[Γραμμένο σε έναν τοίχο, στα στενά της Πλάκας]
fb - 2φΑ
- ΘΕΟΔΩΡΟΥ Δ.
ΔΑΛΑΚΟΓΛΟΥ
"17 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ"
XI
Πόσο όμορφο θα ήταν,
να μπορούσα να σου πω
σ' αγαπώ,
έτσι απλά,
όπως λες καλημέρα το πρωί,
στο φίλο που σε ξύπνησε
να πάτε για ψάρεμα.
Πόσο όμορφο θα ήταν
να χαμογελούσες,
και να μούδινες το χέρι σου,
όπως το δίνεις να κρατηθεί
ένα μωρό,
που κάνει τα πρώτα του βήματα.
Πόσο όμορφο θα ήταν ...
Όμως οι μέρες που έρχονται
είναι δύσκολες,
είναι μέρες δοκιμασίας,
χωρισμού και πίκρας,
και είναι η καρδιά σου
τρυφερή και ευαίσθητη,
δεν θα τ' αντέξει.
Πόσο όμορφο θα ήταν
να σου πω σ' αγαπώ.
Πόσο δύσκολο θα είναι
να σε ξεχάσω.
2φΑ
- Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς θλίψεις γιὰ τὴν δική
Του ἀγάπη. Μὴν λιποψυχεῖτε λοιπὸν καὶ μὴν δειλιάζετε.
Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας,
ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή.
Μία τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωϊσμοῦ.
Προσέχετε τὸν ἐγωϊσμό, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ δικαιώματος.
Προσέχετε καὶ τὴν ἄκαιρη λύπη, που δημιουργεῖται ὕστερ’ ἀπὸ ἕναν δίκαιο ἔλεγχο.
Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ.
Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη.
Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν
γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας.
Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ.
vb – 2fA
- Giacomo
Leopardi (1798-1837)
Αγαπημένος μου ήταν πάντα αυτός ο λόφος
ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουν
τον μακρινό ορίζοντα.
Μα εδώ που στέκω
οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις
τ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη
κι ανατριχιάζω.
Και καθώς ακούω μέσα απ’ το φύλλωμα
το θρόισμα του αέρα
συγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρου
μ’ αυτόν τον ήχο.
Κι αισθάνομαι το αιώνιο, και τις σβησμένες εποχές,
και τη δική μας που ζει
και πάλλεται.
Κι ο στοχασμός μου πνίγεται
στη βαθιά απεραντοσύνη.
Σ’ αυτή τη θάλασσα
γλυκό είναι το ναυάγιο.
- Άγιος Σιλουανός ο
Αθωνίτης
…. Ζούσα στην Μονή, βυθισμένος στην
απόγνωση για τον κόσμο, μετά τον πόλεμο…
Είχα φύγει από την Γαλλία (το 1925) με
το αίσθημα ότι όλη η Γαλλία ήταν βουτηγμένη σε μια βαθιά απελπισία. Τι ήταν αυτή η βαθιά απελπισία;
Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να πιστέψουν στην Ανάσταση.
Επομένως αμφιβάλλουν για τους ίδιους τους εαυτούς τους, για
την επιβίωσή τους, γι’ αυτόν τον ανώφελο αγώνα. Και εμένα με βασάνιζε αυτό.
Είχα παρατήσει την τέχνη για να γίνω μοναχός στο Άγιον Όρος, αλλά βίωνα αυτήν
την μορφή απογνώσεως.
Είχα πει αυτόν τον λόγο στον π. Βλαδίμηρο, διότι μόλις αυτή η απελπισία
υποχωρούσε μέσα μου, η προσευχή μου έχανε την έντασή της.
Μόλις γαλήνευα, δεν βίωνα πλέον αυτή την γαλήνη σαν μία
ευτυχισμένη ζωή, αλλά σαν τον θάνατο. Μόλις αυτή η απελπισία ατονούσε μέσα μου
έχανα την αίσθηση της υπάρξεως του αιωνίου Είναι.
Δεν μπορούσα να βγω από αυτό το παράδοξο.
Γι’ αυτόν τον λόγο είχα πει στον π. Βλαδίμηρο:
«Κρατηθείτε στο χείλος της απελπισίας».
vimaorthodoxias
– 2φΑ
- Κυκλοφορεί στο
διαδίκτυο σαν ανέκδοτο
Οι επιβάτες της πτήσης κάθονται στις θέσεις τους και
περιμένουν την αναχώρηση.
Δυο άνδρες με στολή πιλότου μπαίνουν στον αεροπλάνο.
Φορούν μαύρα γυαλιά.
Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο για τυφλούς και ο άλλος βρίσκει
τον δρόμο του με την βοήθεια ενός άσπρου μπαστουνιού.
Προχωρούν στον διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και ξανακλείνουν την πόρτα.
Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά και όλοι κοιτάζονται
με μία έκφραση που πηγαίνει από την έκπληξη στον φόβο και τον προβληματισμό.
Μερικοί ψάχνουν τις κάμερές τους.
Λίγα λεπτά αργότερα οι μηχανές του αεροπλάνου ξεκινούν και
το αεροπλάνο επιταχύνει στην πίστα.
Τρέχει όλο και πιο γρήγορα, αλλά μοιάζει σαν να μην πρόκειται να απογειωθεί
ποτέ.
Οι επιβάτες κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο
κατευθύνεται ίσια σε μια λίμνη που βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου
απογείωσης.
Το αεροπλάνο τώρα τρέχει πολύ γρήγορα στην πίστα και πολλοί
επιβάτες διαπιστώνουν ότι δεν προλαβαίνουν πια να απογειωθούν και ότι όλοι θα
πέσουν στην λίμνη.
Φωνές και ουρλιαχτά τρόμου κι απόγνωσης γεμίζουν το
αεροπλάνο, αλλά αυτή ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο απογειώνεται γλυκά, χωρίς
το παραμικρό πρόβλημα.
Οι επιβάτες ηρεμούν, χαμογελούν με αμηχανία, νιώθοντας λίγο
ανόητοι που πίστεψαν σε αυτό το κακόγουστο αστείο.
Λίγα λεπτά αργότερα το γεγονός έχει σχεδόν ξεχαστεί.
Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα,
βρίσκει το κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον βάζει σε λειτουργία. Λέει μετά
στον συγκυβερνήτη:
- Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει;
- Όχι, απαντά ο άλλος.
- Ρε συ, καμιά μέρα θα βάλουν τις φωνές εκεί έξω πολύ αργά και θα πνιγούμε όλοι
μας!...
2φΑ
- π. Παναγιώτης
Βαρδουνιώτης
…. Από τα κείμενα
της Κ. Διαθήκης γνωρίζουμε ότι ο Χριστός όταν επιτελούσε μια θαυμαστή θεραπεία,
προέτρεπε τον θεραπευμένο να μην πει πουθενά για το θαύμα, να μην το
δημοσιοποιήσει.
Μετά τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων και τον χορτασμό
περίπου πέντε χιλιάδων ανδρών, δηλαδή πάνω από δέκα χιλιάδων ανθρώπων μαζί με
τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, ο Χριστός, λέει το κείμενο "και
αμέσως ο Ιησούς ανάγκασε τους μαθητές να εισέλθουν στο πλοίο και να πάνε πριν
από αυτόν στο απέναντι μέρος, μέχρις ότου αυτός απολύσει τα πλήθη" (Ματθ.
14,22).
Τι έκανε τον Χριστό ώστε να αναγκάσει τους μαθητές να φύγουν αμέσως μετά το
θαύμα του χορτασμού τόσων χιλιάδων ανθρώπων;
Ο κίνδυνος της λάθος ερμηνείας του θαύματος.
Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο
ιχθύων είναι η προτύπωση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, ο κόσμος όμως και οι μαθητές μη έχοντας ακόμα τη σωστή γνώση, θα εκλάμβαναν το
θαύμα αυτό ως μια ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών, κάτι που αποτελεί και την
εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.
Ο κόσμος αυτός που ήταν παρών, ενθουσιασμένος από τον χορτασμό, θα επευφημούσε
τους μαθητές και θα τους μετέτρεπε σε ινδάλματα.
Ο Χριστός γνωρίζοντας αυτόν τον κίνδυνο, όχι απλώς προτρέπει, αλλά αναγκάζει
τους μαθητές να φύγουν.
Σήμερα εν αντιθέσει, βλέπουμε να τελούνται εκατοντάδες
θαύματα με στημένες κάμερες, κοσμοσυρροή, διαφημίσεις, κοσμική διάσταση του
θαύματος, ενός Θεού που ικανοποιεί τις ανάγκες μιας ιδιοτελούς αγάπης.
Τι έγινε; Άλλαξε ο Θεός; …. ….
Ο Θεός πάντως δεν μπορεί να αλλάξει, γιατί όπως λέμε στην ευχή του καθαγιασμού
των τιμίων δώρων ο Θεός παραμένει αναλλοίωτος: "αεί ών, ωσαύτως ών",
δηλαδή είναι πάντα αυτό που είναι, χωρίς αλλοιώσεις. ….
Όλη η ζωή είναι ένα θαύμα. Τι είναι θαύμα;
Είναι η μετοχή στην άκτιστη ενέργεια του Θεού.
Η ζωή υπάρχει γιατί ο Θεός θέλει και ενεργεί την ζωή.
Τίποτε δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς την θεία Χάρη.
Κάθε φορά που αναπνέω αισθάνομαι την παρουσία της θείας Χάριτος.
Σε ένα λουλούδι, ακόμα και σε ένα γαϊδουράγκαθο, βλέπεις την παρουσία του Θεού.
Στο πρόσωπο του άλλου ανθρώπου βλέπεις τον Θεό.
Παντού Θεός.
vb – Julia
2fA
- 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη
Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις
κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό
να την πάρει κοντά του.
Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το
πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.
fb – 2fA
Αποκαλυπτήρια του πίνακα του Ραφαήλ "Η Σχολή των
Αθηνών" (1510-11)
στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση
Richard Ferrand
Πρόεδρος Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης
«Οι βουλευτές δεν θα είναι πλέον σε θέση να αγνοήσουν ότι
νομοθετούν,
υπό το βλέμμα του Πλάτωνα και
του Αριστοτέλη»
- La
tapisserie de l’École d'Athènes a fait son grand retour dans l'hémicycle !
En cette rentrée parlementaire, les députés ne pourront plus ignorer
qu’ils légifèrent sous le regard de Platon et d’Aristote.
[15 Σεπ 2020, από Assemblée Nationale]
fb –
Michalis Kourtidis
2fA
- π. Αλέξανδρος Σμέμαν
Το πραγματικό αμάρτημα του γάμου σήμερα, δεν είναι η μοιχεία ή η βαναυσότητα
του ενός ή του άλλου. Είναι πως κάνουμε είδωλο την οικογένεια και δεν θέλουμε
να καταλάβουμε πως ο γάμος πορεύεται προς την βασιλεία του Θεού.
Αυτό εκφράζεται με το αίσθημα, πως κανένας θα έκανε το παν
για την οικογένεια του, ακόμη και κλεψιά. Στην περίπτωση αυτή, η οικογένεια
έχει πάψει να είναι μια μυστηριακή είσοδος στη παρουσία Του.
Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και
κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της οικογένειας, δεν είναι η έλλειψη
σεβασμού για την οικογένεια, αλλά η ειδωλοποίηση της οικογένειας.
Με άλλα λόγια, η ταύτιση του γάμου με την ευτυχία και η άρνηση να αποδεχτούμε
τον Σταυρό μέσα στο γάμο.
Στον χριστιανικό γάμο παντρεύονται τρεις, και η κοινή
νομοτέλεια των δύο προς τον τρίτο, που είναι ο Θεός, βαστάει τους δύο σε μια
ενεργητική ενότητα, και αναμεταξύ τους και με τον Θεό.
Ωστόσο η παρουσία του Θεού, σημαίνει το τέλος του γάμου, ως ενός πράγματος που
είναι μονάχα φυσικό.
Ο Σταυρός του Χριστού βάζει τέρμα στην αυτάρκεια της φύσης.
Αλλά δια του Σταυρού, χαρά (και όχι ευτυχία) εις τον κόσμον ελήλυθεν.
Η παρουσία του Σταυρού λοιπόν, είναι η αληθινή χαρά του
γάμου.
Είναι η χαρούμενη βεβαιότητα, πως τον γαμήλιο όρκο, μέσα στην προοπτική της
αιώνιας Βασιλείας, δεν τον παίρνει κανένας άχρι χωρισμού θανάτου, αλλά ωσότου ο
θάνατος μας ενώσει ολότελα.
ellopos – 2φΑ
14 Σεπτεμβρίου 629
Η ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν
Σου,
νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος
και το σον φυλάττων, δια του Σταυρού Σου, πολίτευμα.
ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
2φΑ
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΣ Ο ΜΑΓΕΙΡΑΣ
[Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου - "Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού."
Τόμος
Α´. Εκδόσεις Δόμος, 2005]
Oύτος εγεννήθη από αγροίκους και χωρικούς γονείς. Kαι ανατραφείς με ιδιωτικήν
και απαίδευτον ανατροφήν, ύστερον απήλθεν εις Mοναστήριον.
Kαι ενδυθείς το μοναχικόν σχήμα, έγινεν υπηρέτης των Mοναχών.
Eπειδή δε εκαταγίνετο πάντοτε εις το μαγειρείον ως αγροίκος, εκαταφρονείτο από
όλους τους Mοναχούς και επεριπαίζετο.
Πλην υπέφερεν ο μακάριος όλας τας καταφρονήσεις με γενναιότητα καρδίας και σύνεσιν,
και με ησυχίαν του λογισμού, χωρίς να ταράττεται όλως.
Διότι, αγκαλά και ήτον ιδιώτης κατά τον λόγον, όμως δεν ήτον ιδιώτης και κατά
την γνώσιν.
Kαθώς τούτο θέλει αποδείξει καθαρά το εξής ρηθησόμενον.
Eις το Mοναστήριον γαρ εκείνο, οπού ευρίσκετο ο αοίδιμος ούτος Eυφρόσυνος, εκεί
ήτον και ένας Iερεύς φίλος του Θεού, όστις επαρακάλει προθύμως διά να του
φανερώση ο Θεός τα αγαθά, οπού μέλλουν να απολαύσουν οι αγαπώντες αυτόν.
Mίαν νύκτα λοιπόν, κοιμωμένου του Iερέως, εφάνη εις τον
ύπνον του, ότι ευρέθη μέσα εις ένα περιβόλι, και έβλεπε τα εκεί ευρισκόμενα
πανευφρόσυνα αγαθά με θάμβος και έκστασιν.
Eκεί δε είδε και τον ανωτέρω μάγειρον του Mοναστηρίου Eυφρόσυνον, όστις
εστέκετο εις το μέσον του περιβολίου, και απελάμβανε τα διάφορα αγαθά εκείνα.
Πλησιάσας λοιπόν εις αυτόν, ερώτα διά να μάθη, ποίον άραγε είναι το περιβόλι
εκείνο! και πώς αυτός ευρέθη εις αυτό!
O δε Eυφρόσυνος, το περιβόλιον, απεκρίθη, τούτο, είναι η κατοικία των του Θεού
εκλεκτών.
Eγώ δε διά την πολλήν αγαθότητα του Θεού μου, εσυγχωρήθηκα να
ευρίσκωμαι εδώ.
Kαι ο Iερεύς του λέγει. Kαι τι άραγε κάμνεις εις τούτο το περιβόλι;
O
Eυφρόσυνος απεκρίθη. Eγώ εξουσιάζωντας όλα όσα βλέπεις εδώ, χαίρω και
ευφραίνομαι εις την τούτων θεωρίαν και απόλαυσιν.
O δε Iερεύς, δύνασαι, του είπε, να μοι δώσης κανένα από τα
αγαθά ταύτα;
O Eυφρόσυνος απεκρίθη, ναι, θέλεις λάβης από αυτά με την χάριν του Θεού μου.
Tότε ο Iερεύς τού έδειξε μήλα τινα, και εζήτει να του δώση από αυτά.
Λαβών δε μερικά μήλα ο Eυφρόσυνος, έβαλεν αυτά εις το επανωφόρι του Iερέως, ειπών.
Iδού κατατρύφησον τα μήλα, τα οποία εζήτησας.
Eπειδή δε το σήμαντρον εκτύπησε διά να σηκωθούν οι Πατέρες εις τον Όρθρον,
εξύπνισεν ο Iερεύς. Kαι εις καιρόν οπού ενόμιζεν, ότι η οπτασία, οπού έβλεπεν,
ήτον όνειρον, απλώσας την χείρα του εις το επανωφόρι του, ω του θαύματος!
ευρήκε πραγματικώς τα μήλα.
Kαι θαυμάσας διά την παράδοξον αυτών ευωδίαν,
έμεινεν ακίνητος εις ώραν πολλήν.
Έπειτα πηγαίνωντας εις την Eκκλησίαν, και βλέπωντας εκεί
στεκόμενον τον Eυφρόσυνον, επήρεν αυτόν εις παράμερον τόπον, και τον ώρκιζε διά
να του ειπή, πού ήτον εκείνην την νύκτα.
O δε Eυφρόσυνος, συγχώρησόν μοι, έλεγε, πάτερ. Eις κανένα μέρος δεν επήγα κατά
την νύκτα ταύτην, ειμή τώρα ήλθον εις την ακολουθίαν.
Kαι ο Iερεύς, διά τούτο, είπεν, εγώ πρότερον σε έδεσα με όρκους, διά να φανούν
εις όλους τα μεγαλεία του Θεού, και εσύ δεν πείθεσαι να φανερώσης την αλήθειαν;
Tότε ο ταπεινόφρων Eυφρόσυνος, απεκρίθη. Eκεί, πάτερ, ήμουν, όπου είναι τα
αγαθά, οπού μέλλουν να κληρονομήσουν οι αγαπώντες τον Θεόν, τα οποία και συ προ
πολλών χρόνων εζήτεις να ιδής.
Eκεί είδες και εμένα απολαμβάνοντα τα του περιβολίου εκείνου
αγαθά.
Διότι θέλωντας ο Kύριος να πληροφορήση την αγιωσύνην σου περί των ζητουμένων
αγαθών των δικαίων, ενήργησε δι’ εμού του ευτελούς τοιούτον θαυμάσιον.
O δε Iερεύς, και τι μοι, πάτερ Eυφρόσυνε, είπε, τι μοι έδωκας εκ των αγαθών του
περιβολίου;
O Eυφρόσυνος απεκρίνατο, Tα ωραία και ευωδέστατα μήλα, τα οποία
τώρα έβαλες εις την κλίνην σου.
Όμως πάτερ συγχώρησον, ότι σκώληξ εγώ ειμι και ουκ άνθρωπος.
Tότε ο Iερεύς εδιηγήθη εις όλους τους αδελφούς την οπτασίαν, οπού είδε.
Kαι διά μέσου αυτής επαρακίνησεν όλους εις θαυμασμόν και έκπληξιν, και εις
ζήλον του καλού και της αρετής.
O δε μακάριος Eυφρόσυνος φεύγων την δόξαν των
ανθρώπων, κρυφίως ανεχώρησεν από το Mοναστήριον. Kαι εμάκρυνε φυγαδεύων, μείνας αγνώριστος παντελώς.
Πολλοί δε ασθενείς τρώγοντες εκ των μήλων εκείνων, ιατρεύθησαν από τας
ασθενείας των.
fb - Panteleimon
Krouskos
2φΑ
Rafael Alberti [1902-1999]
Τρεις αναμνήσεις απ’ τον ουρανό
Δεν είχαν χρονίσει ακόμα μήτε ο αρχάγγελος, μήτε το ρόδο
όλα ήταν πριν από το βέλασμα, πριν απ’ το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε καλά-καλά
αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.
Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά να τα χτενίζει
γαρούφαλλα και μάγουλα να κατακαίει η φωτιά
και το νερό να ξεδιψάει από δυο χείλη ράθυμα.
Όλα ήταν πριν από το κορμί και τ’ όνομα,
πριν από το χρόνο.
Λοιπόν, θυμάμαι μια φορά στον ουρανό…
Τα βαλς τ’ ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο
η βιολέτα.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τα αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλες και οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να καρφωθούν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος
για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.
Και τότε, πίσω απ’ τη βεντάλια σου, ανέτειλε
το πρώτο μας φεγγάρι!
2φΑ
Ivan – 2fA
Στις 6 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε την Ανάμνηση του εν Χώναις
θαύματος του
Αρχαγγέλου Μιχαήλ.
- Η εικόνα είναι από εκκλησάκι του, στο χωριό Αρχάγγελος Λακωνίας.
2φΑ
Ιεροκήρυξ Δημήτριος Παναγόπουλος +
[Από τα "Πνευματικά Μηνύματα"]
vb – 2fA
