"Στον δρόμο του φεγγαριού "

Μποτίλια στο πέλαγο

Είμαι και εγώ ένας ταξιδευτής

Μ' αρέσει να αρμενίζω τα πέλαγα…

όσο κι αν η εστία ενός παλατιού -μιας Πηνελόπης- με κάνει να το ξεχνώ,

κυλάει αίμα πολυμήχανου στις φλέβες μου

Λέω πως διαπλέω τους ωκεανούς της ζωής με τη βάρκα των αλιέων αγάπης,

ωστόσο οι καιροί με καθιστούν αιθεροβάμονα

Ξεθαρρεύω

Πάω να αγγίξω -τι ανόητος- τον Ανέγγιχτο

Μόνος

Το βούλιαγμα αναπόφευκτο – "ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;"

Συχνά βρίσκομαι να κολυμπώ ασθμαίνοντας, σχεδόν ναυαγός, προσπαθώντας να πιαστώ από κανένα ξεχασμένο καραβόσχοινο.

Καμιά φορά που το χέρι μου ψηλαφά κάτι, ξεγελιέμαι.

δεν είναι σχοινί

ο γάργαρος αφρός έχει κάποτε την υφή ενός χεριού!

Τα κύματα σταματούν και το πλοίο γίνεται φως

Σιωπή

Το φως, ενός δεύτερου φεγγαριού του Αυγούστου!

π Ζ

----

Συγκινητικά ευχάριστη έκπληξη ένα σφραγισμένο μπουκάλι..

το απόθεσε το κύμα στο φεγγαρόφωτο, σαν αναφορά –δεν πάει,

σαν παρουσία..

εκεί, στα βότσαλα, όταν φτάνει το μήνυμα, τα φεγγάρια όλου του χρόνου –κι ένα δεύτερο μαζί, φωτίζουν κάθε γωνιά του κόσμου

χωρίς απορίες, χωρίς βία, επιβιβαζόμαστε και πάλι ανανεωμένοι

για την υπέροχη βεβαιότητα που μας οδηγεί.

[2φΑ]

Share