"Σάν ἐφηβικό φεγγάρι.. "

Νίκος Γκάτσος  -  από την "Αμοργό"  (1943)

….   Ξύπνησε γάργαρο νερὸ ἀπὸ τὴ ρίζα τοῦ πεύκου νὰ βρεῖς τὰ μάτια
τῶν σπουργιτιῶν καὶ νὰ τὰ ζωντανέψεις ποτίζοντας τὸ χῶμα
μὲ μυρωδιὰ βασιλικοῦ καὶ μὲ σφυρίγματα σαύρας.
Τὸ ξέρω εἶσαι μία φλέβα γυμνὴ κάτω ἀπὸ τὸ φοβερὸ βλέμμα τοῦ ἀνέμου
εἶσαι μία σπίθα βουβὴ μέσα στὸ λαμπερὸ πλῆθος τῶν ἄστρων.
Δὲ σὲ προσέχει κανεὶς, κανεὶς δὲ σταματᾶ ν᾿ ἀκούσει τὴν ἀνάσα σου
μὰ σὺ μὲ τὸ βαρύ σου περπάτημα μὲς στὴν ἀγέρωχη φύση θὰ φτάσεις
μία μέρα στὰ φύλλα τῆς βερυκοκιᾶς, θ᾿ ἀνέβεις στὰ λυγερὰ κορμιὰ
τῶν μικρῶν σπάρτων καὶ θὰ κυλήσεις ἀπὸ τὰ μάτια μιᾶς ἀγαπητικιᾶς
σὰν ἐφηβικὸ φεγγάρι.
Ὑπάρχει μία πέτρα ἀθάνατη ποὺ κάποτε περαστικὸς ἕνας ἀνθρώπινος ἄγγελος
ἔγραψε τ᾿ ὄνομά του ἐπάνω της κι ἕνα τραγούδι ποὺ δὲν τὸ ξέρει ἀκόμα κανεὶς
οὔτε τὰ πιὸ τρελὰ παιδιὰ οὔτε τὰ πιὸ σοφὰ τ᾿ ἀηδόνια.
Εἶναι κλεισμένη τώρα σὲ μιὰ σπηλιὰ τοῦ βουνοῦ Ντέβι μέσα στὶς λαγκαδιὲς
καὶ στὰ φαράγγια τῆς πατρικῆς μου γῆς, μὰ ὅταν ἀνοίξει κάποτε καὶ τιναχτεῖ
ἐνάντια στὴ φθορὰ καὶ στὸ χρόνο αὐτὸ τὸ ἀγγελικὸ τραγούδι, θὰ πάψει ξαφνικὰ
ἡ βροχὴ καὶ θὰ στεγνώσουν οἱ λάσπες τὰ χιόνια θὰ λιώσουν στὰ βουνὰ
θὰ κελαηδήσει ὁ ἄνεμος τὰ χελιδόνια θ᾿ ἀναστηθοῦν οἱ λυγαριὲς θὰ ριγήσουν
κι οἱ ἄνθρωποι μὲ τὰ κρύα μάτια καὶ τὰ χλωμὰ πρόσωπα
ὅταν ἀκούσουν τὶς καμπάνες νὰ χτυπᾶν μέσα στὰ ραγισμένα καμπαναριὰ
μοναχές τους, θὰ βροῦν καπέλα γιορτινὰ νὰ φορέσουν καὶ φιόγκους
φανταχτεροὺς νὰ δέσουν στὰ παπούτσια τους.
Γιατὶ τότε κανεὶς δὲ θ᾿ ἀστιεύεται πιὰ, τὸ αἷμα τῶν ρυακιῶν θὰ ξεχειλίσει
τὰ ζῷα θὰ κόψουν τὰ χαλινάρια τους στὰ παχνιὰ τὸ χόρτο θὰ πρασινίσει
στοὺς στάβλους  στὰ κεραμίδια θὰ πεταχτοῦν ὁλόχλωρες παπαροῦνες
καὶ μάηδες καὶ σ᾿ ὅλα τὰ σταυροδρόμια θ᾿ ἀνάψουν κόκκινες φωτιὲς
τὰ μεσάνυχτα.
Τότε θὰ ῾ρθοῦν σιγὰ-σιγὰ τὰ φοβισμένα κορίτσια γιὰ νὰ πετάξουν τὸ τελευταῖο
τους ροῦχο στὴ φωτιὰ κι ὁλόγυμνα θὰ χορέψουν τριγύρω της ὅπως τὴν ἐποχὴ ἀκριβῶς
ποὺ εἴμασταν κι ἐμεῖς νέοι κι ἄνοιγε ἕνα παράθυρο τὴν αὐγὴ
γιὰ νὰ φυτρώσει στὸ στῆθος τους ἕνα φλογάτο γαρύφαλο.
Παιδιὰ ἴσως ἡ μνήμη τῶν προγόνων νὰ εἶναι βαθύτερη παρηγοριὰ
καὶ πιὸ πολύτιμη συντροφιὰ ἀπὸ μία χούφτα ροδόσταμο καὶ τὸ μεθύσι
τῆς ὀμορφιᾶς τίποτε διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν κοιμισμένη τριανταφυλλιά του Εὐρώτα.
Καληνύχτα λοιπὸν, βλέπω σωροὺς πεφτάστερα νὰ σᾶς λικνίζουν τὰ ὄνειρα
μὰ ἐγὼ κρατῶ στὰ δάχτυλά μου τὴ μουσικὴ γιὰ μία καλύτερη μέρα.   ….

[2fA]

                                                                     

"Ὁ πιστός φίλος "

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ν. ΖΟΥΚΗ
-  από το ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ  -  1954

1. Ὁ πιστός φίλος

Πιστεύω τῷ φίλῳ.
Πιστὸν φίλον ἐν κινδύνοις γιγνώσκεις.

῾Ο φίλος τὸν φίλον ἐν πόνοις καὶ κινδύνοις οὐ λείπει.
Τοῖς τῶν φίλων λόγοις ἀεὶ πιστεύομεν.
Εἰ κινδυνεύετε, ὦ φίλοι, τοὺς τῶν ἀνθρώπων τρόπους γιγνώσκετε·
οἱ μὲν γὰρ ἄπιστοι φίλοι οὐ μετέχουσι τοῦ κινδύνου, οἱ δὲ πιστοὶ
συγκινδυνεύουσι τοῖς φίλοις.

Πιστοῖς φίλοις μᾶλλον ἢ χρυσῷ καὶ ἀργύρῳ πιστεύομεν.
Οἱ ἀγαθοὶ ἄνθρωποι καὶ ἐν κινδύνοις ἀεὶ ἀγαθὸν ἔχουσι θυμόν·
τῷ γὰρ θεῷ πιστεύουσιν.

῏Ω φίλε, ὁ θεὸς τοὺς ἀγαθοὺς ἀνθρώπους οὐ λείπει.
Πολλοὶ ἄνθρωποι τῷ πλούτῳ μᾶλλον ἢ τῷ θεῷ πιστεύουσι.

[2φΑ]

                                                                                     

"Την Παρασκευή, 28 - "

Συναυλία στο Παλατάκι!

fb – [2fA]

"Τι να πεις.. "

Μικρή ιστορία 10. Ο γέρος κι η γριά
-  από την Βασιλική Ν., "ψυχή μου… "

Εδώ και εξήντα πέντε χρόνια, κάθε πρωί της ψήνει τον καφέ.
Είναι ογδόντα πέντε σήμερα αυτός, η γιαγιά σχεδόν συνομήλικη.
Δεν πήρε ποτέ στη ζωή του ένα παυσίπονο.

Πόνος είναι, θα περάσει, έλεγε... Πριν ένα χρόνο έπαθε γλαύκωμα.
Τον πήγαν στο νοσοκομείο. Σ' όλο το δρόμο φώναζε φουρκισμένος:
- Πού με πάτε τώρα; Τι θα κάνει η Κομουσινιώ;
Ποιος θα της ψήσει τον καφέ; Αφού μόνη της δεν τα καταφέρνει...

Τόσα χρόνια, ποτέ δεν της είπε μια κακή κουβέντα.
Αυτή, θεούς και δαίμονες βρόνταγε πάνω του. Σιωπή εκείνος.

Μια μέρα του λέει απηυδισμένος ο γιος του:
- Ε, βρε πατέρα, πες της κι εσύ καμιά κουβέντα να πάψει πια...

- Κομουσινιώ μου, της λέει τότε εκείνος μαλακά, μη μιλάς έτσι...

Πλάνταξε στο κλάμα η Κομουσινιώ.
- Εσύ ποτέ δε μου μίλησες έτσι, τι λόγια είναι αυτά που ξεστόμισες...
- Δεν θα το ξανακάνω, είπε τότε ο παππούς κατεβάζοντας το κεφάλι του και δεν ξαναμίλησε.

Καμιά φορά άμα ήταν πολύ συγχυσμένη, την άφηνε πρώτα να ξεσπάσει κι ύστερα
έφτιαχνε μια ρίμα και της την τραγουδούσε.
Έσκαζε στα γέλια η γιαγιά κι όλα περνούσαν...

... Η σχέση ενός ζευγαριού παραμένει πάντα ένα μέγα μυστήριο!...
λέω...
τι να πεις...

animusanimus – [2fA]

                                                                          

"Ψυχή: τρία καίρια σημεία "

-  π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
[από ομιλία του με θέμα "Εξομολόγηση και Ψυχοθεραπεία", 2003]


….   Ποια είναι αυτά τα τρία σημεία, τα καίρια, τα θεολογικά -
Μίλησαν πολλοί πατέρες της Εκκλησίας μας, επέλεξα ελάχιστα κομμάτια και περικοπές -να μην σας κουράζω- στις κορυφαίες εκφράσεις τους. 

- Πρώτο θεολογικό σημείο:
Γράφει ο Γρηγόριος ο Παλαμάς κάτι καταπληκτικό, ότι η ψυχή του ανθρώπου έχει ουσία και ενέργεια. Μην μπλέκεστε με τις ορολογίες.
Ενέργεια είναι ό,τι βλέπουμε να εκφράζεται: τα αισθήματα, τα συναισθήματα είναι ενεργήματα της ουσίας που δεν την προσεγγίζουμε, μια ουσία που δεν μπορούμε να την προσεγγίσουμε.
Ενέργεια είναι όλα αυτά με τα οποία εκφέρεται η συμπεριφορά μας.
Ουσία και ενέργεια.

Λέει ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, η ψυχή των ζώων (προσέξτε, λέει ότι τα ζώα έχουν ψυχή, αλλά τι ψυχή) είναι η ζωή του σώματός τους.
Δεν υπάρχει όμως ουσία της ψυχής, είναι μόνο ενέργεια.
Πεινούν, πηδούν, χορεύουν, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από τα ενεργούμενα μέσω του σώματος, γι' αυτό και όταν διαλύεται το σώμα, συνδιαλύεται και αυτή η ενέργεια μαζί.
Είναι μια ενέργεια αυτό. Το λέει και η Αγία Γραφή.
Λέει «το αίμα του ζώου ψυχή αυτού εστί».
Δεν είναι αυτή η ψυχή που λέμε εμείς, η κατ' εικόνα, αλλά είναι μια ενέργεια. 
Άρα βλέπετε, έχουμε ουσία και ενέργεια στην ψυχή μας.

Μόνο ο άνθρωπος έχει την ουσία. Τα ενεργήματα είναι κάποιες κινήσεις ζωικές.
Δεν είναι μόνο σάρκα το ζώο, έχει μία κίνηση, ο Δημιουργός την έδωσε, αλλά είναι μόνο ενέργειες, όχι ουσία.
Λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: «η ψυχή του ανθρώπου κινείται, είναι θρεπτική και αυξητική».
(Αυξάνει, κινείται, θρέφεται, αυτό είναι η ενέργεια της ψυχής).
Είναι λέει και «ορμητική».
Βλέπετε τα ζώα είναι ορμητικά (έχουν και ορμές) και αυτό είναι ενέργεια, αλλά είναι λέει και λογική, έλλογος· πάνω στην ψυχή έρχεται και εγκαθιδρύεται η Χάρις του Θεού.
Αυτή είναι η ουσία του Θεού.

Τα ζώα έχουν το αυξητικό, έχουν το ορμητικό, αλλά δεν έχουν το έλλογο, γι' αυτό λέει πάρα πολύ ωραία ο Βασίλειος Καισαρείας, που έγραψε μία δική του «Εξαήμερο» (λέω δική του «Εξαήμερο», γιατί και άλλοι έγραψαν «Εξαήμερο»): «επειδή τα ζώα δεν έχουν αυτήν την ουσία της ψυχής, ο Θεός αναπλήρωσε την έλλειψη του λογικού με την υπεροχή των αισθητηρίων».
Βλέπετε, τα ζώα πηδάνε πιο πολύ από εμάς, τρέχουν πιο γρήγορα από εμάς, κάνουν πράγματα που δεν τα κάνουμε εμείς, γιατί δεν έχουν αυτήν την ουσία της ψυχής, όπου εδράζεται το λογικό, και είναι μόνο το ορμητικό και το θρεπτικό.
Αν αγνοήσω την ουσία της ψυχής, όλα τ' άλλα τι είναι;
Ζωώδεις εκφράσεις: θυμός, νεύρα, ταχύτητα, αγωνία, πεινώ, δεν πεινώ, έχω ανάγκες.
- Αν βγάλω την ουσία που την ξέρει μόνο η Εκκλησία, η οποία έδωσε ορισμό, για ποια ψυχή ομιλώ;
Αν δεν ξέρω αυτό το σημείο διακρίσεως ουσίας και ενέργειας της ψυχής του Παλαμά, του Βασιλείου Καισαρείας, του Γρηγορίου Θεολόγου και του  Μαξίμου, τότε πώς προσεγγίζω την ψυχή;

Θα δούμε  σε λίγο -μερικά παραδείγματα θα δώσω- ότι όλες οι ψυχοθεραπευτικές μεθοδολογίες αγνοούν το λογικό μέρος της ψυχής και κινούνται στο πώς θα χαλιναγωγήσουν ή και θα ερεθίσουν τα ένστικτα σαν θεραπευτική μεθοδολογία. Αλλά τους λείπει η ουσία του πράγματος.
Πώς μπορεί λοιπόν να γιατρέψουν την ψυχή όλη, αφού δεν ξέρουν ότι η ψυχή είναι ουσία και ενέργεια και λένε ότι είναι μόνο ενέργεια;
Πιστεύω αυτό να το καταλάβατε.

- Δεύτερο θεολογικό σημείο: Δεύτερος ορισμός, και αυτός πολύ απαραίτητος. Έρχεται από το κάλλος της θεολογίας του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.
Θα σας το πω με ένα απλό σχήμα.
Λέει, καθετί και φυσικά ο άνθρωπος (που έλαβε την ύπαρξη -το είναι- ενώ δεν ήταν τίποτε -από το μη είναι-), κινείται.
Επειδή τον έφτιαξε μία αιτία και κινείται.
Ο άνθρωπος έτσι φτιάχτηκε από τον Θεό, κινείται γιατί φτιάχτηκε από τον Θεό· κινείται, είναι σε μια συνεχή κίνηση.
Αυτή  η κίνηση είναι φτιαγμένη από το Θεό για να πηγαίνει τον άνθρωπο στον Θεό. 

Γι' αυτό γίνεται η κίνηση.
Είναι μια κίνηση πάντοτε αναγωγική, προς τα πάνω και συνέχεια κινείται ο άνθρωπος προς τον Θεό, μέχρις ότου καταλήξει μέσα στον Θεό (όπου, λέει ο μεγάλος θεολόγος Μάξιμος ο Ομολογητής, εκεί  φτάνει σε μία κατάσταση όπου φαίνεται ότι παύει, αλλά δεν παύει).

Ο Θεός είναι ατελείωτος, είναι αιώνιος.
Δεν λέει ο Απόστολος Παύλος «από δόξα εις δόξαν»;
Αλλά κάπου αναπαύεται στον Θεό. Που τι σημαίνει;
Έγινε άτρεπτος άνθρωπος πια. 
Ενώ βλέπετε, κινούμεθα προς τον Θεό (αλλά αμαρτάνουμε λίγο από δω, λίγο από κει), μας έρχονται λογισμοί, υποκύπτουμε στους λογισμούς, αλλά κινούμεθα προς τον Θεό και η θεραπευτική της Εκκλησίας μας είναι να κινηθούμε προς τον Θεό.
Η Εκκλησία μας, μας βάζει να κινηθούμε: προσευχήσου, κάνε μετάνοια, βάλε το είναι σου, η Λειτουργία, να κινηθείς σ' Αυτόν.
Και εμείς πέφτουμε.
Ανάπαυση στο Θεό σημαίνει πια μια ακινησία που δεν είναι ακινησία, γίνεται ο άνθρωπος άτρεπτος, η ψυχή του πια κινείται και πάλι κινείται.
Πού να σταματήσει; Μέσα στο αιώνιο; Μέσα στο απέραντο;
Μέσα στο ατέλειωτο; Να λοιπόν κάτι σπουδαίο.
Η κίνηση της ψυχής προς το Δημιουργό της ως θεραπευτική τομή.
Αγνοώντας την κίνηση αυτή, πώς μπορείς να προσεγγίσεις την θεραπευτική;

Ακούστε τι γίνεται στον κόσμο. Κινούνται οι άνθρωποι οριζόντια. Τρέχουνε.
Άλλοι τρέχουν πολύ και κουράζονται και άλλοι επειδή κουράστηκαν πάνε να ξεκουραστούν. 

Άλλοι δεν κάνουνε τίποτα και μόνο αναπαύονται.
Και αυτοί που τρέχουν αρρωσταίνουν και αυτοί που δεν τρέχουν αρρωσταίνουν.
Τι λέει η Εκκλησία; Λάθος και τα δύο.
Αν τρέχεις, χωρίς να τρέχεις προς τον Δημιουργό σου, λάθος τρέχεις.
Αν δεν κινείσαι, χωρίς να φτάσεις στην ατρεψία, που είπαμε, είναι μια στάση, πάλι αρρώστια είναι.
Πώς θα κινηθεί ο τεμπέλης, ο οκνηρός και πώς θα κινηθεί ο δυναμικός και ο δραστήριος; 

Και οι δυο θα κινηθούν προς τον Θεό.
Δεν είναι δηλαδή τον τεμπέλη να τον βάλω να δουλέψει ή αυτόν που δουλεύει πολύ να τον βάλω να ξεκουραστεί λίγο. Και τα δύο είναι αρρώστιες.
Αν δεν καταλάβουμε αυτήν την κίνηση του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητή προς τον Θεό, που είναι η μόνη θεραπευτική κίνηση που έχει ο άνθρωπος, δεν κάναμε τίποτα. 

Ακόμη και στον χώρο της Εκκλησίας.

Βλέπετε πώς συνδυάζεται η μετάνοια - εξομολόγηση.
Σου λέει, κάνε μια κίνηση. Να κινηθεί το σώμα.
Τι είναι η γονυκλισία; Τι είναι η νηστεία;
Τι είναι η ενατένιση με το μάτι, της εικόνας;
Τι είναι όλες αυτές οι σωματικές πράξεις που κάνουμε στην Ορθοδοξία μας και πολλοί άλλων ομολογιών δεν τις καταλαβαίνουν;
Είναι η κίνηση του όλου ανθρώπου προς τον Θεό.
Τι είναι αυτός ο συνεχής κύκλος των ακολουθιών της Εκκλησίας μας;
Η κίνηση πρωί, μεσημέρι, βράδυ: Μεσονυκτικό, Απόδειπνο, Όρθρος, Εσπερινός.
Μια συνεχής  κίνηση: Ώρες˙ Πρώτη, Τρίτη, Έκτη, Ενάτη.
Μια συνεχής ενεργοποίηση προς Αυτόν, προς τον Θεό.

Αυτό το σημείο λοιπόν της κινήσεως για μια στιγμή, ο Μάξιμος ο Ομολογητής το λέει (είπα αναπαύεται), το λέει και λίγο αλλιώτικα ο Μάξιμος.
Βλέπετε «στάση» δεν είναι καλή λέξη. Το λέει «έκσταση».
Είναι μια άλλου είδους  στάση. Μες το Θεό.
Και ενώ αναπαύεσαι είσαι εκεί μέσα.
Και επειδή ο Θεός είναι απέραντος, συνέχεια κινείσαι «από δόξα εις δόξαν».
Άρα, η θεραπευτική της Εκκλησίας μας, η μοναδική θεραπευτική, αυτό το μέγεθος το ορίζει ως θεραπεία.
Βλέπετε, πρώτα ήταν η ουσία και η ενέργεια και μετά έρχεται αυτή η κίνηση, η συνεχής κίνηση προς τον Θεό.

Αν κάποιος δεν ορίσει τον υπό θεραπεία κάτω απ’ αυτήν την κίνηση, απλώς τον ταλαιπωρεί από δω κι από κει.
Τον συγκρατεί, να μην αυτοκτονήσει, να μην απογοητευτεί, να μην καταστρέφει τον κόσμο.
Καλά κάνει και τον συγκρατεί, αλλά δεν μπορεί πάντα να τον συγκρατεί, αν δεν τον βάλει σ’ αυτή την κίνηση.
Να, βλέπετε μια άλλη ειδοποιός διαφορά. Καίρια, ανεπανάληπτη διαφορά της Εκκλησίας μας απ’ οποιαδήποτε ψυχοθεραπευτική διαδικασία και ας έχει τις καλύτερες προθέσεις.
Το ξαναλέω· δε θέλω να παρεξηγηθώ. Οι άνθρωποι έχουν καλές προθέσεις και κουράζονται και ιδρώνουν κοντά στους ανθρώπους, κουράζονται πραγματικά.
Αλλά δεν είναι η έξοδος της τραγωδίας εκεί που ψάχνουν.

- Τρίτο θεολογικό σημείο: Και ένα καίριο σημείο, το τρίτο σημείο το θεολογικό, μπορεί να δώσει αυτή τη διαφορά.
Είναι κάτι πράγματι καταπληκτικό, που είναι γραμμένο από τους μεγάλους αυτούς πατέρες, το Μάξιμο και τον Παλαμά.
Να διαβάσω το κείμενο του Μάξιμου. «Ο Θεός», λέει, «ο οποίος δημιούργησε την ανθρώπινη φύση, δεν έβαλε μέσα της ηδονή» -μην το παρεξηγήσετε, ακούστε πώς το ερμηνεύει- «αλλά κάποια νοερή δύναμη προς ηδονή».
Θέλω να σταθώ ένα λεπτό, έχει καίρια σημασία.
Είμαστε γεμάτοι από αισθήσεις.
Βλέπουμε, ακούμε, αισθανόμαστε τα πάντα, όλα είναι αισθήσεις.
Οι αισθήσεις είναι απ' τον Θεό, αλλά ο Θεός, λέει, δεν έδωσε ηδονή στην κάθε αίσθηση. 

Προσέξτε, έδωσε κίνηση προς ηδονή, προς τον Θεό.
Αν οι αισθήσεις στραφούν στον Θεό και κινηθούν προς τον Θεό, όλες οι αισθήσεις -αυτό που κάνει η Ορθοδοξία μας.

Ο άνθρωπος έχει μέσα του την κίνηση προς ηδονή, το 'χει μέσα του, αλλά τι ηδονή; 

Αυτή η ηδονή του «εράσθαι τον Θεόν», λέει ο Μάξιμος, να αγαπάς τον Θεό.
Αν έχουμε την κίνηση προς ηδονή (όλα τ' άλλα είναι αισθήσεις, η γεύση κτλ), και αν η κίνηση για ηδονή δεν πάει στον Θεό, υπάρχει όμως μέσα μας, τότε στρέφεται και γίνεται ηδονή των αισθήσεων και εκεί αρχίζει η αμαρτία.
Βλέπετε, καίριο σημείο αυτό σε μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία, και μάλιστα τονίζει ο Μάξιμος «και επειδή είδε ο Θεός πως ο άνθρωπος έτρεψε όλη την ηδονή, την κίνηση προς ηδονή που είχε προς τον Θεό, την έτρεψε τώρα προς τις αισθήσεις του, ο Θεός έβαλε ένα φάρμακο και ένα θεραπευτήριο, σπουδαίο θεραπευτήριο, έβαλε την οδύνη, όπου μες την οδύνη και τον πόνο, η ηδονή που πάει να ξεσπάσει, να γίνει κάτι κυρίαρχο, αρχίζει και υποτάσσεται.
Έβαλε λοιπόν την οδύνη ως φάρμακο.
Ήρθε η οδύνη και καλύπτει την ηδονή του ανθρώπου.

Αυτά τα τρία καίρια σημεία τα θεολογικά -επιτρέψτε μου να τα επαναλάβω, απλώς να τα θυμάστε για τη συνέχειά μας, γιατί εκεί θα στηριχθούμε- ορίζουν την ουσιαστική διαφορά του μυστηρίου της Εκκλησίας, της θεραπευτικής της, από οποιαδήποτε άλλη καλοπροαίρετη και έντιμη κατά τα κοσμικά, προσπάθεια θεραπευτικής.
Τονίζω πρώτα· η διαφορά ουσίας και ενέργειας στην ψυχή.
Ενέργειες είναι οι εκφράσεις οι εξωτερικές, ουσία είναι το έλλογο.
Ορίζω το δεύτερο· η κίνηση προς τον Θεό, και καμία άλλη κίνηση δεν θεραπεύει τον άνθρωπο παρά μόνο η κίνηση προς τον Θεό, όπως τα όρισα από τον Μάξιμο τον Ομολογητή, η κίνηση που γίνεται παύση, έκσταση και ξανά κίνηση.
Και τρίτον· η δομή της ηδονής, η τάση για την ηδονή, που επειδή δεν την έχουμε προς τον Θεό, δεν έχουμε αυτήν την κίνηση να αγαπήσουμε τον Θεό ως ηδονή (κάθετα, προς τα άνω και τότε), αυτό ξεσπάει στα οριζόντια μεγέθη.
Και θαρρείς και κρατάς στα χέρια σου έναν πύραυλο που πρέπει να εκτοξευτεί προς τα πάνω, κι αν αποτύχει η διαδικασία της εκτοξεύσεως, σκάει κάτω οριζόντια και συντρίβει τα πάντα στο γύρω περιβάλλον.

Αυτό γίνεται. Αυτή η δύναμη για ηδονή που έδωσε ο Θεός, αλλά ηδονή του «εράν Αυτόν», του αγαπάν Αυτόν, είναι κίνηση προς ηδονή, βλέπετε λέει κίνηση.
Κινείσαι στον Θεό και μετά έρχεται αυτή η ηδονή.
Αν δεν εκφραστεί προς τα πάνω, επειδή έχει αυτό το δυναμικό, ξεσπάει προς τα κάτω και περνάει μέσα σ' όλες τις αισθήσεις του ανθρώπου και ο άνθρωπος γίνεται άνθρωπος της ηδονής.
Όλα που λέμε, γαστριμαργία… Αυτή η έκρηξη είναι πια…
Αυτά τα τρία λοιπόν, είναι τα καίρια θεολογικά σημεία (της ψυχής, για μια αποτελεσματική ψυχοθεραπευτική προσέγγιση).   ….  ….

impantokratoros – [2fA]

                                                 

"Μην περιεργάζεστε.. "

-  Ανήρτησε ο π. Παντελεήμων Κρούσκος

Μην περιεργάζεστε τα μυστήρια του Θεού και μη γίνεστε σχολαστικοί και ανελεήμονες προς τους κεκοιμημένους.
Η κόλαση είναι γεμάτη από ανθρώπους με καλές ευσεβείς προθέσεις να διδάξουν τους άλλους και να ελέγξουν την παράδοση και την πίστη τους, για χάρη των τύπων και τάχα της αλήθειας.
Άνθρωποι που γνώριζαν το Γράμμα και τον Νόμο, αλλά πίστη στον Θεό και αγάπη στον πλησίον δεν απέκτησαν.
Μήπως Εκείνος που είπε δια του προφήτη "εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια" δεν έχει την δύναμη και την εξουσία να εισακούσει τις φωνές και τις ικεσίες των παιδιών Του για τους κεκοιμημένους και να τους δώσει αναψυχή;

Τι; - Ορίζεται από κάποια ανάγκη να βγει Αληθινός, Εκείνος, που από ταπείνωση τόσες φορές διέψευσε τους προφήτες, ουσιαστικά τον εαυτό Του και ανέστελλε την τιμωρία για να δώσει το έλεος στον λαό Του;
Μήπως Αυτός που πάτησε με θάνατο τον θάνατο, δεν μπορεί τώρα να καμφθεί από τις προσευχές και τις θυσίες της Εκκλησίας Του και να φέρει σε ευνοϊκότερη κατάσταση όσους κολάζονται;
Μήπως Εκείνος, ο οποίος δίδαξε να ευχόμαστε ο ένας για τον άλλο και ότι η προσευχή του αγίου λυτρώνει τον αμαρτωλό, θα βγει ψεύτης και άσπλαχνος;

Αν τα σπλάγχνα  Εκείνου, που είναι Κριτής και παντοδύναμος κλειδοκράτορας του Άδη και του θανάτου, είναι ανοικτά και γεμάτα οικτιρμούς για το πλάσμα Του, γιατί τα δικά σου είναι κλειστά και ανελεήμονα και γίνεσαι σκληρός κριτής των άλλων; 

Μήπως αύριο δεν θα πεταχτεί και το δικό σου πτώμα στον τάφο άψυχο, ατιμασμένο, αβοήθητο και η ψυχή σου θα παρασταθεί υπόδικη στον Θρόνο, που δεν υπολογίζει πρόσωπα και ρητορείες;
Τότε δεν θα αποζητήσεις τις προσευχές των επί γης ανθρώπων και των ουρανίων αγίων;

Ναι! - Δεν κολάζει ο Θεός.
Η κόλαση είναι στη στάση του ανθρώπου έναντι του Θεού.
Και αν δεν κολάζει, όμως αναψύχει και έχει την δύναμη να ανακουφίζει κάπως και την πέτρα.
Κάποτε θα αναζητάς άνθρωπε τα μνημόσυνα των ιερέων και τις ελεημοσύνες των συγγενών και δεν θα τις βρίσκεις, και θα κλαις και θα ωδινάσαι.

Εμείς αυτά που παραλάβαμε, αυτά θα κάνουμε.
Μνημόσυνα, λειτουργίες, προσφορές, ελεημοσύνες και όσα έχουν διαταχθεί από τους θεοφόρους αποστόλους και πατέρες.
Αυτή είναι η εορτή και ο σύνδεσμος και η πανήγυρη της αγάπης, της μιας Εκκλησίας:
Ο Θεός, αυτά που ανήκουν σε Εκείνον και όσα Εκείνος ορίζει.

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                                                   

"Ο σταυρός που με σώζει "

-  π. Δημήτριος Στανιλοάε

Δεν μπορούμε να αυτοπραγματωθούμε χωρίς αυτή την κοινωνία μας με τους άλλους. 

Δεν μπορούμε να ανοίξουμε την πόρτα του άλλου, να γκρεμίσουμε τον τοίχο που περικλείει τον άλλον και τον τοίχο που περικλείει κι εμάς τους ίδιους, χωρίς την εμπειρία του Σταυρού.

Ο Χριστός γκρέμισε το μεσότοιχο του φραγμού.
Μόνο ο Σταυρός γκρεμίζει τείχη.
Εισερχόμαστε στη ζωή δια της επικοινωνίας με τους άλλους.
Εισερχόμαστε στη μετοχή του Θεού δια του Σταυρού  και λαμβάνουμε από τον Χριστό τη δύναμη να Τον συνοδεύουμε.
Ο σύγχρονος πολιτισμός πάσχει απ’ αυτή την απομόνω­ση του ανθρώπου.

Είδα ένα σύγχρονο νοσοκομείο.
Εντυπωσιάστηκα από την εξαιρετική τεχνολογία.
Εντελώς τυχαία, διέ­κρινα μέσα από μια ανοιχτή πόρτα, δύο γυναίκες ξαπλωμένες, σχεδόν εξαντλημένες, να μην μπορούν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά.
Κανείς πλάι τους, να τους πει ένα λόγο...

Δεν μπορούμε να αντικαταστήσουμε το πρόσωπο με την τεχνική.
Προτιμώ να μείνω στη φτώχεια μου και να είμαι με τη γυναίκα μου και με την κόρη μου.
Γι αυτό χρειάζεται να έχουμε αγάπη, να προσφερόμαστε.
Είναι δύσκολο: μας ξεβολεύει.
Αν όμως απο­φεύγουμε να είμαστε πλάι  στον άλλον, θα υποφέρουμε δοκιμασίες ίσως και αιώνιες.

Ο σταυρός που με σώζει δεν είναι τα δικά μου βάσανα, αλλά τα βάσανα των άλλων: πάσχει για μένα, πάσχω για εκείνον.
Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό πάσχει για τους άλλους, όχι για τον Εαυτό Του ή για μια ομάδα, εις βάρος κάποιας άλλης ομάδας.

taxiarhes

π. Ζ. – [2φΑ]

                                                          

"Σεφέρης και Οιδίπους "

Γιώργος Σεφέρης  [Σμύρνη, 1900 – Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971]
-  από ανάρτηση της ΕΣΤΙΑΣ Νέας Σμύρνης

….   Στα ελληνικά γράμματα ο Γιώργος Σεφέρης εμφανίστηκε το 1931, με την ποιητική συλλογή "Στροφή", η οποία από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας της προκάλεσε το ενδιαφέρον της λογοτεχνικής κοινότητας της Αθήνας, με θετικές και αρνητικές αντιδράσεις.
Οι θαυμαστές του -Γιώργος Θεοτοκάς, Γιώργος Κατσίμπαλης και Ανδρέας Καραντώνης- υποστήριξαν ότι η Στροφή εγκαινιάζει μια καινούργια εποχή για την ελληνική ποίηση, ενώ οι επικριτές του, όπως ο Άλκης Θρύλος και ο Τάκης Παπατσώνης, ισχυρίστηκαν ότι η ποίηση του Σεφέρη είναι σκοτεινή και εγκεφαλική, χωρίς πραγματικό συναίσθημα. 

Με την πάροδο του χρόνου, η "Στροφή" απέκτησε τεράστιο συμβολικό βάρος, επειδή θεωρήθηκε από την κριτική ότι έστρεψε την ελληνική ποίηση από την παραδοσιακή στη μοντέρνα γραφή.

Ο Μοντερνισμός του Σεφέρη, παρατηρεί ο Γιώργος Θεοτοκάς, υπήρξε «ένας μοντερνισμός τολμηρός, αλλά που κρατούσε το νήμα της παράδοσης, με αίσθημα ευθύνης και με σεβασμό για τη γλώσσα».
Ο θόρυβος που δημιουργήθηκε, αλλά και το ειδικό βάρος των Κατσίμπαλη και Καραντώνη στα λογοτεχνικά πράγματα, τον βοήθησε να επιβληθεί ως ένας πολλά υποσχόμενος νέος ποιητής.

Η καθιέρωση του Σεφέρη ως μείζονος ποιητή έγινε το 1935, με την ποιητική συλλογή "Μυθιστόρημα".
Σ’ αυτό το έργο βλέπουμε πλήρως διαμορφωμένα τα σύμβολα που συνθέτουν την ποιητική μυθολογία του Σεφέρη: το «ταξίδι», οι «πέτρες», τα «μάρμαρα», τα «αγάλματα», η «θάλασσα», ο «Οδυσσέας» κ.ά.

Εκτός από το πλούσιο ποιητικό έργο του, ο Σεφέρης διακρίθηκε και στον δοκιμιακό λόγο, με μία σειρά ρηξικέλευθων κριτικών δοκιμίων, στα οποία τόνισε τη σημασία της ελληνικής παράδοσης και ανέδειξε το έργο περιθωριακών μορφών της, όπως του Γιάννη Μακρυγιάννη και του Θεόφιλου.

Το μεταφραστικό του έργο είναι μικρό σε ποσότητα, αλλά σημαντικό.
Μετέφρασε δύο έργα του αμερικανού ποιητή Τ.Σ. Έλιοτ ("Έρημη Χώρα" και "Φονικό στην Εκκλησιά"), ενώ μετέφερε στη νέα ελληνική δύο έργα της Βίβλου ("Άσμα Ασμάτων" και "Αποκάλυψη του Ιωάννη").
Ο Τ.Σ. Έλιοτ, ηγετική φυσιογνωμία της μοντερνιστικής ποίησης του 20ου αιώνα, ήταν ο ποιητής που τον επηρέασε όσο κανένας άλλος.

Στις 10 Δεκεμβρίου 1963, παραλαμβάνοντας στη Στοκχόλμη το Νόμπελ Λογοτεχνίας, «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες», όπως αναφέρεται στο σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας, ο Σεφέρης έκλεισε την ομιλία του με τα εξής λόγια:

"Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος!
Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας.
Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε.
Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα… "   ….

ΕΣΤΙΑ Ν. Σ. – [2fA]

                                                                    

"Μύθος κι Αλήθεια.. "

-  π. Θεόκτιστος Δικταπανίδης

Μια φορά και έναν καιρό, καθώς προχωρούσε η Αλήθεια συνάντησε στον δρόμο της το Ψέμα.
Το Ψέμα καλησπέρισε την Αλήθεια και της είπε.. - Ωραία μέρα σήμερα!
Η Αλήθεια για να βεβαιωθεί, κοίταξε γύρω-γύρω και διαπίστωσε πως όντως, η μέρα ήταν όμορφη.

Περπάτησαν παρέα, ώσπου έφτασαν σε ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο νερό.
Το Ψέμα έβαλε το χέρι του μέσα στο νερό, κοίταξε την Αλήθεια και της είπε..
- Πολύ ωραίο και ζεστό το νερό, θέλεις να κολυμπήσουμε μαζί;
Και πάλι η Αλήθεια ήταν καχύποπτη.
Δοκίμασε με το χέρι της το νερό και πραγματικά, ήταν ζεστό.

Μπήκαν λοιπόν και οι δυο τους στο νερό και κολυμπούσαν για αρκετή ώρα, ώσπου ξαφνικά το ψέμα βγήκε από το νερό, ντύθηκε με τα ρούχα της αληθείας και εξαφανίστηκε.
Η Αλήθεια βγήκε γρήγορα έξω τρομαγμένη και γυμνή άρχισε να τρέχει να βρει το Ψέμα για να πάρει πίσω τα ρούχα της.

Όμως ο κόσμος που την έβλεπε γυμνή, γύριζε το πρόσωπό του από την άλλη, είτε από ντροπή είτε από θυμό.
Καταντροπιασμένη κι εκείνη, γύρισε στο πηγάδι και χώθηκε εκεί για πάντα.

Έκτοτε το Ψέμα γυρίζει παντού ανενόχλητο, φορώντας τα ρούχα της αλήθειας και ικανοποιεί όλα τα τερτίπια του κόσμου, που με κανέναν τρόπο δεν θέλει να δει την γυμνή ΑΛΗΘΕΙΑ.

fb – [2fA]

"Ρωγμές kintsugi.. "

- Οι  Ιάπωνες, όταν επιδιορθώνουν σπασμένα αντικείμενα, «αξιοποιούν» τις ρωγμές ή τα σπασμένα κομμάτια, γεμίζοντάς τα με χρυσό.
Πιστεύουν ότι, όταν ένα αντικείμενο – που πίσω του υπήρχε μια ιστορία – υποστεί ένα «τραυματισμό», γίνεται πιο όμορφο.
Η τεχνική αυτή ονομάζεται Kintsugi -

-  Από την Μαρία Λιακάκου, κλινική Ψυχολόγο, Sapienza Università di Roma

Χρυσό αντί κόλλας. Πολύτιμο μέταλλο αντί μιας διάφανης κολλητικής ουσίας.
Και εδώ βρίσκεται όλη η διαφορά: απόκρυψη της χαμένης ακεραιότητας ή ενίσχυση της ιστορίας της επιδιόρθωσης;

Όποιος ζει στη Δύση δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με τις «ρωγμές».
Η θραύση, το τραύμα, η πληγή, θεωρούνται μηχανιστική συνέπεια μιας ευθύνης
– ότι είναι σφάλμα κάποιου-, αντίθετα, η αναλογική σκέψη (αρχαϊκή, μυθική, συμβολική) απορρίπτει τις διχοτομήσεις και μας επαναφέρει στη συνύπαρξη των αντιθέτων, που παύουν να είναι, μέσα στη συνεχή ροή της ζωής.

Ας δώσουμε ομορφιά και αξία στους ανθρώπους που έχουν υποφέρει…
αυτή η τεχνική ονομάζεται Αγάπη.
Ο πόνος είναι μέρος της ζωής.
Υπάρχουν φορές, που αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της και άλλες φορές όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ένα μέρος του μεγάλου παζλ.

Ο πόνος κάνει δύο πράγματα. Σε διδάσκει και σου «λέει» ότι είσαι ζωντανός.
Στη συνέχεια φεύγει και σε αφήνει αλλαγμένο.
Μερικές φορές, θα σε αφήσει πιο σοφό.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αφήνει πιο δυνατό.

Και στις δύο περιπτώσεις, ο πόνος αφήνει το σημάδι του και ό,τι σημαντικό μπορεί να συμβεί στη ζωή σου, θα το μετατρέψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Οι Ιάπωνες που εφηύραν το Kintsugi, το είχαν καταλάβει εδώ και έξη αιώνες πριν και μας το θυμίζουν, «υπογραμμίζοντάς το σε χρυσό».

 

beatrikn

π. Ζ. – [2φΑ]

                                                                                   

"Φυγή στις λέξεις "

Μάρος Μαρκίδης  -  από το Βιβλίο Παραπόνων  (1978)

Βιάζονται Κύριε μου να γράψουν ποιήματα και να γιατρευτούν
δεν έπρεπε να βιάζονται. Τα χέρια σου
μας έχουν όλους
τα χέρια σου ορίζουν τα δάκρυα και τα ποιήματα.
Δεν ορίζουν το σήμερα τα χέρια σου ορίζουν το χτες
εκείνον τον τρελό από έρωτα που έσβησε το φως και μπήκε
μόνος του στον τάφο της Μυτιλήνης
τον πρίγκιπα που άφησε για το Θεό το θρόνο του
κι ύστερα έπεσε η νύχτα σαν κουβέρτα και τον έφαγαν τα πουλιά
- όχι εκείνο που λέμε με εκείνο που μας λέγεται.

"Πολλοί οι σκοτωμένοι πριν πεθάνουν"
πολλών ασπρίζουν τα μαλλιά και την άλλη μέρα πέφτουν
Ουράνια μαλλιά και Ουράνια χείλη και μαξιλάρια του Απρίλη

να τα κρατήσουν στη ζωή τα ονόματά μας
να πλύνουμε το αίμα με μελάνι
καθώς στα σκοτεινά η πληγή βαθαίνει

Βιάζονται Κύριε μου να φύγουνε στις λέξεις.

forum.kithara – [2fA]                                                       

                                                                 

"Η Ευτυχία του Ελύτη "

Οδυσσέας Ελύτης  -  Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά...
και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα
για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα
στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. 

Πολύ...

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.

Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω...
μερικές φορές...

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...

tvxs – [2fA]

"Ὁ Σταυρός στίς Σχέσεις "

-  π. Δημήτριος Στανιλοάε  [Ἀπό τό βιβλίο "Ἡ Νίκη τοῦ Σταυροῦ"]

Ἡ εὐθύνη μας ἔναντι ὅσων βρίσκονται δίπλα μας δημιουργεῖ ἕναν ἰδιαίτερα βαρὺ καὶ ὀδυνηρὸ σταυρό, λόγῳ τοῦ εὔθραυστου τῆς ζωῆς τους, ἡ ὁποία εἶναι ἐκτεθειμένη σὲ ἕνα πλῆθος ἀσθενειῶν καὶ δυσκολιῶν, ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὶς συνθῆκες αὐτοῦ τοῦ κόσμου στὴν παρούσα κατάστασή του.
Οἱ γονεῖς ὑποφέρουν ἔντονα καὶ πολὺ συχνά, ἐξαιτίας τῶν ἀσθενειῶν καὶ τῶν δυσκολιῶν τῶν παιδιῶν τους∙ φοβοῦνται γιὰ τὴ ζωή τους, τὴν ἀποτυχία τους, τὰ ὅσα ὑποφέρουν.
Ἑπομένως, ἡ ζωὴ τῶν γονέων γίνεται μία ζωὴ συνεχοῦς ἀνησυχίας, καὶ ὁ σταυρὸς τῶν παιδιῶν εἶναι δικός τους σταυρός.

Ὁ δικός μας σταυρὸς γίνεται βαρύτερος μὲ τὸ βάρος τοῦ σταυροῦ ἐκείνων μὲ τοὺς ὁποίους ἐρχόμαστε σὲ ἐπαφή, γιατὶ μοιραζόμαστε τὴν εὐθύνη γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν μας, τῶν συγγενῶν μας, τῶν ἀνθρώπων μὲ τοὺς ὁποίους, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, συνδεόμαστε.
Φέρουμε εὐθύνη γιὰ ὅλα ὅσα μποροῦν νὰ ἀπειλήσουν τὴ ζωὴ ἐκείνων, τοὺς ὁποίους φροντίζουμε, ἔχοντας τὴν ὑποχρέωση, ὅσο μποροῦμε, νὰ τοὺς ἁπαλύνουμε τὶς δυσκολίες τους καὶ νὰ βοηθήσουμε τὶς ζωές τους.

Ἔτσι, μποροῦμε νὰ φανερώσουμε καὶ νὰ ἐνισχύσουμε τὴν ἀγάπη μας γι’ αὐτοὺς καὶ τὴ δική τους γιὰ ἐμᾶς, νὰ καλλιεργήσουμε τοὺς σπόρους μιᾶς μελλοντικῆς ζωῆς γιὰ νὰ εὐδοκιμήσουν, ἐνισχύοντας τὴ δική μας καὶ τὴ δική τους πνευματικὴ ὕπαρξη.
Στὴν εὐθύνη μας αὐτὴ ἔναντι τοῦ πλησίον μας βιώνουμε πιὸ ἔντονα τὴν εὐθύνη μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Χριστός, ποὺ σπλαχνίστηκε ὅσους ὑπέφεραν καὶ ἔκλαψε γιὰ τοὺς νεκρούς, ἔδειξε αὐτὴ τὴ σημασία τοῦ Σταυροῦ Του.

Μιὰ δεύτερη ἔννοια τοῦ σταυροῦ στὶς σχέσεις εἶναι ἡ ἑξῆς: ὁ πεσμένος κόσμος συχνὰ βιώνεται καὶ γίνεται αἰσθητὸς ὡς ἕνας σταυρὸς μέχρι θανάτου, μέσα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἄνθρωποι, μερικὲς φορές, δροῦν ἀπέναντί μας μὲ τρόπο ἐχθρικό, ἂν καὶ δὲν τοὺς ἔχουμε βλάψει.
Μᾶς ὑποπτεύονται γιὰ κακὲς προθέσεις ἐναντίον τους.
Μᾶς θεωροῦν ἐμπόδια στὸ μονοπάτι τῆς ζωῆς τους. Συχνὰ γίνονται ἐχθροί μας, ἐξαιτίας τῶν ὑψηλῶν καὶ εὐγενῶν πεποιθήσεων, στὶς ὁποῖες μένουμε πιστοί.   [...]

Ἐπίσης, νιώθουμε ὡς βαρὺ σταυρὸ τὶς ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς τῶν παιδιῶν μας, τῶν ἀδελφῶν μας καὶ πολλῶν ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους καὶ τοὺς συγχρόνους μας. 

Φέρουμε ὡς σταυρὸ τὴν ἔλλειψη κατανόησής τους γιὰ τὶς καλές μας προθέσεις καὶ τὰ ἀγαθὰ ἔργα μας.
Σχεδὸν ἡ κάθε προσπάθειά μας νὰ μεταδώσουμε τὴν καλοσύνη φίλων μας καὶ ἀκόμα ὅλων τῶν συνοδεύεται ἀπὸ μαρτύριο καὶ ἀπὸ ἕνα σταυρό, τὸν ὁποῖο σηκώνουμε, λόγῳ τῆς ἔλλειψης κατανόησης τῶν ἄλλων.

Ἡ εὐχὴ νὰ ἀποφύγουμε τὸ μαρτύριο αὐτό –αὐτὸν τὸν σταυρό– θὰ μποροῦσε νὰ σημαίνει γενικὰ τὴν ἀποκήρυξη τοῦ ἀγώνα καὶ τῆς προσπάθειας νὰ κάνουμε τὸ καλό. 

Ἔτσι, χωρὶς τὸν σταυρό, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει οὔτε ἀληθινὴ ἀνάπτυξη, οὔτε ἀληθινὴ ἐνδυνάμωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Ἡ ἀποφυγὴ τοῦ σταυροῦ σημαίνει τὴν ἀποφυγὴ τῆς εὐθύνης μας ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἐνώπιον τῶν ἀδελφῶν καὶ τῶν συνανθρώπων μας.

Μόνο μὲ τὸν σταυρὸ μποροῦμε νὰ παραμείνουμε παραδομένοι στὸν Θεὸ καὶ σὲ ἀληθινὴ ἀγάπη μὲ τοὺς συνανθρώπους μας.
Δὲν μποροῦμε νὰ ἐξαγνίσουμε ἢ νὰ ἀναπτύξουμε τὴ δική μας πνευματικὴ ζωὴ ἢ αὐτὴ τῶν ἄλλων ἢ τοῦ κόσμου γενικά, ἐνῷ ζητοῦμε νὰ ἀποφύγουμε τὸν σταυρό. 

Ἑπομένως, δὲν ἀνακαλύπτουμε τὸ βάθος καὶ τὸ μεγαλεῖο τῶν ἱκανοτήτων καὶ δυνάμεων αὐτοῦ τοῦ κόσμου, ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἂν προσπαθήσουμε νὰ ζήσουμε χωρὶς τὸν σταυρό.

Ὁ δρόμος τοῦ Σταυροῦ εἶναι ὁ μόνος δρόμος ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ πρὸς τὰ ἄνω, ὁ μόνος δρόμος ποὺ ὑψώνει τὴν κτίση στὰ πραγματικὰ ὕψη, γιὰ τὰ ὁποῖα ἔχει δημιουργηθεῖ. 

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία, τὴν ὁποία κατανοοῦμε στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ.

antifono – [2fA]

                                                                        

"Εύοσμη εορτή! "

Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

H εορτή που μυρίζει Γολγοθά και Ανάσταση, ζωή και θάνατο,
νίκη, χαρά και φόβο Θεού, βασιλικό και λιβάνι.

"Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον,
ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός,
τὸ τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· 
δι᾿ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ φθορὰ καὶ κατήργηται,
καὶ κατεπόθη τοῦ θανάτου ἡ δύναμις,
καὶ ὑψώθημεν, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐράνια.
Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Ὁσίων, 
ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας,
ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος."

"Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου,
νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος
καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα."

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                                            

"Αργία και λογισμοί.. "

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
-  "Η οκνηρία γεννά άσχημους λογισμούς...  "

Θα προσπαθήσω να το πω με απλές λέξεις. Ότι δεν κινείται ατροφεί.
Αν αφήσετε ακίνητο το χέρι σας για πολλές μέρες, θα πάθει ατροφία και το πόδι σας. 

Έτσι δεν είναι;
Ότι δεν κινείται ατροφεί, ότι κινείται λανθασμένα αρρωσταίνει.

Έτσι λοιπόν και η πνευματική μας υπόσταση, ο νους, η καρδιά μας, είναι προορισμένα να κινούνται.
Αν δεν κινούνται καθόλου ατροφούν, αν κινούνται λανθασμένα αρρωσταίνουν.
Άρα μια λύση υπάρχει, να κινούνται σωστά.
Προς τα πού; Προς τον Κύριο.
Γι’ αυτό, η μνήμη του Θεού, η στροφή σε Αυτόν.

Αν δεν κινούμαστε ή αν λανθασμένα κινούμαστε, παρεμβάλλονται άρρωστοι λογισμοί, οι οποίοι μετά πυροδοτούν τους λογισμούς.
Βλέπετε, η καρδιά μας γίνεται σαν χωράφι στο οποίο φυτρώνουν αγκάθια.
Όταν μας συμβεί κάτι τέτοιο, είναι φυσικό επακόλουθο η πνευματική στειρότητα.
Δεν υπάρχουν τότε πια μέσα μας πνευματικοί καρποί, ούτε μπορούμε να νιώσουμε μια στοιχειώδη πνευματική χαρά.

wra9 – [2fA]

"Μ’ αφοσίωση.. "

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  -  Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ  (1985)

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ  - Ι  


Μια μέρα τη ζωή που 'χασα την ξαναβρήκα στα μάτια ενός νέου μοσχαριού
που με κοίταζε μ' αφοσίωση.
Κατάλαβα πως δεν είχα γεννηθεί στην τύχη.

Βάλθηκα να σκαλίζω τις μέρες μου, να τις φέρνω άνω κάτω, να ψάχνω.
Ζητούσα να ψαύσω την ύλη των αισθημάτων.

Ν' αποκαταστήσω, από τις νύξεις που έβρισκα διάσπαρτες
μέσα στον κόσμο αυτόν, μιαν αθωότητα τόσο ισχυρή
που να ξεπλένει τα αίματα -το άδικο- και να εξαναγκάζει τους ανθρώπους
να μου αρέσουν.

Δύσκολο - αλλά πώς να γίνει;
Κάποτε νιώθω να 'μαι τόσοι πολλοί, που χάνομαι.
Θέλω να πραγματοποιηθώ έστω και στο μάκρος μιας ηλικίας
που να ξεπερνά τη δική μου.

Αν η ψευτιά δεν υπάρχει τρόπος να καταβληθεί ούτε από το χρόνο,
τότε το παιχνίδι το έχασα.

odysseas-elitis – [2fA]

                                             

"Θυμωμένος καθρέπτης "

Ο θυμός προς τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας
-  Γράφει η Στέβη Σαμέλη

Κάθε φορά που νομίζουμε πως θυμώνουμε με τους άλλους, στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τι γίνεται μέσα μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ψάξει βαθύτερα, θα το διαπιστώσουμε αυτό.
Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι απλά η προβολή του δικού μας, κεκαλυμμένου εσωτερικού θυμού, για την απογοήτευση που νιώθουμε, για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν, για την έλλειψη ικανοτήτων ή σωστής κρίσης από μέρους μας ενδεχομένως…

Νομίζουμε πως θυμώνουμε, γιατί κάποιος μας κορόιδεψε για παράδειγμα και στην ουσία ο θυμός μας είναι προς τον εαυτό μας, που δεν κατάλαβε τι άνθρωπος ήταν, που του έδωσε περισσότερα από όσα έπρεπε να του δώσει, που εθελοτυφλούσε ίσως στα σημάδια του χαρακτήρα που δεν ήθελε να δει.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε για το ψέμα και την προδοσία κάποιου και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που επέτρεψε να έχει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. 

Προσδοκίες που πονούν, αφού δεν ικανοποιήθηκαν και προκαλούν θυμό προς εμάς που επιτρέψαμε αυτόν τον πόνο, τον οποίο μπορούσαμε να αποτρέψουμε, έχοντας λιγότερες προσδοκίες.

Νομίζουμε πως θυμώνουμε για την απαξίωση που μας δείχνει κάποιος ή την απόρριψή του και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν κατάφερε να τον κάνει να δει την αξία μας, τις ικανότητές μας, όλα όσα έχουμε να προσφέρουμε.
Ή ίσως θυμώνουμε γιατί νιώθουμε και οι ίδιοι ανεπαρκείς, οπότε επαληθεύεται μέσω της συμπεριφοράς του, η άσχημη αυτοεικόνα μας κι αυτό μας θυμώνει πολύ.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά βαθιά μέσα μας θυμώνουμε με εμάς που δεν γίναμε κατανοητοί.

Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί δεν μας φροντίζουν, στην ουσία όμως θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν γίνεται πιο διεκδικητικός ή που νιώθει πως δεν αξίζει φροντίδα κι επιβεβαιώνεται.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε με όσους μας κακοποιούν, αλλά θυμώνουμε με εμάς είτε γιατί δεν καταφέραμε να βάλουμε σαφή όρια απέναντί τους, είτε γιατί δεν καταφέραμε να τους κάνουμε να τα δουν και να τα σεβαστούν.

Θυμώνουμε ακόμη και απρόσωπα.
Με την πολιτεία, το κράτος, τους θεσμούς που δεν τηρούνται, για παράδειγμα.
Και πάλι όμως, θυμώνουμε με τον εαυτό μας, που νιώθει τόσο μικρός απέναντί τους και τόσο αδύναμος να τους αντισταθεί και να τους νικήσει.

Κι επειδή – σύμφωνα και με τη φράση του Γκάντι – «Κανείς δεν μπορεί να σε πληγώσει αν δεν του το επιτρέψεις», την επόμενη φορά που θα νιώσεις τον θυμό σου να προβάλλεται στο πρόσωπο κάποιου άλλου, κοίταξε στον καθρέφτη σου και προσπάθησε να αναγνωρίσεις τον θυμό προς τον εαυτό σου.
Κι αφού το κάνεις αυτό, συγχώρεσε τις αδυναμίες που εντόπισες σε εσένα, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να συγχωρήσεις κι εκείνον, που έγινε απλά ο καθρέφτης του δικού σου θυμού.

newsitamea

fb – [2fA]

                                                        

Νήψις μονοτονική..

ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Η λήθη ως δευτέρα του φύσις
αποτρεπτική του άγχους, καθησυχαστική
τον θωπεύει συχνάκις λυτρωτικώς·
πάραυτα λησμονώνται συνειδησιακαί οχλήσεις,
υποχρεώσεις, ενοχικά σφάλματα και αβλεψίαι
- συν αυτοίς και τινες συμπεριφοραί
μετριοπαθείς και εχέφρονες

Ως άφρων κατόπιν τούτου, και στερούμενος διδακτικού
παρελθόντος και μελλοντικού οράματος
προβαίνει εις ανοήτους εκδηλώσεις, προκαλών
εντόνους απορίας ενίοτε εις εαυτόν, αίτινες όμως
καλύπτονται επιμελώς και ταχέως υπό σωρείας μηχανισμών
εκλογικεύσεως, ικανών να του προσδίδουν
αίσθησν δικαιώσεως, του ευστρόφου και ευρηματικού του
πνεύματος

Ωστόσο, εν ευθέτω χρόνω, επανέρχεται εις εαυτόν·
τον καταλαμβάνει τότε ειλικρινής θλίψις δια τας νεφελώδεις
ταύτας περιόδους της ζωής του -μακράν της αληθείας-
ενθυμούμενος δε την νηφαλιότητα αγαθών ημερών, 
συναισθάνεται τοσούτον την αναγκαιότητα νήψεως,
ώστε πιστοποιεί τας αξιεπαίνους του προθέσεις
αυτοκαθάρσεως, συντάσσων ποίησιν εις γλώσσαν
καθαρεύουσαν -κατά το δυνατόν-
συμβατικώς μονοτονικήν.


Μ Ψ