Ήταν μια φορά ένας άνδρας,
που συμπεριφερόταν συχνά απότομα και σκληρά στους ανθρώπους που αγαπούσε. Έλεγε πως λυπόταν γι’ αυτό, αλλά δεν μπορούσε να κάνει
αλλιώς, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένος.
Κάποια μέρα, ο γέρος πατέρας του, του έδωσε ένα κουτί με καρφιά και του
είπε να καρφώνει ένα καρφί στην πόρτα του κήπου, κάθε φορά που θα φερόταν άσχημα
με λόγια ή με έργα.
Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 28 καρφιά στην πόρτα.
Kατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν, έμαθε σιγά-σιγά να ελέγχει τον εαυτό του
και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε, λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: ανακάλυψε ότι του ήταν πιο εύκολο να
συγκρατείται, από το να καρφώνει συνέχεια καρφιά.
Τελικά έφτασε μια μέρα, που δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στην πόρτα. Πήγε
στον πατέρα του και του είπε, ότι εκείνη τη μέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε
ένα καρφί.
Ο πατέρας του, του χτύπησε ευχαριστημένος την πλάτη, αλλά του είπε πως είχε
ακόμα λίγη δουλειά να κάνει. Τώρα θα έπρεπε να βγάζει ένα καρφί, κάθε μέρα που
θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο άνδρας τελικά, μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε
βγάλει πια όλα τα καρφιά από την πόρτα του κήπου.
Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον γιο του στον κήπο και του είπε:
«Παιδί μου, τα κατάφερες πολύ καλά, όμως κοίτα πόσες τρύπες έχει η πόρτα.. Ποτέ
δεν θα είναι πια όπως πριν.
Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια
τέτοια πληγή. Μπορεί να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να βγάλεις το
μαχαίρι, ωστόσο η πληγή που του προκάλεσες θα του αφήσει τα σημάδια της για πάντα!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου