"Αναζητώντας την αγιότητα"

Γράφει ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου
διευθυντής Πολιτιστικοῦ Κέντρου Ἱ.Ἀ.Ἀ.

Ὁ Θεός φαντάστηκε ἕνα κόσμο ὅπου ἡ ἁγιότητα δέν θά ἦταν ἡ ἐπιτέλεση
ὑπερφυσικῶν πράξεων, ἀλλά ἡ συνέργεια στήν τρυφερότητα, ἡ κατάφαση τοῦ ἀνθρώπου
στό μυστήριο, πού ἐπιτρέπει στό νοῦ νά χλοΐζει καί τά σπλάχνα τήν ἄνοιξη νά ἀνεμώνουν. 

Καί ὅλα αὐτά ζωή, ὄχι φαντασία, σέ τόνο ὑπεραισθητό.

Ἡ ἀπώλεια τῆς ἁγιότητας ἦταν πού τρόμαξε τόν ἄνθρωπο τον ἔκανε νά κρυφτεῖ
πίσω ἀπό ραμμένα φύλλα συκῆς.

Διάλεξε τό πράσινο. Τό πράσινο ἔγινε ἡ κρυψώνα του κι ὁ τελευταῖος του σταθμός,
κάτω ἀπό τήν ὁμόχρωμη χλοΐζουσα γῆ. Οἱ ἀποχρώσεις τοῦ θανάτου εἶναι ἐξαίσιες.

Ὁ Θεός διάλεξε τό μπλέ, ἀπέραντο, νά Τόν χωρᾶ, ὄχι γιά νά κρυφτεῖ φοβικά ἀπό ἐμᾶς,
ἀλλά γιά νά μήν Τόν βλέπουμε εὔκολα καί φτηνά, ὅπως μᾶς γνωστοποίησε
ὁ μαρτυριάρης φίλος Του ποιητής , γιά νά μήν ἐπιβάλλεται, σχεδόν ἀμήχανος μπροστά
στήν συμπαντική τρέλλα μας νά Τόν ἀρνηθοῦμε.

Ὁ Σωτήρης Κόλλιας τόλμησε νά διεμβολήσει αὐτό τό μπλέ καταφύγιο τοῦ Θεοῦ
καί ἤδη ἀπό τό ἐξώθυρο τοῦ βιβλίου του, νά ἀνοίξει παραθύρι ἀναζήτησής Του.

Ἀναζητώντας λοιπόν τήν ἁγιότητα, εἶναι ὁ τίτλος τοῦ βιβλίου,
ὁ ὁποῖος θά πάει κατευθείαν νά τρυπώσει σ’ ἐκείνη τή γωνιά τῆς καρδιᾶς
πού προορίζεται ἀπό καταβολῆς κόσμου γιά τήν ἀναζοπύρωση τῆς ἁγιότητας.

Τίτλος, μ’ ἕναν ρηματικό τύπο ἀγωνίας καί πορείας πού γλίτωσε τίς κακοτοπιές
τῆς σιγουριᾶς, τά ἐπικίνδυνα μονοπάτια τῆς ἀσφάλειας.

«Ἀναζητώντας», γιατί ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἕνα φτάσιμο, ἀλλά μία διαρκής μετοχή
στήν Χάρη καί τήν παρουσία τοῦ μόνου Ἅγιου, τοῦ Θεοῦ.

Στόν ὑπότιτλο τοῦ βιβλίου σκιαγραφεῖται τό περιεχόμενό του, ἀλλά ἀφήνεται νά νοηθεῖ
καί ἡ προέλευσή του.

Τό βιβλίο ἀπαρτίζεται ἀπό 77 ἐρωτήσεις σχετικές μέ τήν ἁγιότητα, κατανεμημένες
σέ ἑπτά κεφάλαια, στίς ὁποίες ὁ συγγραφέας προσπαθεῖ νά ἀπαντήσει.

Ὅλα στήν τονικότητα τοῦ ἑπτά, ἐνθύμηση «ἡμερῶν ἀρχαίων», ἐσχατολογική πρόγευση
«ζωῆς καινῆς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ».

Ἐρωτήσεις πού δέν δημιουργήθηκαν ἀπό τόν συγγραφέα σέ θεωρητικό ἐπίπεδο
ἁπλῶς γιά νά φανερώσει γραπτῶς τίς ἤδη ὑπάρχουσες ἀπαντήσεις του,
ἀλλά ἀπαντήσεις πού ἀναδύθηκαν ἀπό ἐρωτήματα γεννημένα σέ πλαίσιο ζωῆς ἐνοριακῆς.

Σ’ ἕναν τρόπο ζωῆς πού δέν στοχάζεται τήν ἁγιότητα ἐπιστημονικά, ἀλλά τή νηστεύει,
τήν γονυπετεῖ, τήν διακονεῖ καί τήν λειτουργεῖ, τήν προσδοκᾶ καί τήν ἀγωνιᾶ, προσπαθώντας
νά τήν ζεῖ.

Ἡ ἐπισήμανση αὐτή, ὅτι κοιτίδα τοῦ βιβλίου εἶναι μία ζωντανή Εὐχαριστιακή κοινότητα
ἀνθρώπων πού ἀναζητᾶ τήν ἁγιότητα ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου πού καταρρέει μέσα στά γέλια
καί τή σάτιρα, εἶναι ἐξόχως σημαντική, διότι κάθε συζήτηση στήν ἐποχή μας περί ἁγιότητας, προκαλεῖ ψυχικές ἐμπλοκές τῶν ἄκρων.

Τήν χλεύη, διακωμώδηση καί ἀπαξίωση ἀπό τήν μία ἤ τήν ἄφταστη τελειότητα,
τόν πρωταθλητισμό τῆς θαυματουργίας τῶν λίγων ἀπό τήν ἄλλη.

Ἡ ἁγιότητα εἶναι ἀνοιχτή καί παροῦσα σέ κάθε στιγμή τοῦ ἱστορικοῦ βίου τῆς Ἐκκλησίας,
ἀπό τά πολύβουα ἀστικά κέντρα μέχρι τά ἐρημητήρια τῶν ὀρεσίτροφων μοναχῶν.

Παρ΄ ὅτι ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου τυγχάνει ἐμβριθής ἐπιστήμονας καί μελετητής,
ἐν τούτοις τό συγκεκριμένο βιβλίο εἶναι γραμμένο σέ μία ἀπόλυτη ἐναρμόνιση μέ τόν μέσο ἐκκλησιαζόμενο πιστό, ἀλλά καί τόν ὁποιονδήποτε ἀναζητητή ἄνθρωπο,
τόσο σέ ἐπίπεδο γλωσσικό-ἐκφραστικό ὅσο καί σέ ἐπίπεδο νοηματικό-ἐννοιολογικό.

Ἡ ἐπιτυχία τοῦ γλωσσικοῦ καί ἐννοιολογικοῦ ὕφους τοῦ βιβλίου, βρίσκεται στό ὅτι
δέν γίνεται ἀκατανόητο ἀπό τούς πολλούς μά οὔτε καί βαρετό ἀπό τούς λίγους.

Διδάγματα, ἀποφθέγματα καί ἱστορίες ἀπό τό Γεροντικό καί τό Λαυσαϊκό, ἡ ἁγιότητα
δοσμένη στήν πληγωμένη καί ἀδύναμη πλευρά της καί ὄχι στήν ἐξιδανίκευσή της.

Ζητήματα ὅπως, ἁγιότητα καί αὐτογνωσία, ἁγιότητα καί ταπείνωση, μπορεῖ οἱ ἅγιοι
νά κάνουν λάθη;

Σωστός καί λάνθασμένος ζηλωτισμός, ἁγιότητα καί πολυμάθεια,
ἡ μετάνοια ὡς ὁδός ἁγιότητας, ἀναδεικνύουν τήν ἁγιότητα περισσότερο στά ὅρια
μιᾶς γεώτρησης, παρά μιᾶς ἀπογείωσης. 

Μιά νίκη ἡ ἁγιότητα, ἀπό χιλιάδες μικρές ἦττες καμωμένη.

Καλοτάξιδο τό βιβλίο σέ ἀρυτίδωτες ψυχές...

romfea – [2fA]

Share