Ιωάννης Ζηζιούλας, Μητρ. Περγάμου (10.01.1931 - 02.02.2023)
[Ελευθέριος Βάσσος, "Πρόσωπα που γνώρισα", Θεσσαλονίκη 2023]
«Ο άνθρωπος εικονίζει τον Θεό όχι μόνο στη βιολογική του σύσταση.
Το ταυτόσημο DNA δεν εμποδίζει την ετερότητα του υποκειμένου.
Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά από μόνα τους δεν καθορίζουν το είναι.
Με την εμφάνισή του το
έμβρυο αποτελεί πλάσμα έμψυχο, εικόνα της Παντοδύναμου Ταπείνωσης. Η κάθε
ύπαρξη παραμένει μοναδική και ανεπανάληπτη: ούτε υπήρξε κάπου στο παρελθόν,
ούτε υπάρχει αλλού, ούτε θα υπάρξει στο μέλλον.
Ο Θεός τιμά τον άνθρωπο
προσωπικά και ιδιαίτερα, ανεξαρτήτως του τρόπου προέλευσής του.
Το όποιο νέο μέλος της ανθρωπότητας είναι ον
αναντικατάστατο.
Αν μια μητέρα χάσει το
παιδί της και θελήσει να το αναπληρώσει με τη μέθοδο της κλωνοποίησης, τι
αίσθηση θα έχει για την καινή ύπαρξη;
Ότι επανήλθε στη ζωή το απολεσθέν τέκνο της;
Σίγουρα θα απαλύνει το δυσβάσταχτο πόνο της μάνας.
Θα της θυμίζει φυσιογνωμικά το παιδί που έφυγε από τη ζωή.
Όμως μέσα της θα έχει
την απόλυτη βεβαιότητα για τη διαφορετικότητα των δύο προσώπων, την ξεχωριστή
τους αξία.
Άλλωστε, ο κάθε άνθρωπος συνεχώς εξελίσσεται, πέρα από τις ψυχοβιοχημικές
συντεταγμένες.
Ο καθένας μας
συνδιαμορφώνεται συνεχώς στην άμεση σχέση με τον Προσωπικό Θεό, στο επίπεδο των
δύο αυτών αβυσσαλέων ελευθεριών.
Το οντολογικό αυτό παιχνίδι εκτείνεται μέχρι την απειρότητα.
Και οι δρόμοι της κοινωνίας και ομοίωσης του κτιστού «είναι» με το Άκτιστο, είναι
τόσοι όσοι και οι άνθρωποι».
Antifono – 2fA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου