Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

"Τι όμορφη που είσαι! "




-  Από τον "Μικρό Πρίγκιπα" του Antoine de Saint-Exupéry


Ο μικρός πρίγκιπας, παρακολουθούσε το μεγάλωμα του όμορφου μπουμπουκιού κι ένιωθε καλά, πως κάτι θαυμάσιο ετοιμαζόταν.
Όμως, το μπουμπούκι δεν σταματούσε να στολίζεται για να γίνει πιο όμορφο, κρυφά στο πράσινο δωμάτιό του.
Διάλεγε με προσοχή όλα τα χρώματα που φορούσε. 
Ντυνόταν αργά, προσάρμοζε με προσοχή ένα-ένα τα πέταλά του. 
Δεν ήθελε να εμφανιστεί τσαλακωμένο, όπως οι παπαρούνες. 
Δεν ήθελε να εμφανιστεί, παρά μόνο στο απόγειο της ομορφιάς του. 
Ναι, ήταν πολύ φιλάρεσκο!

Το μυστηριώδες φόρεμα του, ετοιμαζόταν μέρες και μέρες. 
Κι έπειτα, ένα πρωινό, ακριβώς την ώρα που ξυπνούσε ο ήλιος, εμφανίστηκε.
Και μετά από τόση κοπιαστική και προσεκτική δουλειά, είπε ανάμεσα σε χασμουρητά:
«Ααα! Μόλις ξύπνησα… Ζητώ συγνώμη, είμαι ακόμη αναμαλλιασμένη…»

Ο μικρός πρίγκιπας δεν μπόρεσε τότε να συγκρατήσει τον θαυμασμό του:
«Τι όμορφη που είσαι!»
«Όμορφη δεν είμαι;» απάντησε κοιτάζοντας τον γλυκά, το λουλούδι. 
«Και γεννήθηκα την ίδια στιγμή που γεννήθηκε κι ο ήλιος… » 
Ο μικρός πρίγκιπας κατάλαβε πως δεν ήταν δα και ιδιαίτερα μετριόφρων, αλλά ήταν τόσο γοητευτική!

«Νομίζω πως είναι ώρα για το πρωινό», πρόσθεσε το λουλούδι. 
«Θα είχες την καλοσύνη να με φροντίσεις;»
Ο μικρός πρίγκιπας μπερδεμένος, έψαξε να βρει ένα ποτιστήρι με φρέσκο καθαρό νερό και περιποιήθηκε πρόθυμα το λουλούδι.
Εκείνη, άρχισε να τον βασανίζει με τη χαριτωμένη ματαιοδοξία της. 

Μια μέρα για παράδειγμα, μιλώντας για τα τέσσερα αγκάθια της, είπε στον μικρό πρίγκιπα:
«Ξέρεις, μπορεί να φανεί ξαφνικά μια τίγρη με τα νύχια της!»
«Δεν υπάρχουν τίγρεις στον πλανήτη μου», απάντησε ο μικρός πρίγκιπας,
«κι έπειτα οι τίγρεις δεν τρώνε χόρτα».
«Δεν είμαι χόρτο… » απάντησε απότομα το λουλούδι.
«Με συγχωρείς…»

«Εγώ, δεν φοβάμαι τις τίγρεις, αλλά αντιπαθώ τον αέρα που φυσά... 
Μήπως υπάρχει κανένα παραβάν;»
«Ωωω!.. Αντιπαθεί το φύσιγμα του αέρα… αυτό είναι σίγουρα μεγάλη ατυχία για ένα φυτό»
σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας.
«Είναι πραγματικά περίπλοκο αυτό το λουλούδι… »

«Το βράδυ να με βάλεις σε παρακαλώ, κάτω από μια γυάλα. 
Κάνει πολύ κρύο εδώ. Έχει άσχημο κλίμα. Εκεί από όπου έρχομαι…»
Μα δεν συνέχισε. Είχε έρθει με τη μορφή σπόρου. 
Δεν θα μπορούσε να έχει γνωρίσει άλλους κόσμους… 

Ντροπιασμένη που ήταν έτοιμη να ξεστομίσει ένα τόσο απλοϊκό ψέμα, έβηξε δυο τρεις φορές, για να δείξει στον μικρό πρίγκιπα πως έφταιγε εκείνος που κρύωσε, και τον ρώτησε:
«Έκανες κάτι σχετικά με το παραβάν;»
«Πήγαινα να το αναζητήσω, αλλά συνέχισες να μου μιλάς… »
Εκείνη βιάστηκε να ξαναβήξει, για να τον κάνει πάλι να νιώσει ένοχος.

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας, παρά την καλή θέληση της αγάπης του, άρχισε αρκετά γρήγορα να κυριεύεται από αμφιβολίες. 
Είχε πάρει στα σοβαρά κάποια λόγια δίχως αξία και είχε γίνει δυστυχισμένος.

«Δεν θα έπρεπε να ακούω, τι μου έλεγε!» μου εξομολογήθηκε μια μέρα. 
Και συνέχισε: «Δεν πρέπει ποτέ να ακούς τα λουλούδια». 
«Πρέπει να τα κοιτάς και να τα μυρίζεις. 
Το δικό μου γέμιζε άρωμα τον πλανήτη μου, αλλά δεν ήξερα πώς να το χαρώ. 
Να, κι αυτή η ιστορία με τα νύχια της τίγρης, που με είχε ενοχλήσει τότε τόσο πολύ, θα έπρεπε κανονικά να με είχε συγκινήσει…»

Μου είπε ακόμα, εμπιστευτικά:
«Δεν μπόρεσα να καταλάβω τότε τίποτα, αλλά θα έπρεπε να το κρίνω από τις πράξεις του μόνο κι όχι από τα λόγια του. 
Με γέμιζε μ’ αρώματα και λάμψη. Δεν έπρεπε να φύγω ποτέ! 
Θα έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα της, πίσω από τα κολπάκια της. 
Τα λουλούδια είναι όλο αντιφάσεις… 
Όμως ήμουν πολύ νέος, δεν ήξερα πώς να την αγαπήσω… »



Μ-[2φΑ]






Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου