"Οι Άγιοι Απόστολοι "

Η σύναξη των αγίων δώδεκα Αποστόλων

Το τέλος των Αγίων Αποστόλων
[Σύμφωνα με τον «Συναξαριστή» του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου]

Οι πρωτοκορυφαίοι Πέτρος και Παύλος μαρτύρησαν στη Ρώμη, ο πρώτος με σταυρικό θάνατο, με την κεφαλή του προς τη γη, και ο δεύτερος με αποκεφαλισμό.

Ο άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής εξορίσθηκε στην Πάτμο και τελικά κοιμήθηκε ειρηνικά στην Έφεσο.

Ο άγιος Ιάκωβος, ο αδελφός του αγίου Ιωάννου, θανατώθ­ηκε, πρώτος από όλους τους Αποστόλους, από τον Ηρώδη τον Αγρίππα με αποκεφαλισμό στα Ιεροσόλυμα.

Ο άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος μαρτύρησε στην Πάτρα, σε σταυρό με σχήμα Χ.

Ο άγιος Φίλιππος σταυρώθηκε στην Ιεράπολη της Συρίας.

Ο άγιος Θωμάς τρυπήθηκε με ακόντια και λόγχες στη χώρα των Ινδών και παρέδωσε εκεί την ψυχή του.

Ο άγιος Βαρθολομαίος σταυρώθηκε στην Ουρβανούπολη της Ινδίας.

Ο άγιος Ματθαίος μαρτύρησε διά λιθοβολισμού και πυρός στην Ιεράπολη της Συρίας.

Ο άγιος Ιάκωβος ο του Αλφαίου περάτωσε το αποστολικό έργο του κρεμασμένος σ’ ένα σταυρό.

Ο άγιος Σίμων ο Ζηλωτής και Κανανίτης παρέδωσε το πνεύμα του καρφωμένος σ’ ένα σταυρό στη Μαυριτανία της Αφρικής.

Ο άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος θανατώθηκε με τόξα στη Μεσοποταμία κρεμασμένος σ’ ένα δέντρο.

Τέλος, ο άγιος Ματθίας, που πήρε τη θέση του προδότη Ιούδα, παρέδωσε την ψυχή του με φρικτά βασανιστήρια στην Αιθιοπία.

Αυτοί ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, τα εκλεκτά δοχεία της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, οι Φωτοδότες που με το κήρυγμα και τη ζωή τους έδωσαν υψηλό, ουσιαστικό νόημα στη ζωή των ανθρώπων.
Οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι, που εμπνέουν και σήμερα όσους θέλουν να ζουν μια ζωή αληθινά πνευματική.

xfd – 2φΑ

"Σταυρόν και άορ "

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
-  Από τον "Συναξαριστή των δώδεκα μηνών του ενιαυτού"

Tω αυτώ μηνί KΘ΄ [29^η], μνήμη των Aγίων ενδόξων και πανευφήμων Aποστόλων και Kορυφαίων Πέτρου και Παύλου.

Σταύρωσις εἷλε κήρυκα Χριστοῦ Πέτρον,
Τομή δέ Παῦλον, τόν τεμόντα τήν πλάνην.
Τλῆ ἐνάτῃ Σταυρόν Πέτρος εἰκάδ' ἄορ δέ γε Παῦλος.

+ Eις τούτους τους Kορυφαίους Aποστόλους, ποίαν υπόθεσιν εγκωμίων ημπορή τινας να επινοήση μεγαλιτέραν, από την μαρτυρίαν και ανακήρυξιν, οπού ο Kύριος εις αυτούς εποίησε; 

Tον μεν γαρ Kορυφαίον Πέτρον εμακάρισε, και πέτραν αυτόν ωνόμασεν, επάνω εις την οποίαν απεφάσισεν, ότι θέλει οικοδομήσει την Eκκλησίαν του (Mατθ. ιϛ΄, 18). 

Tον δε Παύλον ο αυτός προείπεν, ότι θέλει γένη σκεύος εκλογής, διά να βαστάση το όνομά του έμπροσθεν εις βασιλείς και τυράννους (Πράξ. θ΄, 15). 

Ήτον δε, ο μεν Άγιος Πέτρος, αδελφός Aνδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος από πόλιν ευτελή και ποταπήν, ήτοι από την Bηθσαϊδά, υιός Iωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Yρκανού Aρχιερέως των Iουδαίων, ζων με πενίαν εσχάτην, και με τα ίδιά του χέρια ποριζόμενος τα προς το ζην αναγκαία.

Aφ’ ου δε ο πατήρ του Iωνάς ετελεύτησε, τότε ο μεν Πέτρος, επήρεν εις γυναίκα την θυγατέρα Aριστοβούλου, αδελφού Bαρνάβα του Aποστόλου, και εγέννησε παιδία, ο δε Aνδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Bαπτιστής Iωάννης εφυλάττετο από τον Hρώδην εις την φυλακήν, τότε ο Kύριος πηγαίνωντας εις την λίμνην Γενησαρέτ, ευρήκε τον Aνδρέαν και Πέτρον, οίτινες εδιώρθοναν και εμπάλοναν τα δίκτυά των, και ούτως εκάλεσεν αυτούς. Όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν. 

Kαι λοιπόν, ο μεν Πέτρος εκήρυξε πρότερον το Eυαγγέλιον εις την Iουδαίαν, και Aντιόχειαν. 

Έπειτα εις τα μέρη της Mαύρης Θαλάσσης, και εις την Γαλατίαν και Kαππαδοκίαν, Aσίαν και Bιθυνίαν, εκατέβη δε έως και εις αυτήν την Pώμην. 

Kαι επειδή ενίκησεν εκεί με τα θαύματα τον Σίμωνα μάγον, διά τούτο εσταυρώθη κατακέφαλα από τον Nέρωνα, καθώς αυτός ο ίδιος Πέτρος εζήτησε, και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

Ήτον δε ο θεσπέσιος Πέτρος κατά τον χαρακτήρα του σώματος άσπρος εις το χρώμα, ολίγον κίτρινος, φαλακρός εις την κεφαλήν, σγουρά έχων τα επίλοιπα μαλλία. 

Eίχε τους οφθαλμούς φαινομένους αιματώδεις, και ομοίους με το χρώμα του κρασίου. 

Ήτον άσπρος εις τα μαλλία της κεφαλής, είχε το μεν γένειον άσπρον και δασύ, την δε μύτην μακράν, είχε σηκωμένα επάνω τα οφρύδια, ήτον μέτριος κατά το μέγεθος, είχε το σχήμα του σώματος όρθιον, ήτον συνετός και φρόνιμος, εκινείτο οξέως από θεϊκόν ζήλον εναντίον της αδικίας.
Ήτον συγχωρητικός εις τους μετανοούντας, εμεταβάλλετο ευκόλως, και ογλίγωρα εμετακίνει χωρίς φόβον τας προτέρας του αποφάσεις.

     

O δε Άγιος Παύλος, Eβραίος μεν ήτον και αυτός κατά το γένος, καταγόμενος από την φυλήν του Bενιαμίν. Φαρισαίος δε κατά την αίρεσιν, μαθητής γενόμενος του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ, εις το άκρον γεγυμνασμένος τον του Mωσέως νόμον. 

Eκατοίκει δε εις αυτό το ομμάτι της Kιλικίας, ήτοι εις την Tαρσόν (εις ένα χωρίον ονομαζόμενον Γίσχαλα). Oύτος λοιπόν επειδή και ήτον εραστής διάπυρος του παλαιού νόμου, διά τούτο επολέμει την Eκκλησίαν του Xριστού. 

Όθεν και με την εδικήν του γνώμην εφονεύθη ο Πρωτομάρτυς Στέφανος.

Όταν δε επεγνώσθη παρά του Θεού, τότε ετυφλώθη κατά τους οφθαλμούς εις το μέσον της ημέρας, και φωνήν ήκουσεν άνωθεν θεϊκήν, η οποία τον έπεμπεν εις τον Aνανίαν τον αρχαίον μαθητήν του Kυρίου, ο οποίος εκατοίκει εις την Δαμασκόν, ήτοι το νυν τουρκιστί λεγόμενον Σαμ. 

Oύτος γαρ κατηχήσας και διδάξας τον Παύλον, εβάπτισεν αυτόν.

     

Eπειδή λοιπόν ο θεσπέσιος Παύλος έγινε σκεύος εκλογής, διά τούτο διεπέρασεν όλην την οικουμένην, ωσάν να είχε πτερά. Eις την Pώμην καταντήσας εδίδαξε πολλούς Έλληνας, και εκεί εις όλον το ύστερον ετελείωσε και την ζωήν του, αποκεφαλισθείς υπό του βασιλέως Nέρωνος διά την ομολογίαν του Xριστού. Λέγουσι δε ότι από το κόψιμον του λαιμού του, έτρεξεν αίμα ομού με γάλα. Aγκαλά δε και κατά τους χρόνους εμαρτύρησεν ο Παύλος ύστερα από τον Πέτρον, όμως τα άγια αυτών λείψανα, εβάλθησαν ομού εις ένα τόπον.

Ήτον δε ο μακάριος Παύλος κατά τον χαρακτήρα του σώματος, φαλακρός εις την κεφαλήν, ήτοι χωρίς μαλλία. Eίχε τα ομμάτια χαροποιά, και τα οφρύδια κάτω νεύοντα. 

Eίχε το γένειον πολλά εύμορφα κατεβασμένον, είχε την μύτην κυρτήν, και πρέπουσαν εις όλον το πρόσωπόν του, ήτον στολισμένος με μαύρας ομού και άσπρας τρίχας. 

Ήτον κυρτός εις το σώμα, και εύρωστος και μικρόσωμος. 

Ήτον συνεσταλμένος κατά τα ήθη και φρόνιμος, και γεμάτος από θεία χαρίσματα. 

Eίχε σεμνά κινήματα, και λόγους γλυκείς. Eτράβιζεν εις την αγάπην του όλους εκείνους, οπού επρόστρεχον εις αυτόν, με την δύναμιν των θαυμάτων.

Kαι οι δύο δε ούτοι Kορυφαίοι Aπόστολοι, ήτον γεμάτοι από την θείαν χάριν του Aγίου Πνεύματος. Tελείται δε η αυτών Σύναξις και εορτή εν τω σεπτώ Nαώ των Aγίων Aποστόλων των Mεγάλων, και εις το Oρφανοτροφείον, και εις τον σεπτόν Nαόν του Aγίου και πανευφήμου Aποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι κοντά με την αγιωτάτην Mεγάλην Eκκλησίαν, και εις όλας τας κατά τόπον αγίας του Xριστού Eκκλησίας.

 snhell - 2φΑ

"Αυτοείδωλο και ελευθερία "

-  π. Παντελεήμων Κρούσκος

….   Ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με προκλήσεις, με μέριμνα για τα βιοτικά, με δίψα για πνευματική πληρότητα, που οδηγεί όμως στην στρεβλή λατρεία του εαυτού του, στην εμπιστοσύνη στο θέλημα, στην όποια ισχύ του, την οποία νομίζει για αυτοϊσχύ, μια σατανική αυτάρκεια.
Πλούσιος στην βιβλική και γενική θεολογική μας παράδοση, είναι αυτός που βασίζεται στον εαυτό του, ο υπερήφανος, ο άνθρωπος που περιστρέφεται και ορίζεται από το αυτοείδωλο του, αυτός που έχει απορρίψει τον Θεό.
Και ενώ νομίζει πως προχωρά δυνατός και με την χάρη της επιλογής δεν είναι παρά δούλος σε εικόνες, υλισμούς και ψευδοπνευματικότητες γύρω από τον εαυτούλη του.

Ο πονηρός άνθρωπος είναι ο αποκομμένος από τον Θεό.
Αυτός που έχει σβεστό τον λύχνο τον ευαγγελικό, με το πονηρό μάτι του κριτή και του εξουθενωτή των αδελφών του, αυτός που ξυπνάει μέσα στο άγχος της απιστίας και της αδυναμίας.
Γιατί όποιος υψώνεται και στήνει ένα βάθρο στην αυτοδύναμη του, όσο σκοτισμένος και να ’ναι, συμπεραίνει την αδυναμία και την εξάρτηση του, απ όλα αυτά, στα οποία ψάχνει μάταια θεό και χαρά και πληρότητα, και απιστεί και απελπίζεται. 

Και όσο βυθίζεται σε αυτό το άγχος, εκμανείται και πωρώνεται.

Ο Χριστός μίλησε για την ευαγγελική απλότητα, μια νηπιότητα εμπιστοσύνης, κατά την οποία όλα εξαρτώνται από την πρόνοια του Θεού Πατέρα, ο οποίος έχει διαθέσει και ετοιμάσει τα πάντα, σε όποιον αφήνεται σε Εκείνον ολοκληρωτικά.
Θέλει γενναιότητα να μοιάσει κάποιος στα κρίνα του αγρού και τα πετεινά του ουρανού και να κυνηγά κάθε μέρα και στιγμή την βασιλεία Του, πιστεύοντας μέσα σε ένα είδος θεϊκής σαλότητος, πως όλα του έχουν ήδη προστεθεί και ο ίδιος έχει αξία, αξία μπροστά σε έναν θεό που δεν έχει δει, αλλά πιστεύει ότι υπάρχει μέσα του, πλάι του, παντού γύρω του και μεριμνά γι’ αυτόν.

Είναι τόσο αληθινό και αυθεντικό ένα τέτοιο βίωμα, όσο τραγική είναι η διάθεση ορισμένων χριστιανών, που νομίζουν πως σήμερα ο Χριστός θέτει δύσκολα και ακατόρθωτα για τον αδύναμο άνθρωπο πράγματα και παλαίσματα και βιώματα. 

Και όλο αυτό, γιατί κατορθώσαμε να ξεχάσουμε και ν’ απωθήσουμε την μοναδική αλήθεια: 

Τίποτα το ευαγγελικά προκείμενο δεν είναι ακατόρθωτο ή συμβολικό.

Όλα είναι μέσα στο φως του ρεαλισμού μίας και μόνης αλήθειας:
Χωρίς εμένα, λέγει Κύριος, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα!
Όλα είναι δοσμένα από μένα και εγώ συνεργώ σε αυτά!
Δος μου μόνο την καρδία σου και το θέλημα σου.

Με αυτή την συνείδηση ενός ελεύθερου ανθρώπου, που κέρδισε την ελευθερία του μόνο όταν την απέθεσε στα δικά Του χέρια, ας πορευτούμε από δω και μπρος.

[Ιούνιος 2017]

fb – 2fA

"Λόγοι αββά Ζωσιμά.. "

- Από  ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ, Τόμος Α΄ 
Λόγοι συμβουλευτικοί

Αρχίζοντας ο μακάριος Ζωσιμάς, έκανε πρώτα το σημείο του σταυρού στο στόμα κι έπειτα άρχισε να λέει: «Ο Λόγος του Θεού με την ενανθρώπησή του πρόσφερε τόση χάρη σ’ αυτούς που τον πίστεψαν! 

Είναι δυνατόν κι αυτή την ώρα να πιστέψουμε και ν’ αρχίσουμε από σήμερα, εάν το θέλουμε. Γιατί αν η προαίρεσή μας το ποθεί και η Χάρη συνεργεί, είναι δυνατό στον καθένα που το θέλει, να θεωρεί τον κόσμο ολόκληρο σαν ένα τίποτε».

Και έπαιρνε ό,τι έβρισκε, ένα ξυλάκι ή μια κλωστή ή ό,τι άλλο πολύ ασήμαντο και έλεγε: 

«Ποιος εξαιτίας αυτού του πράγματος αγωνίζεται ή τσακώνεται με άλλους ή κρατάει κακία ή θλίβεται, παρά μόνο αν πραγματικά έχει χάσει τα μυαλά του; 

Επομένως ο άνθρωπος του Θεού προχωρώντας και προκόβοντας, θεωρεί ολόκληρο τον κόσμο σαν το ξυλάκι αυτό, κι αν ακόμη κατέχει όλο τον κόσμο.
Και μάλιστα, όπως συνηθίζω να λέω, δεν βλάπτει το να έχει κανείς, αλλά το να ‘ναι προσκολλημένος με πάθος σ’ αυτά που έχει.

Ποιος δεν γνωρίζει ότι, απ’ όλα όσα έχουμε, πολυτιμότερο είναι το σώμα;
Όπως λοιπόν, όταν οι περιστάσεις το καλούν, έχουμε χρέος να μη λογαριάζουμε κι αυτό το σώμα μας ακόμη, έτσι πολύ περισσότερο και τα εκτός του σώματος.

Και όπως δεν είναι σωστό –εκτός κι αν είναι ανάγκη– αβασάνιστα και ως έτυχε να πετάμε την περιουσία μας, έτσι ούτε τον εαυτό μας δεν πρέπει να εκθέτουμε σε κίνδυνο και να πεθαίνουμε, πράγμα που ταιριάζει σε κάποιον που του σάλεψε το μυαλό· αλλά να αναμένουμε την κατάλληλη περίσταση για να βρεθούμε έτοιμοι».

Θυμήθηκε τότε τον αδελφό που είχε τα λάχανα και άρχισε να λέει:
«Μήπως αλήθεια δεν έσπειρε; Δεν κόπιασε; Δεν τα φύτεψε και δεν τα καλλιέργησε; 

Μήπως τα ξερίζωσε και τα πέταξε; Κι όμως τα είχε σαν να μην τα είχε.
Έτσι λοιπόν, όταν τον επισκέφθηκε ο Γέροντας θέλοντας να τον δοκιμάσει και άρχισε να τα καταστρέφει, ούτε που βγήκε μπροστά του, αλλά κρύφθηκε.

Και όταν είχε απομείνει μια ρίζα, τότε του είπε:
“Αν θέλεις, πάτερ, άφησέ το αυτό και ας κάνουμε μ’ αυτό ένα τραπέζι”.
Τότε κατάλαβε ο άγιος ότι είναι γνήσιος δούλος του Θεού και όχι των λάχανων και του λέει: “Έχει αναπαυθεί το Πνεύμα του Θεού σε σένα, αδελφέ”.

Αν όμως είχε προσκόλληση στα λάχανα, θα φαινόταν αμέσως, γιατί θα θλιβόταν και θα ταρασσόταν· αλλά έδειξε ότι τα είχε, σαν να μην τα είχε».

Και έλεγε ο αββάς Ζωσιμάς: «Κάτι τέτοια τα σημειώνουν οι δαίμονες· και αν δουν κάποιον που δεν έχει προσκόλληση στα πράγματα, καθώς δεν ταράζεται ούτε θλίβεται, καταλαβαίνουν ότι αυτός περπατάει βέβαια πάνω στη γη, αλλά δεν έχει μέσα του γήινο φρόνημα».

Είπε ακόμη ο αββάς Ζωσιμάς: «Υπάρχουν διάφορες ορμές της προαίρεσης.
Μια προαίρεση θερμή μπορεί μέσα σε μια ώρα να προσφέρει στον Θεό όσα δεν προσφέρει άλλη προαίρεση οκνηρή μέσα σε πενήντα χρόνια.
Και αν δουν οι δαίμονες ότι κάποιος βρίσθηκε ή εξευτελίσθηκε ή αδικήθηκε ή οτιδήποτε άλλο έπαθε και λυπάται, όχι γιατί άδικα έπαθε, αλλά γιατί δεν σήκωσε με γενναιότητα την αδικία, μια τέτοια ορμή την φοβούνται οι δαίμονες· γιατί γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος αυτός πήρε τον δρόμο της αλήθειας και θέλει να βαδίσει σύμφωνα με τις εντολές του Θεού».

Και θυμήθηκε το περιστατικό με τον άγιο Παχώμιο, τότε που του έβαλε τις φωνές ο αδελφός του ο μεγαλύτερος λέγοντάς του «πάψε να είσαι φανταγμένος», επειδή ήθελε να επεκτείνει το μοναστήρι σύμφωνα με την πληροφορία που είχε από τον Θεό. 

Κι εκείνος μόλις τ’ άκουσε –λέει ο βιογράφος του– ταράχθηκε, γιατί πίστευε ότι κάνει κάτι καλό· όμως δεν αντιμίλησε καθόλου, καθώς πάντοτε κυριαρχούσε στα αισθήματά του· αλλ’ όταν έφθασε η νύκτα, κατέβηκε σ’ ένα μικρό κατώι και άρχισε να κλαίει λέγοντας στην προσευχή του:

«Θεέ μου, ακόμη υπάρχει μέσα μου το κοσμικό φρόνημα, ακόμη ζω κοσμικά, αλίμονο μου!

Πρόκειται να πεθάνω, όπως λέει η Γραφή· ενώ έχω κάνει τόση άσκηση και τόση προετοιμασία ψυχική, πάλι αρπάζομαι από τον θυμό, έστω και για καλό.

Ελέησέ με, μη χαθώ, Κύριε. Γιατί αν βρει μέσα μου τόπο ο εχθρός, έστω και τόσο δα, και δεν με στηρίξεις, θα με κάνει του χεριού του. 

Αλλά κι αν όλο σου τον νόμο τηρήσει κανείς και φταίξει σε ένα, είναι ένοχος σε όλα (Ιακ. 2:10).

»Πιστεύω ότι εάν η μεγάλη σου ευσπλαχνία με βοηθήσει, θα μάθω στο εξής να βαδίζω την οδό των αγίων σου προχωρώντας πάντοτε προς τα εμπρός.
Αυτοί βέβαια καταντρόπιασαν τον εχθρό, όπως πρέπει· εγώ όμως πώς θα διδάξω, Κύριε, αυτούς που θα καλέσεις μαζί μου να ακολουθήσουν τον βίο αυτόν, εάν πρώτα εγώ ο ίδιος δεν νικήσω τον εχθρό;»

Και αφού είπε αυτά τα λόγια στην προσευχή του, παρέμεινε όλη τη νύκτα, επαναλαμβάνοντας τα ίδια με πολλά δάκρυα, έως ότου έφεξε η ημέρα· και από τον ιδρώτα που έχυσε, το έδαφος κάτω από τα πόδια του έγινε σαν λάσπη· γιατί ήταν καλοκαίρι και ο τόπος έκαιε.

Και έλεγε θαυμάζοντας ο μακάριος Ζωσιμάς: «Μήπως είχαν τα δάκρυά του μέτρο; 

Πώς να μη χαρίσει ο Θεός όλα του τα αγαθά σε μια τέτοια προαίρεση!
Έχω την πεποίθηση ότι την ίδια κιόλας νύκτα ο Θεός τού χάρισε όλα όσα του ζήτησε, ώστε να ’ναι νεκρός ως προς όλα».

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

2φΑ

"Πάθη και αρετές "

-  Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Εντάξει,… έχεις πάθη, έχεις όμως και αρετές.
Έχεις απιστία, έχεις και πίστη. Έχεις ανηθικότητα, έχεις και ηθικά στοιχεία.
Γιατί αυτά δεν τα λαμβάνεις υπόψη σου; 

Ένα μόνο να προσέχεις, να μην είσαι τεμπέλης και να μη φοβάσαι να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.
Μην κάθεσαι και λες, έχω αυτό το πάθος, έχω εκείνο, χριστιανός είμαι εγώ;
τίποτε δεν κάνω στην ζωή μου.

Έτσι οδηγείσαι στην ακηδία, σπάνε τα νεύρα σου, και δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. 

Σύντομα εγκαταλείπεις τον αγώνα σου και τότε είσαι ένας προδότης. 

Γι’ αυτό, όταν σου μπαίνει η σκέψη των παθών, θυμήσου ότι έχεις και αρετές.

Ο μεγαλύτερος εγκληματίας, εάν εξετάσει την ζωή του, θα βρει ότι ο Θεός του έχει δώσει πολλά καλά.

Δεν μας πνίγουν λοιπόν μόνο τα πάθη μας, οι αμαρτίες μας, η απιστία μας, η υπερηφάνειά μας, ο σατανάς, αλλά μας πνίγει, μας σκοτώνει και η προδοσία της βούλησης μας, το σταμάτημα που κάνουμε.

vb – 2fA

"Γέρων γονυπετής.. "

Λευτέρης Ξανθόπουλος  -  ΓΕΡΩΝ ΓΟΝΥΠΕΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ
[Περιοδικό ΝΕΑ ΕΥΘΥΝΗ, τ. 38-39]

Πού καιρός για τον ιππόδρομο για μονομάχους και
Αρματοδρομίες, πού για τα μεγάλα θεάματα με μίμους
ναυμαχίες στο νερό χριστιανούς στην αρένα και
πεινασμένα λιοντάρια;

Πού καιρός για κουβεντούλα στην αγορά και αψιμαχίες
με χειρονομίες ανάρμοστες και χαρακτηρισμούς βαρείς
για τους αισχρούς και δόλιους σφετεριστές του θρόνου μας;

Πού καιρός για τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών
σου που μεγάλωσαν αλλιώς, αλλιώτικοι άνθρωποι από
αυτούς που ξέρεις;

Πού καιρός για τα κυνήγια στο δάσος με αρμαθιές
τα θηράματα όρνιθες αγριογούρουνα ελάφια και
μικρά θηλαστικά;

Εσύ τώρα στο έβγα της μέρας διπλωμένος στα δυο
πετροβολάς το ποτάμι και ζητάς από το νερό να
γυρίσει πίσω.

fb – 2fA  

"Υμείς φίλοι μου εστέ.. "

Άγιος Πορφύριος: Όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα μας…
[«Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)»]

…   Ο Χριστός είναι άλλο πράγμα. Όταν έλθει ο Χριστός στον άνθρωπο, στην ψυχή μας, η ψυχή γίνεται αλλιώς, ζει παντού, ζει στ’ άστρα, ζει στον κόσμο τον πνευματικό, ζει στο χάος, ζει στο σύμπαν. Μιλάνε με το τηλέφωνο στην Νότιο Αφρική, στον Ινδικό Ωκεανό και τους λέει (ο χαρισματούχος) για το σπίτι τους, για τα κορίτσια τους, για την οικογένειά τους και αυτός είναι εδώ.
Καταλάβατε;   ….

Αλλά ο Χριστός είναι ο φίλος μας, είναι ο αδελφός μας, το φωνάζει «Υμείς φίλοι μου εστέ», δεν θέλω να με βλέπετε διαφορετικά, δεν θέλω να με βλέπετε έτσι, ότι εγώ είμαι ο Θεός, ότι είμαι ο Λόγος του Θεού, ότι είμαι μία υπόστασις της Αγίας Τριάδος. 

Θέλω να με βλέπετε δικό σας, φίλο σας, να με αγκαλιάζετε, να αισθάνεστε στην ψυχή σας τον φίλο σας, Εμένα που είμαι η πηγή της ζωής, που είμαι η αλήθεια.

Τώρα είπαμε υπάρχει ο Σατανάς; υπάρχει η κόλασις; υπάρχει ο θάνατος;
Ναι όλα αυτά υπάρχουν, όντως υπάρχουν.
Είναι το άλλο μέρος το κακό, είναι το σκοτάδι, είναι όλα του σκοταδιού.
Ο άνθρωπος του Χριστού όταν αγαπήσει τον Χριστό απαλλάσσεται απ’ τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο.

Θα μου πεις «εσύ έφτασες να είσαι έτσι;», δεν έχω φτάσει, αυτό θέλω και στην σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σε αυτά.
Δεν τα ζω, όμως προσπαθώ, δηλαδή πώς να σας πω; Δεν έχω πάει σ’ ένα μέρος έτσι, ή πήγα μια φορά το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω, να τώρα, αυτήν την στιγμή, αύριο-μεθαύριο κάθε στιγμή μου ‘ρχεται και θέλω να πάω εκεί. 

Το ζητάω, δεν είμαι όμως εκεί.

Δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω αυτά. Τα καταλαβαίνετε; Ναι, αλλά ζω μέσα σ’ αυτήν την προσπάθεια. Πέστε με κουτό, πέστε ότι αυτά δεν τα λένε, Γέροντα, όποιος προσπαθεί δεν μιλάει, αλλά επικαλείται την θεία Χάρη να τον βοηθήσει. 

Ε! ναι, αλλά άμα τρελαίνεται κανείς μιλάει. Υπάρχει και τρέλα.
Τώρα που μιλάμε δεν είμαι στα καλά μου, τώρα είμαι κουτός που λέω αυτά.

Το θέμα είναι ώσπου να έρθει ο Χριστός μαζί σου, τότε είσαι παντού “συν Χριστώ”. 

Αυτό είναι η δυσκολία μας, που δεν έχουμε τον Χριστό.
Πάνω σ’ αυτά φροντίσετε κι εσείς. Να τα αισθανθούμε, να τα ζήσουμε και να γίνουν πραγματικότης. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός.
Μέχρι το τέλος οι καημένοι οι Απόστολοι φοβήθηκαν, πιεστήκανε, τι πάθανε!
Το Πνεύμα που πήγε, αυτό τους ετελείωσε, η Χάρις Του τους έκαμε τέλειους.   ….

koinoniaorthodoxias - 2φΑ

"Το δέντρο της μοναξιάς "

ΜΑΤΣΟΥΟ ΜΠΑΣΟ

[Επίλογος του Γιώργου Μπλάνα στο βιβλίο "Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν"]

Το 1681, σε μια εξοχή του Έντο, του σημερινού Τόκιο της Ιαπωνίας,
 υπήρχε ένα μικρό και άνετο σπίτι.
Έξω από την πόρτα του βρισκόταν μια μπανανιά.
Την είχε φυτέψει κάποιος κάτοικος της περιοχής, για να ευχαριστήσει
τον άνθρωπο που του έμαθε την τέχνη του Χαϊκού.

Ο δάσκαλος της ποίησης είχε μετακομίσει στο σπίτι πριν από λίγο καιρό
και το αναπάντεχο δώρο τον γέμισε χαρά.
Ήταν 36 χρόνων κι ένιωθε μέσα του πως μοιάζει με αυτό το δέντρο που

στεκόταν έξω από την πόρτα του, όπως εκείνος στη μέση του δρόμου

της ζωής.

Τα μεγάλα φύλλα της μπανανιάς, ανατρίχιαζαν με το παραμικρό φύσημα

της θαλασσινής αύρας.

Τα μικρά λουλούδια της ήξεραν πως δεν θα κάνουν ποτέ καρπό στο κλίμα 

της Ιαπωνίας. 

Ήταν ένα παντελώς άχρηστο δέντρο κι όμως τόσο όμορφο.

Το ίδιο κι εκείνος. Ζούσε μόνος.

Τα βράδια που δεν είχε κανένα συντροφιά του, καθόταν κι άκουγε τον άνεμο.

Όταν έβρεχε, η μοναξιά γινόταν πιο βαθιά.

Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν στη στέγη και ο ήχος τους έμοιαζε παράξενα 

αρμονικός, γεμάτος φύλλα και σκοτάδι.

«Μια μπανανιά μέσα στη μπόρα.
  Οι σταγόνες της βροχής ηχούν σκοτάδι».

openbook - 2φΑ

"Νάρκισσος και Λίμνη "

Όσκαρ Γουάιλντ  –  Ο μαθητής

ΣΑΝ πέθανε ο Νάρκισσος, μεταμορφώθηκε η λίμνη της χαράς του 

κι από κύπελλο γλυκού νερού, άλλαξε 

και γιόμισε αρμυρά δάκρυα.

Κι οι Δρυάδες ήρθανε κλαίγοντας απ’ το δάσος για να της τραγουδήσουν 

και να την παρηγορήσουν.

Κι άμα είδανε πως η λίμνη από κύπελλο γλυκού νερού μεταμορφώθηκε 

σε κύπελλο γιομάτο αρμυρά δάκρυα, 

απόλυσαν τις πράσινες πλεξούδες των μαλλιών τους και φώναξαν 

κλαίγοντας: «Δεν παραξενευόμαστε που θρηνείς με τέτοιον τρόπο 

για τον Νάρκισσο…  ήτανε τόσο όμορφος!»

«Ήτανε όμορφος ο Νάρκισσος;» ρώτησε η λίμνη.

«Αυτό ποιος μπορεί καλύτερα να το ξέρει από σένα;» απάντησαν οι Δρυάδες. 

«Από μας πάντα προσπερνούσε, και εσένα ζήταγε 

για να ξαπλώνει πλάι σου, να σε θαυμάζει και να καθρεφτίζει 

στον καθρέφτη των νερών σου την ομορφιά του».

Κι η λίμνη απάντησε: «Εγώ όμως αγαπούσα το Νάρκισσο, 

γιατί όταν ξαπλωνόταν στην όχθη μου και με κοίταζε, 

καθρέφτιζα στον καθρέφτη των ματιών του

τη δική μου ομορφιά».

antikleidi – 2φΑ

"Όχι μην έρχεσαι.."

ΡΗΝΙΩ  -  ΟΧΙ ΜΗΝ ΕΡΧΕΣΑΙ

Μουσική: Σπύρος - Αύγουστος Ψυλλάκης
Στίχοι: Ερμιόνη Περδικάκη

2φΑ

"Ομολογία και Αγάπη "

-  ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ  -
[Από την Ι Μ Μ Λ]

….  Ὅλα τὰ πλήθη που ἔ­γι­ναν ἅ­γι­οι καὶ ἀ­ξι­ώ­θη­καν τῆς φι­λί­ας τοῦ Θε­οῦ, ἀκολούθησαν τὸν δρό­μο τὸν ἁ­πλὸ καὶ εὐ­αγ­γε­λι­κό.
Τή­ρη­σαν δηλαδὴ τὶς δύ­ο βα­σι­κὲς προ­ϋ­πο­θέ­σεις ποὺ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς ἔ­θε­σε, ὥ­στε νὰ
χα­ρι­τώ­σει κά­ποιον.

Ἡ πρώ­τη ἀ­φο­ρᾶ στὴν ὁ­μο­λο­γί­α τῆς πί­στης μας πρὸς τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, ἡ ὁποί­α
συ­νο­δεύ­ε­ται μά­λι­στα ἀ­πὸ τὴν ἀ­να­γνώ­ρι­ση ποὺ ὁ πι­στὸς θὰ λά­βει ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν Χρι­στὸ μπρο­στὰ στὸν Θε­ὸ Πατέ­ρα «Πᾶς οὖν ὅ­στις ὁ­μο­λο­γή­σει ἐν ἐ­μοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀν­θρώ­πων, 

ὁ­μο­λο­γή­σω κἀ­γῶ ἐν αὐ­τῷ ἔμ­προ­σθεν τοῦ πα­τρός μου τοῦ ἐν οὐ­ρα­νοῖς».

Τὸ ση­μαν­τι­κὸ στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση εἶ­ναι ὅ­τι ὁ Χρι­στὸς δὲν μᾶς ζη­τᾶ μί­α ἀόριστη καὶ χω­ρὶς ἀν­τίκρυ­σμα ὁ­μο­λο­γί­α.
Ἀν­τι­θέ­τως θέ­λει καὶ ζη­τᾶ νὰ Τὸν ὁ­μο­λο­γοῦ­με κα­θὼς πρέ­πει, δηλαδὴ ὡς Θε­ὸ καὶ Λυτρω­τή. 

Καὶ ζη­τᾶ αὐτό, ἐπειδὴ ἀ­πὸ τό­τε ποὺ βρι­σκό­ταν σω­μα­τι­κὰ ἀ­νά­με­σα στοὺς ἀν­θρώ­πους, μέ­χρι καὶ τὴν ἐ­πο­χή μας, ὅ­λοι ὁ­μο­λο­γοῦν καὶ δὲν ἀρ­νοῦν­ται τὸ ἠ­θι­κὸ μεγα­λεῖ­ο τοῦ Χρι­στοῦ καὶ τὴν ὑπεροχὴ τῶν λόγων Του, ἀλλὰ ἀ­πο­φεύ­γουν ἐ­πι­με­λῶς νὰ πι­στεύ­ουν καὶ νὰ ὁμολογοῦν τὴν θε­ό­τη­τά Του.

Ἐ­ὰν ὅ­μως ἀ­πο­δεχόμαστε τὸν Χρι­στὸ ἁ­πλῶς ὡς ἕ­να ἱ­στο­ρι­κὸ πρό­σω­πο, δὲν εἶ­ναι δυνα­τὸν νὰ ἔ­χει κάποια οὐ­σι­α­στι­κὴ ἐ­πί­δρα­ση στὴ ζω­ή μας.

Ἐ­ὰν ὅ­μως τὸν ἀ­πο­δε­χθοῦ­με καὶ Τὸν ὁμολογοῦμε ὡς Θε­ό, τό­τε πρέ­πει νὰ ἀποδεχθοῦμε καὶ
ὅ­σα ζη­τᾶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς γιὰ νὰ ζή­σου­με σύμ­φω­να μὲ τὶς ἐν­το­λές Του.
Μό­νο ἔ­τσι θὰ μπο­ρέ­σου­με νὰ ἀ­κο­λου­θή­σου­με τὸν δρό­μο ποὺ ἀ­κο­λού­θη­σαν καὶ τὰ νέφη τῶν ἁγίων καὶ νὰ φτά­σου­με ὅπως ἐκεῖνοι στὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ.

Ἡ δεύ­τε­ρη βα­σι­κὴ προ­ϋ­πό­θε­ση ποὺ θέ­τει ὁ Χρι­στός εἶ­ναι νὰ Τὸν ἀ­γα­ποῦ­με περισσότε­ρο ἀ­πὸ ὁποιοδή­πο­τε ἄλ­λο πρό­σω­πο στὸν κό­σμο.
«Ὁ φι­λῶν πα­τέ­ρα ἢ μητέρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὁ φι­λῶν υἱ­ὸν ἢ θυγατέρα ὑ­πὲρ ἐ­μὲ οὐκ ἔ­στι μου ἄ­ξι­ος· καὶ ὃς οὐ λαμ­βά­νει τὸν σταυ­ρὸν αὐ­τοῦ καὶ ἀκο­λου­θεῖ ὀ­πί­σω μου, οὐκ ἔ­στι μου ἄξιος».
Ὅ­ποιος μὲ ἄλλα λόγια ἱεραρχεῖ δευτερευόντως τὸ πρό­σω­πο τοῦ Χρι­στοῦ, τὴν πνευμα­τι­κὴ ζω­ὴ καὶ τὴν τή­ρη­ση τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Θε­οῦ, δὲν μπο­ρεῖ νὰ θε­ω­ρη­θεῖ χριστια­νὸς καὶ ἄ­ξι­ος μα­θη­τὴς τοῦ Χριστοῦ.  ….

Κοινωνώντας ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χρι­στὸ ζεῖ ἀ­πὸ τώ­ρα, ἀ­πὸ αὐ­τὴ τὴ ζω­ή, τὴν βασιλεί­α τοῦ Θε­οῦ. Ἔτσι ἁγιάζεται καὶ μπορεῖ πλέον νὰ βοηθήσει καὶ νὰ παρηγορήσει ὅλο τὸν κόσμο, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν οἱ ἅγιοι.  

Κατ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἔ­ζη­σαν καὶ ἀ­γω­νί­στη­καν ὅσοι ἑορτάζουν  σήμερα.
Τή­ρη­σαν τὶς ἐν­το­λὲς τοῦ Θε­οῦ καὶ νοιάστηκαν πά­νω ἀ­πὸ ὅ­λα γιὰ τὴν κοι­νω­νί­α τους μὲ τὸν Χριστό, Τὸν Ὁποῖον ὁμολόγησαν μὲ τὸν λόγο τους καὶ τὰ ἔργα τους καὶ γιὰ χάρη τοῦ Ὁποίου ἔδωσαν ἐν τέλει καὶ τὴν ζωή τους.  ….

imml – 2φΑ

"Ο πάντοτε εσθιόμενος.. "

Όσιος Ονούφριος ο Αιγύπτιος

-  Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕ ΨΩΜΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΧΡΙΣΤΟ
[«Εμπειρίες κατά την Θ. Λειτουργία», π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου]

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:
Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες.
Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα... 

Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.
- Κάποιο ζωάκι μάλλον θα ταΐζει, σκέφτηκε. Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.
- Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, πού τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του...
Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησού, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου... Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί..
Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.

Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη.
Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν: "Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες."

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα, είπε στον Χριστούλη:
- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω!

Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει!
Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο.

Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου.
Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς!
Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος.
Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: 

"Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος".

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του.
Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε.
Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

elromio

Ηλίας - 2φΑ

"Οσφύες περιζωσμέναι.. "

-  Άγιος Λουκάς ο Ιατρός
[ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ, Εκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»]

....   Να θυμάστε πάντα, χαράξτε στην καρδιά σας τον λόγο αυτό του Χριστού·
«Έστωσαν υμών αι οσφύες περιζωσμέναι και οι λύχνοι καιόμενοι» (Λκ. 12, 35).
Να θυμάστε πάντα τον λόγο αυτό και ποτέ να μην τον λησμονήσετε.
Όταν οι άνθρωποι ετοιμάζονται να περπατήσουν ένα μακρύ δρόμο ή να κάνουν μία δύσκολη εργασία, δένουν στη μέση τους το ζωνάρι.
Και όταν περπατάνε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας έχουν μαζί τους λυχνάρια και είναι σημαντικό γι’ αυτούς τα λυχνάρια αυτά να είναι πάντα αναμμένα.

Το ίδιο και στην πνευματική μας ζωή, η μέση μας πρέπει να είναι ζωσμένη και τα λυχνάρια μας αναμμένα.
Πρέπει να είμαστε ακούραστοι εργάτες του Θεού και να αγωνιζόμαστε πάντα κατά του διαβόλου, ο οποίος σε κάθε μας βήμα προσπαθεί να μας αποτρέψει από τον Χριστό και να μας θανατώσει με τους πειρασμούς.

Ποτέ να μην λησμονείτε ότι η επίγεια ζωή μας δόθηκε για να προετοιμαστούμε για την ζωή την αιώνια, και η τύχη μας στην αιώνια ζωή θα κριθεί απ’ αυτό, πώς ζήσαμε εδώ.

Να είστε πιστοί στον Χριστό, πιστοί με τον τρόπο που ο ίδιος έδειξε στην Αποκάλυψη του αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου.
Εκεί Αυτός λέει· «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» 

(Απ. 2, 10). 

Πρέπει να είμαστε πιστοί στον Θεό, πρέπει ακούραστα κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή να υπηρετούμε τον Θεό.

Η ζωή μας είναι σύντομη, δεν μπορούμε να σπαταλάμε άσκοπα αυτές τις λίγες ώρες και ημέρες της ζωής μας, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε την ώρα του θανάτου. 

Όλοι οι άγιοι ασκητές είχαν πάντα στο νου τους την μνήμη του θανάτου.
Μέσα στα κελλιά τους είχαν κρανίο για να το βλέπουν και να θυμούνται τον θάνατο. 

Με δάκρυα το κοιτούσαν, σκεφτόμενοι ότι και αυτοί θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο.

Υπηρετούσαν ακούραστα τον Θεό και δούλευαν εις τον Κύριον, όπως το έκανε ο όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ.
Εκείνοι, όπως και εσείς, άκουγαν κάθε μέρα στον εσπερινό τα λόγια του 33ου ψαλμού· 

«Θάνατος αμαρτωλών πονηρός» (Ψαλ. 33, 22).
Όπως και εσείς, άκουγαν και αυτοί· «Τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος των όσιων αυτού» 

(Ψαλ. 115, 6).

Φοβερό θάνατο έχουν οι αμαρτωλοί. Και έχω δει πολλά παραδείγματα.
Όμως ένα γεγονός που έχω δει πριν 40 χρόνια, τόσο βαθιά αποτυπώθηκε στη μνήμη μου που δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ήμουν τότε επαρχιακός γιατρός και με κάλεσαν στο σπίτι ενός πολύ γνωστού σ’ εκείνη την περιοχή πλούσιου γαιοκτήμονα, που ήταν άνθρωπος πολύ κακός.

Όταν μπήκα μέσα στο σπίτι του μού έκανε εντύπωση η ακαταστασία που υπήρχε εκεί. 

Άνθρωποι έτρεχαν από δω και από κει. Πάνω στο κρεβάτι ήταν ξαπλωμένος ένας γέρος με πρόσωπο κατακόκκινο που μόλις με είδε άρχισε κυριολεκτικά να ουρλιάζει.
Έλεγε· «Γιατρέ, παρακαλώ, σώσε με! Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω».

Πού ήταν πριν εκείνος ο άνθρωπος, τι σκεφτόταν όταν ταλαιπωρούσε τους άλλους; 

Τι σκεφτόταν όταν τους έπαιρνε όλα τους τα χρήματα;
Τώρα ο θάνατος ήλθε, είναι εδώ και είναι αργά πλέον να λες· «Πεθαίνω και μόνο με τη σκέψη, ότι μπορώ να πεθάνω».
Θα έπρεπε η ζωή σου να ήταν τέτοια, ώστε να μην φοβάσαι τον θάνατο.

Ποιος δεν φοβάται τον θάνατο; Μόνο αυτός που ακολουθεί τον Χριστό, που όλη την ζωή του κατευθύνει με σκοπό να τελεί τις εντολές του.
Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβούνται τον θάνατο.
Γνωρίζουν την υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός στους μακαρισμούς· 

«Χαίρετε και αγαλλιάσθε, ότι ο μισθός υμών πολύς εν τοις ουρανοίς» (Μτ. 5, 12).

Τελείως διαφορετικός ήταν ο θάνατος των αγίων.
Ο άγιος Σεραφείμ πέθανε γονατισμένος μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, στην οποία προσευχόταν πάντα. Έτσι στεκόμενος στα γόνατά του κοιμήθηκε και ήταν τίμιος εναντίον Κυρίου ο θάνατος του.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας λέει· «Περιπατείτε έως το φως έχετε, ίνα μη σκοτία υμάς καταλάβη» (Ιω. 12, 35).
Ακόμα έχετε το φως του Χριστού, ακόμα έχετε την δυνατότητα να πηγαίνετε στον ναό, να ακούτε τις εντολές, να ακούτε το Ευαγγέλιο.

Να περπατάτε μέσα σ’ αυτό το φως.
Γιατί, όταν έλθει ο θάνατος, το φως αυτό θα σβήσει για σας.
Πέραν του τάφου δεν υπάρχει μετάνοια και θα πάρετε ανταπόδοση σύμφωνη με όσα έχετε κάνει στη ζωή σας.
Περπατάτε λοιπόν στο φως όσο έχετε το φως, για να μην σας καταλάβει το σκοτάδι, το σκοτάδι το αιώνιο, το σκοτάδι του θανάτου.

Ο θείος απόστολος Παύλος λέει· «Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β’ Κορ. 6, 2).

Τώρα, όσο ζούμε, είναι για μας καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός σωτηρίας.
Τώρα πρέπει να σκεφτόμαστε την σωτηρία μας και να προετοιμαζόμαστε για την αιώνια ζωή. 

Αυτό κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλοι όσοι αγαπάνε τον Χριστό.

ieramonopatia – 2φΑ

"Kληρονομιά αιώνων "

π. Λίβυος  -  Ένοχα μυστικά

Σαν μεγαλώνουμε, με θαυμαστή αγωνία ανακαλύπτουμε ότι φόβοι, ενοχές, άγχος και μια βαθιά ντροπή για τον εαυτό μας, δεν μας ανήκουν απόλυτα.
Πώς τα αποκτήσαμε άραγε; Από πού έρχονται και τι ζητάνε από εμάς;
Έμεινα εκστατικός όταν διάβασα στον Άγιο Πορφύριο, ότι μέσα μας κουβαλάμε τους αιώνες.
"Είναι ένα μυστήριο ο άνθρωπος. Φέρουμε μέσα μας κληρονομιά αιώνων....".

Κι είναι αλήθεια, ότι μέσα μας κουβαλάμε ένοχα μυστικά αιώνων, γενεών, εκείνα που δεν είπαν, εκείνα που δεν μαθεύτηκαν, αυτά που δεν εξομολογήθηκαν.
Σαν σκιές τα ένοχα αυτά μυστικά, στοιχειώνουν την ζωή μας και κληρονομούνται στις υπάρξεις μας.

Όταν μεγαλώνεις με ένα πατέρα αγχώδη ή φοβικό, μια μητέρα εμμονική ή ψυχωτική, δίχως να το ξέρεις και να το θες, ταυτίζεσαι μαζί τους.
Νιώθεις ένοχα, ντρέπεσαι για το τραύμα τους. Αισθάνεσαι ότι φταις εσύ.
Ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να τους λυτρώσεις.
Ότι είναι δική σου η ευθύνη της θεραπείας τους.

Και τότε πέφτεις στο φαύλο κύκλο της ψυχικής επανάληψης.
Γιατί στην προσπάθεια σου, ασυνείδητα ή μη, να τους λυτρώσεις, θα ταυτιστείς μαζί τους. 

Το πρόβλημα τους, θα γίνει δικό σου.
Θα αναπαραγάγεις ίδιες συμπεριφορές, φοβίες, πανικούς, εμμονές, και γενικότερα όλο το τραύμα θα κυλήσει μες στην ύπαρξη σου.
Αντί να τους λυτρώσεις, θα χαθείς μαζί τους στην ψυχική μίμηση του τραύματος. 

Θα πάρεις το μυστικό τους, την δική τους ντροπή.

Και πώς, θα ρωτήσει κάποιος, σπάει αυτός ο φαύλος κύκλος των ένοχων μυστικών και ψυχικών μεταβιβάσεων;

Όταν συν-χωρέσουμε την αδυναμία των γονέων μας.
Όταν αποδεχθούμε ότι δεν ήταν και δεν έπρεπε να είναι παντοδύναμοι και τέλειοι για να είναι καλοί γονείς. Ότι απλώς ήταν άνθρωποι και όχι θεοί.
Έκαναν αυτό που μπορούσαν και άντεχαν.

Συγχρόνως όμως χρειάζεται και μια αποδοχή και συγχώρεση προς τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας ότι δεν έχουμε την ευθύνη της ζωής των άλλων, ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για τις αδυναμίες, τα λάθη και τα πάθη των άλλων.
Η λύτρωση έρχεται όταν αγκαλιάζοντας την αδυναμία σου νιώσεις επιτέλους δυνατός.
Γιατί αυτή είναι η χριστιανική θεραπευτική, μια αδυναμία που γίνεται δύναμη, ένας σταυρός που μεταμορφώνεται σε ανάσταση, μια άρνηση που γίνεται ζωή και φως.

fb – 2fA

"Άφθαστα μεγαλοπρεπής "

-  Κώστας Οὐράνης  -  Ὁ ΤΑΫΓΕΤΟΣ
[ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο «Ἑλλάδα»]

Κανένα βουνὸ ἀπ᾿ ὅσα εἶδα στὴ ζωή μου - ἀπὸ τὸ Μὸν Μπλὰν μὲ τὰ - αἰώνια ἀπάτητα χιόνια, ἴσαμε τὶς πιὸ ἄγριες ἱσπανικὲς «σιέρρες» δέν μου ἔκανε ποτὲ τὴν ἐντύπωση ποὺ αἰσθάνθηκα, ποὺ δέχθηκα, κατάστηθα θὰ ἔπρεπε νὰ πῶ, ὅταν ἀπὸ μία ψηλὴ καμπὴ τοῦ ἁμαξιτοῦ δρόμου πρὸς τὴν Σπάρτη ἀντίκρισα τὸν Ταΰγετο σ᾿ ὅλο του το ἐπιβλητικὸ ὕψος. 

Δὲν φανταζόμουν ποτὲ ὅτι θὰ ὑπῆρχε βουνὸ μὲ τέτοιο χαρακτῆρα, τέτοιαν ἀτομικότητα.

Ἡ εἰκόνα του ἦταν ἄφθαστα μεγαλοπρεπής.
Παρουσιάζεται στηριγμένος σὲ τεράστιες, συμπαγεῖς πλαγιές, παρόμοιες μὲ στηρίγματα τειχῶν, χρώματος μὸβ καὶ μολυβένιου, καὶ «οἱ κορφές του, ποὺ ἔχουν σχήματα πυραμίδων ξεκόβονται στὸν γαλανὸ οὐρανὸ κατακάθαρα καὶ σκληρά.
Δὲν ὑπάρχουν, ὅπως συμβαίνει μ᾿ ἄλλα ψηλὰ βουνά, μικρότερες βουνοσειρὲς νὰ τὸν μισοκρύβουν καὶ νὰ ἐμποδίζουν ν᾿ ἀγκαλιάσει κανεὶς μὲ μιὰ ματιὰ ὁλόκληρο τὸ ὕψος του.
Ἀπὸ τὴν κοιλάδα τῆς Σπάρτης, ὅπου κάνει φιδίσιους ἑλιγμοὺς ὁ Εὐρώτας, καὶ ποὺ ἁπλώνεται σὰν μιὰ θάλασσα πρασινάδας, ὁ Ταΰγετος σηκώνεται ἀνεμπόδιστος, ἴσιος, ὥριμος καὶ δυνατὸς μὲ μία περήφανη ἀνάταση - ἴσαμε τὸ ὕψος τῶν χιονοσκεπασμένων κορυφῶν του.
Καθὼς ἐμφανίζεται ἔτσι, δὲν δίνει μόνο μιὰ ἐντύπωση μεγαλείου, ἀλλὰ καὶ μία βαθιὰ συγκίνηση.

Δὲν τὸν φαντάζεται κανεὶς ἄψυχο: παγερὴ αἰωνιότητα ὕλης.
Καθὼς ὑψώνεται θεόρατος καὶ δυνατός, σκιάζοντας τὴ μεγάλη πεδιάδα, φαντάζει σὰ μιὰ ἔμψυχη παρουσία, σὰ νὰ εἶναι ὁ τιτανικὸς φρουρός της - καὶ δίνει πραγματικὰ τὸ μάθημα ἐκεῖνο τῆς ἐνέργειας καὶ τῆς δύναμης, ποὺ ἔνοιωσε ὁ Μωρὶς Μπαρρές, ὅταν τὸν εἶδε καὶ μὲ τὸ ὁποῖο ἐξήγησε τὸ πολεμικὸ θαῦμα τῆς ἀρχαίας Σπάρτης.
Ἀληθινά, ἀφοῦ δεῖ κανεὶς τὸν Ταΰγετο, ἐννοεῖ καλύτερα, ἐννοεῖ ἐντελῶς, πὼς ὑπῆρξε ἡ φυλὴ αὐτὴ περήφανη, ἡ ἐξαίσια ἀνδρική, ἡ λιτή, ἡ αὐστηρὴ καὶ πολεμόχαρη, ποὺ ἔζησε στὴν κοιλάδα αὐτὴ τῆς Σπάρτης χωρὶς νὰ νοιώσει ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ περιτειχίσει Ἀκροπόλεις γιὰ νὰ καταφεύγει σ᾿ αὐτὲς σὲ ὧρες ἐχθρικῶν ἐπιδρομῶν.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀντίκριζαν καθημερινὰ τὸν Τιτᾶνα αὐτὸν ποὺ λέγονταν Ταΰγετος, ποὺ ἀνέπνεαν τὸν ἀέρα ποὺ κατεβαίνει ἀπὸ τὶς κορυφές του, ποὺ αἰσθάνονταν ὄχι τὸ βάρος του πάνω στὴν πεδιάδα τους, ἀλλὰ τὸ ἀγέρωχο ὕψος του, δὲν ἦταν δυνατό, στὶς ἐποχὲς ἐκεῖνες τῶν πολέμων καὶ τῶν στενῶν πατρίδων, νὰ μὴ ἀναπτυχθοῦν σὲ χαλύβδινους καὶ περήφανους πολεμιστὲς καὶ νὰ μὴ θέσουν τὴ φυλή τους ἀνώτερη καὶ ἀπὸ τὸν πολιτισμὸ τῶν Ἀθηνῶν ...

Ἄλλοτε, πρὶν δῶ ἀκόμα τὸν Ταΰγετο, θεωροῦσα κι ἐγώ, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, κατώτερη τὴ φυλὴ αὐτὴ ποὺ χάθηκε ἀπὸ τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, χωρὶς νὰ ἀφήσει στοὺς αἰῶνες τίποτα γιὰ νὰ θυμίζει τὴ διάβασή της: οὔτε ναό, οὔτε ἕνα ἔργο τέχνης.
Τώρα αἰσθάνομαι ὅτι oι Σπαρτιᾶτες «ἄφησαν» ὡς μνημεῖο τους τὸν Ταΰγετο γιατὶ, ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὴν περήφανη παρουσία του, ὕψωσαν τὴν ψυχή τους ἴσαμε τὴν ψηλότερη κορφή του κι ἔγιναν ἕνα μ᾿ αὐτόν...

nektar – 2fA

"Πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον "

Του Αγίου Πνεύματος

Βασιλεύ  Oυράνιε, Παράκλητε, Tο Πνεύμα της αληθείας,
Ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών ,
Ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός ,
ελθέ και σκήνωσον εν ημίν,
και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος,
και σώσον αγαθέ τας ψυχάς ημών.

Από τις Ευχές της Γονυκλησίας

Νῦν οὖν δεομένων ἐπάκουσον ἡμῶν, καὶ μνήσθητι ἡμῶν τῶν ταπεινῶν, καὶ κατακρίτων, καὶ ἐπίστρεψον τὴν αἰχμαλωσίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τὴν οἰκείαν συμπάθειαν ἔχων ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύουσαν. Δέξαι ἡμᾶς προσπίπτοντάς σοι, καὶ βοῶντας τό, Ἡμάρτομεν. 

Ἐπὶ σὲ ἐπερρίφημεν ἐκ μήτρας ἀπὸ γαστρὸς μητρὸς ἡμῶν, Θεὸς ἡμῶν σὺ εἶ· ἀλλ᾿ ὅτι ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι αἱ ἡμέραι ἡμῶν, γεγυμνώμεθα τῆς σῆς βοηθείας, ἐστερήμεθα ἀπὸ πάσης ἀπολογίας. Ἀλλὰ θαρροῦντες τοῖς οἰκτιρμοῖς σου, κράζομεν· Ἁμαρτίας νεότητος ἡμῶν, καὶ ἀγνοίας μὴ μνησθῇς, καὶ ἐκ τῶν κρυφίων ἡμῶν καθάρισον ἡμᾶς. 

Μὴ ἀπορρίψῃς ἡμᾶς εἰς καιρὸν γήρως· ἐν τῷ ἐκλείπειν τὴν ἰσχὺν ἡμῶν, μὴ ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς· πρὶν ἡμᾶς εἰς τὴν γῆν ἀποστρέψαι, ἀξίωσον πρὸς σὲ ἐπιστρέψαι, καὶ πρόσχες ἡμῖν ἐν εὐμενείᾳ καὶ χάριτι. Ἐπιμέτρησον τὰς ἀνομίας ἡμῶν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου· ἀντίθες τὴν ἄβυσσον τῶν οἰκτιρμῶν σου, τῷ πλήθει τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν. 

Ἐπίβλεψον ἐξ ὕψους ἁγίου σου, Κύριε, ἐπὶ τὸν λαόν σου τὸν περιεστῶτα, καὶ ἀπεκδεχόμενον τὸ παρὰ σοῦ πλούσιον ἔλεος· ἐπίσκεψαι ἡμᾶς ἐν τῇ χρηστότητί σου· ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῆς καταδυναστείας τοῦ Διαβόλου· ἀσφάλισαι τὴν ζωὴν ἡμῶν τοῖς ἁγίοις καὶ ἱεροῖς νόμοις σου. 

Ἀγγέλῳ πιστῷ φύλακι παρακατάθου τὸν λαόν σου· πάντας ἡμᾶς συνάγαγε εἰς τὴν βασιλείαν σου· δὸς συγγνώμην τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σέ· ἄφες αὐτοῖς καὶ ἡμῖν τὰ ἁμαρτήματα· καθάρισον ἡμᾶς τῇ ἐνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος· διάλυσον τὰς καθ᾿ ἡμῶν μηχανὰς τοῦ ἐχθροῦ.

Πνεῦμα σοφίας σου τοῖς ἐμοῖς παράσχου διαλογισμοῖς, Πνεῦμα συνέσεως τῇ ἀφροσύνῃ μου δωρούμενος· Πνεῦμα φόβου σου τοῖς ἐμοῖς ἐπισκίασον ἔργοις· καὶ Πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου· καὶ Πνεύματι ἡγεμονικῷ τὸ τῆς διανοίας μου στήριξον ὀλισθηρόν· ἵνα καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν, τῷ Πνεύματί σου τῷ ἀγαθῷ, πρὸς τὸ συμφέρον ὁδηγούμενος, καταξιωθῶ ποιεῖν τὰς ἐντολάς σου, καὶ τῆς σῆς ἀεὶ μνημονεύειν ἐνδόξου, καὶ ἐρευνητικῆς τῶν πεπραγμένων ἡμῖν παρουσίας· καὶ μὴ παρίδῃς με τοῖς φθειρομένοις τοῦ κόσμου ἐναπατᾶσθαι τερπνοῖς, ἀλλὰ τῶν μελλόντων ὀρέγεσθαι τῆς ἀπολαύσεως ἐνίσχυσον θησαυρῶν. 

Σὺ γὰρ εἶπας, Δέσποτα, ὅτι περ, ὅσα ἄν τις αἰτήσηται ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἀκωλύτως παρὰ τοῦ σοῦ λαμβάνει συναϊδίου Θεοῦ καὶ Πατρός.

Ὁ Θεὸς ὁ μέγας καὶ αἰώνιος, ὁ ἅγιος καὶ φιλάνθρωπος, ὁ καταξιώσας ἡμᾶς καὶ ἐν ταύτῃ τῇ ὥρᾳ στῆναι ἐνώπιον τῆς ἀπροσίτου σου δόξης, εἰς ὕμνον καὶ αἶνον τῶν θαυμασίων σου, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις δούλοις σου· καὶ παράσχου χάριν, τοῦ μετὰ συντετριμμένης καρδίας ἀμετεωρίστως προσενεγκεῖν σοι τὴν τρισάγιον δοξολογίαν, καὶ τὴν εὐχαριστίαν τῶν μεγάλων σου δωρεῶν, ὧν ἐποίησας καὶ ποιεῖς πάντοτε εἰς ἡμᾶς.

agnikolaosmark

2φΑ

"Οι ευχές της Πεντηκοστής "

-  Οι ευχές του Εσπερινού της Γονυκλισίας την Κυριακή της Πεντηκοστής
Γεώργιος Ν. Μανώλης, Αρχισυντάκτης Ενότητας Ορθοδοξία – Πεμπτουσία

Την ημέρα της Πεντηκοστής, ημέρα κατά την οποία αποκαλύφθηκε και προσκυνείται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, του Ενός και Μόνου Θεού, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελείται κατά την λειτουργική πράξη ο «Εσπερινός της Γονυκλισίας».
Πρόκειται για τον εσπερινό της Δευτέρας του Αγίου Πνεύµατος.
Στο παρόν κείμενο, θα ψηλαφίσουμε εν συντοµία τις ευχές της γονυκλισίας.

Οι ευχές αυτές είναι χωρισμένες σε τρεις ομάδες, όσες είναι και οι γονυκλισίες. 

Κατά την πρώτη γονυκλισία αναγιγνώσκονται οι δύο πρώτες ευχές, κατά τη δεύτερη γονυκλισία η τρίτη και η τέταρτη και κατά την τρίτη γονυκλισία η πέμπτη, η έκτη και η εβδόμη.
Την έναρξη κάθε γονυκλισίας την κηρύσσει ο διάκονος η ο εφημέριος με τη φράση 

«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν» και τη λήξη με τη φράση 

«Αντιλαβού, σώσον, ελέησον, ανάστησον, και διαφύλαξον ημάς ο Θεός».

Οι επτά αυτές ευχές δείχνουν τον ειδικό χαρακτήρα του εσπερινού της γονυκλισίας, καθώς σε αυτές γίνεται επίκληση της Αγίας Τριάδος και µνηµονεύονται τα επτά δώρα του Αγίου Πνεύµατος.
Περιέχουν δογματικά στοιχεία, κυρίως για την ενότητα και τριαδικότητα του αληθινού Θεού, για την ομοουσιότητα των τριών προσώπων της Θεότητος, για το σωτηριώδες έργο του Ιησού Χριστού και για τη χάρη, την ενέργεια και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος.
Τονίζουν το μέγεθος της αγάπης και της υποχωρητικότητας του Θεού, υπενθυμίζουν τις ευεργετικές συνέπειες της μετανοίας και αναφέρονται στο σύνδεσμο μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων.

Α΄ Γονυκλισία

1. Ο λειτουργός απευθύνεται στον Θεό Πατέρα και µετά την απαρίθµηση των ιδιοτήτων του Θεού-Πατρός προσεύχεται στον Θεό–Πατέρα να δεχτεί τις προσευχές που προσφέρονται για τη συγχώρηση των αµαρτιών όλων όσοι είναι παρόντες. Επίσης, ζητεί από το Θεό να εισακούει τις προσευχές των ανθρώπων πάντοτε, κάθε µέρα εξαιρέτως δε, την ημέρα της Πεντηκοστής.
Οι πιστοί που λαµβάνουν µέρος σ’ αυτή την ακολουθία αυτή αναγνωρίζουν τις αµαρτίες τους και οµολογούν ότι έφταιξαν, αλλά έχουν την ελπίδα τους στο έλεος και τη φιλανθρωπία του Θεού και ζητούν την άφεση των αµαρτιών δια του έργου του Αγίου Πνεύµατος.

2. Η δεύτερη ευχή έχει έναν εσπερινό χαρακτήρα.
Ο λειτουργός ευλογεί το Θεό για την ηµέρα που πέρασε, ζητώντας συγχώρηση των αµαρτιών που έγιναν κατά τη διάρκεια της ηµέρας.
Επειδή η νύχτα πλησιάζει ο λειτουργός προσεύχεται για την προστασία όλων των πιστών κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Επομένως η δεύτερη ευχή αποτελεί μια ευχαριστία προς τον παντοκράτορα Θεό, για όλα όσα μας χαρίζει και ταυτοχρόνως μια δέηση προς αυτόν για την συνέχιση της παροχής των αγαθών Του και για την ενδυνάμωση μας για την υπερνίκηση των πάσης φύσεως δεινών και πειρασμών.

Β΄ Γονυκλισία

3. Διά του έργου του Αγίου Πνεύµατος, ο άνθρωπος έφτασε στη κοινωνία µε τον Τριαδικό Θεό οµολόγησε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύµα ως µία θεότητα, µία δύναµη και µία εξουσία. Η τρίτη λοιπόν ευχή απευθύνεται στον Ιησού Χριστό και αφού τον αποκαλεί απάγαυσμα του Πατρός (που εκπέμπει, δηλαδή, την λάμψη του Πατέρα, που αντανακλά την ακτινοβολία Του), Τον καλεί να διδάξει πώς πρέπει να προσεύχεται ο άθρωπος.
Οι Πατέρες θεωρούν την άρνηση της πίστεως και την αλλαγή θρησκείας ως βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, κατά την οποία ο αρνητής και ο αλλαξοπιστήσας δεν επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να ενεργήσει την μετάνοια και τη συγχώρηση και ως αμετανόητος παραμένει ασυγχώρητος. Όποιος όμως, μένει στην αληθινή πίστη, όσο και αν είναι αμαρτωλός, έχει ελπίδα μετανοίας και συγχωρήσεως.

Από τον Χριστό ο άνθρωπος έχοντας επίγνωση των αδυναµιών του, ζητεί την άφεση των αµαρτιών και το χάρισµα της σοφίας, ώστε να µπορεί να διακρίνει µεταξύ των επίγειων και των αιώνιων αγαθών και επιπλέον ο λειτουργός εύχεται, ώστε ο Θεός να εκπληρώσει τα προς σωτηρίαν αιτήµατα των πιστών και να δεχτεί την προσευχή τους που προσφέρεται προς τον Θεό ως θυµίαµα.

4. Η τέταρτη ευχή αποτελεί μια έκκληση στον ελεήμονα Χριστό να φανεί φιλεύσπλαχνος προς το δημιούργημα Του, τον άνθρωπο, και να τον προστατεύει από κάθε κακό, τόσο την ήμερα όσο και την νύχτα. Έχοντας και αυτή εσπερινό χαρακτήρα, το κείµενό της µοιάζει πολύ µε την δεύτερη ευχή, συμπληρώνοντας αυτή τη φορά ο λειτουργός και το αίτημα προς τον Θεό για την ηµέρα που έρχεται (την κάθε ημέρα), ώστε ο άνθρωπος να είναι στηριγμένος στη πίστη και να προκόβει στο θέλημα του Θεού.

Γ΄ Γονυκλισία

5. Η πέµπτη και η έκτη ευχή αναφέρονται στους κεκοιµηµένους.
Η πέμπτη ευχή απευθύνεται στον Σωτήρα Χριστό και αναφέρει τις ευεργεσίες που μας προσέφερε με το Σταυρό, την Ταφή και την Ανάσταση Του ως και τη νίκη Του επί των πονηρών πνευμάτων. Εκφράζει, επίσης, ευχαριστίες για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος και δεήσεις υπέρ αναπαύσεως των προκεκοιμημένων πιστών.

6. Η έκτη ευχή αποτελεί μια ικεσία για συγχώρηση των αμαρτιών και ενδυνάμωση του ανθρώπου. Η πίστη στην μεταθανάτια ζωή και μάλιστα στην αιώνια ζωή αποτελεί βασικό δόγμα της Εκκλησίας, το όποιο περιέχεται και στο σύμβολο της Πίστεως και συναρτάται με την Ανάσταση του Κυρίου.
Άλλωστε, όλη η επί γης ζωή του ανθρώπου είναι μία προετοιμασία για την αιώνια ζωή και ακριβώς γι’ αυτό και η παρούσα ζωή είναι σημαντικότατη, αφού απ’ αυτήν εξαρτάται και η αιώνια.
Οι πιστοί, διά του λειτουργού ευχαριστούν τον Θεό για όλα, ακόµα και για την έξοδο από αυτόν τον κόσµο, παρότι αυτή δε πραγµατοποιήθηκε για τους παρόντες ακόµα, καθόσον για τους πιστούς που ακολουθούν τις εντολές του Θεού και ζουν την αληθινή ζωή, δεν υπάρχει θάνατος.

Προς το τέλος της έκτης ευχής, ο λειτουργός προσεύχεται ακόµα µία φορά για την ανάπαυση και την άφεση των αµαρτιών όλων των πιστών, ζητώντας ανάπαυση και συγχώρηση και για τους κεκοιµηµένους και ευλογία και ειρηνικά και αγαθά τέλη για τους ζώντες.

7. Τέλος η έβδοµη ευχή ταυτίζεται µε την έβδοµη ευχή του Λυχνικού, η οποία διαβάζεται σε κάθε εσπερινό. Η ευχή περιέχει δοξολογία προς τον σοφό δημιουργό και παράκληση, όπως φυλάττει τα πλάσματα Του και κατά την εσπέρα και κατά την νύκτα και γενικώς καθ’ όλον τον επί γης βίο μας, και να μας διατηρεί την ελπίδα της αιωνίου ζωής, ακόμη και κατά τον ύπνο μας.
Είναι µία εσπερινή ευχή, στην οποία η Παναγία Θεοτόκος καλείται να µεσιτεύσει προς τον Θεό για τη συγχώρηση των αµαρτιών του λαού.

pemptousia

προσαρμογή: 2φΑ