"Κώστας Ε. Τσιρόπουλος "

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος  [1930 - 2017]
-  Συγγραφέας, εκδότης, φίλος παλιός

Περισσότερη ζωή μέσα στη μύχια ζωή μας έχουν τα ενδύματα
που ασυναίσθητα και ταχτικά τα χαϊδεύουμε τρυφερά, αγγίζουμε
τις πτυχές τους, στεκόμαστε κρατώντας τα μυστηριώδη εσώρουχά μας,
ένα πανωφόρι μας που σέρνει κρυμμένες τόσες στιγμές ζωής φευγάτες.

Καταλαβαίνουμε τότε, έστω και αν δεν δικαιολογούμε, εκείνους
που δεν αντέχουν ν’ αποχωριστούν τα παλιωμένα τους ενδύματα.
Τα φυλάγουν αναρτημένα, σε ερμάρια, σ’ επιβλητικά σεντούκια
που κάποτε τ’ ανοίγουν σιωπηλά, όταν πυκνώνει μέσα τους η τυραννική
μνήμη του παρελθόντος, και τ’ αγγίζουν τρυφερά,
καθώς πρόσωπα φίλων παλιών.

Ανοίγουν συρτάρια από καιρό σφαλισμένα και αφήνουν το χέρι τους
να εισχωρήσει ανάμεσα σε φθαρμένα πουκάμισα, σε κάλτσες, σε μπανιερά,
σε μαντήλια και χειρόκτια, μ’ ένα μακρό, σιωπηλό χάδι,
ωσάν τα χέρια ν’ αναζητούν να κερδίσουν, να σύρουν το παρελθόν πίσω,
στην εγκυρότητα του παρόντος.

Τίποτα όμως δεν έρχεται πίσω. Μονάχα η τρυφερότητα ποτίζει
και με το νάμα της αναζωογονεί τη μνήμη, καθώς η μνήμη θρέφει
την τρυφερότητα. Και όλοι, και όλα σιωπούν.

-  "Για την τρυφερότητα"

Από σύμπαν γεμάτο ανθρωπωνυμία βγήκα, σε σύμπαν πυκνόφυτο
ανθρωπωνυμία ήλθα. Τα ονόματα μάχονται το υλικό της σιγής που φέρω,
το ονοματεπώνυμό μου φέρει το φορτίο της σιγής του θανάτου μου.

Και πάνω από τον θάνατο –καθώς πάνω από τον Σταυρό του Μυστηρίου
του Χριστού ο εύοσμος βασιλικός– είδα να χλοΐζουν μυριάδες ανθρωπωνύμια
στο Κοιμητήριο. Εδιάβασα κι εννόησα.

Με αυτά εμέτρησα τον άνθρωπο, τη δύναμη της μνήμης, της αγάπης
και του θανάτου. Είμαι πυκνός από ανθρωπωνύμια, είμαι ένα ανθρωπωνύμιο
που ταξιδεύει κάτω απ’ την έναστρη σιγή του Θεού, στου θανάτου τον πόντο, 

μεθυσμένο άγρια ζωή.

Τελικά, θα κλειστώ μέσα στο ανθρωπώνυμό μου-βόμβυκα και θ’ αποκρυβώ
ως ψυχή για να πετάξω ψηλά.

-  "Τo σημείο της στίξης"

frear – [2fA]

Share