Η δεύτερη σελίδα της αποδοχής

Η δεύτερη σελίδα της αποδοχής

Τα ιστορικά γεγονότα έχουν συχνά σημαντικές επιπτώσεις στον τρόπο της ζωής και στις συνήθειες μας, τα πνευματικά γεγονότα όμως, επειδή προσεγγίζουν άμεσα την ψυχή μας, επιφέρουν πάντοτε επιρροές και αλλοιώσεις και στην προσωπικότητα μας.

Τα πνευματικά γεγονότα δεν καταγράφονται απλά σαν ιστορικό παρελθόν, ξεπερνούν τα συμβατικά όρια του κόσμου μας και παραμένουν πάντοτε ενεργά και διαρκώς παρόντα στη ζωή μας.

Τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, σαν γεγονότα που ανήκουν στην ανώτερη πνευματική βαθμίδα αφού μας κάνουν κοινωνούς της θείας χάριτος, μας παρέχουν την ευκαιρία να βιώνουμε αισθητά τη συμμετοχή μας στη συγκινησιακή υπέρβαση του συντετριμμένου μας πνεύματος.

Όλα τα ιερά μυστήρια αφορούν στο σύνολο της Εκκλησίας, όπως επίσης το μυστήριο της Ιεροσύνης. Και ιδιαίτερα η χειροτονία Πρεσβυτέρου, αφού ο ιερέας, ο παπάς της ενορίας, είναι ο συνδετικός κρίκος του καθενός μας με το σώμα της Εκκλησίας που έχει λειτουργικά τον Χριστό ως κεφαλή του..

Ασφαλώς η σχέση μας με τον Χριστό είναι απόλυτα προσωπική και μοναδική, όμως κανένας δεν είναι μόνος στην πορεία της σωτηρίας του.
Το εκκλησίασμα "ποιμαίνεται", έχει ανάγκη τη μέριμνα και την στοργή του ιερέα, που με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα το διατηρεί ενεργά και συνειδητά ενωμένο στην λατρευτική, λειτουργική και ευχαριστιακή, μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.

Ο Επίσκοπος που χειροτονεί τον νέο ιερέα, τον ενδύει με το φαιλόνιο, τον περιβάλλει με τη ζώνη και του τοποθετεί το επιτραχήλιο, εκφωνώντας δυνατά σε κάθε κίνηση το «Άξιος».
Όλα έχουν το νόημα τους και στοιχειοθετούν την ιερότητα των τεκταινομένων. 

Το «Άξιος», δεν είναι ερώτηση προς το εκκλησίασμα, δεν είναι προσωπική ευχή προς τον ιερέα, είναι δήλωση βεβαιωτική της θείας ενέργειας που περιβάλλεται με τη χειροτονία του ο ιερέας.

Και το πλήθος των πιστών επαναλαμβάνει αυθόρμητα το «Άξιος» με μια φωνή, σαν από ένα σώμα, προλαβαίνοντας τους ψάλτες του χορού που το εκπροσωπούν, σε μια εκδήλωση ενεργού συμμετοχής στο γεγονός και αποδοχής του νέου ποιμένα του.

Με την χειροτονία του ο ιερέας αποκτά την δύναμη να διατηρεί σταθερή την προαίρεση του και καθίσταται δυνητικά ικανός να την μετατρέπει σε ζωή, σε πράξη.

Ο Επίσκοπος τον παρουσιάζει στον Λαό, εκφωνώντας «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου». Και το πλήθος δια του χορού του, ανταποκρίνεται και επαναλαμβάνει ξανά και ξανά με δέος «Τις Θεός Μέγας, ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!».

Η χειροτονία του Πρεσβυτέρου είναι πλέον γεγονός.

Καταγράφεται σαν αλήθεια, στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας. 

Το φύλλο καταγραφής του γεγονότος ωστόσο, έχει και την δεύτερη, την επόμενη σελίδα του.

Το εκκλησίασμα δέχθηκε με χαρά τον νέο ιερέα, τον νέο ποιμένα του.

Ποιες είναι οι προσδοκίες του, απ’ αυτόν;

Να είναι σεμνός, σοβαρός, με ωριμότητα, διεισδυτικός και προσηνής.
Αν διαθέτει αυτές τις ιδιότητες, θα γίνει αγαπητός στην ενορία του, θα επιτύχει στο έργο του, θα δειχθεί πραγματικά άξιος λειτουργός. Με την βοήθεια πάντοτε του Θεού. 

Η δεύτερη σελίδα όμως, αφορά αποκλειστικά στο ποίμνιο.
Δεν εξαντλείται ο ρόλος του, στο να θεωρεί τον ποιμένα του ενάρετο και ακούραστο.
Ένα πρότυπο ζωής, δεν μας επιτρέπεται να το υποβιβάζουμε σε απρόσωπο εκθεσιακό πίνακα, υποκείμενο στην κριτική και την φιλότεχνο εκτίμηση μας..
Το πρότυπο για μας του ιερέα –θυσία αγάπης στο πρότυπο του Ιησού- μας παραπέμπει άμεσα στο να μιμηθούμε κι εμείς με τη σειρά μας, το πρόσωπο του Ιησού.  

Αν θέλουμε στην εκκλησία μας τον ιερέα μας σεμνό, οφείλουμε κι εμείς να καταστούμε περισσότερο σεμνοί.
Να αποφεύγουμε κάθε ενέργεια προκλητική, που θα έστρεφε το ενδιαφέρον των πιστών στο άτομο μας, με λογισμούς άρνησης, γήινους και μάταιους.

Αν επιθυμούμε τον ποιμένα μας σοβαρό και ώριμο, ας βάλουμε επιτέλους κι εμείς στη ζωή μας μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων, μια καλή αξιολόγηση στη διάθεση του χρόνου μας, λίγη σταθερότητα και μετριοπάθεια στις επιδιώξεις μας.

Και να μην ξεχνούμε επιπόλαια, παρά τις καθημερινές άστοχες ενέργειες μας, πως «ενός μόνον εστί χρεία..» 

Αν χρειαζόμαστε έναν ιερέα που να κατανοεί τα προβλήματα μας, τις δυσκολίες και τους πειρασμούς μας, που να μας πλησιάζει, ας σκύψουμε κι εμείς με αγάπη σ’ εκείνους που αποφεύγουμε να βοηθήσουμε στα προβλήματα τους και αποστρέφουμε το πρόσωπο μας από τις δυσκολίες τους, σ' αυτούς που μας σκανδαλίζουν με τις πράξεις τους.

Ο ιερέας έχει αποδεχθεί τη δική του διαδρομή αγάπης.

Εμείς εντασσόμαστε στην αγάπη του, με την περιχαρή αποδοχή του σχήματος του.

Αν η αποδοχή αυτή σημαίνει –όπως πρέπει- και εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του και στον ρόλο του, για να παραμείνει άξιος στο λειτούργημα του και στη συνείδηση μας, οφείλουμε να σταθούμε κι εμείς αντάξιοι του προτύπου του.

 

Μ. Σ. Ψαράς

[2φΑ] - Με την ευκαιρία της χειροτονίας ως Πρεσβυτέρου, του π. Ζήση Κτενίδη

Χειροτονία Πρεσβυτέρου:  http://paradeka.blogspot.gr/2014/02/140223.html

Χειροτονία Διακόνου:  http://paradeka.blogspot.nl/2013/04/blog-post_3718.html

Share