"Το δέντρο της μοναξιάς "

ΜΑΤΣΟΥΟ ΜΠΑΣΟ

[Επίλογος του Γιώργου Μπλάνα στο βιβλίο "Μόνο τα όνειρά μου συνεχίζουν"]

Το 1681, σε μια εξοχή του Έντο, του σημερινού Τόκιο της Ιαπωνίας,
 υπήρχε ένα μικρό και άνετο σπίτι.
Έξω από την πόρτα του βρισκόταν μια μπανανιά.
Την είχε φυτέψει κάποιος κάτοικος της περιοχής, για να ευχαριστήσει
τον άνθρωπο που του έμαθε την τέχνη του Χαϊκού.

Ο δάσκαλος της ποίησης είχε μετακομίσει στο σπίτι πριν από λίγο καιρό
και το αναπάντεχο δώρο τον γέμισε χαρά.
Ήταν 36 χρόνων κι ένιωθε μέσα του πως μοιάζει με αυτό το δέντρο που

στεκόταν έξω από την πόρτα του, όπως εκείνος στη μέση του δρόμου

της ζωής.

Τα μεγάλα φύλλα της μπανανιάς, ανατρίχιαζαν με το παραμικρό φύσημα

της θαλασσινής αύρας.

Τα μικρά λουλούδια της ήξεραν πως δεν θα κάνουν ποτέ καρπό στο κλίμα 

της Ιαπωνίας. 

Ήταν ένα παντελώς άχρηστο δέντρο κι όμως τόσο όμορφο.

Το ίδιο κι εκείνος. Ζούσε μόνος.

Τα βράδια που δεν είχε κανένα συντροφιά του, καθόταν κι άκουγε τον άνεμο.

Όταν έβρεχε, η μοναξιά γινόταν πιο βαθιά.

Οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν στη στέγη και ο ήχος τους έμοιαζε παράξενα 

αρμονικός, γεμάτος φύλλα και σκοτάδι.

«Μια μπανανιά μέσα στη μπόρα.
  Οι σταγόνες της βροχής ηχούν σκοτάδι».

openbook - 2φΑ

Share