Αίθριο

ΑΙΘΡΙΟ

Σπίθα ανάτασης,

μόλις αγγίζει την ψυχή λίγο γαλάζιο

αμέσως η ζωή γεμίζει θάλασσα

πανί, λιμάνι

διάχυτο φως, ευχαριστία

ξανθή φλογίτσα που τρεμοπαίζει

στo καλοκαιρινό αεράκι με άσπρο φόντο

το εκκλησάκι τ’ ουρανού

δυο τζιτζίκια να τραγουδούν τ’ αποσπερίτη

ύμνους εσπερινούς στης κάθε μέρας το

βασίλεμα

σαν σπάει ζαλισμένο το νερό

στα βότσαλα της νοσταλγίας...

είναι τόση η ομορφιά και η γαλήνη

όταν γεμίζει το φεγγάρι

να χωρέσει τις αναμνήσεις της σιωπής

προτού χαράξει ανατολή

και νέα μέρα…

Μ Ψ

                                                                    

"Οι Άγιοι πάντες.. "

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί,

Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς,

οι Άγιοι πάντες, μετά τής Θεοτόκου,

ποιήσατε πρεσβείαν, εις τό σωθήναι ημάς.

Το σαλιγκάρι..

Το σαλιγκάρι

Ο πιο κρυφός πόνος, δεν είναι αυτός που προσπαθούμε να ξεχάσουμε. Είναι αυτός που κουβαλάμε κληρονομιά στο κάθε κύτταρο του κορμιού, του μυαλού και της καρδιάς μας.

Τι μας σπρώχνει ν΄ ανασκαλεύουμε χώματα, στάχτες και ξεχασμένες μυρωδιές; Δεν ψάχνουμε φαντάσματα στα καλντερίμια και ανάερες μορφές στις σκιές του παρελθόντος. Τον εαυτό μας αναζητούμε, είναι η γλυκιά λαχτάρα να συναντήσουμε την εμπειρία που μας συνθέτει, που αναμειγνύει στο αίμα μας τον ιδρώτα των παππούδων και ποτίζει τρυφερά τις ζωντανές ρίζες μας, με τα όνειρα τους.

Έτσι γράφεται η συνέχεια. Με πνευματικές στιγμές διάρκειας, με δυνατά αισθήματα καρτερίας και με πολλή αγάπη.

Εξωτερικό. Αχνοφέγγει η μέρα. Σε μια ήρεμη αμμουδιά στα Μούγλα της Μικρασίας. Ο Κυριάκος, βοηθάει τη Σμαραγδή τη γυναίκα του, να επιβιβαστεί στην ψαρόβαρκα. Με ένα παιδί να της κρατά το χέρι, το άλλο αγκαλιά και το τρίτο στην κοιλιά, στον μήνα του.

Παρμένη απόφαση. Θα περάσουν απέναντι, στην Κάλυμνο. Με δυο σφιχτοδεμένους μπόγους περιουσία, ‘κονίσματα τυλιγμένα μ’ ευλάβεια, κιλίμια και κεντήματα και δυο βόδια στο νερό, να ακολουθούνε κολυμπώντας τη βάρκα, στον γυρισμό στην πατρίδα. Μια πατρίδα που δεν γνωρίζανε, μα που την τρέφανε χρόνια τώρα με πίστη, ελπίδα και προσμονή.

Από παιδί η εικόνα αυτή, αχνή, αμφίβολη, ατεκμηρίωτη, πάντα όμως ζωντανή και πανέμορφη, μεγαλώνει μαζί μου. Αυτή κι άλλες πολλές. Δικών μου κι αλλωνών. 

Καμιά διαφορά.

Καταγραφές ζωντανές ή ξεχασμένες, δεν παίζει ρόλο, οσμές οικείες που ενώνουν από παλιά τους έλληνες, τους γεννημένους από τη μήτρα της Μεσογείου, ανατολικά, στα δικά μας τα μέρη.

Ο Παναγιώτης, άγνωστος αδελφός μέχρι προχτές, συντονισμένος στην ευαισθησία της προσφυγιάς, έχει τον τρόπο και τη γνώση, το ταλέντο και την ποίηση, να απλώσει τη νοσταλγία στο χαρτί σα σενάριο, στην οθόνη σαν εικόνα και στην ψυχή βάλσαμο, μνημόσυνο που ξεπερνά τον χρόνο και τα σύνορα. 

Παρουσίαση σεναρίου: "Το σαλιγκάρι."

Μυτιλήνη, 1930. Τα φώτα χαμηλώνουν, το τάλαντο μας καλεί σε ευλαβική συμμετοχή με μέτρο και κατάνυξη.

Η αφήγηση συνταιριάζει με την εικόνα, ποιητικός ο λόγος και οι ήχοι γλιστρούν στις γωνιές των δρόμων και τις αυλές κι απευθύνονται το ίδιο στο αυτί και στο μάτι, γίνονται ένα, μια αίσθηση ζεστή και απόλυτη, ένα άλμπουμ ζωές που ξεφυλλίζουμε αργά στις καρδιές μας, αργά κι ανυπόμονα.

Σαν αρχίζουν οι διάλογοι, συμβαίνει κάτι μοναδικό. Οι εικόνες ζωντανεύουν μαγικά, σκηνή όπερας που γεμίζει ξαφνικά στο ημίφως από παρουσίες καθημερινές, οικείες, στα δικά μας τα χνάρια ή ανάποδα, ξυπνούν μέσα μας τα μονοπάτια που χάραξαν στις καρδιές μας οι ζωές τους.

Κι είναι μια αίσθηση γλυκιά κι οδυνηρή, σκληρή ίσως, να νοιώθεις δίπλα σου τις ψυχές των δικών σου που δεν γνώρισες, μα που ζουν κι ενεργούν μέσα σου ή να επιστρέφεις εσύ έναν αιώνα πίσω, σε έννοιες και κουβέντες σημερινές, ανάλαφρες ή σοβαρές και σε συμπεριφορές δικές σου, που δεν παρακολουθείς απλά σαν θεατής, μα αναβιώνεις.       

Η Μαρία, σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, κρατά όλα τα νήματα μαζί, στη φωνή, στις κινήσεις, στο αίσθημα και τα κινεί ένα-ένα, όσο πρέπει το καθένα, αλλάζοντας χροιά και τόνο, διαθέσεις, ακκισμούς και χαρακτήρες κι ισοζυγίζει την εικόνα, τον ήχο και την αρμονία, με την αφήγηση, τον διάλογο και τον παλμό, πλάθοντας και κρατώντας δεμένο το σύνολο στην αισθητική γραμμή που το αναδεικνύει.        

Τα ηχητικά πατήματα του Σπύρου μας οδηγούν σταθερά, βήμα-βήμα, στη γειτονιά μας. Γεμίζουν τον δρόμο μας σημάδια λησμονημένα, μηνύματα απωθημένα και μυστικά καλωσορίσματα.

Ο βοσκός κι ο γερο-πατέρας του, η μαυροφόρα γυναίκα, ο γαλατάς, ο τυπογράφος και η μάνα του, ο αραμπατζής, το καφενείο, οι ψαράδες, είναι η γειτονιά που ζει μέσα μας και προβάλλει καθημερινή και φιλική, όπως τότε.

Το ούτι του Βασίλη και το κανονάκι της Αναστασίας, πλαισιώνουν σαν χάδι στην καρδιά μας τη συνάντηση...

Το άγγιγμα συντελείται βαθιά και αφήνει χάραγμα ταυτότητας στα πιο ευαίσθητα σημεία της μοναξιάς μας. Κι η μοναξιά σβήνει και χάνεται, αλλάζει σε γιορτή, σε δύναμη, σε σμίξιμο αδελφικό στην πατρική εστία. 

Όλα περνούν και χάνονται.. Τίποτα δεν μένει απ’ αυτόν τον κόσμο.. Ίσως μόνο οι αναμνήσεις.. Όμως αυτές, είναι το σπίτι μας. Και το κουβαλάμε πάνω μας, σώμα στο σώμα μας, πνεύμα στο πνεύμα μας, σαν σαλιγκάρια που ανηφορίζουν στο βρεγμένο τζάμι. Κι όταν χρειάζεται, κρυβόμαστε μέσα του...

-- Η πα­ρου­σί­α­ση του σε­να­ρί­ου, του κι­νη­μα­το­γρα­φι­στή Πα­να­γι­ώ­τη Κλει­δα­ρά, σε σκηνοθεσία του ι­δί­ου, έ­γι­νε στο Πνευ­μα­τι­κό Κέν­τρο των Παμ­με­γί­στων Τα­ξια­ρχών Μο­σχά­του, την Πα­ρα­σκευ­ή, 14 Ι­ου­νί­ου 2013.

Α­φή­γη­ση και δι­ά­λο­γοι: Μα­ρί­α Κα­τσέ­νου – Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κλειδαράς
Ού­τι: Βα­σί­λης Μπό­κος - Η­χη­τι­κά: Σπύ­ρος Λού­κος
Φωνη­τι­κό πέ­ρα­σμα και κανονάκι: Α­να­στα­σί­α Χα­τζη­παύ­λου.

Την γε­νι­κό­τε­ρη φρον­τί­δα της εκ­δή­λω­σης είχε ο διάκονος Ζήσης Κτενίδης. --

Μ. Ψ.

*  Το κείμενο, αναρτήθηκε στο "ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ" στις 28.06.2013.

"Οι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος"

Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι

καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι,

τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε,

εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι

καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

"Στου Κεμάλ το σπίτι"

Γιώργος Ιωάννου

Στου Κεμάλ το σπίτι.

Δεν ξαναφάνηκε η μαυροφορεμένη εκείνη γυναίκα, που ερχόταν στο κατώφλι μας κάθε χρονιά, την εποχή που γίνονται τα μούρα, ζητώντας με ευγένεια να της δώσουμε λίγο νερό απ' το πηγάδι της αυλής. Έμοιαζε πολύ κουρασμένη, διατηρούσε όμως πάνω της ίχνη μιας μεγάλης αρχοντικής ομορφιάς. Και μόνο ο τρόπος που έπιανε το ποτήρι, έφτανε για να σχηματίσει κανείς την εντύπωση πως η γυναίκα αυτή στα σίγουρα ήταν μια αρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω το ποτήρι, ποτέ δεν παρέλειπε να μας πει στα τούρκικα την καθιερωμένη ευχή, που μπορεί να μην καταλαβαίναμε ακριβώς τα λόγια της, πιάναμε όμως καλά το νόημά της: "Ο Θεός να σας ανταποδώσει το μεγάλο καλό". Ποιο μεγάλο καλό; Ιδέα δεν είχαμε.

Καθόταν ήσυχα για ώρα πολλή στο κατώφλι της αυλής, κι αντί να κοιτάζει κατά το δρόμο ή τουλάχιστο κατά το πλαϊνό σπίτι του Κεμάλ, αυτή στραμμένη έριχνε κλεφτές ματιές προς το δικό μας σπίτι, παραμιλώντας σιγανά. Πότε-πότε έκλεινε τα μάτια και το πρόσωπό της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ονόματα παράξενα. Εμείς, πάντως, δεν παραλείπαμε να της δίνουμε μούρα απ' την ντουτιά, όπως άλλωστε δίναμε σ' όλη τη γειτονιά και σ' όποιον περαστικό μας ζητούσε. Η ξένη τα έτρωγε σιγανά, αλλά με ζωηρή ευχαρίστηση.

Δε μας φαινόταν παράξενο που της άρεζαν τα μούρα μας τόσο πολύ. Το δέντρο μας δεν ήταν από τις συνηθισμένες μουριές, απ' αυτές που κάνουν εκείνα τα άνοστα νερουλιάρικα μούρα. Το δικό μας έκαμνε κάτι μεγάλα, ξινά σα βύσσινα, και πολύ κόκκινα στο χρώμα. Ήταν ένα δέντρο παλιό και τεράστιο, τα κλαδιά του ξεπερνούσαν το δίπατο σπίτι μας. Μοναχά ένα κακό είχε∙ τα φύλλα του ήταν σκληρά και οι μεταξοσκώληκές μου δεν μπορούσαν να τα φάνε. Ήταν, πάντως, δέντρο φημισμένο σ' όλο το Ισλαχανέ κι ακόμα πιο πέρα.

Την πρώτη φορά που είχε καθίσει η άγνωστη γυναίκα στο κατώφλι μας, δε σκεφτήκαμε να της προσφέρουμε μούρα, όμως σε λίγο μας ζήτησε η ίδια λέγοντας πως ήθελε να φυτέψει το σπόρο τους στον μπαχτσέ της. Έφαγε μερικά και τα υπόλοιπα τα έβαλε σ' ένα χαρτί και έφυγε χαρούμενη. Τη δεύτερη φορά, θα ήταν κατά το τριάντα οχτώ, δυο χρόνια, πάντως, μετά την πρώτη, δεν έβαλε μούρα στο χαρτί. Κάθισε και τα έφαγε ένα-ένα στο κατώφλι. Φαίνεται πως ο σπόρος απ' τα προηγούμενα είχε αποδώσει, αλλά για να δώσει και μούρα έπρεπε, βέβαια, να περάσουν χρόνια. Το δέντρο αυτό, όπως όλα τα δέντρα που μεγαλώνουν σιγά, ζει πολλά χρόνια και αργεί να καρπίσει.

Η γυναίκα ξαναφάνηκε και τον επόμενο χρόνο, λίγο πριν απ' τον πόλεμο. Όμως τη φορά αυτή της προσφέραμε νερό απ' τη βρύση. Αρνήθηκε να πιει το νερό. Μόλις το έφερε στο στόμα, μας κοίταξε στα μάτια και μας έδωσε πίσω το γεμάτο ποτήρι. Επειδή την είδαμε ταραγμένη, θελήσαμε να της εξηγήσουμε. Ο σπιτονοικοκύρης μας είχε πει. "Τώρα που σας έφερα το νερό στις κουζίνες σας, δε σας χρειάζεται το πηγάδι". Η γυναίκα βούρκωσε, δε μας έδωσε όμως καμιά εξήγηση για την τόση λύπη της.

Για να την παρηγορήσουμε της δώσαμε περισσότερα μούρα κι η γιαγιά μου της είπε κάτι που την έκανε να τιναχτεί: "Θα σου τα έβαζα σ' ένα κουτί, αλλά δε βαστάνε για μακριά". Και πράγματι είχαμε αρχίσει κάτι να υποπτευόμαστε. Την άλλη φορά είδαμε, πως μόλις έφυγε από μας, πήγε δίπλα στου Κεμάλ το σπίτι, όπου την περίμενε μια ομάδα από τούρκους προσκυνητές, που κοντοστέκονταν στο πεζοδρόμιο. Εμείς ως τότε θαρρούσαμε πως είναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, απ' τις πάμπολλες εκείνες, που δεν ήξεραν λέξη ελληνικά, μια και η ανταλλαγή των πληθυσμών είχε γίνει με βάση τη θρησκεία και όχι τη γλώσσα.

Η αποκάλυψη αυτή στη αρχή μας τάραξε. Δε μας έφτανε που είχαμε δίπλα μας του Κεμάλ το σπίτι, σα μια διαρκή υπενθύμιση της καταστροφής, θα είχαμε τώρα και τους τούρκους να μπερδουκλώνονται πάλι στα πόδια μας; Και τι ακριβώς ήθελε από μας αυτή η γυναίκα; Πάνω σ' αυτό δεν απαντήσαμε, κοιταχτήκαμε όμως βαθιά υποψιασμένοι. Και τα επόμενα λόγια μας έδειχναν πως η καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως από συμπάθεια κι ελπίδα. Είχαμε κι εμείς αφήσει σπίτια και αμπελοχώραφα εκεί κάτω.

Η τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τον πόλεμο. Εμείς καθόμασταν πια σε άλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, όμως την είδαμε μια μέρα να κάθεται κατατσακισμένη στο κατώφλι του παλιού σπιτιού μας. Ο πρώτος που την είδε, ήρθε μέσα και φώναξε: "η τουρκάλα!" Βγήκαμε στα παράθυρα και την κοιτάζαμε με συγκίνηση. Παραλίγο να την καλέσουμε απάνω στο σπίτι - τόσο μας είχε μαλακώσει την καρδιά η επίμονη νοσταλγία της. Όμως αυτή κοίταζε ακίνητη την κατάγυμνη αυλή και το έρημο σπίτι. Μια ιταλιάνικη μπόμπα είχε σαρώσει τη ντουτιά κι είχε ρημάξει το καλοκαμωμένο ξυλόδετο σπίτι, χωρίς να καταφέρει να το γκρεμίσει.

Δεν την ξανάδαμε από τότε. Ήρθε - δεν ήρθε, άγνωστο. Άλλωστε και να 'ρχότανε δε θα 'βρισκε πια το κατώφλι με το αφράτο μάρμαρο για να ξαποστάσει. Πάντως, τις ώρες που το έβλεπε το φως του ήλιου, γίνονταν διάφορα σχόλια απ' την έκθαμβη γειτονιά. Όλοι μιλούσανε για την ομορφιά και την παλιά δόξα, μα ανάμεσα στα δυνατά λόγια και τις φωνές, άκουσα μια γριά να σιγολέει:«Στο σπίτι αυτό καθόταν ένας μπέης, που είχε μια κόρη σαν τα κρύα τα νερά. Κυλιόταν κάτω, όταν φεύγανε, φιλούσε το κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δεν ματαείδα».

*  Από τη συλλογή διηγημάτων του Γ. Ιωάννου "Η μόνη κληρονομιά" (1974).     

"National Geo x8"

                                                    

"Τι είναι ο κόσμος.. "

Κάποιος αδελφός, ρώτησε τον αββά Ησαΐα:

"Πώς πρέπει να ησυχάζει κανείς μέσα στο κελί; "

Και αποκρίθηκε ο Γέροντας:

"Το να ησυχάζει κανείς στο κελί σημαίνει να εκθέτει συνεχώς τον εαυτό του ενώπιον του Θεού και να επιστρατεύει όλη του τη δύναμη για να αντιστέκεται σε κάθε λογισμό που σπέρνει ο εχθρός, γιατί αυτό σημαίνει αναχώρηση από τον κόσμο".

Και είπε ο αδελφός:

"Τι σημαίνει κόσμος; "

- "Κόσμος -απάντησε ο Γέροντας- είναι το να διασπάται κανείς σε πολλές και διάφορες υποθέσεις.

- Κόσμος είναι, το να ενεργούν οι άνθρωποι τα αντίθετα προς την ανθρώπινη φύση.

- Κόσμος είναι το να νομίζει κανείς, ότι θα μένει παντοτινά στη ζωή αυτή.

- Κόσμος είναι να φροντίζεις για το σώμα προς βλάβη της ψυχής σου και να καυχιέσαι γι’ αυτά που αφήνεις πίσω σου.

Κι αυτά δεν τα είπα από μόνος μου, αλλά είναι ο Ιωάννης ο Απόστολος που τα λέει!

*  briefingnews.gr

"Ιπτάμενος δίσκος.. "

Ιαπωνική αλυσίδα εστιατορίων στο Λονδίνο, αντικατέστησε τους σερβιτόρους της, με έναν ιπτάμενο δίσκο.

Ο δίσκος μπορεί να ίπταται με ταχύτητα που πιάνει ακόμη και τα 24 μίλια την ώρα, δηλαδή έξι φορές μεγαλύτερη από αυτή των απλών σερβιτόρων.

Το προσωπικό του εστιατορίου έχει τη δυνατότητα να ελέγχει τη διαδρομή του δίσκου μέσω ενός iPad, ρυθμίζοντας το ύψος και τους ελιγμούς του ανάμεσα στα τραπέζια και τις καρέκλες.

Φωτογραφίες: Splash / Smartmagna

"Πυξίδα από πέτρα"

Τίτος Πατρίκιος

Προσχέδια για τη Μακρόνησο

Ι
Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα
με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή
και μ' ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου
Νησί που κανείς σεισμός
δε θα σε καταπιεί
μακρύ σαν πέτρινη μαγνητική βελόνη
να δείχνεις το βοριά και το νότο
της πορείας μας
της ιστορίας
του χρόνου
Κ' η θάλασσα κυλάει και φεύγει
κυλάει και φεύγει
δεν τ' αντέχει αυτά τα βράχια
κυλάει και φεύγει
…
…

ΙV
Κυλιόνταν στους λασπόδρομους οι μεθυσμένοι
ο γερο-αντάρτης τραγουδούσε μες σε λυγμούς και σάλια
"Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα"
ώσπου τον έπιασαν οι αλφαμίτες.
Ο Σοφιανός σερνόταν δίπλα μου
βρωμοκοπώντας ούζο φωνάζοντας στον άδειο θάλαμο
"Εγώ είμαι χαφιές έγινα χαφιές
για μια σαρανταοχτάωρη άδεια
διώξε με από κοντά σου, διώξε με".
Κ' εγώ τον κράταγα απ' το κούτελο
για να ξεράσει.

V
Έτσι έμαθα πόσο βαριά είναι η άμμος
πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει
πως ξεριζώνονται τα σκοίνα κ' οι αφάνες.
Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου
η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου
τ' αγκάθια μείνανε για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου.
 

"Μικρά διαμάντια αγάπης"

Σημεία θεϊκής και ανθρώπινης συνάντησης, πάντα πρόθυμα να προσφέρουν μια στιγμή ανάπαυσης, έναν δροσερό ίσκιο, καταφύγιο σε ξαφνικές μπόρες της φύσης, αλλά κυρίως της ζωής.

"Η ζωή της ησυχίας"

Είπε η οσία Θεοδώρα:

"Είναι καλό πράγμα η ζωή της ησυχίας, ο συνετός άνθρωπος ησυχάζει, αληθινά, είναι σπουδαίο να ζει τον ησυχαστικό βίο η μοναχή ή ο μοναχός και προπάντων οι νέοι.

Να ξέρεις όμως ότι, αν κάποιος έχει την πρόθεση να ζήσει τη ζωή της ησυχίας, έρχεται αμέσως ο πονηρός και βαρύνει την ψυχή του με ακηδία, με αδιαφορία, με λογισμούς, βαρύνει και το σώμα με αρρώστιες, με ατονία, με λύσιμο των γονάτων και όλων των μελών, γενικά παραλύει τη δύναμη της ψυχής και του σώματος, οπότε λέγει κανείς "είμαι άρρωστος και δεν μπορώ να κάνω την ακολουθία μου".

Όμως αν είμαστε νηφάλιοι, όλα αυτά διαλύονται.

Ήταν ένας μοναχός που μόλις άρχιζε να κάνει την ακολουθία του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός, πονούσε το κεφάλι του και τότε έλεγε στον εαυτό του: "Να, είμαι άρρωστος και κάποια ώρα μπορεί να πεθάνω, λοιπόν ας σηκωθώ πριν πεθάνω και ας κάνω την ακολουθία μου". Με αυτόν τον λογισμό πίεζε τον εαυτό του και έκαμνε την ακολουθία του και μόλις σταματούσε η προσευχή, σταματούσε και ο πυρετός και πάλι την ώρα της ακολουθίας ερχόταν ο πυρετός και ξανά μ΄ αυτόν τον λογισμό αντιστεκόταν ο αδελφός και έκαμνε την ακολουθία του, ώσπου τελικά νίκησε τον αρνητικό λογισμό".

*  briefingnews.gr

"Του Αγίου Πνεύματος"

Είδομεν το Φως το αληθινόν,

ελάβομεν Πνεύμα επουράνιον,

εύρομεν Πίστιν Αληθή

αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες,

αυτή γαρ ημάς έσωσε.

"Beethoven - Moonlight Sonata"

Για απόψε το βράδυ, στο φεγγάρι!..

"Η Πεντηκοστή"

Ευλογητός ει, Χριστέ ο Θεός ημών,

ο πανσόφους τους αλιείς αναδείξας,

καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το άγιον

και δι’ αυτών την οικουμένην σαγηνεύσας·

φιλάνθρωπε, δόξα σοι.

Ανάσταση και Ευχαριστία..

Ανάσταση και Ευχαριστία, ο δρόμος προς την Αγιότητα

Όλες οι ιδιότητες του Θεού είναι απλές στην έκφραση τους. Και τα θαύματα Του.

Και όλα όσα βρίσκονται δοσμένα στην Οικουμένη, γι’ αυτό και ο απλός άνθρωπος, δεν προβληματίζεται για την πνευματικότητα της Σαρακοστής και τον θρίαμβο της Ανάστασης, χαίρεται τους Εκκλησιαστικούς εορτασμούς και απολαμβάνει μέσα στην κάθε ημέρα του την απλότητα του Θεού, με την εσωτερική του ειρήνη.

Ο σύνθετος άνθρωπος με την πολύπλοκη σκέψη του, πρέπει να ανακαλύψει λογικές διόδους για να δεχθεί την αυταπόδεικτη δύναμη της εμπειρίας, αφού η γνώση του κόσμου αποκτάται με τη μάθηση, τη λογική και την αμφισβήτηση.

Η Αλήθεια όμως αποκαλύπτεται μόνο πνευματικά, με τη ολόθερμη και συνδυασμένη ενεργοποίηση των ιδιοτήτων της προσωπικότητας, δηλαδή με πίστη, με έρωτα και με έμπνευση.

Μέσα στην Εκκλησία, όλα είναι καθαρά. Η Ανάσταση ανατρέπει τον θάνατο και δεν είναι αναμενόμενη, δεν συνηθίζεται, ούτε εξαντλείται.

Αν αναγνωρίσουμε την Αλήθεια, στην πληρότητα του Προσώπου του Ιησού και τον ακολουθήσουμε στην Ανάσταση, θα αναγεννηθούμε κι εμείς άγιοι, στην ένωση μας μαζί Του.

Αγιότητα, είναι η επανασύσταση του προσώπου μας. Του προσώπου του Αδάμ, που με την υπεκφυγή της ευθύνης του απώλεσε την ελευθερία του πνεύματος του. Έπαψε το «κατ’ εικόνα» πρόσωπο του, να λειτουργεί «όμοια» με του Θεού. Η πτώση των πρωτοπλάστων επήλθε σαν συνέπεια της αστάθειας του προσώπου τους. Της χαμένης χαμένης αγιότητας του.

Η επιθυμία του Αδάμ να γευθεί τη διαφορά μεταξύ του Καλού και του Κακού, ήταν η παρακοή στον πανάγαθο Πατέρα, όμως η άρνηση της ευθύνης για την επιλογή του αυτή, ήταν η συνέπεια της επενέργειας του κακού στην προσωπικότητα του, η κακή αλλοίωση των θείων του ιδιοτήτων. Αυτή άλλωστε είναι και γενικότερα η έννοια της αμαρτίας, που επιφέρει την έκπτωση της αγιότητας.

Η θυσία του Χριστού και η Ανάσταση του Σώματος Του, ήταν και είναι ο μοναδικός τρόπος και δρόμος για να ξαναβρεί ο άνθρωπος το χαμένο του Πρόσωπο. Ο Ιησούς έγινε το πρότυπο των πιστών και των Αγίων Του. Η ανεξάντλητη Αγάπη Του, οδηγεί τον κάθε άνθρωπο στην ανασύσταση της αγιότητας του.

**

Στο κινητό εορτολόγιο των 18 εβδομάδων της περιόδου του Πάσχα, που συνέταξε η Εκκλησία μας, εκτυλίσσεται η συνολική πορεία αποκατάστασης της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Από την καθοριστική στιγμή, που οι άνθρωποι αποδέχονται ταπεινά την αμαρτωλότητα τους (Κυριακή του Τελώνου), μέχρι τον εορτασμό της ένωσης όλων μας με τον Χριστό (Κυριακή των Αγίων Πάντων).

Οι πρώτες τρεις εβδομάδες από την έναρξη του Τριωδίου, με διαφορετική κατάλυση τροφών η καθεμιά, ενεργούν στη σταδιακή προετοιμασία μας για την περίοδο της Σαρακοστής, μπορούν όμως να θεωρηθούν επίσης, σαν προτύπωση και των τριών λειτουργικών περιόδων που τις ακολουθούν.

Η πρώτη εβδομάδα από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου, αντιστοιχεί στο νηστίσιμο Σαρανταήμερο, ωστόσο είναι απολυτή, για τον εορταστικό χαρακτήρα που πρέπει να διέπει μια ιδιαίτερα σημαντική απόφαση. Η αρχική μας συναίνεση να ακολουθήσουμε με συναίσθηση της αναξιότητας μας, τη διαδρομή της Σαρακοστής, σηματοδοτεί την απόφαση να εμπιστευθούμε τη ζωή μας στο θέλημα του Θεού. Η εναρμόνιση της βούλησης μας με τη Θεία Βουλή, είναι η έκφραση της Πίστης μας στο Πρόσωπο του Θεού-Πατέρα και αποτελεί το πρώτο βήμα της επιστροφής. 

Η δεύτερη εβδομάδα από την Κυριακή του Ασώτου, δηλώνει τη Μεγάλη Εβδομάδα, κατά την οποία με τη βίωση των Αγίων Παθών, ο εξιλεωμένος άνθρωπος επανέρχεται στην ευλογία της πατρικής εστίας, για να γευθεί τον Μόσχο τον σιτευτό και τη διακαινήσιμη χαρά της Ανάστασης. Η ύπαρξη ημερών και νηστείας και κατάλυσης, επισημαίνει την ουσιαστική επιστροφή στην κανονική τάξη ζωής. Είναι το δεύτερο βήμα μας, το να δεχθούμε δοξαστικά τον Χριστό στην καρδιά μας. Με την Ανάσταση Του, με τη Θεία Κοινωνία που μας χορηγεί, τη Θεία Ευχαριστία που αλλάζει στην ψυχή μας την ελπίδα και την προσδοκία, σε Θείο Έρωτα, η ζωή μας γίνεται ζωή Του.

Η τρίτη τέλος εβδομάδα, από την Κυριακή των Απόκρεω, προλέγει την περίοδο της Πεντηκοστής. Αυτή την εβδομάδα υπάρχει κατάλυση σε όλες της τροφές, εκτός από κρέας, όπως και κατά τη διάρκεια του εξαγιασμού από την Ανάσταση μέχρι την Πεντηκοστή, γεύεται κανείς όλες τις πνευματικές χαρές και εκδηλώσεις, έχοντας αποκλείσει από τη ζωή του την αμαρτία. Η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί το τρίτο βήμα που θα ολοκληρώσει την ομοίωση του προσώπου μας προς την Θεία Τριαδικότητα. Η Πεντηκοστή, είναι για τον καθένα μας μια περίοδος στάθμισης του εαυτού του μπροστά στην Έμπνευση της Αγιότητας. 

Οι 3 απολυτές εβδομάδες της περιόδου, με εορταστική κατάλυση όλων των τροφών, ακολουθούν τα τρία βήματα της ανάκτησης του προσώπου μας. Η πρώτη, την αποδοχή της ευθύνης μας, ενώπιον του Θεού-Πατέρα (του Τελώνου), η δεύτερη την ένωση μας με τον Αναστημένο Χριστό (Πάσχα) και η τρίτη, την πλήρωση του προσώπου μας με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος (Πεντηκοστή).

Έτσι, η διαδρομή των 18 εβδομάδων της αποκατάστασης μας, αρχίζει και τελειώνει πανηγυρικά, με εβδομάδες πνευματικής ευφορίας.

Ημερολογιακά το Πάσχα σαν κινητή περίοδος, κινητοποιεί ανάλογα και τους πιστούς, να εντοπίσουν τις ημερομηνίες των εορτών και να εμβαθύνουν στο νόημα τους. Εορτολογικά, η σύνδεση της Ανάστασης με φυσικά μεταβλητά δεδομένα, όπως η πανσέληνος μετά την εαρινή ισημερία, παραπέμπει εύλογα στη δυνατότητα του αγιασμού των ψυχών, μέσα στη μεταβλητότητα του χτιστού, υλικού κόσμου μας.

**

Η Ανάσταση του Χριστού υπήρξε και θα υπάρχει, σαν το σημαντικότερο Γεγονός της ιστορικής διαδρομής του Ανθρώπου, γι’ αυτό και αποτελεί το κεντρικό Γεγονός όλης της περιόδου του Πάσχα (αλλά και την καρδιά της λατρευτικής Ορθόδοξης ζωής, αφού  από Αυτήν αρχίζει η σειρά των Αποστολικών και Ευαγγελικών Περικοπών, που ακολουθείται όλον τον χρόνο). Όλα όσα προηγούνται, προσβλέπουν στην Ανάσταση και όλα όσα έπονται, απορρέουν από Αυτή.

Τα πριν, συγκλίνουν στο να φέρουν τις ψυχές μας από την Καθαρή Δευτέρα, μέσα σε επτά εβδομάδες κάθαρσης και προσέγγισης, στην υπερβατική συνάντηση μας με τον Ιησού στην ακατάληπτη Θυσία Του. Και με την Λαμπρή Του Ανάσταση, μας οδηγεί πάλι μέσα από επτά εβδομάδες, δοξολογίας και ευχαριστίας και με ανανεωμένη την «κατ’ εικόνα και ομοίωση» τριαδικότητα του Πρόσωπου μας, στον εορτασμό της Αγίας Τριάδος, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος.

Στο σύνολο τους, δεκατέσσερις ιερές εβδομάδες από την προσωπική μας μετοικεσία Βαβυλώνος, μέχρι την πραγμάτωση της «εν Χριστώ» ζωής μας.

Η Ανάσταση, μεταστρέφει τη Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, σε Διακαινίσιμη Εβδομάδα των ψυχών των ανθρώπων. Η έξοδος από την αιχμαλωσία της αμαρτίας, μετατρέπει τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή της παρακλητικής νηστείας και περιστολής, σε Αποδοτική Τεσσαρακοστή ευχαριστιακής ευωχίας και πανηγύρεων.

Η νηπτική προετοιμασία, αποτελεί τη μισή διαδρομή της εορταστικής περιόδου των εκκλησιαστικών γεγονότων. Η ολοκλήρωση της, απαιτεί την παράλληλη με την αποδοτική και ευχαριστιακή αντιστοιχία που ακολουθεί, εναρμόνιση της ζωής μας με το νόημα των γεγονότων που βιώσαμε.

Την προσφορά, ακολουθεί πάντοτε η χαρά, τη θυσία η ευχαριστία και τα δώρα, η ανταπόδοση τους. Η Απόδοση του Πάσχα, με την αναστάσιμη λειτουργία της, είναι η συγκεκριμένη ημέρα εορτασμού, αλλά είναι συγχρόνως και η μέχρι την ημέρα αυτή, καθημερινή έκφραση χαράς και αφοσίωσης στον Ιησού, που παραμένει ζωντανός ανάμεσα μας και μας καλεί να ενταχθούμε άμεσα στο Αναστημένο (για μας) Σώμα Του, την Εκκλησία.

Όλοι οι άνθρωποι ενωμένοι, ενσωματώνονται με τον Χριστό. Η Αγάπη της ένωσης μας αυτής, είναι ο ισχυρότερος δεσμός Ελευθερίας. Γι’ αυτό και ο καθένας που αποδέχεται έμπρακτα το ελεύθερο αναστάσιμο κάλεσμα και ενώνεται μαζί Του, επιβεβαιώνει με την αγάπη του τη δυνητική Ανάσταση όλου του κόσμου.

**

Ο Άνθρωπος, έχει ανακτήσει στο Πρόσωπο του Χριστού, το πρόσωπο του. Ο κάθε άνθρωπος, μπορεί να εκδηλώσει την ευχαριστία που τον πλημμυρίζει για την ανάσταση του, εκφράζοντας την αγάπη του στον Ιησού με πράξεις αγάπης προς όλους τους αδελφούς.

Το μήνυμα της Ανάστασης, μεταδίδεται σαν χαρμόσυνη ενέργεια με τις προσευχές των Αγίων και των πιστών, στις ψυχές όλων των ανθρώπων και ανεξάρτητα από συμβατικούς διαχωρισμούς. Όσο εγγύτερα στην Αλήθεια βρίσκεται κάποιος, τόσο περισσότερη χαροποιό Ευθύνη επιφορτίζεται, μετέχοντας στην αναστάσιμη έκκληση προς όλους, αλλά και τόσο ευρύτερη αίσθηση Ελευθερίας απολαμβάνει.

Όταν προσεύχεσαι για τον πλησίον σου σαν άγιος, δεν υπάρχουν μεταξύ σας αποστάσεις. Γίνεται κι εκείνος άμεσα, κοινωνός και αποδέκτης της αγάπης σου. Έτσι προετοιμάζεται η ψυχή του να δεχθεί τη ζωοποιό έκκληση του Ιησού, σαν απάντηση στην προσευχή σου. Η κοινωνία γίνεται τότε ευχαριστία, εορτασμός. Αν ο αδελφός μας δεν προσεύχεται ο ίδιος για τον οποιονδήποτε λόγο, από αδυναμία, αδιαφορία, αμέλεια ή και άγνοια, οφείλουμε να προσευχόμαστε εμείς για τη σωτηρία του.

Η συνειδητοποίηση της υπευθυνότητας μας, θα οδηγήσει στον εξαγιασμό μας.

Η ευχαριστιακή Απόδοση της Ανάστασης του Κυρίου, συμπορεύεται στη διάρκεια της, με την αγιαστική έλευση στην ψυχή μας του Αγίου Πνεύματος, στην ταυτόσημη και εννοιολογικά αναγέννηση μας. Με την Ανάληψη του Κυρίου, το Έργο Του έχει ολοκληρωθεί. Η διαδρομή της Αγιότητας ωστόσο, διατηρεί την αυτοτέλεια της κι αυτό πιστοποιείται με τον εορτασμό της Μεσο-Πεντηκοστής.

**

Όλη η δομή του κινητού εορτολογίου αποτελεί μια «ιδανική» πορεία, που ακολουθεί τα βήματα του Ιησού, αλλά που όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, που συνηθίσαμε να υποφέρουμε και να χαιρόμαστε τον χτιστό κόσμο μας, εκτιμούμε πως ίσως δεν έχουμε τη δύναμη να την ολοκληρώσουμε ή ακόμα και να την ξεκινήσουμε.

Αλλά ακριβώς, για τον καθένα από μας ήρθε ο Χριστός στον κόσμο. Και γνωρίζει τις αδυναμίες και τα ελαττώματα μας. Γνωρίζει τις δυνατότητες και τα όρια μας. Όμως γνωρίζει συγχρόνως και τη θεϊκή μας προέλευση. Τη λαχτάρα του προσώπου μας για πληρότητα, την αγωνιστικότητα της ψυχής μας όταν έχουμε πίστη.

Για την Αγάπη Του, ας αναζητήσουμε τη συνάντηση μαζί Του, να μην παραιτηθούμε χωρίς αγώνα, να επιδιώξουμε τη σωτήρια πορεία, με όλη τη δύναμη που διαθέτουμε. Στην καλή προσπάθεια πάντοτε συνεργεί και η χάρη.

Ας ξεκινήσουμε από την προσευχή, ας θέσουμε τον εαυτό μας άμεσα ενώπιον Του και ας επικαλεστούμε τη βοήθεια Του. Επίμονα, παρακλητικά, με θερμότητα, αλλά και ταπεινά. Απαιτητικά, αλλά και με σεμνή συνείδηση της θέσης μας απέναντι Του.

Στις δύο λειτουργικές πτέρυγες, των προ και των μετά την Ανάσταση ακολουθιών, έχουν ορισθεί αντίστοιχα και δύο ημέρες επίσημης μνημόνευσης, για όλους τους κεκοιμημένους αδελφούς, που ίσως δεν ολοκλήρωσαν τη διαδρομή τους, αλλά που εμείς οι μαχόμενοι ακόμα, πάντα τους περιβάλλουμε με την αγάπη μας και τους θεωρούμε μέλη της Εκκλησίας.

Το πρώτο ψυχοσάββατο έχει οριστεί πριν από την Κυριακή των Απόκρεω, που κάθε σχέση μας με την αμαρτία αποκόπτεται και το δεύτερο, πριν από τον εξαγιασμό του προσώπου μας, την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι δύο ιδιαίτερα κρίσιμες ημέρες υπέρβασης και γι’ αυτό πλησιέστερες στη χάρη, στο έλεος και τη συγχωρητικότητα του Θεού.

Μακάρι οι νεώτεροι αδελφοί μας που προχωρούν επάξια στην πορεία της Αγιότητας, να μνημονεύουν με την αγάπη τους και όλους εμάς, που δεν προσπαθήσαμε αρκετά.

[Μ. Σ. Ψαράς]

*  Το κείμενο, έχει αναρτηθεί [21.06.2013] στο «ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ»

    http://wwwtaxiarhes.blogspot.gr/

    και έχει καταχωρηθεί στο «ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΚΕΙΜΕΝΑ»

    http://taxiarhes.blogspot.gr/2013/06/blog-post_21.html

"Super Moon 2013"

Η ελλειπτική τροχιά που ακολουθεί το Φεγγάρι γύρω από τη Γη, το φέρνει άλλοτε πιο κοντά και άλλοτε πιο μακριά της. Η μέση απόσταση Γης – Σελήνης είναι 382.900 χιλιόμετρα.

Στην πανσέληνο της 23^ης Ιουνίου 2013, το Φεγγάρι θα πλησιάσει τη Γη σε απόσταση 356.991 χιλιομέτρων, θα είναι πολύ κοντά μας και θα φαίνεται ιδιαίτερα μεγάλο.

Το αμέσως επόμενο μεγαλύτερο φεγγάρι θα το δούμε του χρόνου, στις 10 Αυγούστου 2014, σε απόσταση 356.986 χιλιόμετρα, δηλαδή 5 χιλιόμετρα πιο κοντά.