Επιστροφή
- Από τον "Μικρό Πρίγκιπα" του
Antoine de Saint-Exupéry
…. «Απόψε θα
συμπληρωθεί ένας χρόνος.
Το αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς πάνω από το σημείο όπου προσγειώθηκα
πέρυσι».
«Μικρέ, πες μου πως δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο αυτή η
ιστορία με το φίδι, το ραντεβού και το αστέρι…»
Αλλά δεν απάντησε στην ερώτησή μου.
Μου είπε: «Αυτό που είναι σημαντικό, δεν φαίνεται…»
«Είναι όπως με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σ’ ένα αστέρι,
είναι όμορφο τη νύχτα να κοιτάς τον ουρανό.
Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα. Όπως και με το νερό.
Το νερό που μου έδωσες να πιω, ήταν σαν μουσική χάρη στο μαγκάνι και το σχοινί… το θυμάσαι… ήταν τόσο ωραίο!».
«Θα βλέπεις τη νύχτα τα αστέρια.
Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω πού βρίσκεται.
Είναι καλύτερα έτσι.
Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα απ’ όλα τα αστέρια.
Έτσι, θα σου αρέσει να τα κοιτάζεις όλα… Θα γίνουν όλα φίλοι σου…
Κι ύστερα θα σου κάνω κι ένα δώρο…»
Γέλασε πάλι.
«Α! μικρέ.. μικρέ.. μου αρέσει να ακούω αυτό το γέλιο!»
«Αυτό ακριβώς θα είναι το δώρο μου… θα είναι όπως και με το νερό…»
«Τι θέλεις να πεις;»
«Οι άνθρωποι έχουν αστέρια, που δεν είναι τα ίδια.
Γι’ αυτούς που ταξιδεύουν, τα αστέρια είναι οδηγοί.
Γι’ άλλους δεν είναι παρά μικρά φωτάκια.
Γι’ άλλους που είναι σοφοί, είναι προβλήματα.
Μα όλα αυτά τα αστέρια είναι βουβά.
Εσύ θα έχεις αστέρια, που δεν θα τα έχει κανένας».
«Τι θέλεις να πεις;»
«Όταν θα κοιτάζεις τον ουρανό τη νύχτα, αφού θα κατοικώ σ’
ένα από αυτά, αφού θα γελώ σ’ ένα από αυτά, θα είναι τότε για σένα, σαν να
γελούν όλα τα αστέρια.
Εσύ θα έχεις αστέρια που θα ξέρουν να γελούν!»
Και γέλασε πάλι.
«Και όταν θα παρηγορηθείς (πάντα παρηγοριέται κανείς), θα
είσαι ευχαριστημένος που με είχες γνωρίσει. Θα είσαι πάντοτε φίλος μου.
Θα σου έρχεται να γελάσεις μαζί μου.
Και θα ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρό σου, για ευχαρίστηση…
Και οι φίλοι σου θα παραξενευτούν βλέποντας εσένα να γελάς κοιτάζοντας τον
ουρανό.
Τότε θα τους πεις: ναι, τα αστέρια με κάνουν πάντα να γελώ!
Και θα σε περάσουν για τρελό. Και γέλασε πάλι.
«Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι’ αστέρια, ένα σωρό κουδουνάκια που
ξέρουν να γελούν…» Και γέλασε για ακόμη μια φορά.
Έπειτα σοβάρεψε πάλι: «Απόψε ξέρεις, μην έρθεις…»
«Θα φαίνομαι άσχημα… Θα φαίνομαι κάπως σαν ετοιμοθάνατος.
Έτσι είναι, μην έρθεις να το δεις αυτό, δεν αξίζει τον κόπο…»
«Δεν θα σ’ εγκαταλείψω».
Όμως ανησυχούσε.
«Στο λέω αυτό… εξαιτίας του φιδιού. Δεν πρέπει να σε δαγκώσει…
Τα φίδια είναι μοχθηρά. Μπορεί να σε δαγκώσει έτσι, για γούστο…»
«Μα δεν θα σ’ εγκαταλείψω…»
Κάτι σαν να τον καθησύχασε:
«Είναι αλήθεια πως δεν τους απομένει δηλητήριο για δεύτερη δαγκωνιά;»
Εκείνη τη νύχτα δεν τον είδα που ξεκίνησε. Το έσκασε
αθόρυβα.
Όταν κατάφερα να τον φτάσω, βάδιζε αποφασιστικά με γρήγορο βήμα.
Μου είπε μονάχα: «Α! Εδώ είσαι…»
Και μ’ έπιασε από το χέρι. Στεναχωριόταν όμως ακόμη:
«Λάθος έκανες, θα πονέσεις.
Θα φαίνομαι σαν ετοιμοθάνατος και δεν θα είναι αλήθεια…»
Εγώ σώπαινα.
«Καταλαβαίνεις. Είναι πολύ μακριά.
Δεν μπορώ να πάρω μαζί μου αυτό το σώμα. Είναι πολύ βαρύ».
Εγώ σώπαινα.
Έχασε λίγο το κουράγιο του. Μα έκανε μια προσπάθεια ακόμα:
«Θα είναι όμορφα, ξέρεις. Θα κοιτάζω κι εγώ τα αστέρια.
Όλα τα αστέρια θα είναι πηγάδια μ’ ένα σκουριασμένο μαγκάνι.
Όλα τα αστέρια θα μου δίνουν να πιω…»
Εγώ σώπαινα.
«Θα είναι τόσο διασκεδαστικό! Εσύ θα έχεις πεντακόσια
εκατομμύρια κουδουνάκια, κι εγώ θα έχω πεντακόσια εκατομμύρια πηγές…»
Και σώπασε κι αυτός, επειδή έκλαιγε…
«Άφησέ με να κάνω αυτό το βήμα μόνος μου…»
Αλλά κάθισε γιατί φοβόταν.
Είπε ακόμα:
«Ξέρεις… το λουλούδι μου… που είμαι υπεύθυνος γι’ αυτό!...
Κι είναι τόσο λεπτοκαμωμένο! Τόσο απλοϊκό…
Έχει τέσσερα ανώφελα αγκάθια για να αμυνθεί ενάντια στον κόσμο…»
Κάθισα κι εγώ, καθώς δεν μπορούσα πια να σταθώ όρθιος.
Είπε: «Να… Αυτό είναι όλο…»
Δίστασε λιγάκι ακόμα κι ύστερα σηκώθηκε. Έκανε ένα βήμα.
Εγώ δεν μπορούσα να κινηθώ.
Δεν είδα τίποτα, πέρα από μια κίτρινη αστραπή κοντά στον
ουρανό.
Έμεινε για μια στιγμή ακίνητος. Δεν φώναξε.
Έπεσε απαλά, όπως πέφτει ένα δέντρο.
Και δεν έκανε καθόλου θόρυβο, χάρη στην άμμο.
….
[2φΑ]
