Νικηφόρος Βρεττάκος - Οι
ρωγμές της μοναξιάς
Κύριε, είσαι η χλόη. Είσαι το κούμαρο.
Το γλαυκό φωτοστέφανο γύρω απ’ τη φλόγα
του χάλκινου λυχναριού.
Είσαι το λάχτισμα
του σκυλιού που το δέχεται τη νύχτα
κανείς σα μιαν ανταπόκριση εξ ύψους
στην έρημο.
Το γλαυκό φωτοστέφανο γύρω απ’ τη φλόγα
του χάλκινου λυχναριού.
Είσαι το λάχτισμα
του σκυλιού που το δέχεται τη νύχτα
κανείς σα μιαν ανταπόκριση εξ ύψους
στην έρημο.
Κύριε, είσαι η ραγάδα
της ξύλινης πόρτας που μπαίνει η αυγή.
Είσαι το άνθος της μηλιάς που σαν άσπρο
φως επουράνιο
πέφτει στον ώμο μου.
[2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου