Νικηφόρος Βρεττάκος - Ο άγιος Σεβαστιανός στη Γεσθημανή
Θεέ μου,
δε θα μου δώσεις λοιπόν και μιαν ήσυχη μέρα;
Ποτέ δε θα νιώσω αμέριμνος
καθώς το νερό;
Αμέριμνος όπως
ο φιλόσοφος βράχος ή καθώς η μολόχα
που αυξαίνει στο φως;
δε θα μου δώσεις λοιπόν και μιαν ήσυχη μέρα;
Ποτέ δε θα νιώσω αμέριμνος
καθώς το νερό;
Αμέριμνος όπως
ο φιλόσοφος βράχος ή καθώς η μολόχα
που αυξαίνει στο φως;
Ποιο πουλί σου δεν πέταξε την αυγή
στον αέρα σου; Ποιο σου αγρίμι δε χόρεψε;
Ποιο έντομο σου μια ολόκληρη μέρα
δεν κάθισε
σ’ ένα λουλούδι σου;
Ξέρεις τ’ είναι, Θεέ μου,
να θωρώ το νερό, τη μολόχα,
το βράχο - και να σκέφτομαι πως
ενώ μ’ έχεις κάνει βασιλιά του νερού,
βασιλιά των δυτών και των βράχων,
δεν έζησα
ούτε μια μέρα τους;
στον αέρα σου; Ποιο σου αγρίμι δε χόρεψε;
Ποιο έντομο σου μια ολόκληρη μέρα
δεν κάθισε
σ’ ένα λουλούδι σου;
Ξέρεις τ’ είναι, Θεέ μου,
να θωρώ το νερό, τη μολόχα,
το βράχο - και να σκέφτομαι πως
ενώ μ’ έχεις κάνει βασιλιά του νερού,
βασιλιά των δυτών και των βράχων,
δεν έζησα
ούτε μια μέρα τους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου