"Τοῦ Τιμίου Σταυροῦ "

Ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ
-  Από ομιλία του Μητρ. Σερβίων καί Κοζάνης κυρού Διονυσίου

….

Ἡ σημερινὴ ἑορτὴ εἶναι μιὰ ἑορτὴ χαρμόσυνη μαζὶ καὶ πένθιμη· μιὰ ἡμέρα σὰν τὴν Μεγάλη Παρασκευή, ὅπου ὅλοι οἱ χριστιανοὶ ἑορτάζομε τὴν νίκη τοῦ Σταυροῦ, μὰ καὶ πενθοῦμε καὶ νηστεύομε στὴ μνήμη, ὅτι οἱ ἄνθρωποι διέπραξαν τὸ μεγάλο καὶ ἀνήκουστο ἔγκλημα, νὰ καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ νὰ σταυρώσουν τὸν Θεό.

Ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ ἀκρότατο σημεῖο καὶ τὸ ἀνερμήνευτο μυστήριο τῆς οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς, πορεύεται γιὰ νὰ φτάση στὸν Σταυρὸ καὶ γιὰ νὰ πέραση ἀπὸ τὸν Σταυρὸ στὴν Ἀνάσταση.

Καὶ ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα σταυρό, ποὺ πρέπει νὰ σηκώση κάθε δικός του, ἂν θέλη στ’ ἀλήθεια νὰ ἀκολουθῆ στὰ ἴχνη τὰ δικά του.  …

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν θέλησε ποτὲ νὰ ξεγελάση ἢ νὰ βιάση τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ κάμη ὀπαδούς. Τοὺς καλεῖ ὅλους καὶ τὸν ἀκολουθεῖ ὅποιος θέλει⋅ ὅποιος εἶνσι ἕτοιμος νὰ σηκώση τὸν Σταυρό του καὶ νὰ σταυρωθῆ μαζί του.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ ὀπαδούς, ἀλλὰ θέλει πιστούς, κι ἂς εἶναι καὶ λίγοι. Οἱ ὀπαδοὶ εἶναι νὰ φωνάζουν στὸ δρόμο, οἱ πιστοὶ σηκώνουν τὸν σταυρό τους καὶ σιωποῦν.  ….

Μόνο μὲ τὴν πίστη μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε τὸ μυστήριο τοῦ Σταυροῦ, κι εἶναι πάντα ἀξιομνημόνευτα τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου:  …

-  Ὅταν, λέγει, ἀφήνωμε τὴν πίστη καὶ προτάσσουμε τὴν δύναμη τοῦ λόγου, καὶ μὲ τὴ διαλεκτικὴ καταργήσουμε τὴν ἀξιοπιστία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, κι ὕστερα ἡττηθῆ ὁ λόγος ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν πραγμάτων, καὶ θὰ ἡττηθῆ ὁπωσδήποτε ὅταν ξεκινάη καὶ βασίζεται στὸ ἀδύνατο ὄργανο τῆς λογικῆς μας, τότε τί γίνεται;

Ἡ ἀδυναμία τοῦ λόγου φαίνεται ἀδυναμία τοῦ μυστηρίου, κι ἔτσι ἡ τέχνη τοῦ λόγου γίνεται αἰτία νὰ χάση τὴν ἀξία του καὶ τὸ θεῖο περιεχόμενό του ὁ Σταυρός. 

Γιατὶ ἡ πίστη εἶναι ποὺ συμπληρώνει καὶ στηρίζει τὸν ἀνθρώπινο λόγο.

Αὐτὸ καὶ μένα σήμερα μὲ φέρνει σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Δὲν εἶμαι σίγουρος κι ἐγὼ ποὺ σᾶς ὁμιλῶ πόσο πιστεύω, καὶ δὲν ξέρω καὶ σεῖς ποὺ μὲ ἀκοῦτε πόσο πιστεύετε.

Πῶς λοιπὸν νὰ σᾶς πῶ καὶ πῶς νὰ σᾶς πείσω, πὼς κι ἐγὼ σηκώνω τὸν σταυρό μου; 

Πῶς νὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ; Καὶ πῶς τὸν λόγο σήμερα γιὰ τὸν Σταυρὸν, νὰ τὸν κάμω καλοδεχούμενο;  -


Ὅσο κι ἂν ὀμορφήνωμε ρητορικὰ τὸν λόγο καὶ τὸν στηρίξουμε διαλεκτικά, ὁ Σταυρὸς παραμένει τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ δράμα τὸ δικό μας, τὸ ματωμένο ξύλο, τὸ θανατικὸ ὄργανο, τὸ σύμβολο τοῦ χρέους, τῆς αὐταπάρνησης καὶ τῆς θυσίας.

Δὲν κερδίζω τίποτε καὶ δὲν κερδίζομε ὅλοι μας, νὰ θέλωμε νὰ παρουσιάσουμε τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ γιὰ εὔκολο πράγμα. 

Τὸ πιὸ προσωπικὰ ὑπεύθυνο καὶ ἡ πιὸ ἀξιόπιστη μαρτυρία τῆς πίστεως εἶναι νὰ σηκώνης μὲ συνέπεια τὸ σταυρό σου καὶ νὰ πεθαίνης γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο⋅«ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου».

Νὰ πεθαίνης, ὄχι γιὰ νὰ ὠφεληθῆ ὁ Χριστός, ἀλλὰ γιὰ νὰ ζήσης ἐσύ. 

Αὐτὴ εἶναι ἄλλη μιὰ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ὀπαδοῦ καὶ τοῦ πιστοῦ. 

Ὁ ὀπαδὸς φωνάζει καὶ σκοτώνεται γιὰ κάποια ἰδεολογία καὶ γιὰ τὸν ἀθέατο ἀρχηγό του⋅ ὁ πιστὸς σηκώνει τὸν σταυρό του κι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστὸ γιὰ τὴ σωτηρία του. 

Γιατὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία...»  ….

Ὁ Σταυρὸς εἶναι τὸ μυστήριο τῆς πίστεως καὶ ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας⋅ 
κι οἱ ἀληθινοὶ χριστιανοὶ ἕνα ξέρουν, τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν καινὴ κτίση.

Αὐτὴ ἡ «καινὴ κτίσις», ἡ καινούργια δημιουργία, εἶναι ὁ κόσμος τῆς Ἐκκλησίας, ἕνας κόσμος πού, περνώντας ἀπὸ τὴ θλίψη τοῦ Σταυροῦ, καθαίρεται καὶ κάθε μέρα ἀνασταίνεται καὶ μεταμορφώνεται, γιὰ νὰ περάση ἀπὸ τὴ θνητότητα στὴν ἀθανασία κι ἀπὸ τὴ φθορὰ στὴν ἀφθαρσία.

antifono – [2fA]

Share