"Η αλήθεια του βίου.. "

Η αλήθεια του βίου και των λόγων του Οσίου Γέροντα Πορφυρίου

Γιώργος Χοιροβοσκός  -  από την βιβλιοπαρουσίαση
Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου "Βίος και Λόγοι"  [Χρυσοπηγή]

«Βρε, ο Χριστός είναι φίλος μας…
Ας ανοίξουμε τα χέρια και ας ριχθούμε στην αγκαλιά του κι όσοι έρχονται
και σας λένε ό,τι κι αν έχουν, μην τους σταματάτε, μην τους μαλώνετε,
αλλά δώστε τους θάρρος να σας τα  πούνε όλα!
Και μην τους λέτε εσείς τίποτα... Φτάνει που σας τα είπαν»,
έλεγε απευθυνόμενος σε μια παρέα παπάδων, ο μακαριστός γέροντας Πορφύριος
προς το τέλος της επίγειας παρουσίας του, ανακεφαλαιώνοντας έτσι 
όλη την πορεία και την στάση της ζωής του. 

Να μην κρίνει, αλλά να θεραπεύει και να θωπεύει. 
Να μην αποπαίρνει, αλλά να χαροποιεί,
όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο π. Βασίλειος Γοντικάκης ο Ιβηρίτης.

Πώς τώρα να εξηγήσουμε με όρους του σήμερα και με το ορθολογιστικά ναρκισσευόμενο και «επαναστατημένο» πνεύμα μας, το ότι ένα παιδί μόνο δώδεκα χρόνων μπαίνει στην περιπέτεια του να  πάει στο Άγιο Όρος και να ζήσει την τρέλα της αναζήτησης του Θείου! 

Αυτού του «Θείου» που θα τον προετοιμάσει έτσι για την αφανή του διακονία των τριών και πλέον δεκαετιών (1940-1970) ως εφημέριου και πνευματικού, στον Άγιο Γεράσιμο, το παρεκκλήσι της Πολυκλινικής Αθηνών, στο κέντρο της Αθήνας. 

Στην «έρημο της Ομονοίας» όπως χαρακτηριστικά κι ο ίδιος ανέφερε! 

Πώς λοιπόν; 

Ζώντας κάνοντας «υπακοή» σε δυο καλογήρους και ξεκάμνωντας το απόγευμα κατά την εντολή του ενός, όσα καλώς είχε καμωμένα το πρωί κατά την εντολή του άλλου! 

Κανείς δε μπορεί να εξηγήσει όσο και ό,τι διαβάσει για μια τέτοια εκπαίδευση, εάν δεν έχει δοκιμάσει να κάνει «σιωπή» σε μια παράλογη κρίση ή «υπακοή» σε μια παράλογη απόφαση, και να παλέψει με τον «εαυτό» του, ο οποίος δεν παύει να του υπενθυμίζει τα δικαιώματα του.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας συνιστούν  στον  αθλούμενο τον καλό αγώνα: 

«Τους έσω λογισμούς πύκτευσον»!
- Παίξε μπουνιές (πύκτης = πυγμάχος) με τον εαυτό σου και τα δικαιώματα του.

Παράλογα πράγματα θα πει κανένας. Έρωτας, αγάπη: 

Kαι πώς όμως εμείς με τ’ «ανθρώπινα δικαιώματα» μας, να είμαστε η κόλαση για τους άλλους; 

Μας το εξήγησε ο Σάρτρ γράφοντας:
«Η κόλαση μου είναι οι άλλοι… γιατί μου θυμίζουν πως δεν μπορώ να τους αγαπήσω», γιατί δεν μπορούμε να πράξουμε την αγάπη, δηλαδή την σιωπή και την υπομονή, την προσευχή και την συγχώρεση.

Ο γέροντας Πορφύριος ήταν αντιθέτως, ο «Παράδεισος» για όλους μας, όσους και όσες τον πλησίασαν! Γιατί έζησε «αγαπάωντας», όπως έλεγε!   

[Πρωτοδημοσιεύτηκε στην Καθημερινή 14/10/2007]

antifono – [2fA]

Share