"Προσδοκώ "

 

Χρυσόστομος Σταμούλης  -  ΠΡΟΣΔΟΚΩ
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

 

Προσδοκώ «ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος», έτσι ακριβώς όπως το λέγει το Σύμβολο της Πίστεως.

Την ανάσταση του παράλογου και του παράδοξου, της μωρίας και του σκανδάλου του Σταυρού.
Μια ανάσταση που αναστατώνει κάθε πεζή ύπαρξη και δημιουργεί ρωγμές στη συστημική βεβαιότητα ενός κόσμου κλειστού και άνυδρου.
Ενός κόσμου που παραδίνεται στη βία της ακινησίας, της συνήθειας και της σιωπής.

Προσδοκώ, αλλιώς πιστεύω. Πιστεύω και την ίδια στιγμή αμφιβάλλω.
Αμφιβάλλω και αλλάζω, πιστεύω και αλλάζω.
Όσο πιστεύω προσδοκώ και όσο προσδοκώ πιστεύω.
Κινούμαι. Ελπίζω. Νικάω τον θάνατο.

Άλλωστε, τι είναι η πίστη; Η υπόσταση των ελπιζομένων και η αβεβαίωτη βεβαίωση πραγμάτων που δεν βλέπουμε, αλλά υποψιαζόμαστε.
Υποψιαζόμαστε οσφραντικά, από το ενθάδε, το επέκεινα.
Από το εδώ το αλλού. Διότι εν τέλει τα πάντα είναι αλλού.
Ένα αλλού, που δεν υποτιμά το εδώ, δεν το εξαφανίζει, αλλά το γεμίζει νόημα·
το υποστασιάζει.
Το κλείνει ερωτικά στην αγκαλιά του και το κάνει να ζει μαζί του.

«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός».
Προσδοκώ ανάσταση νεκρών, μα και ανάσταση ζωντανών.
Ανάσταση από τον θάνατο της πλεονεξίας και της υποκρισίας.
Προσδοκώ ανάσταση της ελευθερίας, της ευαισθησίας και της ανθρωπινότητας, μα κυρίως του έρωτα και της αγάπης.

Της πράξης και του ονείρου.
Εκεί που το ανέραστο και το διεκπεραιωτικό δεν θα έχουν θέση.
Προσδοκώ ανάσταση των τσαλακωμένων και των ανυπεράσπιστων, των αδύνατων, των αδύναμων και των περιθωριοποιημένων.
Ανάσταση της ευθύνης, έτσι ώστε να αρχιτεκτονηθεί ξανά η σκόρπια ζωή.

Προσδοκώ την ανάσταση κάθε αίσθησης, την ανάσταση της έκπληξης.
Να δούμε αλλιώς τον κόσμο, με μάτια καινούργια, με μια φλόγα άσβεστη.
Να πυρπολήσουμε τη μιζέρια και το ανικανοποίητο.

Προσδοκώ την ανάσταση της πείνας και της δίψας.
Την ανάσταση της εγρήγορσης.
Το καλωσόρισμα των διχασμένων, την ήττα της κακοτεχνίας και τη λάμψη της ομορφιάς.

Προσδοκώ την ανάσταση της απορίας, της πάλης και της αντίστασης, έως ότου κατοικήσουμε το κάλλος, έως ότου το Κάλλος κατοικήσει εμάς.

 

πΖ – 2φΑ

Share