"Πάντα πεπλήρωται φωτός "

 

-  πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας 
[από ομιλία του την Κυριακή των Μυροφόρων, Μάιος 2011]

….  Πα­λεύ­ει ο άν­θρω­πος α­νά­με­σα στο συ­ναί­σθη­μα και τον ορ­θο­λο­γι­σμό σ’ ό­λη του την ζω­ή.
Δεν εί­ναι μό­νο οι γυ­ναί­κες και οι άν­τρες. Εί­ναι και οι χα­ρα­κτή­ρες.
Υ­πάρ­χουν άν­τρες συ­ναι­σθη­μα­τι­κοί και υ­πάρ­χουν και γυ­ναί­κες που έχου­νε πο­λύ έν­το­νο
ορ­θο­λο­γι­σμό. Κι ο κα­θέ­νας νο­μί­ζει ό­τι ο κό­σμος εί­ναι ό­πως ε­κεί­νος τον βλέ­πει.
«Το θέαμα κείται κατά τον θεατήν».

Ό­μως κά­που αλ­λού εί­ναι η Αλή­θεια. Πάν­τα η Αλή­θεια βρίσκεται στην α­ρε­τή.
Στην με­σό­τη­τα. Σ’ αυ­τό που ο­δη­γεί στον Θε­ό.
Σ’ αυ­τό που μας φέρ­νει κον­τά στους αν­θρώ­πους….

Το ζη­τού­με­νο εί­ναι η α­ρε­τή, που λένε οι Πατέρες. Το μέ­τρο που έ­λε­γαν οι αρ­χαί­οι.
Έ­νας άν­θρω­πος που έ­χει πλού­σιο συναίσθημα θα πρέ­πει να πο­ρευ­τεί εν Χρι­στώ, για να μπο­ρέ­σει αυ­τόν τον συναι­σθη­μα­τισμό να μην τον έ­χει ως α­πλώς ένα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της φύ­σης του, αλ­λά να τον κά­νει πραγ­μα­τι­κά α­ρε­τή.
Και να σκέ­φτε­ται λο­γι­κά και να δια­τη­ρή­σει έ­να συ­ναι­σθη­μα­τι­κό κό­σμο πλού­σιο.

Και αυ­τός που εί­ναι εγ­κε­φα­λι­κός να προ­σέ­ξει. Να προ­σέ­ξει πο­λύ.
Για­τί μέ­σα σε αυ­τό τον ορ­θο­λο­γι­σμό, πολ­λοί άν­θρω­ποι περ­νά­νε την ζω­ή τους χω­ρίς να νι­ώ­σου­νε συγ­κι­νή­σεις, χω­ρίς να νι­ώ­σου­νε χα­ρές. Ό­λα τα κο­σκι­νί­ζουν, ό­λα τα με­τρά­νε.…
Κι α­λί­μο­νο α­π’ την άλ­λη πλευ­ρά, σε ε­κεί­νον που πνιγ­μέ­νος στο συ­ναί­σθη­μά του και δεν μπορεί να το ε­λέγ­χει.

Στην εκ­κλη­σι­α­στι­κή ζω­ή, κα­λεί­ται ο άν­θρω­πος ό­λα να τα α­να­μορ­φώ­σει, ό­λα να τα αλ­λοι­ώ­σει, ό­λα να τα κα­θα­γιά­σει. Βε­βαί­ως και δεν αλ­λά­ζου­με οι άν­θρω­ποι. Ί­διοι μέ­νου­με.
Ό­μως μπο­ρού­με να κι­νη­θού­με προς την αρετή, κι ε­κεί να συ­ναν­τή­σου­με και τους άλ­λους και να
ε­πι­κοι­νω­νή­σου­με….

Ας α­νοί­ξου­με το κα­τά Ι­ω­άν­νην ευ­αγ­γέ­λιο.
Ας α­νοί­ξου­με τις  ε­πι­στο­λές της α­γά­πης κι ας δι­α­βά­σου­με…

«Νυν πάν­τα πε­πλή­ρω­ται φω­τός», λέ­ει.
Κι ε­μείς γι’ αυ­τό το Φως εί­μα­στε στην εκ­κλη­σί­α, δεν υ­πάρ­χει άλ­λος λό­γος να εί­μα­στε.
Κι ε­μείς σή­με­ρα κά­νου­με αυ­τά τα μνη­μό­συ­να, για­τί έ­χου­με μια ελπίδα ό­τι η ζω­ή συ­νε­χί­ζε­ται και
με­τά α­πό ε­δώ…

Αλ­λά για να το καταλάβουμε αυτό θα πρέ­πει το Φως του Χριστού, ε­δώ σ’ αυτή την ζωή να το
νι­ώ­σου­με. Λέ­νε κά­ποι­οι, εί­ναι σκλη­ρό αυ­τό που λέ­ει η εκ­κλη­σί­α.
Δεν εί­ναι σκλη­ρό. Δεν τι­μω­ρεί κα­νέ­ναν ο Χρι­στός.

«Κα­νέ­ναν δεν κο­λά­ζει ο Θε­ός στον μέλλον­τα αι­ώ­να» λέ­ει ο ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Δα­μα­σκη­νός.
«Εί­ναι ό­μως η μέ­θε­ξις τρυ­φή, η δε α­με­θε­ξί­α κό­λα­ση».

Εί­ναι δη­λα­δή η σχέ­ση με τον Θε­ό και τον συ­νάν­θρω­πο, αυ­τό που δη­μι­ουρ­γεί την κοι­νω­νί­α της χα­ράς με τον Θε­ό.
Και αυ­τό συ­νε­χί­ζε­ται και με­τά…

 

taxiarhes-moschato

2φΑ

"Ψηλάφηση "

 

-  Δημήτριος Παναγόπουλος, ο Ιεροκήρυκας (1916 - 1982)

Λένε κάποιοι που δυσκολεύονται στην πίστη τους:
- Μακάριος ο Θωμάς, που του δόθηκε αυτή η ευκαιρία να ψηλαφήσει τον Χριστό και έτσι
βοηθήθηκε, στεριώθηκε και σώθηκε ο άνθρωπος.
Μακάριος! Βλέπεις όμως, δεν μπορούσαμε να ήμασταν και εμείς όλοι εκεί και να βοηθιόμασταν στην πίστη...

Ὁ Χριστός θέλοντας να βοηθήσει όλους τους ανθρώπους, οικονόμησε ώστε να υπάρχουνε σε όλους τους αιώνες, πλευρές του Χριστού, για να ψηλαφείτε.
Δέχεται ψηλάφηση ὁ Χριστός. Δεν είναι «πίστεψε και μη ερεύνα» των Παπικών.
Είναι να πιστέψεις και να εξετάσεις!

Το άφθαρτο λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, δεν είναι μια πλευρά του Χριστού;
Για πήγαινε στην Κέρκυρα και κοίταξε 1600 χρόνια Άγιο λείψανο!
Πέρασαν επιστήμονες από εκεί, πέρασαν άπιστοι και άθεοι της Δύσεως.
Και όλοι σήκωσαν τα χέρια πάνω και έφυγαν...

Κατέβα λίγο πιο κάτω να δεις τον Άγιο Διονύσιο στη Ζάκυνθο.
Κατέβα πιο κάτω να δεις τον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλλονιά.
Πήγαινε να δεις την Αγία Αυγούστα την βασίλισσα, στην Κέρκυρα.
Πήγαινε να δεις και τον Άγιο Ιωσήφ στο Γαϊτάνι της Ζακύνθου.
Πέντε Άγια λείψανα στα Εφτάνησα.
Πέντε πλευρές του Χριστού τις οποίες ο Χριστός διατηρεί εκεί...

Στις 14 Σεπτεμβρίου πήρατε βασιλικό ἤ δεντρολίβανο από τον Σταυρό;
Φτιάξατε προζύμι στο σπίτι σας ἤ δεν φτιάξατε;
Αν δεν φτιάξατε κακώς κάνατε και δεν φτιάξατε και πηγαίνετε και παίρνετε μαγιά από τον φούρνο.
Βάλτε λίγο αλεύρι, λίγο νερό και βάλτε τον βασιλικό ἤ ό,τι άλλο άνθος πήρατε από τον Σταυρό.
Θα δείτε το ζυμάρι να φουσκώνει και να χύνεται απ' έξω.

Δεν είναι πλευρά του Κυρίου αυτή;
Δεν σου δίνει να καταλάβεις ο Κύριος, ότι υπάρχει κάτι τι άλλο, παραπέρα από εκείνα που βλέπεις, που ακούς, που γεύεσαι, που οσφραίνεσαι;

Παίρνεις αγιασμό. Χαλάει ποτέ; Ουδέποτε!
Δεν είναι αυτό μια πλευρά του Κυρίου, που τον έχεις κρεμασμένο στο εικονοστάσι σου και θαυματουργεί;
Είναι ανάγκη να είσαι στα Ιεροσόλυμα, είναι ανάγκη να είσαι στην Γεννησαρέτ για να δεις θαύματα;

Σαν τι άλλο θέλεις άνθρωπε να σου κάνει ο Χριστός;
Είναι ανάγκη να βγαίνει ὁ Χριστός κρεμασμένος κάθε μέρα στην πλατεία Συντάγματος, για να μπορούμε να Τον ψηλαφούμε εμείς, οι σύγχρονοι «Θωμάδες»;
Δεν μας άφησε τόσα πράγματα; Δεν είναι αυτά βοηθητικά πράγματα, που είναι σαν να πιάνουμε τον ίδιο τον Χριστό, την πλευρά του Χριστού;

Δυστυχώς, θα κριθούμε πολύ εμείς οι Ορθόδοξοι.
Αυτά που έχουμε εμείς, δεν τα έχει κανένας άλλος στον κόσμο, καμία άλλη θρησκεία, παρά μόνο η Ορθοδοξία, που κρατάει σωστά το δόγμα...

 

Η.Λ. – 2φΑ

                                    

"Ο θρύλος του χελιδονιού "

 

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΧΕΛΙΔΟΝΙΟΥ...
(από τους θρύλους των Ρουμάνων)

Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς ήταν παιδί, που ζούσε στη Ναζαρέτ, έπαιζε με άλλα παιδιά της ηλικίας του, φτιάχνοντας πήλινα πουλιά.
Τα έβαζε δίπλα στο ποτάμι με τα φτερά τους απλωμένα, απολαμβάνοντας.
Πέρασε ένας Φαρισαίος και Τον ρώτησε θυμωμένος:
- Τι κάνεις εκεί, κακό παιδί;

Και όταν οι Φαρισαίος θέλησε να συντρίψει τα πουλιά του πηλού, ο Ιησούς τα άγγιξε με τα μικροσκοπικά του χεράκια, γεμάτα συμπόνια και αγάπη. Ζωντάνεψαν τα πουλιά και πέταξαν μακριά, χωρίς ο Φαρισαίος να μπορεί να τα καταστρέψει.
Έγιναν χελιδόνια και στην αρχή ήταν γκρίζα.
Πέταξαν στην ταράτσα ενός σπιτιού, όπου έφτιαξαν φωλιά.
Από τότε έχτιζαν φωλιές στα σπίτια των ανθρώπων.

Αργότερα, όταν  μεταφέρθηκε στο Γολγοθά, για να τον σταυρώσουν, τα πιστά πουλιά Τον ακολούθησαν με κραυγές πόνου.
Δεν ήξεραν πώς να Τον βοηθήσουν και άρχισαν να βγάζουν τα αγκάθια από το στέμμα, που κολλούσαν στο θεϊκό μέτωπο.
Όταν ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό, τα χελιδόνια έκλαψαν και φόρεσαν ένα πένθιμο ρούχο: το χρώμα τους άλλαξε, από γκρι σε μαύρο.

Λέγεται επίσης ότι όντας ο Ιησούς στο σταυρό, διψούσε πολύ.
Τότε ένας στρατιώτης δεν του πρόσφερε τίποτα άλλο, παρά ένα σφουγγάρι μουσκεμένο σε ξύδι, από το οποίο ο Κύριος δεν ήπιε.
Βλέποντας αυτό, ένα χελιδόνι ήρθε στο σταυρό και του έριξε μια σταγόνα νερό.

Ο στρατιώτης το παρατήρησε και προσπάθησε να το ρίξει με τα βέλη του, αλλά απέτυχε. Ήρθε πάλι το χελιδόνι, με τη δεύτερη σταγόνα και πάλι ο στρατιώτης δεν το πέτυχε με το βέλος.
Μα το χελιδόνι ήρθε και τρίτη φορά, όταν τρυπήθηκε από το βέλος του στρατιώτη.

Γι' αυτό το χελιδόνι θεωρείται ιερό πουλί ανάμεσα στους ανθρώπους και κανείς δεν καταστρέφει τη φωλιά του.

 

2φΑ

                                         

"Προσδοκώ "

 

Χρυσόστομος Σταμούλης  -  ΠΡΟΣΔΟΚΩ
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

 

Προσδοκώ «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», έτσι ακριβώς όπως το λέγει το Σύμβολο της Πίστεως.

Την ανάσταση του παράλογου και του παράδοξου, της μωρίας και του σκανδάλου του Σταυρού.
Μια ανάσταση που αναστατώνει κάθε πεζή ύπαρξη και δημιουργεί ρωγμές στη συστημική βεβαιότητα ενός κόσμου κλειστού και άνυδρου.
Ενός κόσμου που παραδίνεται στη βία της ακινησίας, της συνήθειας και της σιωπής.

Προσδοκώ, αλλιώς πιστεύω. Πιστεύω και την ίδια στιγμή αμφιβάλλω.
Αμφιβάλλω και αλλάζω, πιστεύω και αλλάζω.
Όσο πιστεύω προσδοκώ και όσο προσδοκώ πιστεύω.
Κινούμαι. Ελπίζω. Νικάω τον θάνατο.

Άλλωστε, τι είναι η πίστη; Η υπόσταση των ελπιζομένων και η αβεβαίωτη βεβαίωση πραγμάτων που δεν βλέπουμε, αλλά υποψιαζόμαστε.
Υποψιαζόμαστε οσφραντικά, από το ενθάδε, το επέκεινα.
Από το εδώ το αλλού. Διότι εν τέλει τα πάντα είναι αλλού.
Ένα αλλού, που δεν υποτιμά το εδώ, δεν το εξαφανίζει, αλλά το γεμίζει νόημα·
το υποστασιάζει.
Το κλείνει ερωτικά στην αγκαλιά του και το κάνει να ζει μαζί του.

«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός».
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών, μα και ανάσταση ζωντανών.
Ανάσταση από τον θάνατο της πλεονεξίας και της υποκρισίας.
Προσδοκώ ανάσταση της ελευθερίας, της ευαισθησίας και της ανθρωπινότητας, μα κυρίως του έρωτα και της αγάπης.

Της πράξης και του ονείρου.
Εκεί που το ανέραστο και το διεκπεραιωτικό δεν θα έχουν θέση.
Προσδοκώ ανάσταση των τσαλακωμένων και των ανυπεράσπιστων, των αδύνατων, των αδύναμων και των περιθωριοποιημένων.
Ανάσταση της ευθύνης, έτσι ώστε να αρχιτεκτονηθεί ξανά η σκόρπια ζωή.

Προσδοκώ την ανάσταση κάθε αίσθησης, την ανάσταση της έκπληξης.
Να δούμε αλλιώς τον κόσμο, με μάτια καινούργια, με μια φλόγα άσβεστη.
Να πυρπολήσουμε τη μιζέρια και το ανικανοποίητο.

Προσδοκώ την ανάσταση της πείνας και της δίψας.
Την ανάσταση της εγρήγορσης.
Το καλωσόρισμα των διχασμένων, την ήττα της κακοτεχνίας και τη λάμψη της ομορφιάς.

Προσδοκώ την ανάσταση της απορίας, της πάλης και της αντίστασης, έως ότου κατοικήσουμε το κάλλος, έως ότου το Κάλλος κατοικήσει εμάς.

 

πΖ – 2φΑ

"Χριστός Ανέστη! "

 

-  Alexander Schmemann
["Για να ζήσει ο κόσμος" εκδ. Δόμος]

 

... Κάθε Σάββατο νύχτα στον Αναστάσιμο όρθρο, ψέλνομε:
"ό,τι δια του Σταυρού, χαράς τα πάντα πεπλήρωται".
Η χαρά αυτή είναι άδολη, επειδή δεν εξαρτάται από τίποτα σε αυτό τον κόσμο, δεν είναι ανταμοιβή για τίποτα ενδότερο μέσα μας.
Είναι ολοκληρωτικά και απόλυτα ένα δώρο, η "χάρις", η χάρη.

Και όντας άδολο δώρημα, η χαρά αυτή έχει μια δύναμη που μεταμορφώνει τη μόνη δύναμη, που στον κόσμο τούτο μεταμορφώνει πραγματικά.
Είναι η σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος στη ζωή της Εκκλησίας - στην πίστη, στην ελπίδα και στην αγάπη της.

 

2φΑ

"Άρτος και Οίνος "

 

-  Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

Ο Άρτος έπαψε να είναι ψωμί..
Είναι πλέον το Δεσποτικό Σώμα, το αληθινό Σώμα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, που δέχθηκε τους ονειδισμούς τας ύβρεις τους γέλωτας τους μώλωπας τα ραπίσματα και τους εμπτυσμούς.

Είναι Αυτό, που σταυρώθηκε και σφαγιάστηκε.
Είναι Αυτό, που μαρτύρησε επί Ποντίου Πιλάτου την καλήν ομολογίαν.
Το "αικισθέν" (που μαστιγώθηκε και φραγκελώθηκε) "το εμπτυσμάτων ανασχόμενον" (εκείνο που υπέμεινε φτυσίματα)", το χολής και όξους γευσάμενον".

Αλλά και ο Οίνος έπαψε να είναι κρασί.
Είναι το αληθινό Αίμα του Δεσπότου Χριστού, που εκπηδούσε και έρρεε από το σφαγιαζόμενον Σώμα.
Είναι το Πανάγιον Αίμα, που έρρευσε από την λογχισμένη Του πλευρά.

Τούτο το Σώμα, τούτο το Αίμα, είναι Αυτό που συστάθηκε από το Άγιο Πνεύμα, που γεννήθηκε από την Αγία Παρθένο.
Αυτό που τάφηκε, Αυτό που αναστήθηκε την τρίτη ημέρα "κατά τας Γραφάς", Αυτό που ανελήφθη εις τους Ουρανούς" και εκάθισε εκ δεξιών του Πατρός.

2φΑ

"Μυστικός Δείπνος "

 

Αφήγηση των γεγονότων του Μυστικού Δείπνου

[Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών -
Ίδρυμα Νεότητος και Οικογένειας]

2φΑ

"Alexander Schmemann "

 

Απόστολος Ζιώγας  -  Λίγο πριν το Πάσχα

Ο Ρώσος ιερέας και θεολόγος Alexander Schmemann, για περισσότερα από 30 χρόνια, σε διαλέξεις, διδασκαλία και πολυάριθμες δημοσιεύσεις, παρουσίασε το όραμα της Ανατολικής Εκκλησίας, στο οποίο η λειτουργία της εκκλησίας είναι η κύρια πηγή όχι μόνο της θεολογίας αλλά και όλων των άλλων πτυχών της.
Το αληθινό νόημα της λατρείας για τον Σμέμαν βρίσκεται όχι στη συμβολική, αλλά στην πραγματική εκπλήρωση της Εκκλησίας, τη νέα ζωή που δόθηκε εν Χριστώ.

Yποστήριξε ότι η ταυτότητα και η ζωή της εκκλησίας θα μπορούσαν να φανούν καλύτερα στη σύναξη για την Ευχαριστία, καθώς η συνάθροιση για λειτουργία είναι η καλύτερη έκφραση της εκκλησίας.
Συχνά δίδασκε για το πώς μέσα στα βάσανα, μπορεί να αποκαλυφθεί η δύναμη του αιώνιου Θεού, ένα μάθημα δηλαδή για τη δύναμη μέσα από την αδυναμία: για κείνον, το Ευαγγέλιο δεν είναι άλλο παρά η δύναμη στην αδυναμία.

Στο όραμα του Schmemann, όλος ο χρόνος αγιάζεται στη λειτουργία, όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα μεταμορφώνεται.
Όλα τα υλικά πράγματα που χρειαζόμαστε—ψωμί, κρασί, λάδι, νερό, λόγια, άγγιγμα— κατευθύνονται πίσω σε αυτό που δημιουργήθηκαν για να είναι, δηλαδή καλά στα μάτια του Θεού και στην περίπτωση της ανθρωπότητας, στην ίδια την εικόνα και την ομοίωση Του.

Η συνέπεια αυτής της ζωής του Θεού και με τον Θεό, στη λειτουργία γίνεται σαφής.
Ο χρόνος γίνεται το ίδιο το μυστήριο του μελλοντικού κόσμου, η εσχατολογική εικόνα της σωτηρίας του Θεού και της ανάκτησης της έκπτωτης δημιουργίας του.
Από αυτό προκύπτει η αποστολή της Εκκλησίας, να είναι μάρτυρας όλων αυτών κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο σε όλους.

Άλλωστε, ο  Schmemann τονίζει συνεχώς τον πασχαλιάτικο ή αναστάσιμο χαρακτήρα της εκκλησίας, της λειτουργίας και της χριστιανικής ζωής, γι’ αυτό φροντίζει να κατανοεί  τη λειτουργία μέσα από τον στοχασμό κάθε μυστηριακού στοιχείου της ευχαριστιακής γιορτής.

Με άλλα λόγια, δεν χάνει ποτέ από τα μάτια του τη λειτουργία που συνεχίζει στη ζωή, τη λειτουργία έξω από τα τείχη της εκκλησίας.
Το να ισχυριζόμαστε επομένως, ότι είμαστε δημιούργημα του Θεού σημαίνει να επιβεβαιώνουμε ότι η φωνή του Θεού μιλάει συνεχώς μέσα μας!

Τι βλέπουμε όμως; Η μυστηριακή αίσθηση του κόσμου φαίνεται να έχει χαθεί.
Ο άνθρωπος βλέπει τον εαυτό του ως έναν ετοιμοθάνατο οργανισμό σε ένα κρύο, εξωγήινο σύμπαν. Έτσι η Ευχαριστία γίνεται απλώς ένας τρόπος για να εκπληρώσουμε το καθήκον μας προς τον Θεό.
Για τον Ρώσο θεολόγο, δεν είναι μόνο μια πιθανή σχέση με τον Θεό, μα η μόνη δυνατή συγκράτηση -σε μια στιγμή, σε μια πράξη- όλης της αλήθειας για τον Θεό και τον άνθρωπο!  …. 

Στο τέλος του δοκιμίου του "Ο κόσμος ως μυστήριο", συνόψισε το όραμά του, κάτι που η εκκλησία, ειδικά η Ορθόδοξη Εκκλησία, πρέπει να διεκδικήσει εκ νέου: Το Μυστήριο είναι κίνηση, μετάβαση, πέρασμα, Πάσχα.
Ο Χριστός ξέρει τον δρόμο και μας καθοδηγεί, προχωρώντας.  …. 

Ο εκκλησιασμός για τον οποίο μιλάει ο Σμέμαν, είναι μια προσωπική συνάντηση με τον Χριστό, μια προσωπική αποδοχή του Ευαγγελίου και μια προσωπική εσωτερική πάλη με τον παλιό εαυτό μας, προκειμένου να υπάρξει μια δική μας αναγωγή του νέου εαυτού μας σε αυτόν τον κόσμο.

Η εκκλησία είναι αύξηση και ανάπτυξη σε πίστη και αγάπη, γνώση και κοινωνία, άρα αποτελεί μια ανθρώπινη απάντηση στο θείο δώρο της ζωής.

 

Antifono – 2φΑ

"Είσοδος Βασιλέως "

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα που εορτάζουμε την Κυριακή των Βαΐων, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός βασιλιά, αλλιώτικου όμως.
Έχει αναστήσει τον Λάζαρο. Έχει δώσει τα διαπιστευτήριά Του με την διδασκαλία και τα άλλα θαύματα.
Είναι ο βασιλιάς της αγάπης και της ανάστασης.

Αυτή είναι όχι μια προγραμματική διακήρυξη, αλλά η εφαρμοσμένη στην πράξη αρχή της βασιλείας Του.
Ήρθε για να δείξει στους ανθρώπους ότι η αγάπη είναι ο υπέρτατος δρόμος και τρόπος σ’  αυτή την ζωή και ότι η ανάσταση είναι η μεγαλύτερη δωρεά που θα μας δώσει.
Θα καταργήσει τον θάνατο.

Ο δρόμος όμως αυτός περνά μέσα από την ταπείνωση.
Θα εισέλθει στα Ιεροσόλυμα, όχι ως κοσμικός βασιλιάς που νίκησε σε πόλεμο και παρελαύνει καβάλα σε άλογο, αλλά πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι, δείχνοντας ότι η βασιλεία Του είναι βασιλεία πραότητας, υπομονής, αγάπης, θυσίας, φορτώματος του βάρους όλων των ανθρώπων, τόσο των αμαρτιών μας, όσο και των αγωνιών και θλίψεων και απωλειών μας, που ζητούν παρηγοριά.

Και η υποδοχή από τους ανθρώπους, από τα παιδιά και τους μεγάλους, που ζητωκραυγάζουν, αν και δεν έχουν καταλάβει στην πραγματικότητα ποιος είναι και γι’  αυτό θα Τον σταυρώσουν, είναι ένα σημάδι απόλυτης αποδοχής του Προσώπου εκείνου που ήρθε να μας δώσει την σωτηρία από τον έσχατο και μόνιμο εχθρό μας: τον θάνατο, είτε αυτός εκφράζεται με τον σωματικό είτε με τον πνευματικό τρόπο της αυτοθέωσης και της άρνησης του Θεού.

Το παράδοξο είναι πως δεν ζητά από εμάς να γίνουμε υπήκοοί Του, αλλά πιστοί.
Δηλαδή να Τον εμπιστευθούμε, να Τον ακολουθήσουμε στον δικό Του δρόμο της αγάπης και της ταπείνωσης, μολονότι γνωρίζει καλά την πτώση και την αδυναμία μας.

Τίποτε δεν Τον εμποδίζει να μας αγαπά, να μας συγχωρεί και να ανοίγει την αγκαλιά Του.
Ας Τον υποδεχτούμε στην ζωή της Εκκλησίας ως τον δικό μας βασιλιά και ας Τον μιμηθούμε, όσο μπορούμε, στην αγάπη και την ταπείνωση!

 

Pemptousia – 2fA

"Εσύ 'σαι Ζωή κι Ανάσταση "

 

ΣΤΟΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΤΕΤΡΑΗΜΕΡΟ ΛΑΖΑΡΟ

ΠΡΟΟΙΜΙΟΝ
Στάθηκες, Κύριε, πάνω στον τάφο του Λαζάρου
και τον ξανάφερες στη ζωή τέσσερις μέρες πεθαμένον
και έδεσες τον Άδη, ΙΙαντοδύναμε.
Της Μάρθας δε και της Μαρίας συμπόνεσες τα δάκρυα
και τους έλεγες:
«Θ' αναστηθεί και θα σταθεί ορθός λέγοντάς μου:
"'Εσύ 'σαι Ζωή και Ανάσταση".»

ιη΄   Επουράνιε Θεέ και Σπλαχνικέ των ταπεινών Πατέρα,
         Εσύ που από το μνήμα σήκωσες σαν από κάθισμα
         τότε τον Λάζαρο δίνοντας του ζωή με τη φωνή,
         αξίωσε τους κοιμηθέντας να δούνε `Ιλαρό το Πρόσωπό
         Σου.
         Δώσε και σε μας ειρηνικά αυτόν τον βίο να
         περάσουμε
         και το τέλος μας νάναι σε Σένα αρεστό, έτσι ώστε
         και ζωντανοί και πεθαμένοι
         να κάνουμε το θέλημα Σου.
         Κύριε, κάνε νεύμα, δώσε διαταγή, πες μια κουβέντα,
         θέλησε και σώσε μας,
         αφού δεν χαλάς αυτόν που Σ' αγαπάει
         αλλά τον φροντίζεις σ’ αυτόν τον κόσμο κι άμα πεθάνει
         κοντά Σου τον καλείς
         και θ' αναστηθεί και θα σταθεί ορθός λέγοντας:
        «Εσύ 'σαι Ζωή και Ανάσταση.»

 

Ζωή – 2φΑ 

"Το σημείο του σταυρού "

 

Σταύρος Ζουμπουλάκης  -  ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

 

Από τα τέλη του 2ου αι., αλλά μπορεί και νωρίτερα, οι χριστιανοί κάνουν τον σταυρό τους.
Για δύο χιλιάδες χρόνια η ίδια χειρονομία!
Αυτή ήταν η πρώτη χειρονομία που μάθαιναν, μέχρι χθες, όλες οι χριστιανές μανάδες στα παιδιά τους.
Στον τόπο μας η χειρονομία αντέχει ακόμη, όχι μόνο μέσα στις εκκλησίες και στα σπίτια, αλλά και στους δρόμους.
Αμέτρητοι είναι όσοι κάνουν τον σταυρό τους περνώντας έξω από μια εκκλησία, ακόμη όταν δεν μπαίνουν συχνά μέσα της. [...]

Η απλή αυτή χειρονομία είναι πολύσημη.
Αρχικά η σημασία της ήταν αποτρεπτική, να προφυλάξει τον χριστιανό από κάθε δαιμονική επήρεια, σημασία την οποία ποτέ δεν απέβαλε, τουλάχιστον στη λαϊκή θρησκευτικότητα.
Από τον 4ο αιώνα και μετά θα συνδεθεί καθοριστικά με την τελετουργία και τη θεολογία του βαπτίσματος. Με το σημείο του σταυρού οι χριστιανοί, που βαπτίζονται στο όνομα της Αγίας Τριάδος, διακηρύσσουν σωματικά την τριαδική πίστη τους και κυρίως την πίστη τους στον λυτρωτικό χαρακτήρα του σταυρού.

Το σημείο του σταυρού γίνεται πράγματι σύμβολο νίκης, όχι όμως πολεμικής, όπως τραγικά αλλοιώθηκε στην ιστορία του Χριστιανισμού, αλλά νίκης της Αγάπης, μιας Αγάπης που φθάνει μέχρι τη σταυρική θυσία. [...]

Στους καθολικούς της Ευρώπης η πανάρχαια χειρονομία έχει σήμερα αποσυρθεί από τον δημόσιο χώρο.
Στον Θεό όμως απευθυνόμαστε (και) με το σώμα μας!
Το σώμα, το τρωτό ανθρώπινο σώμα, είναι ο τόπος όπου συνάπτεται η διαθήκη Θεού και ανθρώπου.

Η χειρονομία αυτή με συγκινεί πολύ, ομολογώ, και δεν θέλω να λείψει από τη ζωή μας.
Μέσα σε τούτο τον κόσμο της δύναμης, το σταυροκόπημα είναι ομολογία αδυναμίας και επίκληση των του Χριστού πενήτων, για βοήθεια.

Ο άνθρωπος όταν κάνει τον σταυρό του, είτε για να παρακαλέσει είτε για να ευχαριστήσει, δεν σκέφτεται την ώρα εκείνη δόγματα και συμβολισμούς, αλλά διαδηλώνει βουβά, ότι είναι πλάσμα τρωτό, ευάλωτο, ένα πλάσμα που έχει έλλειμμα.
Η αναγνώριση αυτού του ελλείμματος αποτελεί την απαρχή της απελευθέρωσης από την τυραννία της επιδίωξης ισχύος.

 

kathimerini
πΖ – 2φΑ