"Αφρική, σταθερό μέγεθος! "

 

-  Οι υπερβολές της Μερκατορικής προβολής!

                                          

Μερκατορική λέγεται η προβολή του κυρτού χάρτη της Υδρογείου, σε επίπεδη επιφάνεια.
Οι χώρες παρά τον Ισημερινό, διατηρούν σταθερό σχεδόν, το μέγεθος τους.
Οι απομακρυσμένες από τον Ισημερινό χώρες αποκτούν πλασματική έκταση, που προκαλεί ψευδείς εντυπώσεις.
Ενδεικτική της επίπεδης γεωγραφικής μόρφωσης μας, είναι η έκπληξη που μας δημιουργούν στη σύγκριση τους, οι εναλλασσόμενες εικόνες των πραγματικών και των μερκατορικών μεγεθών, σε συνεχή ροή.

 

 

[ρύθμιση ροής, με δεξί κλικ]

fb – Γαλήνιος Ωκεανός

2fA

"Κύρῳ συναθλῶν Ἰωάννης.. "

 

-  Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης, οι Ανάργυροι, άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 - 305 μ.Χ.).
Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε έναν παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.
Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια.
Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες πληροφορήθηκε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έκτοτε έμεινε μαζί του.

Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, του οποίου οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια.

Η Κάρα του Αγίου Κύρου βρίσκεται στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Λουτρακίου Κορινθίας.
Αποτμήματα των Ιερών Λειψάνων των Αγίων Κύρου και Ιωάννου βρίσκονται στην Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων, καθώς και στην Μονή Κύκκου Κύπρου (του Αγίου Κύρου) και στις Μονές Μεγίστης Λαύρας και Παντοκράτορος, Αγίου Όρους (του Αγίου Ιωάννου).

saint – 2φΑ

"Εικοσιπέντε χρόνια ΙΜΙΑ "

 

-  Καθαρή μνήμη, χωρίς λόγια και σχόλια

2φΑ

"O νικητής της ζωής.. "

 

Οι Άγιοι Τρεις Ιεράρχες
Γρηγόριος ο Θεολόγος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας

-  Ιωάννης Θ. Κακριδής
[Απόσπασμα ομιλίας που είχε εκφωνήσει στον εορτασμό των Τριών Ιεραρχών, 
στις 30/1/1949, στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, 
με τίτλο «Παιδεία, δύναμις θεραπευτική ψυχής»]

….   Και αργότερα όμως, όταν η ζωή χωρίσει τον δάσκαλο και τον μαθητή, ο σύνδεσμος ανάμεσά τους μένει. Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο ενός, που έταξε σκοπό της ζωής του να μορφώνει τις νέες γενεές; Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά, σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άντρας άγνωστός σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά, να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει, πως ήταν μαθητής σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει:

«Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές, αλήθεια. Όμως, αυτές δεν είχαν και τόση σημασία.
Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου.
Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου.
Κοντεύω κι εγώ να γεράσω, και όμως εξακολουθώ να πιστεύω στην αξία και στην καλοσύνη του ανθρώπου. Η πείρα της ζωής είναι αλήθεια πικρή, μα μέσα μου ζει δυνατό το όραμα ενός ανθρώπου ανώτερου.

Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον επρόδωκα ο ίδιος εγώ∙ πολλές φορές είδα να τον προδίνουν και οι άλλοι γύρω μου.
Υπόφερα και τις δυο φορές, περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ.
Εσυχώρεσα πιο δύσκολα τον εαυτό μου απ’ ό,τι τους άλλους.
Και όμως δεν έπαψα να ζητώ πολλά από τους άλλους, και προπαντός από τον εαυτό μου.
Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν μ’ έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου.
Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στον διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.

Έτσι, νομίζω πως μένω ο νικητής της ζωής και όχι ο νικημένος της, έτσι μόνο μπορώ να πω, πως τη ζωή την κυβέρνησα εγώ και δεν άφησα να με κυβερνήσει εκείνη.
Και αν καμιά φορά η δοκιμασία της ζωής ήταν μεγάλη και ο πειρασμός του κακού πολύ δυνατός, με κράτησε η σκέψη πως αν άφηνα να παρασυρθώ, δε θα είχα πια το δικαίωμα να σφίξω το χέρι του παλιού μου δασκάλου κοιτάζοντάς τον στα μάτια, όπως τώρα!»

Με την ελπίδα ότι κάποτε θα χαρεί μια τέτοια στιγμή, προπέμπει ο δάσκαλος τον νέο μέσα στη ζωή. Και από την άλλη κιόλας μέρα, τον νιώθει πλάι του, παραστάτη στον κοινόν αγώνα, παραστάτη στο χρέος που έχουμε όλοι μας: σαν άτομα πρώτα καθένας μας στον ιδιαίτερο κύκλο της δράσης του, σαν πολίτες ύστερα κάτω από την προσταγή της ελληνικής πατρίδας, σαν άνθρωποι τέλος, κάτω από το μάτι του Θεού.

[Εικόνα, από τοιχογραφία στον ναό της Παναγίας Πικριδιώτισσας, αρχές 18ου αι.]

in – 2fA

"Πατέρα!.. "

 

Κώστας Δουρίδας  -  Καλοκαίρι του 2004

Πατέρα,
Κάθε φορά που ερχόμουν στο χωριό απ’ την Αθήνα στα χρόνια του '60- '65..
σε εύρισκα πάντα να σκαλίζεις τον κήπο σου...
Τώρα πια κι' εγώ ..εξηντάρης..  στο πίσω μέρος του σπιτιού έχω έναν κήπο.
Και είναι μαθές μες στα πολλά, ένας ακόμα τρόπος μου να επικοινωνώ μαζί σου.
Κόβω λοιπόν φρέσκο κλαράκι ντοματιάς, το τρίβω στη μούρη μου
και προσπαθώ απεγνωσμένα να πιάσω την οσμή σου. 

Κλείνω τα μάτια μου και μπήγω φωνή μες στην ψυχή μου..
Γονατιστός προσεύχομαι στην νωπή γης και φιλώ το χώμα της
και είναι σαν να φιλώ πατέρα, το καθάριο ιερό σου μέτωπο.
Είναι ο καιρός που σε σκέπτομαι και σε επισκέπτομαι
πατέρα!

 

douridasliterature - 2φΑ

"Ολίγα περί «Sredá» "

 

Αθανάσιος Γιέφτιτς  - "Τό περιβάλλον καί τό πρόσωπο"
[Από το «Ἀφιέρωμα στόν Ντοστογιέφσκι», περιοδικό Ἐποπτεία,
Ἀθήνα, Νοέμβριος 1981]

Τό ἄρθρο τοῦ Ντοστογιέφσκυ «Sredá» (= περιβάλλον) γράφτηκε μέ ἀφορμή τά νέα ρωσικά δικαστήρια. Μετά τήν κατάργηση τοῦ φεουδαρχικοῦ συστήματος στή Ρωσία, ὅπως ξέρετε, ἀνέλαβαν, κατά τό πρότυπο τῆς Ἀγγλίας, νά ἔχουν δικαστήρια σέ κάθε κοινότητα, ἀπό 12 χωρικούς, πολῖτες.
Καί ἐνῶ ὁ δικαστής δικάζει τόν κάθε παραβάτη, τήν ἀπόφαση βγάζουν οἱ χωρικοί, οἱ ἁπλοί πολῖτες. Καί αὐτοί, κατά τό πλεῖστον, λέει ὁ Ντοστογιέφσκυ, ἀθωώνανε τούς κατηγορουμένους, τούς παραβάτες, τούς ἐγκληματίες.
Γιατί; ρωτάει. Συγχωρούσανε τό κακό ἤ πίστευαν ὅτι φταίει τό περιβάλλον;
Ὁ Ντοστογιέφσκυ δίνει μιά θαυμαστή γνώμη πού, κατ' ἐμέ, ἐξηγεῖ πάρα πολλά.

Μήν ξεχνᾶτε, λέει, ὅτι ὁ ρωσικός λαός εἶναι πολύ πρόσφορος στήν ἰδέα τῆς sredá (τοῦ κοινωνικοῦ περιβάλλοντος).
Μήπως λοιπόν αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού προσφέρθηκε ὁ ρωσικός λαός —βέβαια ἐδῶ ἔχουμε ἕνα προφητικό στοιχεῖο στόν Ντοστογιέφσκυ— νά δεχθεῖ τίς ἐπιδράσεις τῆς φιλοσοφίας τῆς sredá, τῆς φιλοσοφίας τοῦ περιβάλλοντος; —ἔτσι περίπου ὀνομάζει τό σοσιαλισμό τοῦ Μπιελίνσκυ καί τοῦ Τσερνιτσέφσκυ. 

Ὁ λαός μας εἶναι πολύ νέος ὡς πρός τήν ἰδέα τοῦ περιβάλλοντος, τῆς κοινωνίας ἡ ὁποία ευθύνεται, καί πού δεν μπορεῖ νά ξεχωρίσει τόν ἄνθρωπο.
Ὁ ρωσικός λαός μας ἔχει τήν τάση —ἀπό τή φύση του, ἀπό τίς σλαβικές του, ἄς ποῦμε, καταβολές— νά γίνει τό πιό πρόσφορο ὑλικό γιά τήν ἰδέα τῆς φιλοσοφίας τῆς sredá, τῆς φιλοσοφίας τοῦ περιβάλλοντος.

Ἀλλά, συνεχίζει, ὁ λαός ἐννοοῦσε διαφορετικά τή sredá.
Ἀσφαλῶς φταίει ἡ sredá, ἀλλά ἡ sredá αὐτή εἶμαι ἐγώ, εἶσαι ἐσύ, εἴμαστε ἐμεῖς καί ὄχι ἡ σχέση μας, ὄχι ἡ κοινωνία μας ὡς société, ἀλλά ἐμεῖς ὡς πρόσωπα.
Μέ ἄλλα λόγια, ἐάν ἐμεῖς οἱ ἴδιοι οἱ δικασταί ήμασταν διαφορετικοί, ἄν ἐμεῖς ήμασταν καλύτεροι, θά ἤσουν καί σύ. 

Ἔτσι, μ' αὐτόν τόν τρόπο, μοιραζόμαστε τό ἔγκλημά σου, τό παίρνουμε πίσω ἐπάνω μας, ὄχι ἁπλῶς ἀπό συμπάθεια, ἀλλά ἀπό πραγματική συμμετοχή στό ἔγκλημά σου.
Φταῖμε, λοιπόν, κι ἐμεῖς πού ὁδηγήθηκες ἐκεῖ. Μήν ξεχνᾶς ὅμως ὅτι φταῖς κι ἐσύ.
Μέ τόν τρόπο αὐτό ἡ ἀπόφαση τῶν ἐνόρκων, εἴτε καταδικαστική εἶναι εἴτε ἀθωωτική, γίνεται μέ πόνο καί μέ μιά αὐτοκαταδίκη.

Μ’ ἄλλα λόγια, εἶναι ὁ χριστιανικός τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῆς ἁμαρτίας.
Μή νομίζουμε ὅτι ἡ ἁμαρτία, τό κακό γενικά, εἶναι ἔξω ἀπό μᾶς.
Εἶναι θέμα τῆς ἐλευθερίας μας. Καί ἐλευθερία σημαίνει εὐθύνη.
Ἐλευθερία σημαίνει ὅτι ἐσύ, προσωπικά, τοποθετεῖσαι ἔναντι τοῦ πράγματος, καί ὄχι ἡ ἔρευνα τοῦ πῶς ἔχει ἀντικειμενικά τό πρᾶγμα.

 

myriobiblos – 2φΑ

"Εκεί στον Νότο.. "

 

-  Νυχτερινές ευαισθησίες

Ο ηλικιωμένος ανοιχτόχρωμος θηλυκός πιγκουίνος, έχασε τον γερο-πιγκουίνο του φέτος, στο ζωολογικό πάρκο.
Ο νεαρός σκουρόχρωμος πιγκουίνος, έχασε την σύντροφό του πριν από δύο χρόνια.
Οι βιολόγοι τους παρακολουθούν κάθε βράδυ, να παρηγορούν ο ένας τον άλλο για ώρες, βλέποντας απέναντι τα φώτα της Μελβούρνης.

Φωτογραφία: Tobias Baumgaertner
Βραβείο: Oceanographic Magazine ' s Ocean Photography Awards 2020.

 

fb - Alex Megas
2fA

"Δύο ή τρεις συναγμένοι.. "

 

- Από τις Ομιλίες του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου
[ΘΕΜΑΤΑ ΖΩΗΣ Α’]

Ο Κύριος είπε: «Όπου είναι συναγμένοι δύο ή τρεις στο όνομά μου, εκεί είμαι κι εγώ ανάμεσά τους» (Ματθ. 18:20). 

Ώστε, λοιπόν, δεν βρίσκονται δύο-τρεις ενωμένοι στο όνομά Του; 

Βρίσκονται, αλλά σπάνια. 

Άλλωστε δεν μιλάει για μιαν απλή τοπική σύναξη και ένωση ανθρώπων. 

Δεν ζητάει μόνο αυτό.

Θέλει, μαζί με την ένωση, να υπάρχουν στους συναγμένους και οι άλλες αρετές. 

Μ’ αυτά τα λόγια, δηλαδή, θέλει να πει: «Αν κάποιος θα έχει Εμένα σαν βάση και προϋπόθεση της αγάπης του στον πλησίον, και μαζί μ’ αυτήν την αγάπη έχει και τις άλλες αρετές, τότε θα είμαι μαζί του».

Τώρα, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλα κίνητρα. 

Δεν βασίζουν στον Χριστό την αγάπη τους. Ο ένας αγαπάει κάποιον, γιατί κι εκείνος του δείχνει αγάπη· ο άλλος αγαπάει εκείνον που τον τίμησε· και ο άλλος αγαπάει εκείνον που του φάνηκε χρήσιμος σε μιαν υπόθεσή του.

Είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που ν’ αγαπάει τον πλησίον μόνο για χάρη του Χριστού, γιατί σύνδεσμος των ανθρώπων είναι συνήθως τα υλικά συμφέροντα. 

Μια αγάπη, όμως, με τέτοια ελατήρια, είναι χλιαρή και πρόσκαιρη. 

Με το παραμικρό πρόβλημα – υβριστικό λόγο, χρηματική ζημιά, ζήλεια, φιλοδοξία ή κάτι άλλο παρόμοιο – η αγάπη αυτή, που δεν έχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται.

Απεναντίας, η αγάπη που έχει αιτία και θεμέλιο τον Χριστό, είναι σταθερή και ακατάλυτη.
Τίποτα δεν μπορεί να την διαλύσει, ούτε συκοφαντίες, ούτε κίνδυνοι, ούτε και απειλή θανάτου ακόμα". 

Εκείνος που έχει τη χριστιανική αγάπη, όσα δυσάρεστα κι αν πάθει από έναν άνθρωπο, δεν παύει να τον αγαπάει· γιατί δεν επηρεάζεται από τα όποια παθήματά του, αλλά εμπνέεται από την Αγάπη, τον Χριστό. 

Γι’ αυτό και η χριστιανική αγάπη, όπως έλεγε ο Παύλος, ποτέ δεν ξεπέφτει.

Και τι μπορείς, αλήθεια, να επικαλεστείς ως αιτία, για να πάψεις ν’ αγαπάς τον συνάνθρωπό σου; Το ότι, ενώ εσύ τον τιμούσες, αυτός σ’ έβρισε; 

Ή το ότι, ενώ εσύ τον ευεργέτησες, αυτός θέλησε να σε βλάψει;

Μα αν τον αγαπάς για τον Χριστό, αυτές οι αιτίες θα σε κάνουν όχι να τον μισήσεις, αλλά να τον αγαπήσεις περισσότερο. 

Γιατί όλα όσα καταργούν τη συνηθισμένη συμφεροντολογική αγάπη, δυναμώνουν τη χριστιανική αγάπη.

 

vimaorthodoxias

v-pC – 2fA

"Πες πως είμαστε 100! "

 

-  Αν ο πληθυσμός της Γης ήταν 100 άνθρωποι

Ο παγκόσμιος πληθυσμός έχει ξεπεράσει τα 7,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Αυτό το ορόσημο  ενέπνευσε το «100people.org» να διεξάγει το 2016 μια καινούρια έρευνα για την ενημέρωση των στατιστικών του project “If the World Were 100 People”, και οι αλλαγές μέσα σε 10 χρόνια είναι αξιοσημείωτες.

-       Για παράδειγμα, το 2006, μόνο 1 άτομο στα 100 θα είχε εκπαίδευση στο κολέγιο – ενώ 10 χρόνια μετά, ο αριθμός αυτός είχε φτάσει στο 7.
Όλα τα στοιχεία όμως, είναι πολύ ενδιαφέροντα.

Στα 100 λοιπόν άτομα, γενικού πληθυσμού:

- Οι 50 άνθρωποι θα ήταν άνδρες και οι 50 γυναίκες.

- Οι 26 θα ήταν ηλικίας 0-14, οι 66 θα ήταν ηλικίας 15-64
   και οι 8 θα ήταν 65+

- Οι 5 θα ζούσαν στη Β. Αμερική, οι 9 θα ζούσαν στη Ν. Αμερική
  11 στην Ευρώπη,15 στην Αφρική, ενώ οι 60 θα ζούσαν στην Ασία.
  Λόγω στρογγυλοποιήσεων, θα θεωρούσαμε την Αυστραλία ακατοίκητη.

- Οι 51 θα ζούσαν σε αστικές περιοχές και 49 σε αγροτικές περιοχές.

- Οι 78 θα είχαν ηλεκτρισμό
   οι 87 θα είχαν πρόσβαση σε καθαρό νερό, ενώ
   οι 15 θα ήταν υποσιτισμένοι.

- Οι 75 θα είχαν κινητό τηλέφωνο
   οι 30 θα είχαν πρόσβαση στο internet, και
   οι 22 θα είχαν υπολογιστή.

- Οι 48 θα ζούσαν με λιγότερα από 2$ την ημέρα,
  ενώ 1 στα 2 παιδιά θα ζούσαν κάτω από τα όρια της φτώχιας

- Οι 33 θα ήταν Χριστιανοί, οι 22 θα ήταν μουσουλμάνοι
   οι 14 θα ήταν ινδουιστές, και οι 7 βουδιστές.

- Οι 12 θα μιλούσαν κινέζικα, οι 5 μόνο Αγγλικά ή Ισπανικά
          1 θα μιλούσε Ρώσικα,1 θα μιλούσε Ιαπωνικά
          3 Αραβικά, Χίντι, Πορτογαλικά ή Μπενγκάλι
    και οι υπόλοιποι μια άλλη γλώσσα.

- Τέλος, οι 83 θα γνώριζαν ανάγνωση, ενώ οι 17 δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν αυτά τα στατιστικά στοιχεία.

 

geografikoi – 2φΑ

"Τά κοῖλα μνήματα.. "

 

Μοναχός Ἀμόναχος  -  ΣΤό ΚΕΛί ΤῆΣ ΣΠΛΑΧΝΙΚΙᾶΣ ἐΞΟΡΙΑΣ ΜΟΥ
[Ἀπό τή συλλογή «Ψυχή μου», ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 1993]


Σ’ αὐτὸ τὸ κελὶ
τῆς σπλαχνικιᾶς ἐξορίας μου
μετρῶ τὰ κράσπεδα
τῆς παλέστρας τοῦ κλουβιοῦ μου.
Κι ἀναμετρῶ τὶς ὀμορφιὲς
καὶ τὰ χαλάσματα
τούτης τῆς πρόσκαιρης ζωῆς
ποὺ τόση χαρὰ καὶ πίκρα
μέχρι θανάτου μᾶς ἐπότισε.

Καὶ σταματῶ μὲ σεβασμὸ
στὴ μὲρα
ποὺ γνώρισα τὸν πόνο.
Ὅταν τὰ ὀστά μου ἔτριξαν
σκάζοντας στὰ κύματα
ἀπ' τοῦ ἀνέμου τὴ χαρὰ
στὰ κοῖλα
τῆς θαλάσσης μνήματα.

 

myriobiblos – 2φΑ

"Η Μάγισσα "

 

Δημοτικό Τραγούδι  -  Η ΜΑΓΙΣΣΑ
[Από την "Ανθολογία Δημοτικού Τραγουδιού" του Νικολάου Πολίτη]

[Το τραγούδι της μάγισσας είναι αλληγορικόν.
Μόνον ανεξήγητος δύναμις, εξ υπερφυσικής ενεργείας προερχομένη, είναι ικανή να κρατήση τον ξενιτευμένον επί πολύν χρόνον μακράν του τόπου του και να διαρρήξη τους ισχυρούς δεσμούς της στοργής προς την οικογένειάν του.
Και παρίσταται ούτος ματαίως αγωνιζόμενος να υπερνίκηση τα παρεμβαλλόμενα εις την εκπλήρωσιν του πόθου της επανόδου εμπόδια και υφιστάμενος μετά δυσφορίας την επήρειαν της δυνάμεως εκείνης.
Αι γοητείαι, τας οποίας ευρίσκει εις την ξενιτειάν, τον δεσμεύουν εις αυτήν, αλλ' όμως είναι ανίσχυροι να εμβάλουν εις αυτόν την λήθην προσφιλών υπάρξεων, και η διάνοιά του είναι πάντοτε προς ταύτας εστραμμένη.
Ούτω και τον ομηρικόν Οδυσσέα, κατέχουσα εις την νήσον της έθελγεν η νύμφη Καλυψώ "μαλακοίσι και αιμυλίοισι λόγοισιν όπως Ιθάκης επιλήσεται", ενώ εκείνος επόθει "και καπνόν αποθρώσκοντα νοήσαι ης γαίης."

Αλλ' όταν μετά μακροχρόνιον εγκατάλειψιν επανέλθη ο ξενιτευμένος εις τους κόλπους της οικογενείας του, το τραγούδι διασκευάζεται άλλως.
Μία παραγγελία, είς τρυφερός λόγος της έγκαταλελειμμένης καλής του, φθάνει εις τας ακοάς αυτού, και έχει την δύναμιν να διαλύση τα μάγια και να τον επαναφέρη εις την πατρίδα.]


Μαύρα μου χελιδόνια απ' την έρημο,
κι' άσπρα μου περιστέρια της ακρογιαλιάς,
αυτού ψηλά που πάτε κατ' τον τόπο μου,
μηλιά χω 'ς την αυλή μου και κονέψετε,
και πήτε της καλής μου, της γυναίκας μου:
Θέλει καλόγρια ας γίνη, θέλει ας παντρευτή,
θέλει τα ρούχα ας βάψη, μαύρα να ντυθή,
να μη με παντυχαίνη, μη με καρτερή.

Τι εμένα με παντρέψαν δω 'ς την Αρμενιά,
και πήρα Αρμενοπούλα, μάγισσας παιδί,
οπού μαγεύει τάστρη και τον ουρανό,
μαγεύει τα πουλάκια και δεν απετούν,
μαγεύει τα ποτάμια και δεν τρέχουνε,
τη θάλασσα μαγεύει και δεν κυματεί,
μαγεύει τα καράβια και δεν αρμενούν,
μαγεύει με κ' εμένα και δεν έρχομαι.

Όντας κινάω για νά ρθω, χιόνια και βροχαίς,
κι' όντας γυρίζω πίσω, ήλιος ξαστεριά.
Σελλώνω τάλογό μου, ξεσελλώνεται,
ζώνομαι το σπαθί μου και ξεζώνεται,
πιάνω γραφή να γράψω και ξεγράφεται.

 

myriobiblos – 2φΑ

"Ἡ Ἔρημος του Ὅρους "

 

Γιώργος Θεοτοκάς  -  Ἡ ἜΡΗΜΟΣ
[Ἀπό τo «Ταξίδι στή Μέση Ἀνατολή καί στό Ἅγιον Ὅρος», Ἑστία, 1961]

Μὲ τὸ μικρὸ βενζινόπλοιο ποὺ κάνει τὴν τακτικὴ συγκοινωνία ἀπὸ τὴ Μεγίστη Λαύρα ὥς τὴ Δάφνη, παραπλέουμε τὸ νότιο ἄκρο τοῦ Ἄθω.
Στὸ σημεῖο αὐτό, ἡ χερσόνησος ἀπότομα ἀλλάζει σχῆμα.
Ἡ ἤπια, καταπράσινη βουνοσειρά της ξεπετιέται στὰ ὕψη, σχηματίζοντας ἕνα θεώρατο λίθινο κῶνο ποὺ πλησιάζει τὶς δυὸ χιλ. μέτρα.
Πρὸς τὴ θάλασσα, τὸ ἔδαφος γίνεται ἀπόκρημνο, αἰχμηρό, ἐπικίνδυνο καὶ γιὰ τοὺς πεζοπόρους καὶ γιὰ τὰ πλοιάρια, ἂν ὁ καιρὸς εἶναι κακός.
Εἶναι μιὰ διαδοχὴ ἀπὸ ἄβατες, σχεδὸν κάθετες πλαγιὲς καὶ ἀπὸ σκισμάδες βράχων ποὺ κρύβουν σπήλαια ἀπλησίαστα. Τὴν τελευταία ἥμερη εἰκόνα ποὺ ἀντικρύζουμε μᾶς τὴ δίνουν τὰ ὀνομαστὰ Καυσοκαλύβια, χτισμένα σ' ἕνα φυσικὸ ἀμφιθέατρο, ἀπάνω ἀπὸ τὴ θάλασσα.
Τὴ μεγάλη αὐτὴ σκήτη τὴν ἀποτελοῦν καμιὰ σαρανταριὰ οἰκήματα, τριγυρισμένα ἀπὸ περιβόλια, ποὺ ζώνουν τὸν κεντρικό της ναό. Ἡ περιοχὴ ἔχει νερὸ καὶ ἀρκετὴ πρασινάδα ποὺ τῆς δίνει τὴν ὄψη ἑνὸς εἰδυλλιακοῦ χωριοῦ.

Πέρα ἀπ' ἐκεῖ, τὸ τοπίο ἀγριεύει ὁλότελα.
Τὰ βραχώδη κράσπεδα τοῦ μεγάλου βουνοῦ προβάλλουν ὁλοένα πιὸ ψηλά.
Ἡ φυτεία ἀραιώνει, ὁ τόπος εἶναι ἄνυδρος, ἀπροσπέλαστος, ἀπωθεῖ κάθε ζωή.
Μονάχα μερικοὶ θάμνοι, μερικὰ ἀγριόδεντρα προσθέτουν ἐδῶ κι ἐκεῖ λίγο πράσινο στὶς σκληρές, πέτρινες ἐπιφάνειες.
Καθὼς ἀτενίζει κανείς, ἀπὸ τὸ πέλαγος, τὸ θέαμα ποὺ συνθέτουν οἱ φοβεροὶ βράχοι καὶ τὰ βάραθρα, ἔχει τὴν ἐντύπωση ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ κινηθοῦν ἄνθρωποι σ’αὐτὰ τὰ μέρη.
Εἶναι ἡ λεγόμενη Ἔρημος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ μοναδικὴ γωνιὰ τῆς γῆς ὅπου συνεχίζεται ἡ παλαιοχριστιανικὴ παράδοση τῶν ἐρημιτῶν τῆς Αἰγύπτου, τοῦ Σινᾶ, τῆς Παλαιστίνης.
Ἐκεῖ καταφεύγουν καὶ ἀπομονώνονται οἱ μοναχοὶ τῶν ἄκρων, καθὼς θὰ λέγαμε μὲ τὴν κοσμική μας ὁρολογία οἱ «ἐξτρεμιστές», οἱ πιὸ ἀδιάλλακτοι, οἱ ἀπόλυτοι, ἐκεῖνοι ποὺ θεωροῦν ὅτι ἀκόμα καὶ τοῦ μοναστηριοῦ ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ παραχώρηση στὴν κοινωνικότητα, μιὰ ἀδυναμία, ἕνας συμβιβασμός.
Μέσα στὴν τέλεια Ἡσυχία, στὴν ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ ὁλοκληρωτικὴ ἀπογύμνωσή τους ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς ὑλικῆς ὕπαρξης κι ἀπὸ τὶς φροντίδες τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονται νὰ συλλάβουν καὶ νὰ ζήσουν τὸ πνεῦμα στὴν πιὸ ἄδολη οὐσία του, στὰ τελευταῖα σύνορα, στὶς ἐσχατιὲς τοῦ «ἐνθάδε» πρὸς τὸ «ἐπέκεινα».
Διατύπωσα παραπάνω τὴν ἄποψη ὅτι τὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι μιὰ μεταφυσικὴ ἐμπροσθοφυλακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ἔρημος εἶναι ἡ ἐμπροσθοφυλακὴ τῆς ἐμπροσθοφυλακῆς.   ….

 

myriobiblos – 2φΑ

"Συνήθεια και γνώση.. "

 

- Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
[Από την Τρίτη Εκατοντάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης]

71. Ο Θεός έκτισε τον ορατό και τον αόρατο κόσμο και ο ίδιος έπλασε και την ψυχή και το σώμα.
Και αν ο ορατός κόσμος είναι τόσο ωραίος, πόσο ωραίος άραγε είναι ο αόρατος;
Και αν ο αόρατος είναι ωραιότερος από τον ορατό, πόσο τους ξεπερνά και τους δύο ο δημιουργός τους Θεός; Αν λοιπόν ανώτερος απ’ όλα τα δημιουργήματα είναι ο Δημιουργός όλων των καλών, με ποιο λόγο ο νους εγκαταλείπει το καλύτερο και ασχολείται με τα χειρότερα απ’ όλα, δηλαδή με τα πάθη της σάρκας;

Ή είναι φανερό, επειδή αυτά από τη γέννησή του τα συναναστράφηκε και τα συνήθισε, ενώ τον Θεό, τον ανώτερο απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, δεν Τον γνώρισε ακόμη τελείως.
Αν λοιπόν με πολύκαιρη άσκηση στην εγκράτεια των ηδονών και με την μελέτη των θείων, λίγο-λίγο τον χωρίσομε από αυτή την σχέση με τα πάθη, τότε εκτείνεται προς τα θεία και σιγά σιγά προοδεύει και γνωρίζει τη θεϊκή αξία του.
Και τέλος όλο τον πόθο του τον μεταφέρει στον Θεό.

79. Μην περιφρονήσεις τη συνείδησή σου που σε συμβουλεύει πάντοτε τα άριστα.
Γιατί σου υποβάλλει υποδείξεις θείες και αγγελικές και σε ελευθερώνει από τους κρυφούς μολυσμούς της καρδιάς και σου χαρίζει παρρησία και θάρρος κατά την ώρα του θανάτου σου.

80. Αν θέλεις να έχεις επίγνωση και μετριοφροσύνη και να μην είσαι δούλος στο πάθος της οιήσεως, να αναζητείς στα όντα τι είναι εκείνο που διαφεύγει τη γνώση σου.
Θα βρεις τότε, ότι σου διαφεύγουν πάρα πολλά και διάφορα, και θα θαυμάσεις για την άγνοιά σου και θα ταπεινωθείς. Και αφού γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα κατανοήσεις πολλά και σπουδαία και θαυμαστά πράγματα.
Γιατί η φανταστική γνώση, δεν αφήνει κανέναν να προχωρήσει στην πραγματική γνώση.

 

agioskosmas – 2φΑ

"Ὅπως ὁ Ὀρφεύς τοῦ Rilke "

 

Νικόλαος Λούβαρης  -  Ἡ ΣΙΩΠή ΤΟῦ ὌΡΟΥΣ
[Ἀπό τό περιοδικό «Νέα Ἐστία», τεῦχος 875, Ἀθῆναι 1963]

Μέσα εἰς τὴν ψυχήν μου ἁπλώνεται ἀκόμη ἡ ἡσυχία, ἡ ὁποία μὲ κατέλαβε κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς παρελάσεως αὐτῆς πρὸ τῶν μονῶν ἐκείνων.
Νεκρικὴ σιωπὴ ἀπὸ τῆς Δάφνης μέχρι τοῦ Φραγκοκάστρου καὶ τῆς ὄπισθεν αὐτοῦ κρυμμένης Χρουμίτσας. Λείπει ἐδῶ ἡ «γήϊνη χλαλοή», μέσα εἰς τὴν ὁποίαν μουδιάζουν κατὰ τὸν ποιητήν, «ὅσα αἰσθήματα μᾶς δῶσαν τὴν ζωή».
Τὰ δέντρα ἀκίνητα φαίνονται ὡς νὰ εἶχαν συνωστισθῆ εἰς πυκνὰς σειρὰς πρὸς κοινὴν ἑσπερινὴν προσευχήν. Ὅλα ἐξαγγέλλουν μὲ τὴν σιωπὴν των τὴν παρουσίαν τοῦ Αἰωνίου, πύργοι μονῶν, λόφοι καὶ τὸ ἀπέραντον δάσος. 

Διότι ἡ σιωπὴ τῆς φύσεως εἶναι ὅπως ἡ σιωπὴ τῆς ψυχῆς, ὁ καλύτερος τρόπος τῆς ἐκφράσεως τοῦ Ἀνεκφράστου. Ὅλοι ἀκούουν κατὰ τὰς ὥρας αὐτὰς τὸ μήνυμά του, ποὺ συνίσταται ἀπὸ σιγὴν καὶ ὅλοι διαισθάνονται τὴν παρουσίαν του.
Ἀλλά, ὅπως λέγει ὁ Ἰνδὸς μυστικός, μόνον ὁ εὐσεβὴς τὸν ἀναγνωρίζει μέσα ἀπὸ τὴν μόνωσίν του.

Ἐδῶ, κατὰ τὴν διάρκειαν τοιούτων μοναχικῶν ὡρῶν, νοιώθει κανεὶς βαθειὰ τὴν ἀλήθειαν τῶν λόγων ἐκείνων τοῦ Ρίλκε·
«Οἱ πολιτεῖες δὲν εἶναι ἀληθινές. Τίποτε ἀπ' τὴν πλατειά, τὴν δημιουργικὴ τὴν δρᾶσι, ποὺ γύρω Σου, Ἐσὺ ποὺ γίνεσαι, ὀργᾶ, δὲν συντελεῖται μέσα των».
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ πεθαίνη ὀλίγον ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν, νὰ μεταπίπτη ἀπὸ τὴν συνήθη, τὴν καθημερινὴν του ζωὴν εἰς κάποιαν ἄλλην σφαῖραν ὑπάρξεως.

Ἡ φυγὴ ἀπὸ τὸν ἑαυτόν του, ἀπὸ τὴν κοινωνίαν, ἀπὸ τὰς σχέσεις του, εἶναι τὸ καλύτερον μέσον πρὸς τοῦτο. Μέσα εἰς τὴν σιωπὴν τοῦ Ἄθω ἔνοιωσεν ὁ Φαλμεράϋερ τὴν προβληματικότητα τῆς προόδου καὶ τῆς ἐπιστήμης καὶ κατελήφθη ἀπὸ τὴν νοσταλγίαν πρὸς τὸν χαμένον παράδεισον τῆς πίστεως τῶν παιδικῶν του χρόνων.
Διότι ὅπου ἀρχίζει ἡ μεγάλη μοναξιά, ὅπως ἐδῶ ἐπάνω, «ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις σου παίρνει τὸν κόσμον ὁ ἄνεμος σὰν φύλλωμα ξερό», τὴν αὐταπάτην τῆς προόδου, τὴν πλάνην τῆς γνώσεως, τὴν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν πολιτισμόν.
Ἐλεύθερος ἀπὸ ὅλα αὐτὰ αἰσθάνεσαι ὅτι ἡ ζωή σου δὲν εἶναι παρὰ ἕνας δρόμος προσκυνήματος καὶ ἀποδημίας πρὸς συνάντησιν τοῦ αἰωνίου. 

Ἀναλαμβάνεις τότε μέσα εἰς τὴν ψυχήν σου ὅλα τὰ πλάσματα, ὅπως Φραγκίσκος ὁ ἐξ Ἀσσίζης, καὶ βυθίζεσαι μέσα εἰς τὴν μουσικὴν, ποὺ ἀνακρούει ἡ κτίσις πρὸς ὕμνον Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος «τὸ σύμπαν στὰ ἔγκατά του συγκρατεῖ».
Τότε αἱ μορφαί, μὲ τὰς ὁποίας ψελλίζει ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ τὸ Θεῖον, ἀντὶ νὰ τὀ «κρύβουν εὐλαβικά», τὀ ἐξαγγέλλουν καὶ αὐταί.
Ἴσως ἐπειδὴ εἶναι καὶ αὐταὶ ἐφήμεροι. Διότι ἀκριβῶς τὸ ἐφήμερον χρησιμεύει ὡς γέφυρα πρὸς ἄνοδον μέχρι τοῦ Αἰωνίου.
Διὰ τοῦτο «ὅλα τὰ παροδικά, σύμβολα εἶναι μόνον».

Ἡ διατριβὴ αὐτὴ μέσα εἰς τὴν σιγὴν τοῦ Ἁγίου Ὄρους σημαίνει μίαν μακαρὶαν παρένθεσιν ἐντὸς τῆς ζωῆς. Διότι μακαριότης εἶναι νὰ ἠμπορῇ κανεὶς νὰ λησμονήσῃ τὸν ἑαυτὸν του καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, τὰς καθημερινὰς φροντίδας καὶ τὰς εὐθύνας ποὺ ἐπιβάλλει ἡ ζωή, καὶ νὰ ζήσῃ, ἔστω καὶ δι' ὀλίγας ἡμέρας, μέσα εἰς τὸν «μαγικὸν» κόσμον τῆς πίστεως, ποὺ εἶναι ὁ κόσμος τοῦ Ἄθω.
Εἰς τὸν κόσμον αὐτὸν ὅλα εἶναι ἕνα αἴσθημα. Αὐτὸ δημιουργεῖ τὴν σχέσιν τῆς ψυχῆς πρὸς τὰς ὑπερβατικὰς δυνάμεις, τὴν συνάντησιν μεταξὺ ἀνθρώπου καὶ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὑψώνει τὸν θνητὸν ἀπὸ τὴν σφαῖραν τοῦ βέβηλου εἰς τὴν σφαῖραν τῆς ἁγιότητος. Διότι «μαγικός» κόσμος καὶ ἁγιότης συνδέονται ὀργανικῶς πρὸς ἄλληλα, ἀρκεῖ νὰ μὴ συγχέωμεν ἁγιότητα καὶ ἠθικὴν τελείωσιν. 

Ἁγιότης σημαίνει κατὰ πρῶτον λόγον ἄμεσον σχέσιν τῆς ψυχῆς πρὸς τὸ Θεῖον, δυνάμει τῆς ὁποίας πληροῦται αὕτη «δυνάμεως».
Διὰ τοῦτο οἱ ἅγιοι ἀποτελοῦν κόσμον καθ' ἑαυτόν, τὸν ὁποῖον διέπουν νόμοι καὶ μέτρα διάφορα ἐκείνων, ποὺ ἰσχύουν εἰς τὸν ἰδικὸν μας κόσμον.
Ὁ κόσμος των ἀνήκει εἰς ἰδιαιτέραν τάξιν τοῦ εἶναι καὶ ἔχει διὰ τοῦτο ἰδικάς του διαστάσεις.

Ἀκριβῶς ὅπως ἔχει ἰδικάς του διαστάσεις ὁ κόσμος τοῦ θεωρητικοῦ ἀνθρώπου καὶ ὁ κόσμος τοῦ καλλιτέχνου. Ὑπάρχουν κύκλοι πραγματικότητος, ὅπως ὑπάρχουν καὶ στρώματα τῆς συνειδήσεως.
Ἡ εἰσχώρησις εἰς τὰς πραγματικότητας αὐτὰς ἐπιτρέπεται μόνον εἰς ἐκείνους, ὅσοι κέκτηνται τὸν πόθον νὰ ὑψωθοῦν ὑπεράνω τοῦ ἑαυτοῦ των καὶ νὰ βιώσουν κόσμους, ποὺ εἶναι διάφοροι του ἰδικοῦ των.
Τοῦτο ἰσχύει πρὸ πάντων ὡς πρὸς τὸν κόσμον τῆς ἁγιωσύνης.
Τὸ νόημά του εἶναι προσιτὸν μόνον εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι βιοῦν τὸ ὑπεραισθητὸν ὄπισθεν τοῦ αἰσθητοῦ, εἰς τοὺς ἀνθρώπους τῆς μαγικῆς βιώσεως τοῦ κόσμου. 

Τὴν αἴσθησιν τοῦ κόσμου τῶν ἁγίων ὡς ἰδίας περιοχῆς τῆς πραγματικότητος εἶχεν ὁ Πασκάλ:
«Οἱ ἅγιοι κέκτηνται ἴδιον βασίλειον. Εἶναι ὁρατοὶ ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀγγέλους, ἀλλ' ἀθέατοι ἀπὸ σωματικοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ ἀπὸ περίεργα ἁπλῶς πνεύματα. Ἀποτελοῦν ἰδίαν θαυμαστὴν τάξιν τοῦ Εἶναι, διάφορον τῶν λοιπῶν, τῆς ὁποίας ἡ γνῶσις εἶναι ἀδύνατος, ἂν λείπῃ ἡ ἔλλαμψις».
Καὶ ὁ Νίτσε θέτει τὸν ἅγιον παρὰ τὸν σοφὸν καὶ τὸν καλλιτέχνην, ὡς συνιστῶντα ἰδὶαν πραγματικότητα, παράλληλον καὶ συγχρόνως διάφορον τῆς καλλιτεχνικῆς καὶ τῆς θεωρητικῆς.
«Ἡ φύσις, λέγει, ἔχει ἀνάγκην τοῦ ἀγίου, ὁ ὁποῖος ἐπιτελεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεως, τὴν τελειωτικὴν ἐκείνην καὶ ὑψίστην μορφὴν τῆς ἐνανθρωπήσεως, πρὸς τὴν ὁποίαν κινεῖται ὁλόκληρος ἡ φύσις ἀφ' ἑαυτῆς διὰ νὰ λυτρωθῇ».

Ὅπως ὁ Ὀρφεὺς τοῦ Rilke, εἶναι καὶ ὁ ἅγιος συνυφασμένος ἀπὸ Ἐνθάδε καὶ Ἔπέκεινα, ἀπὸ ἀνθρώπινον καὶ ἀπὸ θεῖον.
Οἱ νεώτεροι χρόνοι στεροῦνται δυστυχῶς κατανοήσεως διὰ τοὺς ἁγίους, τὴν ἰδιάζουσαν πραγματικότητα ποὺ συμβολίζουν, καί τὴν σημασίαν των, ἕνεκα πολλῶν λόγων, τῶν ὁποίων κυριώτατος ἡ νοησιαρχία.
Αὐτὴ ἐπεσκότισε τὴν μαγικὴν κοσμοθεωρίαν, ἐντὸς τῆς ὁποίας ζοῦν οἱ ἅγιοι.
Ἡ κοσμοθεωρία αὕτη ἀγνοεῖ τὰ ὅρια, ποὺ χωρίζουν τὸ ὑποκείμενον ἀπὸ τὸ ἀντικείμενον, τὴν ψυχὴν ἀπὸ τὸν κόσμον, τὸ πνεῦμα ἀπὸ τὸν Θεόν. 

Τὴν φύσιν διαισθάνεται ὡς ἔκφρασιν ἐσωτερικότητος, ὡς λ.χ. ὁ Goethe.
Ἐντεῦθεν ἡ ψυχικὴ σχέσις πρὸς τὸν κόσμον, ἡ σχέσις πρὸς αὐτὸν ὡς πρὸς τὸ μέγα Σύ.
Εἰς τὴν κοσμοθεωρίαν αὐτὴν εἶναι ἄγνωστος ἡ ἐξήγησις, ἡ ἀναγωγὴ τῶν φαινομένων εἰς νόμους. Ἐπικρατεῖ ἡ ἑρμηνεία, ἡ παροχὴ νοήματος, ἡ ἐξ αὐτοῦ κατανόησις τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

 

myriobiblos – 2φΑ

"Συναίσθημα και χρώμα "

 

- Μια ενδιαφέρουσα διεθνής στατιστική έρευνα σε τέσσερις χώρες

Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια του Όκλαντ της Νέα Ζηλανδίας, της Λοζάνης  από την Ελβετία και του Μάιντς στη Γερμανία, δημοσίευσαν στο περιοδικό Royal Science Open Science, της Βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας Επιστημών, έρευνα για την "Διεθνή συναισθηματική «γλώσσα» των χρωμάτων και τις εξαιρέσεις της".

Στην έρευνα, που διεξήχθη on line, συμμετείχαν 711 άτομα και των δύο φύλων, από τη Βρετανία, τη Γερμανία, την Ελλάδα και την Κίνα, που συσχέτισαν 20 διαφορετικά συναισθήματα με 12 χρώματα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, τα πιο δυνατά συναισθήματα σε όλο τον κόσμο, εμπνέουν το κόκκινο χρώμα, το μαύρο και το ροζ.

Η στενότερη συναισθηματική «επένδυση» παγκοσμίως, αφορά το κόκκινο χρώμα, λόγω της συσχέτισής του με τον έρωτα, ενώ έντονη και καθολική επίσης, είναι η αρνητική συναισθηματική φόρτιση του μαύρου.

Όλα τα χρώματα θεωρούνται είτε «καλά», που σχετίζονται με θετικά συναισθήματα, είτε «κακά» σε συσχέτιση με αρνητικά συναισθήματα, με χαρακτηριστική εξαίρεση όμως, του κόκκινου χρώματος, που συνδέεται τόσο με κάτι καλό (έρωτας, ευχαρίστηση) όσο και με κάτι κακό (θυμός, μίσος).

Θετικά χρώματα θεωρούνται το κίτρινο, το άσπρο, το γαλάζιο, το ροζ, το πορτοκαλί και το πράσινο. 

Στα αρνητικά χρώματα κατατάχθηκαν το γκρι και το μαύρο.

Δύο χρώματα, το μωβ και το καφέ, δεν έδωσαν ούτε σαφή θετική, ούτε σαφή αρνητική συναισθηματική απόχρωση.

Στις εξαιρέσεις κατατάσσονται οι Γερμανοί, που συνέδεσαν το καφέ με συναίσθημα αποστροφής (σαφώς αρνητικό) και οι Κινέζοι, που βλέπουν πιο αρνητικά απ’ όλα το άσπρο χρώμα (παραδοσιακά φοράνε άσπρα στις κηδείες τους).

Ακόμα, οι Έλληνες είναι οι μόνοι από τις χώρες που μελετήθηκαν, οι οποίοι συσχετίζουν έντονα το γαλάζιο χρώμα με την ανακούφιση, όπως και οι μόνοι που συσχετίζουν το μωβ χρώμα πρωτίστως με τη λύπη.

Στους Έλληνες το μαύρο χρώμα γεννά κατά σειρά λύπη, φόβο, μίσος, απογοήτευση, θυμό και ενοχή, το κόκκινο συσχετίζεται κατά σειρά με τον έρωτα, το θυμό, τη χαρά και την ευχαρίστηση, ενώ το άσπρο με την ανακούφιση, τη χαρά και την υπερηφάνεια.

Επίσης, ενώ όλες οι χώρες συνδέουν στενά το κίτρινο χρώμα με τη χαρά, μοναδική εξαίρεση σ’ αυτό αποτελούν οι Έλληνες.

Είναι φανερό, πως παρ’ ότι η χρωματική συναισθηματική έκφραση είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο στην ψυχολογική του βάση, πολλοί παράγοντες πλαισιώνουν και επηρεάζουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας έρευνας, που θα πρέπει να επεκταθεί σε δεύτερη φάση, σε περισσότερο αντιπροσωπευτικά δείγματα ανάλογα με γεωγραφικές, κλιματολογικές, ιστορικές, κοινωνικές και πολιτισμικές παραμέτρους ζωής.

 

newsbeast – 2φΑ

"Φύγε απ’ την κατάθλιψη.. "

 

-  Άγιος Πορφύριος

Σήμερα συμβαίνει πολλές φορές ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά.

Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένεια του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές για να πάρει φάρμακα. 

Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». 

Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.

Ο πόνος είναι μία ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. 

Αντ’ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στην νωθρότητα και στην ακηδία. 

Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτο του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

Υπάρχει ένα μυστικό να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. 

Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία. Προετοιμασία είναι η ταπείνωση.
Με την ταπείνωση αποσπάτε τη χάρη του Θεού. 

Δίνεστε στην αγάπη του Θεού, τη λατρεία Του, στην προσευχή. 

Αλλά και όλα αν τα κάνετε, τίποτε δεν έχετε καταφέρει, αν δεν έχετε αποκτήσει ταπείνωση.

Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. 

Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. 

Στενοχωριέται, νευριάζει, αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.

Η κατάστασις αυτή θεραπεύεται με την χάρη. Πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού.
Η θεραπεία θα γίνει με το ν’ αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα. 

Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά, με την αγάπη προς τον Χριστό.
Και όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα. 

Τα ξεχνάς και σώζεσαι.

Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού. 

Μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχει θεραπεία με την αγάπη προς τον Θεό και την προσευχή, αλλά που θα γίνεται με λαχτάρα και πόθο. 

Αυτό είναι το μυστικό της θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας.

 

Αρχαγγέλων Τόπος

2φΑ

"Είπε ο αββάς Αντώνιος.. "

 

-  Διδαχές Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου

«Κανείς δεν μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία των ουρανών, χωρίς να δοκιμάσει πειρασμούς (=δοκιμασίες).
Βγάλε από τη μέση τους πειρασμούς και τότε κανείς δεν θα υπάρχει που να σώζεται».

«Είδα όλες τις παγίδες του εχθρού (δηλαδή του διαβόλου) απλωμένες πάνω στη γη.
Και στέναξα και είπα: Ποιος άραγε θα τις προσπεράσει χωρίς να τον πιάσουν;
Και άκουσα φωνή να μου λέει: Η ταπεινοφροσύνη.»
Είπε πάλι:
«Είναι μερικοί που έλιωσαν τα σώματά τους με την άσκηση, επειδή όμως τους έλειπε η διάκριση, βρέθηκαν μακριά από τον Θεό».

Κάποιος που κυνηγούσε στην έρημο άγρια ζώα, είδε τον αββά Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς και σκανδαλίστηκε, θέλοντας δε ο γέροντας να τον διδάξει ότι είναι ανάγκη πού και πού να συγκαταβαίνει κανείς στους αδελφούς, του λέγει: «Βάλε μια σαΐτα στο τόξο σου και τέντωσέ το».
Το έκαμε εκείνος. Του λέγει: «Τέντωσέ το πιο πολύ». Και το τέντωσε.
Και πάλι του λέγει: «Ακόμη πιο πολύ».
Του απαντά τότε ο κυνηγός: "Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο».
Και ο γέροντας τού λέει: «Έτσι και στο έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί.
Πρέπει λοιπόν πού και πού να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς».
Και έφυγε πολύ ωφελημένος από τον γέροντα.
Οι δε αδελφοί, στηριγμένοι, έφυγαν και πήγαν στον τόπο τους.

Πήγαν κάποτε μερικοί γέροντες στον αββά Αντώνιο και ήταν ο αββάς Ιωσήφ μαζί του.
Και θέλοντας ο γέροντας να τους δοκιμάσει, τους πρόβαλε ένα ρητό της Γραφής και άρχισε, από τους πιο νέους, να τους ρωτά για το νόημά του.
Και καθένας απαντούσε κατά τη δύναμή του.
Ο δε γέροντας έλεγε στον καθένα: «Δεν το βρήκες».
Ύστερα από όλους, λέει στον αββά Ιωσήφ: «Εσύ τί έχεις να πεις πάνω σ' αυτό το ρητό;»
Αποκρίνεται εκείνος: «Δεν ξέρω».
Λέει λοιπόν ο αββάς Αντώνιος: «Ο αββάς Ιωσήφ βρήκε τον σωστό δρόμο, γιατί είπε "δεν ξέρω"!»

Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα παραλογίζονται.
Και αν δουν κάποιον να μη παραλογίζεται, θα ξεσηκωθούν εναντίον του, λέγοντας:
"Εσύ είσαι παράλογος". Και αυτό θα συμβεί, γιατί δεν θα είναι όμοιός τους».

Κάποιοι αδελφοί πήγαν στον αββά Αντώνιο και του ανέφεραν ένα ρητό από το Λευιτικό. Βγήκε λοιπόν ο γέροντας στην έρημο και τον ακολούθησε ο αββάς Αμμωνάς κρυφά, γνωρίζοντας τη συνήθειά του.
Ο γέροντας απομακρύνθηκε πολύ, στάθηκε για προσευχή και φώναξε δυνατά:
«Θεέ μου, στείλε μου τον Μωυσή να μου εξηγήσει αυτό το ρητό».
Και ακούστηκε φωνή, που μιλούσε μαζί του.
Είπε λοιπόν ο αββάς Αμμωνάς: «Τη φωνή που μιλούσε μαζί του, την άκουσα.
Αλλά το νόημα του λόγου, δεν το έμαθα».

Τρεις από τους πατέρες, είχαν τη συνήθεια να πηγαίνουν κάθε χρονιά στον μακάριο Αντώνιο.
Και οι μεν δύο τον ρωτούσαν σχετικά με τους λογισμούς και τη σωτηρία της ψυχής.
Ο άλλος όμως σιωπούσε πάντα, μη ρωτώντας τίποτε.
Μετά λοιπόν από πολύ καιρό, του λέγει ο αββάς Αντώνιος:
«Τόσο καιρό έρχεσαι εδώ και τίποτε δεν με ρωτάς».
Και εκείνος του αποκρίνεται: «Μου αρκεί μόνο να σε βλέπω, πάτερ».

Έλεγαν μερικοί για τον αββά Αντώνιο, ότι τον φώτιζε σε όλα το Άγιο Πνεύμα, αλλά δεν ήθελε να μιλά, εξαιτίας των ανθρώπων.
Γιατί και όσα γίνονταν στον κόσμο και όσα έμελλαν να συμβούν, τα γνώριζε.
Είπε πάλι: «Γνωρίζω μοναχούς, που ύστερα από πολλούς κόπους έπεσαν και τους σάλεψαν τα λογικά, επειδή στήριξαν ελπίδες στον εαυτό τους και δεν λογάριασαν τη θεία εντολή, που λέει: "Επερώτησον τον πατέρα σου και αναγγελεί σοι".

 

agiostheologos – 2fA

"Ο Έλλην του Καπιτωλίου "

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΠΡΟΥΜΙΔΗΣ    (Constantine Brumidi)
-  Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΦΙΛΟΤΕΧΝΗΣΕ ΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ

Πίσω από τις αριστουργηματικές συνθέσεις του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον, που απεικονίζουν την ιστορία του Αμερικανικού Έθνους, κρύβεται ένας Έλληνας, ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης.
Ήταν γιος του Σταύρου Μπρουμίδη από τα Φιλιατρά -ο οποίος έφυγε για την Ιταλία πριν ή λίγο μετά τα Ορλωφικά (1770), για να αποφύγει τους διωγμούς των Τούρκων- και της Ιταλίδας Anna Bionchini. Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1806.

Από μικρή ηλικία έδειξε το σπάνιο ταλέντο του στη ζωγραφική, μαθήτευσε δίπλα σε διακεκριμένους ζωγράφους και φιλοτέχνησε πολλά Ιταλικά παλάτια, αλλά και ο Πάπας Γρηγόριος 16oς τον είχε κρατήσει στο Βατικανό επί 3 χρόνια.
Το 1849 μετανάστευσε στις ΗΠΑ (υπήκοος από το 1852), όπου ξεκίνησε να ζωγραφίζει εικόνες σε εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και στον Ναό του Αγίου Στεφάνου στην Νέα Υόρκη.

Το 1850 προσκλήθηκε από τον γενικό Αρχιστράτηγο Montgomery Meigs, ο οποίος επιστατούσε των έργων στο Καπιτώλιο. Επί 25 ολόκληρα χρόνια φιλοτέχνησε τον θόλο της Ροτόντας του Αμερικανικού Καπιτωλίου, με σπουδαιότερο έργο του την «Αποθέωση του Ουάσιγκτον».

Το συγκεκριμένο έργο είναι εμπνευσμένο από την ελληνική μυθολογία και ο George Washington απεικονίζεται στον ουρανό, ντυμένος με μοβ ένδυμα.
Δεξιά και αριστερά του στέκονται οι θεές Νίκη και Ελευθερία, ενώ περιτριγυρίζεται από μορφές όπως είναι η Αθηνά, ο Ήφαιστος, ο Ερμής και η Δήμητρα.

Η τεράστια τοιχογραφία της Ζωφόρου που περιβάλλει τον θόλο του Καπιτωλίου, καταγράφει την ιστορία της Αμερικής, από την εποχή του Κολόμβου μέχρι την ανακάλυψη χρυσού στην Καλιφόρνια.
Μεταξύ άλλων, εικονίζεται η «Νομοθεσία» και η θεά Αθηνά να συζητάει με τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, τον εφευρέτη του τηλεγράφου Μορς και τον Φούλτον, εφευρέτη του πρώτου ατμόπλοιου, σε μια αλληγορία τέχνης και γραμμάτων.

Επίσης φιλοτέχνησε και πολλούς διαδρόμους της Πτέρυγας της Αμερικανικής Γερουσίας, όπως και την αίθουσα Υποδοχής.
Συνολικά το έργο του στο Καπιτώλιο καλύπτει πάνω από 1.500 τ.μ.

Ο Μικελάντζελο των ΗΠΑ, κατά τους τεχνοκριτικούς, έφυγε από τον κόσμο μας τον Φεβρουάριο του 1880.

Γαλήνιος Ωκεανός - yiorgosthalassis

fb – Τάκης
2φΑ

"Πρώτος ώκησας εν τη ερήμω"

 

ΌΣΙΟΣ ΑΒΒΑΣ ΠΑΥΛΟΣ Ο ΘΗΒΑΙΟΣ
-  H συνάντηση με τον άγιο Αντώνιο τον Μέγα

... … Ο αββάς Παύλος έφτασε στην ηλικία των εκατό και δεκατριών ετών.
Τότε και ο Μέγας Αντώνιος ήταν ενενήντα χρόνων και πολλές φορές σκεπτόταν και απορούσε λέγοντας. Άραγε θα υπάρχει άλλος Μοναχός στην πιο βαθειά έρημο;

Μια νύκτα ήλθε Άγγελος Κυρίου και του λέγει: «Πήγαινε γρήγορα στο βάθος της έρημου, να βρεις τον Αββά Παύλο, ο οποίος είναι πιο ενάρετος από σένα και θα λάβεις μεγάλη ωφέλεια από αυτόν».
Όταν άκουσε αυτά δεν καθυστέρησε καθόλου, αλλά αφού περιφρόνησε την αδυναμία των γηρατειών, την μεγάλη οδοιπορία και όλα τα άλλα εμπόδια, ξεκίνησε το πρωί και περπατώντας όλη την ημέρα εκαίγετο από τον καφτερό ήλιο.
Είχε όμως την ελπίδα στον Κύριο ότι θα του δείξει τον έμψυχο θησαυρό, και δεν σκεπτόταν καθόλου τις δυσκολίες του δρόμου.

Την τρίτη ημέρα είδε ένα λιοντάρι, που ανέβαινε βιαστικά σε ένα βουνό.
Ο δε Όσιος γνωρίζοντας ότι ο Θεός τον άκουσε, ακολούθησε το θηρίο και έτσι έφθασε στο σπήλαιο. Τότε το μεν λιοντάρι μπήκε στο σπήλαιο, ο δε όσιος έμεινε απ’ έξω.
Έτσι, αφού άφησε για την αγάπη κάθε δειλία και φόβο, ξεκίνησε γρήγορα να μπει μέσα σε αυτό και από την βιασύνη του σκόνταψε σε μια πέτρα και κτύπησε λίγο το πόδι του.

Ακούγοντας τον θόρυβο ο ευρισκόμενος μέσα στο σπήλαιο Όσιος Παύλος, έκλεισε την πόρτα, ο δε όσιος Αντώνιος τον παρακαλούσε από έξω λέγοντας:
«Σε παρακαλώ για τον Κύριο, Όσιε Πάτερ, άνοιξέ μου για να δω το σεβάσμιο πρόσωπο σου». Ο δε Όσιος Παύλος, θέλοντας να τον δοκιμάσει δεν άνοιγε.
 Έτσι, επειδή δεν μπορούσε ο μακάριος Αντώνιος από τον κόπο της οδοιπορίας και το κτύπημα να στέκεται όρθιος, έπεσε με το πρόσωπο στην γη και έμεινε έτσι έξι ώρες να τον παρακαλεί.

Βλέποντας τον ήλιο να πλησιάζει την δύση του, παρακαλούσε πιο θερμά τον Όσιο να του ανοίξει την είσοδο. Ο δε Όσιος τον ρώτησε από μέσα ποιος ήταν, από που ήλθε και τι ζητούσε.
Ο Αντώνιος του αποκρίθηκε λέγοντάς του την αλήθεια και πρόσθεσε: «Άνθρωπε του Θεού, γνωρίζω πως δεν είμαι άξιος να σε δω και να συναντηθούμε, αλλά μάθε ότι δεν φεύγω από δω αν δεν απολαύσω την ποθούμενη μου θέα σου και τα γλυκύτατα σου λόγια. Γι’ αυτό περπάτησα ο γηραιός τόσο δρόμο, και δεν λογάριασα τόση ταλαιπωρία, και βάσανα και τον φόβο των θηρίων, ω επώνυμε και μιμητά του Παύλου, τα άγρια θηρία φιλοξενείς και τον κατ’ εικόνα Θεού άνθρωπο, αν και αμαρτωλό και ανάξιο αποστρέφεσαι; …αλλά δεν φεύγω από εδώ έως να μου ανοίξεις, ακόμα και να πεθάνω έξω από την πόρτα σου, κι έτσι νεκρός να ελέγχω και να κατηγορώ αφώνως την ασπλαχνία σου». Αυτά έλεγε ο Αντώνιος κλαίγοντας.

Και απαντώντας του ο Παύλος “χαριέντως” του λέγει: «Όποιος ζητεί δεν φοβερίζει κι όποιος κατηγορεί δεν δακρύζει». Και ανοίγοντάς του τον υποδέχεται εγκάρδια: «Καλώς ήρθες αδελφέ και συνεργάτα Αντώνιε».
Έτσι αφού κατασπάσθηκε ο ένας τον άλλο εν φιλήματι αγίω και αφού συνομιλούσαν με λόγια θεϊκά, αισθάνθηκαν μεγάλη πνευματική ευφροσύνη και αγαλλίαση.
Έπειτα είπε ο Παύλος προς τον Αντώνιο: «Τι ανάγκη είχες αδελφέ να κακοπαθήσεις τόσο να έλθεις έως εδώ , για να δεις έναν σαπρό και άχρηστο γέροντα ο οποίος πρόκειται σε λίγο να πεθάνει;»…

Κι ενώ συνομιλούσαν οι Άγιοι, βλέπουν πάνω σε ένα κλαδί δένδρου, κόρακα να βαστάζει ένα ολόκληρο άρτο, ο οποίος αφού πέταξε από το δένδρο τοποθέτησε τον άρτο ανάμεσα τους.
Ενώ θαύμαζε ο Όσιος Αντώνιος αυτό το παράδοξο, του είπε ο Όσιος :
«Στα αλήθεια, αδελφέ Αντώνιε, πολύ φιλάνθρωπος και Ελεήμων είναι ο Κύριος χορηγώντας σπόρο σε αυτόν που σπέρνει και άρτο για τροφή. Εξήντα χρόνια είναι όπου μου φέρνει την τροφή ο κόρακας αυτός, όπως είδες και όχι έναν άρτο, αλλά το μισό και σήμερα για την παρουσία σου διπλασίασε ο αγαθός Τροφεύς και Δεσπότης την τροφή».

Ευχαρίστησαν τον Θεό και οι δυο και πήγαν στην πηγή να δειπνήσουν («παξιμαδήσουσι»).
"Και φιλονικούντες ώραν πολλήν ως ταπεινόφρονες, συνερίζουνταν τις να κόψη τον άρτον, να ευλογήση την τράπεζαν, κι επροτίμα ένας τον άλλον τους… Τέλος, συμφώνως έλαβε πας ένας τον άρτον από το ένα μέρος"’. Και τον έκοψαν μαζί εις το Όνομα του Κυρίου. …

Αφού έφαγαν, έκαναν αγρυπνία όλη την νύκτα, προσευχόμενοι και δοξολογούντες τον Κύριο, και το πρωί είπε ο Παύλος προς τον Αντώνιο. «Είναι πολλές μέρες, όπου μου απεκάλυψε ο Κύριος μας, ότι κατοικείς σε αυτή την έρημο, και μου υποσχέθηκε ότι θα σε ιδώ προτού τελειώσει η ζωή μου. Τώρα λοιπόν κατά την υπόσχεση σε απέστειλε να ενταφιάσεις το σώμα μου».
Όταν άκουσε αυτά ο Μέγας Αντώνιος, έτρεχαν τα δάκρυα του σαν ποτάμι, κλαίοντας για τον χωρισμό και τον παρακαλούσε θερμά να κάνη δέηση προς τον Κύριο, για να πάει και αυτός στην συνοδεία του.

«Σε παρακαλώ για την αγάπη μου, να μην βαρεθείς μέσα στους άλλους κόπους σου, αλλά να μου φέρεις τον μανδύα που σου έδωσε ο Επίσκοπος (Μέγας) Αθανάσιος, διότι έχω πολλή ευλάβεια να ενταφιάσεις με εκείνον το λείψανό μου».
Αυτό, βέβαια, το έλεγε ο Παύλος μόνον ως πρόφαση, ώστε να μην είναι παρών κατά την κοίμησή του ο Αντώνιος και λυπηθεί περισσότερο.
Και ούτε είχε ανάγκη από το ιμάτιο κατά τον θάνατο. Θαυμάζοντας ο Αντώνιος το προορατικόν πνεύμα του Οσίου, τον ευλαβείτο ως Άγγελο και δακρύζοντας του φίλησε τα χέρια και τα μάτια. Και ζητώντας του συγχώρεση, έφυγε γρήγορα για το κελί του.

Αφού πήρε λίγη τροφή επήρε τον μανδύα που του είπε, και έτρεχε γρήγορα προς αυτό που επιθυμούσε, διψώντας τον Παύλο, βλέποντας προς τον Παύλο, "τον οποίον είχεν τροφήν σώματος, πνοήν και αναψυχήν της ψυχής του"..
Προσπαθούσε όσο μπορούσε πιο γρήγορα να περπατήσει, επειδή φοβόταν μήπως και δεν τον φθάσει ζωντανό για να πάρει την ευλογία του.

Αφού περπάτησε όλη την πρώτη ημέρα και μέρος από την δεύτερη, είδε στο δρόμο με τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής του τάγματα, Αγγέλων, Προφητών και χορούς Αποστόλων, στρατεύματα Μαρτύρων και Όσιων και μαζί με αυτούς, την ψυχή του Παύλου να λάμπει περισσότερο από το χιόνι, την οποίαν πήγαιναν με πολλή χαρά στα ουράνια.
Όταν είδε αυτά έπεσε με το πρόσωπο στην γη, και αφού έβαλε άμμο στο κεφάλι του, κτυπούσε το πρόσωπο του “οδυρόμενος”. Αφού έκλαψε πολλή ώρα, έτρεχε και αισθανόταν τόσο δύναμη στο σώμα του, σαν να ήταν νέος και ακόμη περισσότερο.

Όταν έφθασε στο σπήλαιο, βρήκε τον Όσιο γονατιστό και είχε προς τον ουρανό υψωμένα τα χέρια του και το πρόσωπο. Επειδή νόμισε λοιπόν, ότι ήταν ακόμη ζωντανός και προσευχόταν, συμπροσευχόταν και αυτός πολλή ώρα και έβλεπε με προσοχή εάν κουνηθεί κάποιο μέλος του Αγίου ή αν στενάξει ή αν κάνη κάτι που κάνουν οι ζωντανοί, για να γνωρίσει την αλήθεια.
Αφού πέρασε πολύ ώρα και καθόλου δεν κινήθηκε, κατάλαβε ότι τελείωσε προσευχόμενος. Τότε πήγε με πολλή ευλάβεια και αγκάλιασε εκείνο το σεβασμιότατο λείψανο και συνεχώς το ασπάζονταν, κλαίοντας επειδή δεν τον γνώρισε πολύ πιο μπροστά, για να απολαύσει την συνομιλία του προς ψυχική του ωφέλεια.
Αφού τύλιξε αυτό με τον μανδύα, που έφερε, είπε τους συνήθεις ψαλμούς και όσα τροπάρια ήξευρε και θέλοντας να τον ενταφιάσει δεν ήξερε πως να σκάψει την γη επειδή δεν πήρε μαζί του κάποιο εργαλείο όταν αναχώρησε από το κελί του.

Στεκόταν λοιπόν στεναχωρημένος, σκεπτόμενος να μην φύγει "έως να του στείλει ο Κύριος εξ ύψους βοήθειαν". Τότε βλέπει να έρχονται τρέχοντας προς αυτόν δύο “φοβερώτατοι” λέοντες από το βάθος της έρημου .
Στην αρχή μεν φοβήθηκε σαν άνθρωπος. Αλλά στήριξε την καρδιά του προς τον Κύριο κι έμεινε χωρίς φόβο. Τα δε λιοντάρια αφού πλησίασαν πρώτα στον μακάριο Παύλο κουνούσαν τις ουρές τους και με τις γλώσσες τους, έγλειφαν τα πόδια του, σαν να ήταν ζωντανός. Έπειτα, όταν κατάλαβαν ότι ο Άγιος είχε τελειώσει, μούγκρισαν πέφτοντας στα πόδια του με πολλή θλίψη σαν άνθρωποι.

Ο δε Όσιος θαύμασε βλέποντας, ότι και τα θηρία είχαν στεναχωρηθεί για την αναχώρηση του Παύλου. "Αφού δε επέρασεν ολίγον η λύπη τους, ηγέρθησαν" και έσκαψαν την γη με τα νύχια τους κάνοντας τάφο ίσα ακριβώς με το λείψανο, και έβγαλαν το χώμα με τα πόδια τους. Έπειτα πήγαν στον Αντώνιο σαν να του ζητούσαν ευλογία "δια τον μισθόν του κόπου τους", κουνώντας τις ουρές τους και τα αυτιά τους και έβαλαν κάτω το κεφάλι τους και έκαναν και άλλα τέτοια σχήματα.

Ο δε Όσιος Αντώνιος αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό, αυτά προσευχήθηκε: «Κύριε ο Θεός που τα γνωρίζεις όλα, που χωρίς την εντολή Σου ούτε φύλλο από το δένδρο δεν πέφτει, ούτε πουλί στην γη δεν κατεβαίνει, Συ Κύριε, όπως γνωρίζεις, δώσε και τον μισθό στα θηρία αυτά.»
Αυτά αφού είπε ο θείος Αντώνιος, έκανε με το χέρι του σημείο στα λιοντάρια για να αναχωρήσουν. Αυτά αφού πήγαν πάλι στο ιερό λείψανο του Παύλου και κατεσπάσθηκαν αυτό αναχώρησαν.

Ο δε Αντώνιος, βαστάζοντας το ιερό λείψανο το ενταφίασε το έτος 341, στις 15 Ιανουαρίου. Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε το έτος 227 στην Θηβαΐδα της Αιγύπτου, το δε έτος 250 έφυγε στην έρημο. Έζησε δε στο σπήλαιο 91 έτη, όλα δε τα χρόνια του ήσαν 114.
Περίμενε δε ο Μέγας Αντώνιος ακόμη μία ημέρα, για να δη εάν έλθει πάλι ο κόρακας με τον άρτο, αλλά δεν φάνηκε. Και αφού έγινε κληρονόμος της στολής του Οσίου Παύλου, επήρε εκείνο το ένδυμα των φοινίκων και επέστρεψε στο Μοναστήρι διηγούμενος στους Μοναχούς όλα τα προηγούμενα, την δε στολή του Οσίου Παύλου την είχε σε τόση μεγάλη τιμή και καύχημα, ώστε την φορούσε το Άγιον Πάσχα και τις άλλες μεγάλες εορτές.   ….

 

iconandlight

fb - Panteleimon Krouskos
2fA