"Πάντα πεπλήρωται φωτός "

 

-  πρωτ. Χριστόδουλος Μπίθας 
[από ομιλία του την Κυριακή των Μυροφόρων, Μάιος 2011]

….  Πα­λεύ­ει ο άν­θρω­πος α­νά­με­σα στο συ­ναί­σθη­μα και τον ορ­θο­λο­γι­σμό σ’ ό­λη του την ζω­ή.
Δεν εί­ναι μό­νο οι γυ­ναί­κες και οι άν­τρες. Εί­ναι και οι χα­ρα­κτή­ρες.
Υ­πάρ­χουν άν­τρες συ­ναι­σθη­μα­τι­κοί και υ­πάρ­χουν και γυ­ναί­κες που έχου­νε πο­λύ έν­το­νο
ορ­θο­λο­γι­σμό. Κι ο κα­θέ­νας νο­μί­ζει ό­τι ο κό­σμος εί­ναι ό­πως ε­κεί­νος τον βλέ­πει.
«Το θέαμα κείται κατά τον θεατήν».

Ό­μως κά­που αλ­λού εί­ναι η Αλή­θεια. Πάν­τα η Αλή­θεια βρίσκεται στην α­ρε­τή.
Στην με­σό­τη­τα. Σ’ αυ­τό που ο­δη­γεί στον Θε­ό.
Σ’ αυ­τό που μας φέρ­νει κον­τά στους αν­θρώ­πους….

Το ζη­τού­με­νο εί­ναι η α­ρε­τή, που λένε οι Πατέρες. Το μέ­τρο που έ­λε­γαν οι αρ­χαί­οι.
Έ­νας άν­θρω­πος που έ­χει πλού­σιο συναίσθημα θα πρέ­πει να πο­ρευ­τεί εν Χρι­στώ, για να μπο­ρέ­σει αυ­τόν τον συναι­σθη­μα­τισμό να μην τον έ­χει ως α­πλώς ένα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της φύ­σης του, αλ­λά να τον κά­νει πραγ­μα­τι­κά α­ρε­τή.
Και να σκέ­φτε­ται λο­γι­κά και να δια­τη­ρή­σει έ­να συ­ναι­σθη­μα­τι­κό κό­σμο πλού­σιο.

Και αυ­τός που εί­ναι εγ­κε­φα­λι­κός να προ­σέ­ξει. Να προ­σέ­ξει πο­λύ.
Για­τί μέ­σα σε αυ­τό τον ορ­θο­λο­γι­σμό, πολ­λοί άν­θρω­ποι περ­νά­νε την ζω­ή τους χω­ρίς να νι­ώ­σου­νε συγ­κι­νή­σεις, χω­ρίς να νι­ώ­σου­νε χα­ρές. Ό­λα τα κο­σκι­νί­ζουν, ό­λα τα με­τρά­νε.…
Κι α­λί­μο­νο α­π’ την άλ­λη πλευ­ρά, σε ε­κεί­νον που πνιγ­μέ­νος στο συ­ναί­σθη­μά του και δεν μπορεί να το ε­λέγ­χει.

Στην εκ­κλη­σι­α­στι­κή ζω­ή, κα­λεί­ται ο άν­θρω­πος ό­λα να τα α­να­μορ­φώ­σει, ό­λα να τα αλ­λοι­ώ­σει, ό­λα να τα κα­θα­γιά­σει. Βε­βαί­ως και δεν αλ­λά­ζου­με οι άν­θρω­ποι. Ί­διοι μέ­νου­με.
Ό­μως μπο­ρού­με να κι­νη­θού­με προς την αρετή, κι ε­κεί να συ­ναν­τή­σου­με και τους άλ­λους και να
ε­πι­κοι­νω­νή­σου­με….

Ας α­νοί­ξου­με το κα­τά Ι­ω­άν­νην ευ­αγ­γέ­λιο.
Ας α­νοί­ξου­με τις  ε­πι­στο­λές της α­γά­πης κι ας δι­α­βά­σου­με…

«Νυν πάν­τα πε­πλή­ρω­ται φω­τός», λέ­ει.
Κι ε­μείς γι’ αυ­τό το Φως εί­μα­στε στην εκ­κλη­σί­α, δεν υ­πάρ­χει άλ­λος λό­γος να εί­μα­στε.
Κι ε­μείς σή­με­ρα κά­νου­με αυ­τά τα μνη­μό­συ­να, για­τί έ­χου­με μια ελπίδα ό­τι η ζω­ή συ­νε­χί­ζε­ται και
με­τά α­πό ε­δώ…

Αλ­λά για να το καταλάβουμε αυτό θα πρέ­πει το Φως του Χριστού, ε­δώ σ’ αυτή την ζωή να το
νι­ώ­σου­με. Λέ­νε κά­ποι­οι, εί­ναι σκλη­ρό αυ­τό που λέ­ει η εκ­κλη­σί­α.
Δεν εί­ναι σκλη­ρό. Δεν τι­μω­ρεί κα­νέ­ναν ο Χρι­στός.

«Κα­νέ­ναν δεν κο­λά­ζει ο Θε­ός στον μέλλον­τα αι­ώ­να» λέ­ει ο ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Δα­μα­σκη­νός.
«Εί­ναι ό­μως η μέ­θε­ξις τρυ­φή, η δε α­με­θε­ξί­α κό­λα­ση».

Εί­ναι δη­λα­δή η σχέ­ση με τον Θε­ό και τον συ­νάν­θρω­πο, αυ­τό που δη­μι­ουρ­γεί την κοι­νω­νί­α της χα­ράς με τον Θε­ό.
Και αυ­τό συ­νε­χί­ζε­ται και με­τά…

 

taxiarhes-moschato

2φΑ

Share