεριφορά κατά την τράπεζα είναι μητέρα της παρρησίας. Και από το παράθυρο της αγάπης κάνει την εμφάνισί της στην τράπεζα η γαστριμαργία.

6. Είδα μίσος να διασπά πολυχρόνιο πορνικό δεσμό, και είδα -πράγμα παράδοξο!- μνησικακία να τον διατηρή πλέον οριστικά διαλελυμένο. Θαυμαστό πράγματι θέαμα! Ένας δαίμων να θεραπεύη από άλλον δαίμονα! Πρόκειται μάλλον για έργο της προνοίας και επεμβάσεως του Θεού, και όχι της θελήσεως των δαιμόνων.

7. Η μνησικακία ευρίσκεται μακρυά από την φυσική και αυθόρμητη και στερεωμένη αγάπη. Σ’ αυτήν όμως την αγάπη πλησιάζει εύκολα η πορνεία, και βλέπεις στο περιστέρι να εισχωρή ανεπαίσθητα η ψείρα.

8. Να μνησικακής πολύ εναντίον των δαιμόνων και να εχθρεύεσαι πολύ και διαρκώς την σάρκα σου. Η σάρκα είναι ένας αχάριστος και δόλιος φίλος, και όσο την περιποιείται κανείς, τόσο περισσότερο αυτή βλάπτει.

9. Η μνησικακία γίνεται και ερμηνευτής των Γραφών, προσαρμόζοντας και εξηγώντας τα λόγια του Αγίου Πνεύματος κατά τις ιδικές της διαθέσεις. Ας την καταισχύνη όμως η προσευχή που μας παρέδωσε ο Ιησούς, (το «Πάτερ ημών»), την οποία δεν μπορούμε να την ειπούμε όπως αυτός, εάν μνησικακούμε.

10. Αν δεν μπορής, μολονότι επάλαιψες πολύ, να διαλύσης εντελώς το σκάνδαλο της μνησικακίας, δείξε στον εχθρό σου, έστω με λόγια, ότι μετενόησες. Έτσι θα συμβή να εντραπής την παρατεινομένη υποκρισία σου, και να τον αγαπήσης ολοκληρωτικά, κεντώμενος και καιόμενος σαν με πυρ από τις τύψεις της συνειδήσεως.

11. Τότε θα καταλάβης ότι απηλλάγης από αυτήν την «σαπίλα», την μνησικακία δηλαδή, όχι όταν προσεύχεσαι για εκείνον που σε ελύπησε ούτε όταν του προσφέρης δώρα ούτε όταν του στρώσης τράπεζα, αλλά όταν μάθης πως του συνέβη κάποια συμφορά, ψυχική ή σωματική, και πονέσης και κλαύσης σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου.

12. Ησυχαστής που διατηρεί μνησικακία ομοιάζει με εμφωλεύουσα ασπίδα, η οποία περιφέρει μέσα της θανατηφόρο δηλητήριο. Η ανάμνησις των παθημάτων του Ιησού θα θεραπεύση την ψυχή που μνησικακεί, διότι θα αισθάνεται υπερβολική εντροπή, ενώ θα αναλογίζεται την ιδική Του ανεξικακία.

13. Στο σάπιο ξύλο γεννώνται σκουλήκια. Ομοίως και σε ανθρώπους με πραότατη επιφανειακή συμπεριφορά και νοθευμένη ηρεμία και ησυχία προσκολλάται η οργή. Όποιος την απεδίωξε από μέσα του, ευρήκε την άφεσι των αμαρτιών του. Όποιος αντιθέτως προσκολλάται σ’ αυτήν, εστερήθηκε τους οικτιρμούς του Θεού.

 

Pemptousia – 2φΑ

                                                      

"Ευαγγελισμός! "

 

"Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και του Έθνους μας"
Κωνσταντίνος Γανωτής

Όλος ο κόσμος γιορτάζει σήμερα και πανηγυρίζει χαρούμενα για τον άγιο Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, που είναι και Ευαγγελισμός δικός μας, όλου του κόσμου.
Αρχάγγελος ευαγγελίζεται στην Παρθένο Μαρία ότι θα γεννήσει τον Σωτήρα του κόσμου, αλλά έμμεσα και σε μας, σε όλους τους ανθρώπους όλης της ανθρώπινης ιστορίας, ότι η Παρθένος Μαρία θα γεννήσει τον Σωτήρα μας, τον δικό μας Σωτήρα.

Κι ο λαός μας δέχτηκε τον Ευαγγελισμό του με ταπείνωση και με μαρτυρικό φρόνημα.
Με τον θερμό τους ζήλο οι πρόγονοί μας και με την υπέροχη γλώσσα τους εξάπλωσαν την πίστη και τη φωνή του Ευαγγελίου σ’ όλο τον κόσμο.

Ένας τέτοιος όμως εργάτης του Ευαγγελισμού έπρεπε να δοκιμαστεί και να ασκηθεί στην αγιότητα, για να παίξει τον υπερφυσικό του ρόλο.
Γι’ αυτό ο εθνικός μας ποιητής ονοματίζει την Ελλάδα «μητέρα μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα».

Κι έτσι ο λαός μας πέρασε πρώτα από το καμίνι των μεγάλων διωγμών και βγήκε απ’ αυτούς με χιλιάδες μάρτυρες αλλά και με την δόξα, που της χάρισε ο Θεός.
Ο Θεός που πήρε το τεράστιο παγκόσμιο κράτος των Ρωμαίων κατακτητών και διωκτών Ρωμαίων και το ακούμπησε στα χέρια των θυμάτων τους κι έτσι έγινε η Ρωμιοσύνη, αυτό που το ονόμασαν Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ένα παγκόσμιο κράτος με Ορθόδοξη πίστη και γλώσσα Ελληνική.

Κι έτσι ύστερα από τη δοκιμασία μας στον πόνο του μαρτυρίου η πατρίδα μας δοκιμάστηκε και στη δόξα κι έγινε φάρος, που φώτισε τον κόσμο στην Αλήθεια και τον φωτίζει ακόμα.

Στο τέλος όμως οι άρχοντές μας εμέθυσαν από τη δόξα της εξουσίας κι έχασαν την ταπείνωση.
Έτσι ο Θεός μάς υποδούλωσε σε βάρβαρο λαό «διά τας αμαρτίας ημών», όπως ομολογούσαν οι πατέρες μας. Και έπεσε πάλι στην αφάνεια και στο μαρτύριο ο λαός μας και δίδαξε πάλι με άλλο τρόπο την αρετή της πίστης και της ταπείνωσης.

Για 400 και αλλού για 500 και 600 χρόνια υπέμεινε ο λαός μας ένα ατελείωτο μαρτύριο, για να κρατήσει την πίστη του. Οι περιηγητές μαρτυρούν ότι κανένας λαός δεν πέρασε τόσα και τόσο βαριά μαρτύρια, για να κρατήσει την θρησκεία του.

Ο λαός μας σ’ όλη τη μακρότατη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ανέδειξε τριάντα χιλιάδες νεομάρτυρες και μάλιστα συχνά νεομάρτυρες παιδιά.
Πώς μπορούμε να μιλήσουμε για την καρτερία των προγόνων μας στα μαρτύρια της πίστης τους χωρίς να αναφέρουμε τον Ιωάννη τον Μονεμβασιώτη, παλληκαράκι 15 χρονών, που τον αγόρασε ένας αγάς της Θεσσαλονίκης κι αυτόν και τη μάνα του κι ήθελε να τον αλλαξοπιστήσει, για να τον κάνει γιό του, γιατί ήταν άτεκνος.

Τον εξεβίαζε να καταλύσει τη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, για να ξεκόψει απ’ την πίστη του Χριστού. Αυτός αρνήθηκε σταθερά να φάει τα φαγιά τους κλεισμένος στο στάβλο του αφέντη του με καθημερινά βασανιστήρια.
Αντιμετώπισε και τον πειρασμό της μάνας του, που τον παρακαλούσε με δάκρυα να διακόψει τη νηστεία, για να μην την αφήσει μόνη της σ’ αυτόν τον κόσμο, αφού οι Αλβανοί είχαν σφάξει τον ιερέα πατέρα του.

Και στη μάννα του αντιστάθηκε ο δεκαπεντάχρονος νεομάρτυρας με τούτα τα λόγια: Εγώ είμαι γιός παπά και πρέπει να φυλάττω καλύτερα τα έθιμα της Εκκλησίας μας από τους γιούς των λαϊκών. Κι αν δεν τηρήσουμε αυτά τα μικρά, πώς θα τηρήσουμε εκείνα τα μεγάλα;

Και στο τέλος τον έσφαξε ο αφέντης του και τα λείψανά του θαυματουργούν τώρα στο χωριό του Γεράκι κοντά στη Μονεμβασιά. Τελειώθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1773.

Οι μάρτυρες της θρησκείας στην Τουρκοκρατία κρατούσαν αναμμένη τη φλόγα της πίστης στις καρδιές των ραγιάδων και στήριζαν την ελπίδα ότι το γένος θα λευτερωθεί.

Κι ένας άλλος ήρωας παιδομάρτυρας στόλισε την Τουρκοπατημένη πατρίδα μας, ο Νικόλαος ο παντοπώλης, παλληκαράκι από το Καρπενήσι, που μαρτύρησε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1672 στην Πόλη με παρρησία Χριστού.

Από τα παραδείγματα αυτά καταλαβαίνουμε πως η σκλαβιά του Γένους μας ήταν ένα μαρτύριο εθνικό, που ωρίμαζε μέσα στις καρδιές των ραγιάδων την ελπίδα της λευτεριάς.

 

Koinoniaorthodoxias – 2fA

"Η πιο καθαρή σχέση "

 

π. Δημήτριος Στανιλοάε
"Η θέωση στην καθημερινότητά μας"
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Η Ορθοδοξία δεν αφήνει τον άνθρωπο να μένει στάσιμος, αλλά του δίνει το αίσθημα ότι ο Θεός είναι εδώ, ότι ο άνθρωπος μπορεί, μέρα με τη μέρα να γεμίζει ακόμη περισσότερο από Αυτόν, κάθε μέρα να θεώνεται και πιο πολύ.

Αυτή η θέωση δεν είναι κάτι το ψυχολογικό, αλλά είναι η όλο και πιο καθαρή σχέση του ανθρώπινου προσώπου με τον Θεό και με τους ανθρώπους.
Θέωση είναι να είσαι θεός διά μετοχής, να ομοιάζεις με τον Θεό, να είσαι γεμάτος καλοσύνη, ταπείνωση, να μπορείς να δίνεσαι αναλαμβάνοντας την ευθύνη που ο Θεός ανέλαβε για μας διά του Χριστού.
Πρόκειται για μια πολύ χειροπιαστή θέωση, η οποία ανταποκρίνεται απολύτως στις ανάγκες των ανθρώπων.

Δεν είναι μια θέωση που διακρίνει τον άνθρωπο, ώστε να λένε γι' αυτόν: "είναι άγιος, δεν έχει καμιά σχέση μ' εμάς". Κάνει τον άνθρωπο να συμμετέχει με προθυμία, να δίνεται στους άλλους, να διαθέτει κατανόηση και λεπτότητα, να είναι πρόθυμος να βοηθήσει· μέρα με την ημέρα, η ανθρωπιά του γίνεται πιο φανερή, αδυνατεί πια να υποφέρει το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους αποδίδεται λιγότερη αξία και σεβασμός από άλλους.

Ο πνευματικός άνθρωπος υποφέρει για όλα τα βάσανα που υπάρχουν πάνω στη γη, σε όλο τον κόσμο. Θέλει να πονέσει ο ίδιος αντί γι' αυτούς και να τους ανεβάσει όλους σ' ένα άλλο φυσικό και πνευματικό επίπεδο.
Η ειλικρινής αδελφοσύνη είναι εφικτή.

Ο ίδιος ο ιερέας οφείλει να είναι αδελφός για τους άλλους.
Έχει αναλάβει την ευθύνη να κινητοποιεί την αδελφοσύνη και την προσευχή.
Ο ιερέας έχει μεγάλη κοινωνική ευθύνη: είναι αυτός που δυναμώνει τις σχέσεις κοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων διά μέσου της προσευχής και της αλληλεγγύης, αυτός που ενεργοποιεί τη χριστιανική ζωή, προσφέροντας και τη δική του πρωτοβουλία, όχι μόνο μέσα στη Λειτουργία, όταν προτείνει μια τέτοια προσευχή, αλλά μέσα από καθετί που αφορά το πλησίασμα των ανθρώπων προς τον Θεό και μεταξύ τους.

 

πΖ – 2φΑ

                                                                 

"Απέλθομεν εἰς Ἱεροσόλυμα "

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

 

"H Σαρακοστή έχει δυο μέρη.
Πριν από την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης η Εκκλησία μας προτρέπει να αυτοσυγκεντρωθούμε, να πολεμήσουμε τη σάρκα και τα πάθη, το πονηρό και κάθε άλλη αμαρτία.
Αλλά και όταν τα κάνουμε όλα αυτά μας παρακινεί συνέχεια να κοιτάζουμε μπροστά, να εξετάζουμε την προσπάθειά μας και να την υποκινούμε για «κάτι καλύτερο» που είναι προετοιμασμένο για μας.

Μετά από την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης, το μυστήριο του Πάθους του Κυρίου, του Σταυρού Του και του θανάτου γίνεται το κέντρο σε όλες τις ιεροτελεστίες της Σαρακοστής, γίνεται κέντρο το «ἀπέλθομεν εἰς Ἱεροσόλυμα…»."

 

2φΑ

                                                                            

"Εγωισμός και ταπείνωση "

 

Δημήτριος Παναγόπουλος, ο Ιεροκήρυκας

Πολλοί νομίζουν, ότι για να αποκτήσουν ταπεινοφροσύνη, πρέπει να έχουν Άγιο Πνεύμα.
Στην επιστολή του όμως προς Γαλάτας. λέγει ο Απόστολος Παύλος:
«Ο δε καρπός του Πνεύματος έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ. 5,22-23).

Ταπεινοφροσύνη δεν λέγει.
Ώστε, δεν είναι καρπός Αγίου Πνεύματος η ταπεινοφροσύνη.
Την ταπεινοφροσύνη θα την βάλω εγώ και εσύ.

Είπε ο Χριστός, σαν απαύγασμα από την παραβολή του Φαρισαίου και του Τελώνου:
- Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται
(Λουκ. 18,14).
Άρα είναι στα χέρια μας η ταπείνωση και ο εγωισμός. Είμαστε εμείς οι υπαίτιοι.

Δεν μπορείς να πεις στον Χριστό: - Δώσε μου ταπείνωση...
Όχι! - Ταπεινώσου, θα σου πει ο Χριστός.

Εσύ και εγώ θα πιάσουμε τον εαυτό μας και θα τον στραπατσάρουμε και θα τον πετάξουμε στην άκρη, όπως πετάς ένα πατσαβούρι με στάχτη.
Έτσι να θεωρείς τον εαυτόν σου.
Είναι μια εργασία που θα κάνει ο καθένας επάνω στον εαυτόν του.

Ούτε πουλιέται η ταπείνωση, ούτε αγοράζεται, ούτε δωρίζεται.
Είναι μια εργασία πολυχρόνια. Θα αισθανθεί πολύ πόνο ο άνθρωπος για να ταπεινωθεί, διότι είναι δύσκολο να φύγει το εγώ του ανθρώπου.

Και εάν δεν φύγει το εγώ, δεν υπάρχει θέση για την ταπείνωση.
Θα πρέπει να φύγει το εγώ, να εξοστρακιστεί, για να έρθει η ταπείνωση στην επιφάνεια.
Πολλά πράγματα μπορεί ο άνθρωπος να κόψει. Πολλά πράγματα μπορεί να αποβάλλει, να περιορίσει, να εγκαταλείψει, το εγώ του όμως είναι δύσκολο...

Λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος πάνω σε αυτό: Ο άνθρωπος είναι ενδεδυμένος με διάφορα σακάκια. Αγωνιζόμενος αποβάλλει το σακάκι της ψευτιάς, το σακάκι της πορνείας, το σακάκι της βλασφημίας, βγάζει, βγάζει...
Το τελευταίο σακάκι που θα βγει και μαζί με δέρμα θα ξεκολλάει από πάνω, είναι το σακάκι του εγωισμού. Το εγώ το ανθρώπου.

Γι’ αυτό και ο Χριστός όταν εκήρυξε, δεν είπε αφήστε τα πορτοφόλια σας, αφήστε τις γυναίκες σας, αφήστε τη δουλειά σας, αλλά είπε να αφήσετε το εγώ σας και να ‘ρθείτε κοντά Μου.
Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν (Μαρκ. 8,34).
Να αρνηθεί το εγώ του ο άνθρωπος.
Διαφορετικά δεν μπορείς να πας κοντά στον Χριστό με το εγώ σου.
Και όταν ο άνθρωπος αρνείται το εγώ του, τόσο προχωρεί η ταπεινοφροσύνη του.

Διότι αμέσως καταλαμβάνεται σαν υδράργυρος.
Πως ο υδράργυρος ανεβαίνει με τον πυρετό ή φεύγει, έτσι ακριβώς γίνεται η αυξομείωση εγωισμού και ταπείνωσης.
Όσο ανεβαίνει ο εγωισμός, τόσο φεύγει η ταπείνωση.
Και όσο φεύγει ο εγωισμός, τόσο καλύπτει η ταπείνωση.

Ο Απόστολος Πέτρος λέει στην πρώτη του επιστολή: Ταπεινώθητε ουν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού, ίνα υμάς υψώση εν καιρώ (Α’ Πέτρου 5,6).
Ταπεινωθείτε δηλ. μόνοι σας, για να σας σηκώσει ο Θεός μίαν ημέρα.
Και όσο ο άνθρωπος θελήσει να περιορίσει τον εαυτόν του, τόσο περισσότερο θα τον ανεβάσει ο Θεός.

Δεν είναι λοιπόν, ότι υπάρχει συνταγή, θα κάνεις αυτό και αυτό για να είσαι ταπεινός.
Θα κάνεις αυτό και αυτό, για να αποκτήσεις ταπείνωση.
Είναι εσωτερικό φρόνημα ενός εκάστου.

Και ξέρετε από πού ξεκινάει η ταπείνωση. Από τον φόβο του Θεού.
Τι πάει να πει φόβος Θεού; Να σέβεσαι, να λογαριάζεις, να υπολογίζεις τον Θεό.
Ταπεινώνεσαι και θέτεις τον εαυτόν σου κάτω από το θέλημα του Θεού.
Και το θέλημα του Θεού, δεν είναι ποτέ αντίθετο με το πνευματικό συμφέρον του ανθρώπου. 

 

2φΑ

                                                                      

Για δες!

 

ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ

Χωρίς να περιμένω κάτι
ή κάποιοι να με περιμένουν
νοιώθω πραγματικά ελεύθερος
να κάθομαι σ’ ένα τυχαίο σκαλοπάτι
μαζί σου

κι εκείνο που μ’ αρέσει ιδιαίτερα
θα έλεγα, εκτιμώ σε σένα
είναι που προτιμάς αντί να κοιτιόμαστε
ερευνητικά στα μάτια
αναλύοντας αισθήματα,
να κοιτάζουμε πάντα κι οι δυο
χωρίς πολλά λόγια
προς την ίδια κατεύθυνση.

 

Δ - 2φΑ

                                                      

"Ο σιωπών Θεός "

 

Κική Δημουλά  -  Ο σιωπών Θεός και οι απώλειές μας
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Εν αρχή, όσο κι αν τίθεται στο τέλος, ευχαριστώ τον υπεράνω ημών, τον μέγιστο ποιητή των πάντων, για την μακροζωία που δίνει ο ίδιος στο αναπάντητο σιωπώντας.
Εξασφαλίζει έτσι την αθανασία των ερωτημάτων και χωρίς αυτά τα ερωτήματα και ο άνθρωπος και η τέχνη και η ποίηση θα είχαν παραιτηθεί από την αναζήτηση του χαμένου χρόνου.

Ευχαριστώ τον Θεό, και που ο ίδιος μας κρύβεται και για όσα μας κρύβει και ίσως αυτή η απόκρυψη να είναι ένα είδος κιβωτού για να σωθούμε απ’ τον κατακλυσμό τόσων αληθειών.

(ακροτελεύτιο ομιλίας)

Κύριε
μη μας πάρεις κι άλλο
τις απώλειές μας.

Δεν έχουμε πού αλλού να μείνουμε.

 

πΖ – 2φΑ

                                                                                           

"Η μεγάλη πλάνη.. "

 

Δημήτριος Παναγόπουλος, ιεροκήρυκας  -  Η μεγάλη πλάνη των καλών ανθρώπων!

Από την μία προσέχουν να μην πατήσουν και σκοτώσουν ακόμα και τα μυρμήγκια, και από την άλλη σκοτώνουν τον εαυτόν τους μένοντας μακριά από τον Χριστό.
Αυτός είναι ο λόγος που οι καλοί άνθρωποι δεν σώζονται, αλλά κολάζονται.

Σώζονται [περνώντας από τον θάνατο στην Ανάσταση, χωρίς να περιμένουν στον Άδη την Τελική Κρίση, κατά την Δευτέρα Παρουσία], μόνο οι πραγματικά Χριστιανοί, οι μετανοημένοι Χριστιανοί…
Εκείνοι που έχουν οργανική και μυστηριακή σχέση με τον Χριστό [συμμετέχουν στην Εκκλησία και στα άγια Μυστήρια - εξομολογούνται και Κοινωνούν].

Ακούς τον άλλον να λέει:  
Εε, μπορεί στην Εκκλησία να μην πηγαίνω, μπορεί να μην Κοινωνώ, αλλά δεν πειράζω κανέναν!
Δεν βλάπτω κανέναν! Γιατί να κολαστώ;

- Γιατί είσαι πνευματικά νεκρός, γι' αυτό θα κολαστείς!
Ο Χριστός είπε, ότι όποιος δεν τρώει τη Σάρκα Μου και δεν πίνει το Αίμα Μου, δεν έχει ζωή Αιώνια!
Θα τον διορθώσεις;…

 

vb – 2fA 

                                                      

"Οράτε πώς αχώριστός εστίν"

 

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (1296-1359)

[Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι,
Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2007]

 
Μέγας πατήρ της Εκκλησίας και οικουμενικός διδάσκαλος.
Η διδασκαλία του για τη θέωση του ανθρώπου και τη μετοχή του στις άκτιστες ενέργειες του Θεού, εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής, σε πλήρη αντίθεση με την εκκοσμικευμένη θεολογία της εποχής του, που διαμορφώθηκε με την επίδραση του σχολαστικιστικού ανθρωποκεντρισμού του ρωμαιοκαθολικισμού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αποτελεί σπάνια περίπτωση στη ζωή της Εκκλησίας. Πρόκειται για θεολόγο θεόπτη, που εκφράζει την ουσία της ορθόδοξης πνευματικής ζωής με μοναδικό συνθετικό τρόπο. Εχει ως θεμέλιο της πνευματικής του καταρτίσεως τη βίωση της θείας χάριτος και, τη θέωση μέσα στο φως των ακτίστων ενεργειών του Θεού.
Προικισμένος με οξύ νού μπόρεσε να κινηθεί άνετα στον χώρο της θεολογίας και να εκφράσει ακραιφνή τριαδολογία με τα σημαντικά έργα του

-          Οράτε πώς αχώριστός εστίν η προς Θεόν και προς αλλήλους αγάπη;
Δια τούτο φησίν ο ηγαπημένος μαθητής, «ει τις λέγει ότι αγαπά τον Θεόν και τον αδελφόν αυτού μισεί, ψεύστης εστίν˙ ει γαρ τον αδελφόν αυτού, ον εώρακεν, ουκ αγαπά, πώς αγαπά τον Θεόν, ον ουχ εώρακεν;»˙ αλλά και «ο δια της αγάπης λέγων, εν τω Θεώ μένειν οφείλει», φησί, «καθώς εκείνος περιεπάτησεν, και αυτός περιπατείν».

 

Pemptousia – 2φΑ

                                                   

"Πίσω από τον Έρωτα "

 

π. Βαρνάβας Γιάγκος  

Απόδειξη της ερωτικής μας ανικανότητας είναι η επιδερμικότητα αυτής της εμπειρίας.
Όταν ο έρωτας εξαντλείται στα γλυκερά λόγια και βιώματα και στη τυποποιημένη τεχνική του έρωτα, που οδηγεί στην ευδαιμονία και τη στιγμιαία αυτοπραγμάτωση, εκφράζεται ο φόβος και η αδυναμία να συναντήσουμε αληθινά το πρόσωπο του άλλου.

Η αγάπη είναι εμπειρία επώδυνη για τον ψυχικό μας κόσμο, γι’ αυτό αποφεύγουμε να ανοιχθούμε πιο ουσιαστικά.
Προτιμούμε τις ήρεμες σχέσεις, όπου δεν συνδεόμαστε βαθιά με τον άλλο, για να μπορούμε να εξερχόμεθα, όταν προσβάλλεται ο ναρκισσισμός μας.
Πίσω από την γλύκα του έρωτα υπάρχει πάντα η διακινδύνευση.
Είναι μια μορφή αυτό-απώλειας.

Το ολοκληρωτικό δόσιμο φέρει την απειλή της αποτυχίας και του εκμηδενισμού.
Πώς ξέρεις ότι αγάπησες τον κατάλληλο άνθρωπο;
Πώς ξέρω μήπως θα γίνω εύκολος για εκμετάλλευση;
Τον ίδιο τρόμο έχομε και στο πλησίασμα του Θεού.
Όταν προσεύχομαι ψάχνοντας την αγάπη Του, παραδίδοντας το κέντρο της ύπαρξής μου σε Αυτόν, δεν ξέρω τι θα συναντήσω και πώς θα αντέξω το θέλημά Του.

Πίσω από κάθε έρωτα υπάρχει υψωμένος ο θάνατος – ο θάνατος του θελήματός μας, της δύναμής μας, του συμφέροντός μας.
Αλλά τρομακτικότερα στέκεται ο θάνατος ως χωρισμός.
Καταφέρνεις να συνδεθείς ολοκληρωτικά με τον άνθρωπό σου και μελαγχολείς αναλογιζόμενος την ώρα του θανάτου του.
Ξέρεις ότι θα πεθάνεις, γι’ αυτό αγαπάς με πάθος που αναμειγνύεται με τρόμο.

Εξ αιτίας του φόβου του θανάτου, συνήθως επιλέγουμε τις ρηχές ερωτικές σχέσεις, για να αποφύγουμε τον φόβο της απώλειας του αγαπημένου ή εμμένουμε στον αυτονομημένο σωματικό έρωτα, για να καλύψουμε το άγχος του θανάτου.

Ο θάνατος είναι το σύμβολο της έσχατης ανικανότητας, γι’ αυτό προσπαθούμε να αποδείξουμε τη ζωντάνια μας, ότι είμαστε νέοι, ελκυστικοί, με τον σωματικό έρωτα.
Η υπερβολική αναφορά στη σεξουαλική ικανότητα έρχεται να φιμώσει τους φόβους μας για μια εσωτερική ανικανότητα.

Η αναζήτηση του Αναστάντος Χριστού, η εσωτερική πάλη για αναζήτηση της αγάπης που νικά τον θάνατο, είναι η άλλη πρόταση που οι διανοούμενοι θα αποκαλούσαν θρησκευτική νεύρωση.
Η χωρίς επιφυλάξεις παράδοση στο θείο έρωτα ξεμπλοκάρει την ύπαρξή μας από φόβους.

Όταν έχεις γευτεί τον έρωτα του Χριστού, συμφιλιώνεσαι με τη κτίση μαθαίνοντας ότι ο έρωτας είναι σταυρός, προσφορά και σεβασμός.

 

vb – 2fA

                                                                      

"Λυπημένη; "

 

                            

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ  -  ΠΕΡΑΣΑ

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.

 

Nectar – 2fA