Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της
Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά
των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων.
Κι απ' άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες και στα χωριά,
στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις
σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιο αγέρα, στα
νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε
οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.
Το μελτέμι που φυσά τώρα τον Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει
τον κόσμο, τα δεντρικά που 'ναι φορτωμένα με λογής-λογής ’πωρικά, τα άγρια τα
ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα και τα
άσπρα σύννεφα που αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και
μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας.
Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια
πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλο τους το γλυκύτατο τ' όνομα της.
Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!
Ποιος θα μπορούσε να την υμνήσει, όπως την υμνολογήσανε οι
υμνωδοί της Εκκλησίας μας;
Αρχαγγελικές σάλπιγγες θαρρείς πώς ακούγονται παντού, με ύψος και με σεμνότητα,
μ' ένα κάλλος πνευματικό που βρίσκεται μονάχα στην Ορθοδοξία.
Στον Εσπερινό της παραμονής ψέλνουνε τα τροπάρια, που
γεμίζουνε την ψυχή μας με κάποιον αγιασμένο ενθουσιασμό:
"Ω του παραδόξου θαύματος!
Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται, και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται.
Ευφραίνου Γεσθημανή, της Θεοτόκου το άγιον τέμενος".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου