541 λέξεις για το
«634 λεπτά μέσα στο ηφαίστειο»
- Παρακολουθήσαμε το συγκλονιστικό event που έλαβε χώρα μέσα στον κρατήρα
του ηφαιστείου της Νισύρου και αποδόμησε τον τρόπο με τον οποίο ακούμε
μουσική
Κείμενο – φωτογραφίες: Φώτης Βαλλάτος
Κάπως σαν να είσαι στο σετ του Solaris του Ταρκόφκσι,
της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ
ή του Moon του Duncan Jones.
Ένα παράξενα απόκοσμο τοπίο (άλλοτε έμοιαζε με άλλο πλανήτη και άλλοτε με παγετώνα στο Βόρειο Πόλο) με το φως από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στα Νικιά να λαμπυρίζει σαν μικροσκοπικό λεντάκι πάνω στην κόψη της καλντέρας, τα υποκίτρινα πετρώματα να δημιουργούν layers εγκεφαλικής ταλάντωσης και οπτικές ψευδαισθήσεις
και η αυγουστιάτικη πανσέληνος να λούζει με κινηματογραφικό φως τον κρατήρα (διαμέτρου 300 μέτρων) του ηφαιστείου ενός μικρού ελληνικού νησιού που βρίσκεται κάπου μεταξύ Κω, Τήλου και τουρκικών παραλίων.
της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ
ή του Moon του Duncan Jones.
Ένα παράξενα απόκοσμο τοπίο (άλλοτε έμοιαζε με άλλο πλανήτη και άλλοτε με παγετώνα στο Βόρειο Πόλο) με το φως από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στα Νικιά να λαμπυρίζει σαν μικροσκοπικό λεντάκι πάνω στην κόψη της καλντέρας, τα υποκίτρινα πετρώματα να δημιουργούν layers εγκεφαλικής ταλάντωσης και οπτικές ψευδαισθήσεις
και η αυγουστιάτικη πανσέληνος να λούζει με κινηματογραφικό φως τον κρατήρα (διαμέτρου 300 μέτρων) του ηφαιστείου ενός μικρού ελληνικού νησιού που βρίσκεται κάπου μεταξύ Κω, Τήλου και τουρκικών παραλίων.
Μια σχεδόν (ή μήπως εξ ολοκλήρου) εξωσωματική εμπειρία,
αποτέλεσμα ενός μοναδικού για τα ελληνικά (αλλά και για τα διεθνή) δεδομένα
site specific πειράματος, ένα «ζοφερό αποκύημα» (οκ, πλάκα κάνω) της φαντασίας
του Κωνσταντίνου Δαγριτζίκου του Six d.o.g.s (με την υποστήριξη της Στέγης),
μια συναυλία μέσα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου.
Μέσα σε έναν κρατήρα (τον περιώνυμο Στέφανο, στη Νίσυρο), όπου είχε στηθεί ένας νέος προσωρινός «κρατήρας», ένας κύκλος με 15 σταθμούς -έναν για κάθε μουσικό.
Κάθε σταθμός περιελάμβανε τον μουσικό εξοπλισμό του κάθε μουσικού και ένα ηχείο (και όλα αυτά «πατούσαν» πάνω σε ένα ειδικό υλικό που ήταν στρωμένο σε κάθε σταθμό ώστε να μην φθαρούν από την πολύωρη επαφή με το ηφαιστειακό πέτρωμα).
Μέσα και έξω (αλλά κυρίως μέσα) από τον κύκλο οι θεατές
επιδίδονταν σε μια αέναη άναρχα αρμονική κυκλική (και κάποτε ελλειψοειδής)
χορογραφία – κάπως σαν να περιστρέφονταν τόσο γύρω από τους εαυτούς τους, όσο
και γύρω ή και μέσα (αλλά κυρίως γύρω) από ομόκεντρους κύκλους.
Η μουσική, αυτό το αυτοσχεδιαστικό (άκρως δημοκρατικό)
πείραμα διήρκεσε αυστηρά 634 λεπτά (όσα δηλαδή μεσολάβησαν από την δύση του
ήλιου στις 19.58΄ της 18ης Αυγούστου μέχρι την ανατολή, στις 06.32΄ της 19ης
Αυγούστου), όπως ήταν προγραμματισμένο.
Και λέω άκρως δημοκρατικό γιατί σε αντίθεση με τις
συναυλίες, τους δίσκους και όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που έρχεσαι σε επαφή
με τη μουσική, αυτή ακούγεται πάντα
(ή σχεδόν πάντα) σαν ένα ενιαίο σύνολο -ένα αποτέλεσμα που προκύπτει από τον ήχο διαφόρων οργάνων, από τον συνδυασμό αυτών στα κανάλια της κονσόλας (ή στα αυλάκια ενός βινυλίου π.χ.) – εδώ ο ακροατής μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο ακρόασης, τόσο επιλέγοντας σε ποιον σταθμό θα βρίσκεται πιο κοντά, όσο και σε ποιο σημείο του χώρου (ώστε οι σκόρπιες μουσικές φράσεις που ακούγονταν από δω και από εκεί, να συνθέτουν κάθε φορά μια διαφορετική ακουστική εμπειρία – άλλοτε χαοτική και άλλοτε πιο συγκεκριμένη).
(ή σχεδόν πάντα) σαν ένα ενιαίο σύνολο -ένα αποτέλεσμα που προκύπτει από τον ήχο διαφόρων οργάνων, από τον συνδυασμό αυτών στα κανάλια της κονσόλας (ή στα αυλάκια ενός βινυλίου π.χ.) – εδώ ο ακροατής μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο ακρόασης, τόσο επιλέγοντας σε ποιον σταθμό θα βρίσκεται πιο κοντά, όσο και σε ποιο σημείο του χώρου (ώστε οι σκόρπιες μουσικές φράσεις που ακούγονταν από δω και από εκεί, να συνθέτουν κάθε φορά μια διαφορετική ακουστική εμπειρία – άλλοτε χαοτική και άλλοτε πιο συγκεκριμένη).
Την ίδια στιγμή οι μουσικοί είχαν τη δυνατότητα μέσω των
ακουστικών τους, είτε να ακούσουν -και να «πατήσουν» πάνω- στην συνολική μίξη
όλων των μουσικών οργάνων του κύκλου (ήχο που έπαιρναν από την κεντρική
κονσόλα) είτε να δημιουργήσουν (live) τη δική τους μίξη μέσω της ατομικής
κονσόλας που είχε στην διάθεσή του ο καθένας.
Ηλεκτρικές κιθάρες, κοντραμπάσο, tapes, φλάουτο, κρουστά,
πιάνο, samples, κανονάκι, distortions, βιολοντσέλο, laptops, πλήκτρα,
πεταλάκια, τσαμπούνα, κλαρίνο, κρουστά, drones και στίχοι του Εμπειρίκου και
του Σαχτούρη με το ηφαίστειο να «καπνίζει» ως μια φυσική μηχανή καπνού, σαν
αυτές που χρησιμοποιούν στις συναυλίες (και παλιότερα στις ντισκοτέκ) για να
δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, και τα πετρώματα να αλλάζουν χρώματα ανάλογα με την
κίνηση του φεγγαριού και την έλευση της ανατολής, η οποία όταν ήρθε αντί να
φέρει την λύτρωση ύστερα από 10 ώρες και 34 λεπτά αδιάλειπτης κίνησης, έφερε
την Αποκάλυψη (Τώρα!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου