Ισορροπίες [Γσφ -03]

….

Συνεχίζω από τον νοερό μονόλογο μου.
Πάντα κάτι, πασχίζει να ισορροπήσει - μια πράξη, μια κίνηση, μια λέξη..
να ισορροπήσει ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ανάμεσα στην επιθυμία 

και την επιβεβαίωση, στην προσδοκία και την απογοήτευση, στη φυγή 

και τη δικαίωση…

Και ο μονόλογος αυτός προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη σιωπή σου 

και την ανησυχία μου.
Δεν έφτασε στη συνείδηση σου η νοερή μου έκκληση, φοβούμαι πως κι αυτό μου
το γράμμα δεν θα το διαβάσεις  – είπες ν’ αλλάξεις ρότα, φόρμα, σχεδιασμό 

και να πορευτείς στο άγνωστο, σαν Οδυσσέας ν’ αναζητήσεις την Ιθάκη σου 

αυτόνομα, χωρίς άλλων υποδείξεις.

Κάποτε σ’ ενέπνεε ο δρόμος του φεγγαριού. Τον εμπιστευόσουν.
Το λάθος τώρα, είναι πως επιλέγεις την απομάκρυνση από την συναίνεση
και την αυτονόμηση από την συνδρομή.
Μα η απόσταση επιφέρει λήθη και η λήθη επιτείνει την απόσταση
από την αλήθεια.

Δικαίωση στην επιθυμία ή στη συνείδηση;
Η προοπτική της επιθυμίας είναι κενή, η συνείδηση έλκεται
από την αγάπη.
Δεν είναι φανερή η αδυναμία ισορροπίας σου;
Η εμμονή δεν οδηγεί πουθενά – όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Η απουσία δεν καταγράφεται, είναι οδυνηρή, αλλά δεν υφίσταται.

Κάθε τόσο, έχουμε καινούργιο φεγγάρι…
Θα συνεχίσω και πάλι νοερά – εκεί δεν υπάρχουν αποστάσεις.
Εμπιστεύομαι κι ελπίζω…

Μ.

                                                                                                  

Share