"Μια ριπή αέρα.. "

 

ΕΙΡΗΝΗ ΖΑΜΑΝΗ  -  "Ξάφνου"

Περίπατος που
κόπηκε στη μέση,
γέλια που τα πήρε
μια ριπή αέρα,
ήλιος που σκοτείνιασε
και έκλειψη έλλειψη
άφησε πίσω...

Σχέδια για γιορτές,
ζωές
φτερούγισαν
σαν μπαλόνι που
έφυγε από το χέρι.

Σπίτια που έμειναν
ξεκλείδωτα,
τσουκάλι που κρύωσε
ανέγγιχτο,
πουλιά που πέταξαν
τρομαγμένα
από το φράκτη.

Βλέμματα στα ζωντανά
αμήχανα...

Πόλεμος...

Νέα τρέλα
των ανθρώπων
παλιά
όσο
κι οι άνθρωποι.

(26 Φλεβάρη 2022)

 

v-2φΑ

                                                                  

"Πόλεμος και θεομηνία "

 

-  Όσιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

"….   Με συνέπαιρνε η αίσθηση των παθημάτων της οικουμένης…
Ζούσα για χρόνια μέσα σε πνιγηρή ατμόσφαιρα αδελφοκτόνου μίσους, αρχικά του [Πρώτου] Παγκοσμίου κι έπειτα του [Ρωσικού] εμφυλίου πολέμου. 

Έκτοτε μου είναι προτιμότερο να ακούω για χιλιάδες ίσως θύματα από σεισμούς, πλημμύρες, επιδημίες και άλλες θεομηνίες και καταστροφές, που προκαλούν συνήθως τη συμπάθεια όλων, παρά για πολέμους, που σχεδόν χωρίς εξαίρεση παρασύρουν τους πάντες σε ηθική συμμετοχή στους φόνους.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από τον πόλεμο.  ...

Μετά από τόσα πολλά χρόνια αδιάκοπης σχεδόν αλληλοεξοντώσεως των ανθρώπων επάνω στη γη, για την οποία δικαιολογούνται όλοι αδιάκοπα μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους, είναι αδύνατο να περιμένουμε ότι αυτοί θα τολμήσουν να ατενίσουν το ύψος του Ουρανού και να ονομάσουν τον Θεό Πατέρα τους".

 

pC – 2fA

                                                        

"Προσευχή με τον Άγιο! "

 

-  Ανάργυρος Ι. Καλιάτσος.
[«Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός»,
Επτάλοφος 1996]

….   Ο Παππούλης προσηύχετο πολύ.
Και ήθελε και τα δικά του πνευματικά παιδιά να κάνουν το ίδιο.   …

– Άκουσε Ανάργυρε, μου λέει. Θα σου κάνω μια πρόταση, αλλά θέλω εξ αρχής να μου υποσχεθείς, ότι θα την δεχτείς, και θα την τηρήσεις.
– Σας το υπόσχομαι, Παππούλη. Είμαι έτοιμος να κάνω ότι μου πείτε.
– Ε! τότε σου προτείνω, να προσευχόμεθα την ίδια ώρα ακριβώς, και οι δυο μαζί.
Και ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλο.

Συμφωνήσαμε και υποσχεθήκαμε.
Καθορίσαμε, μάλιστα και την ώρα της προσευχής. Ήταν η 10 μ.μ.
Ο Παππούλης, όπως μου εξήγησε, πίστευε πάρα πολύ σ’ αυτό το είδος της προσευχής.
Τα αποτελέσματα, μου έλεγε, της κοινής προσευχής, είναι καταπληκτικά.
Θα το διαπιστώσεις και μόνος σου.
Θέλω όμως, ακριβώς στις 10 μμ. να είσαι πιστός στο ραντεβού μας.
Να μην παραλείψεις, ούτε μία φορά να τηρήσεις την υπόσχεσή σου.
Κι εγώ θα κάνω το ίδιο.

Προχωρώντας με τον Παππούλη, φτάσαμε στην αφετηρία των λεωφορείων του Πολυγώνου.
Αυτήν την φορά δεν με άφησε να τον ακολουθήσω μέχρι το σπίτι του, όπως συνήθως έκανα.
- Όχι, μου λέει, δεν θα έρθεις μαζί μου. Θα πας σπίτι σου.
Προ ολίγου υποσχεθήκαμε κάτι. Πρέπει να αρχίσεις αμέσως. Από απόψε.
Το γοργόν και χάριν έχει.

Υπάκουσα. Ο Παππούλης επιβιβάστηκε στο λεωφορείο και εγώ περίμενα την αναχώρηση του. Μόλις ξεκίνησε το λεωφορείο, θυμάμαι καλά, μου χτύπησε το τζάμι και μου είπε:
Στις 10 ακριβώς!
Νομίζω πως αυτή την στιγμή βλέπω την μορφή του και ακούω την φωνή του!
Το πρόσωπο του έλαμπε και ομοίαζε με αγγελικό!
Ήταν βέβαια, και κατά 30 χρόνια νεότερος. Στην πιο δημιουργική ηλικία.

Περίμενα στην αφετηρία μέχρι την στιγμή που το λεωφορείο χάθηκε μέσα στο χάος της απέραντης Αθήνας κουβαλώντας μαζί του και έναν άγνωστο, μέχρι τότε, Άγιο της Εκκλησίας του Δεσπότου Χριστού, και αμέσως μετά έφυγα τροχάδην για το σπίτι μου, προκειμένου να είμαι απόλυτα συνεπής στο ραντεβού της προσευχής.

Πράγματι! Στις 10 μ.μ. κλείστηκα στο δωμάτιο μου και άρχισα να προσεύχομαι.
Όμως, από το πρώτο κι όλας λεπτό, άρχισαν να διαπερνούν το σώμα μου έντονα ρεύματα , που άρχιζαν από τα κάτω άκρα και έφθαναν μέχρι την κεφαλή μου και τανάπαλιν (!), ενώ ένα ισχυρό άπλετο φως πλημμύρισε όλο το δωμάτιο μου και μου έδινε την εντύπωση, ότι βρισκόμουν μέσα σε φλόγες, οι οποίες, όμως δεν με έκαιγαν!

Στην αρχή τρόμαξα πολύ και λίγο έλειψε να καταληφθώ από πανικό(!), αμέσως όμως συνειδητοποίησα, ότι όλα αυτά τα φαινόμενα απέρρεαν από την δύναμη της προσευχής του Παππούλη και όχι μόνο ηρέμησα, αλλά καταλήφθηκα από μια πρωτοφανή αγαλλίαση, που μου έδινε την εντύπωση ότι δεν πατούσα καθόλου στην γη!
Όλα αυτά συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της προσευχής.
Την άλλη μέρα η πρώτη μου δουλειά ήταν να επικοινωνήσω με τον Παππούλη.

Ήμουν αποφασισμένος να μην του πω τίποτα. Ήθελα πρώτα να μιλήσει ο παππούλης.
Και έτσι έγινε. Μόλις ζήτησα την ευχή του, ο παππούλης με ιδιαίτερη ικανοποίηση και με τρανταχτά γέλια, μου είπε:
- Τρόμαξες ε! Και λίγο έλειψε να το βάλεις στα πόδια…;
Όμως εγώ σε έβλεπα μέσα σε έντονο φως, που πλημμύριζε όλο το δωμάτιο σου και εσύ περιχαρής ανέβαινες – ανέβαινες σαν να ήθελες να φτάσεις στον Θρόνο του Κυρίου!
Βλέπεις τι δύναμη έχει αυτού του είδους η προσευχή;
Συνέχισε και θα με θυμηθείς.

Πράγματι! Τον θυμάμαι.
Και θα τον θυμάμαι όχι μόνον σ’ αυτή, αλλά και στην άλλη ζωή.
Γιατί τα φαινόμενα αυτά προϊόντος του χρόνου, έγιναν τόσο έντονα, ώστε να μην μπορώ να τα περιγράψω!
Μακάρι να προσεύχεται και τώρα μαζί μου. Δεν θα ήθελα τίποτε άλλο.
Γένοιτο!

 

enromiosini – 2φΑ

"Μικρό παιδί και ταπεινό"

 

Γεώργιος Βιζυηνός  -  "Ελπίδα στον Θεό"

2φΑ

"Eὐχαριστήριος Εὐχή "

 

-  Ἀνωνύμου

Εὐχαριστῶ σοι Κύριε, ὁ Θεός μου,
ὅτι οὐκ ἀπώσω με τὸν ἁμαρτωλόν,
ἀλλὰ κοινωνόν με γενέσθαι τῶν ἁγιασμάτων σου κατηξίωσας.
Εὐχαριστῶ σοι, ὅτι με τὸν ἀνάξιον
μεταλαβεῖν τῶν ἀχράντων σου καὶ ἐπουρανίων δωρεῶν κατηξίωσας.

Ἀλλά, Δέσποτα φιλάνθρωπε,
ὁ ὑπὲρ ἡμῶν ἀποθανών τε καὶ ἀναστὰς
καὶ χαρισάμενος ἡμῖν τὰ φρικτὰ ταῦτα καὶ ζωοποιά σου Μυστήρια,
ἐπ᾿ εὐεργεσίᾳ καὶ ἁγιασμῷ τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν,
δὸς γενέσθαι ταῦτα κἀμοὶ εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καὶ σώματος,
εἰς ἀποτροπὴν παντὸς ἐναντίου,
εἰς φωτισμὸν τῶν ὀφθαλμῶν τῆς καρδίας μου,
εἰς εἰρήνην τῶν ψυχικῶν μου δυνάμεων,
εἰς πίστιν ἀκαταίσχυντον,
εἰς ἀγάπην ἀνυπόκριτον,
εἰς πλησμονὴν σοφίας,
εἰς περιποίησιν τῶν ἐντολῶν σου,
εἰς προσθήκην τῆς θείας σου χάριτος
καὶ τῆς σῆς βασιλείας οἰκείωσιν·
ἵνα ἐν τῷ ἁγιασμῷ σου δι᾿ αὐτῶν φυλαττόμενος,
τῆς σῆς χάριτος μνημονεύω διὰ παντὸς
καὶ μηκέτι ἐμαυτῷ ζῶ,
ἀλλὰ σοὶ τῷ ἡμετέρῳ Δεσπότῃ καὶ εὐεργέτῃ.

….

2φΑ

                                                               

"Προσωπικές φωνές "

 

-  Denise Levertov  (1923-1997)
 [Από την συλλογή "This Great Unknowing: Last Poems",
εκδ. New Directions Publishing, 1999]

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑ(Ν)

Όταν άνοιξα την πόρτα
βρήκα τα φύλλα του αμπελιού
να συζητούν μ’ αμέτρητους
ψιθυρισμούς.
Η παρουσία μου έκανε
την πράσινη πνοή τους να σωπάσει,
σαν από ντροπή, όπως ακριβώς
κι οι άνθρωποι σηκώνονται απότομα, κουμπώνουν το σακάκι,
σαν να έφευγαν μόλις, σαν
η συζήτηση να είχε φτάσει στο τέλος της
τη στιγμή που ήρθες.
Μου άρεσε,
όμως, η κλεφτή ματιά μου
στις ανεξήγητες
χειρονομίες τους. Μου άρεσε ο ήχος
των τόσο προσωπικών φωνών τους. Την επόμενη
θα κινηθώ όπως το συνετό ηλιόφως, θα μισανοίξω
την πόρτα, θα κρυφακούσω
ήρεμα.

(1999)

frear – 2φΑ

                                                      

"Οι Παρανομίες της Δημουλά "

 

Κική Δημουλά  -  "ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ"

Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καὶ συστέλλομαι,
κι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρὸς καθησυχασμόν)
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ
περιοχὴ
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.

 

nektar – 2φΑ

                                            

"Μαθητεία ευθύνης.. "

 

Françoise Dolto  (1908-1988) -  "Η ανάγκη του αποχωρισμού"
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]

Ναι, έχουμε ανάγκη την ευχαρίστηση, αλλά αυτό που μας διαμορφώνει είναι η οδύνη, όχι η ευχαρίστηση. Το ίδιο συμβαίνει με όλους μας: πρέπει να πεθάνουμε σε κάτι, για να φθάσουμε στην υπόσταση του επιθυμούντος με πραγματική επιθυμία, πέραν της ανάγκης, και με την αγάπη μόνο οδηγό.

Έτσι, το παιδί αφήνει το μαστό που του δίνει η μητέρα, για να ανακαλύψει το χαμόγελό της, την παρουσία της, την αγάπη αυτής που το περιβάλλει.
Βεβαίως, λίγα λεπτά αργότερα, θα έχει πάλι ανάγκη να φάει, να φωνάξει πάλι τη μητέρα διότι πεινάει, σύντομα όμως θα αποκριθεί στο χαμόγελό της, και θα φάει μόνο του.

Έτσι, σιγά σιγά, ανακαλύπτει ένα πρόσωπο, τη μητέρα του, και συγχρόνως αναγνωρίζει τον εαυτό του παιδί της, συγχρόνως γεννιέται, γίνεται πρόσωπο κι αυτό το ίδιο.
Θα ανακαλύψει ότι, από την κατανάλωση, τις ανάγκες και από την περιορισμένη ευχαρίστηση που προσφέρουν, πιο ισχυρές είναι η λεπτή ψυχική ευαισθησία και η ζεστασιά των αισθημάτων που κάνει να συντονίζονται οι καρδιές.

Από αποχωρισμό σε αποχωρισμό εκλεπτύνεται η εμπειρία εαυτού, αποκαλύπτεται η εμπειρία των άλλων.

Μια μέρα, το παιδί αρχίζει να περπατά, δηλαδή αφήνει την ασφάλεια της αγκαλιάς των γονιών, για να καταγράψει, να αποτυπώσει τον περιβάλλοντα χώρο.
Κατά κάποιον τρόπο, δεν το αποτολμά για να φθάσει στην πορεία που θα το φέρει στη μελλοντική ανθρώπινή του υπόσταση;
Δεν αφήνει μια ανάγκη, για να ζήσει μια επιθυμία;

Με κάθε αποχωρισμό, με κάθε απόσταση που παίρνει, δοκιμασία αλλά και μαθητεία της ευθύνης του, οικοδομείται η αγάπη στην ψυχή του.

 

πΖ – 2φΑ

                                                   

"Απερινόητη αγάπη "

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς  -  "Η Κυριακή του Ασώτου"
[Λουκ. ιε΄ 11-32]

Η απερινόητη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο φαίνεται από την μεγάλη Του υπομονή, τη μεγάλη συγχωρητικότητά Του και τη μεγάλη χαρά Του.
Τέτοια αγάπη στη γη μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη μητρική.
Ποιος έχει μεγαλύτερη υπομονή προς κάθε πλάσμα στη γη, απ’ όση έχει μια μητέρα για το παιδί της; Ποιος έχει μεγαλύτερη συγχωρητικότητα από τη μητέρα; Ποιος κλαίει από χαρά όταν βλέπει τον μετανιωμένο αμαρτωλό, όσο μια μητέρα που βλέπει τη βελτίωση του παιδιού της;

Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, η μητρική αγάπη ξεπεράστηκε μόνο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, με την αγάπη Του για τους ανθρώπους.
Η υπομονή Του τον οδήγησε στα φοβερά πάθη Του στον σταυρό.
Η συγχωρητικότητά Του πήγαζε από την καρδιά και τα χείλη Του, ακόμα κι όταν βρισκόταν στον σταυρό. Η χαρά Του γι’ αυτούς που μετανοούσαν, απάλυνε τους πόνους της στοργικής ψυχής Του.

Μόνο η θεία αγάπη ξεπερνάει τη μητρική. Μόνο ο Θεός μας αγαπά περισσότερο από την ίδια τη μάνα μας. Μόνο Εκείνος μας συγχωρεί πιο εύκολα από εκείνη.
Μόνο ο Θεός χαίρεται περισσότερο από τη μητέρα μας όταν εμείς βελτιωνόμαστε.
Αυτός που δεν έχει υπομονή μαζί μας όταν αμαρτάνουμε, δεν μας αγαπά.
Ούτε μας αγαπά αυτός που δεν μας συγχωρεί όταν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας.
Και λιγότερο απ’ όλους μας αγαπά εκείνος που δεν χαίρεται όταν βελτιωνόμαστε.

Η υπομονή, η συγχωρητικότητα κι η χαρά είναι τα τρία μέγιστα χαρακτηριστικά της θείας αγάπης. Είναι χαρακτηριστικά της ολοκληρωτικής, της πραγματικής αγάπης – αν υπάρχει πραγματική αγάπη έξω από τη θεϊκή.
Χωρίς τα τρία αυτά χαρακτηριστικά, η αγάπη δεν είναι αγάπη.
Αν δώσεις το όνομα «αγάπη» σε οτιδήποτε άλλο, είναι σα να ’δινες το όνομα «πρόβατο» σε μια κατσίκα ή σ’ ένα γουρούνι.

Στην παραβολή του Ασώτου Υιού, ο Κύριος Ιησούς μας παρουσιάζει την εικόνα της πραγματικής, της θεϊκής αγάπης.
Η εικόνα αυτή είναι ιστορημένη με τόσο ζωηρά και καθαρά χρώματα, ώστε μπροστά στα μάτια μας μοιάζει ζωντανή, όπως φαίνεται ο κόσμος μας μετά το σκοτάδι, όταν ανατέλλει ο ήλιος.

Δυο χιλιάδες χρόνια τώρα τα χρώματα της εικόνας αυτής δεν ξεθώριασαν, ούτε και πρόκειται να ξεθωριάσουν όσο υπάρχουν άνθρωποι στη γη κι ο Θεός εξακολουθεί να τους αγαπά. Το αντίθετο μάλιστα. Όσο πιο αμαρτωλοί γίνονται οι άνθρωποι, τόσο πιο ζωντανή μοιάζει η εικόνα, τόσο πιο φρέσκια.

 

agiosthomas – 2φΑ

                                                

"Συγκέντρωση του νου "

 

Όσιος Νικηφόρος ο Μονάζων  -  "Λόγος για τη νήψη και τη φύλαξη της καρδιάς"
[Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών]

Από τον βίο του αγίου Αρσενίου

Ο άγιος Αρσένιος φύλαγε και τούτη την αξιοθαύμαστη συνήθεια: δεν ανακινούσε αγιογραφικά ζητήματα, ούτε για συζήτηση ούτε για αλληλογραφία.
Όχι πως δεν είχε την δυνατότητα —κάθε άλλο.
Γι’ αυτόν η ωφέλιμη ομιλία ήταν τόσο εύκολη, όσο για τους άλλους η συνηθισμένη ομιλία. Αλλά η συνήθεια της σιωπής και η αποστροφή που ένιωθε για την επίδειξη, ήταν τα αίτια της τακτικής του.

Γι’ αυτό λοιπόν και στις εκκλησίες και στις συνάξεις, φρόντιζε πάρα πολύ μήτε άλλους να βλέπει, μήτε άλλοι να τον βλέπουν, αλλά στεκόταν πίσω από καμία κολώνα ή κάτι άλλο που εμπόδιζε την θέα κι έκρυβε τον εαυτό του, ώστε αθέατος ν’ αποφεύγει την συντροφιά των άλλων.
Και τούτο γιατί ήθελε να προσέχει στον εαυτό του και να συγκεντρώνει τον νου του μέσα του, κι έτσι να ανυψώνεται εύκολα στον Θεό.

Ιδού λοιπόν και τούτος ο θείος άνθρωπος, ο επίγειος άγγελος, συγκέντρωνε τον νου του μέσα του, για να ανυψώνεται από εκεί εύκολα στον Θεό.

 

greekdownloads - 2φΑ

                                                                    

"Πράγματα χιλιοειπωμένα "

 

Τίτος Πατρίκιος  -  «Σε βρίσκει η ποίηση» (2012)
[Οι πρώτες 3 από τις 9 ενότητες]

Ι

Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά
αντικρίζεις
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ ελάχιστες παραλλαγές
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν
κατάλληλη τιμή
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ' την αρχή και δεν το έβλεπες
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα
για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες 
ν´ αναλάβεις
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν
γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες
και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 
ΙΙ

Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες
πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν
πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις
πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς
σε τι έφταιξες σ´ εκείνους που σ´ απέρριψαν
για πόσο καιρό τ´ ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις
πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν
πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη
πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν
αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς
όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων
εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο
πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε
δυναστεύουν
πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ ανατραπούν
ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες
πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη
για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες
πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες
πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε
ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε
πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη
απόφαση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

ΙΙΙ

Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο
μπορεί ν´ ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο
ν´ απλώσουν τα όρια για συναρπαστικές διασταυρώσεις
ή τουλάχιστον να γίνει πιο ανθρώπινη η μοναξιά
αν φτάνει που έμαθες πολλά που πριν δεν τα λογάριαζες
ώστε να φύγει η δυσπιστία για όποιον δεν σου μοιάζει
να σταματήσει ο χλευασμός για εκείνον που θέλει 
να σου μοιάσει
να σβήσει ο φθόνος γι´ αυτόν που σε ξεπερνάει
να χαθεί η περιφρόνηση για εκείνον που έμεινε πιο πίσω
να νικηθεί ο φόβος μπροστά σ´ αυτόν που τιμωρεί
να καταργηθεί το δέος για κείνον που εξουσιάζει
να διαλυθεί η μέθη από την εξουσία που για λίγο
απέκτησες
εκεί που παλεύεις ν´ αποτινάξεις τα νέα δεσμά
που ήρθαν μετά το ξέσπασμα της ανταρσίας σου
που αγωνίζεσαι για την ελευθερία κι έπειτα βλέπεις
πως η αμοίραστη ελευθερία για κάποιους γίνεται σκλαβιά
εκεί που προσπαθείς να περιστείλεις την ανασφάλειά σου
να μην παραδοθείς στην επιθυμία γι´ αναγνώριση
να συμμαζέψεις κάπως και την κρυφή σου έπαρση...

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

logotexnia – 2φΑ

                                                          

"Μπαλάντα Κυριών "

 

-  François Villon    
ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΚΥΡΙΩΝ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙΡΟΥ
[Μετάφραση: Κώστας Καρυωτάκης]

Πέστε μου ποῦ, σὲ ποιὸ μέρος τῆς γῆς,
εἶναι ἡ Φλώρα, ἡ ὡραία ἀπὸ τή Ρώμη
ἡ Ἀλκιβιάδα, κ’ ὕστερα ἡ Θαΐς,
ἡ ξαδέλφη της μὲ τὴ χρυσὴ κόμη;
Ἠχὼ ἁπαλή, σκιὰ σὲ λίμνη, τρόμοι
τῶν φύλλων, ροδοσύννεφα πρωινά,
ἡ ἐμορφιὰ τους δὲν ἔδυσεν ἀκόμη.
Μὰ ποὖναι τὰ χιόνια τἀλλοτινά;

Ποὖναι ἡ ἀγνὴ καὶ φρόνιμη Ἑλλοΐς;
Γι’ αὐτὴν εἶχε τότε καλογερέψει
ὁ Πέτρος Ἀμπαγιάρ. Ἄλλος κανεὶς
ὅμοια στὸν ἔρωτα δὲ θὰ δουλέψη.
Κ’ ἡ βασίλισσα ποὺ ἔκαμε τὴ σκέψη
κ’ ἔριξε στὸ Σηκουάνα, ἀληθινά,
τὸν σοφὸ Μπουριντὰν γιὰ νὰ μουσκέψη;
Μὰ ποὖναι τὰ χιόνια τἀλλοτινά;

Ἡ ρήγισα Λευκή, ρόδον αὐγῆς,
μὲ τὴ φωνή της τὴ γλυκὰ ἀκουσμένη,
ἡ Βέρθα, ἡ Βεατρίκη, ἡ Ἀρεμβουργὶς
τοῦ Μαίν, ἡ Σπαρτιάτισα ἡ Ἑλένη,
κ’ ἡ καλὴ Ἰωάννα ἀπὸ τὴ Λορραίνη,
ὅλες ἀνοίξεως ὄνειρα τερπνά,
ἡ ἀνάμνησή τους ζωηρὴ ἀπομένει.
Μὰ ποὖναι τὰ χιόνια τἀλλοτινά;

Πρίγκιψ, ἂν τὶς ἀναζητεῖτε τώρα,
τάχα θὰ τὶς εὕρετε πουθενά,
τάχα θὰ ὑπάρχουν σὲ καμμιὰ χώρα;
Μὰ ποὖναι τὰ χιόνια τἀλλοτινά;

 

Ballade des dames du temps jadis
- François Villon

Dites-moi où, n’en quel pays,
Est Flora la belle Romaine,
Archipiades, ne Thaïs,
Qui fut sa cousine germaine,
Echo, parlant quant bruit on mène
Dessus rivière ou sur étang,
Qui beauté eut trop plus qu’humaine?
Mais où sont les neiges d’antan?

Où est la très sage Héloïs,
Pour qui fut châtré et puis moine
Pierre Esbaillart à Saint-Denis?
Pour son amour eut cette essoine.
Semblablement, où est la roine
Qui commanda que Buridan
Fût jeté en un sac en Seine?
Mais où sont les neiges d’antan?

La roine Blanche comme un lis
Qui chantait à voix de sirène,
Berthe au grand pied, Bietrix, Aliz,
Haramburgis qui tint le Maine,
Et Jeanne, la bonne Lorraine
Qu’Anglais brûlèrent à Rouen;
Où sont-ils, où, Vierge souvraine?
Mais où sont les neiges d’antan?

Prince, n’enquerrez de semaine
Où elles sont, ni de cet an,
Que ce refrain ne vous remaine:
Mais où sont les neiges d’antan?

[Εικόνα: Pierre Auguste Renoir, «Παγοδρόμοι στο δάσος της Βουλώνης» (1868)]

 

wikisource – oxfordlieder

2φΑ

                                               

"Μόνος στο σπίτι.. "

 

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ  (1914-2004)  -  "ΝΥΧΤΕΣ"
[από τη συλλογή «Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής»]

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,

Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θα ’σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.

Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ’σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και τους φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θά ’ρθεις, δεν γίνεται.
Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.

(Λευκωσία 1954)

2φΑ

                                                 

"Στο περιθώριο.. "

 

Karmelo Iribarren  -  ΑΥΤΟΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ

Αυτοί οι δρόμοι που διατρέχω κάθε μέρα
πάει καιρός
που δεν είναι πια οι δρόμοι μου:

περνάω τις γέφυρες, μπαίνω στα βιβλιοπωλεία,
κάθομαι στα παγκάκια στις πλατείες,
κοιτώ τη βροχή υπνωτισμένος
μέσα απ’ τα μπαρ
κάνω εντέλει, αυτό που έκανα πάντα,
αλλά δεν είναι οι δρόμοι μου.

Πάει καιρός που αποφάσισα να μείνω στο περιθώριο
μιας κίνησης ανθρώπων και ιδεών
που δεν μου λένε τίποτα,
στα οποία δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

Με τέτοια συντροφιά, καλύτερα μόνος.

 

frear – 2φΑ

                                                           

"Μια μάσκα "

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Το πρόσωπο και το προσωπείο
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 1973

Δεν υπάρχει καμιά αξία να μεταστρέφεις ανθρώπους στον Χριστό αν αυτοί δεν μεταστρέφουν την εικόνα που έχουν για τον κόσμο και τη ζωή, επειδή τότε ο Χριστός γίνεται απλώς ένα σύμβολο των όσων αγαπούμε και θέλουμε ήδη – χωρίς Αυτόν.
Αυτού του είδους ο Χριστιανισμός είναι πιο τρομακτικός απ' ό,τι ο αγνωστικισμός ή ο ηδονισμός. 

Οι θεολόγοι έχουν συνδέσει τη μοίρα τους με την πολυμάθεια, με τη μόρφωση, αν και θα τα πήγαιναν καλύτερα αν ακολουθούσαν την ποίηση, τους ποιητές και την τέχνη.
Είναι δύσκολο πράγμα να αποκτηθεί η γνήσια ποίηση, ενώ η πολυμάθεια είναι πολύ πιο εύκολο...

Κοσμήτορας, πρωτοπρεσβύτερος, καθηγητής: μερικές φορές αισθάνομαι (ιδιαίτερα σ' ένα ηλιόλουστο μοναχικό πρωινό σαν το σημερινό) πως όλα αυτά δεν έχουν τίποτε το κοινό με την προσωπικότητά μου, πως είναι μια φτωχή μάσκα και όμως, το ενενήντα τοις εκατό της ζωής μου καθορίζεται απ' αυτούς τους τίτλους.

Όταν βγάζω τη μάσκα, οι άνθρωποι σοκάρονται - πώς γίνεται να είναι ο εαυτός του;
Όταν φορώ τη μάσκα, ο,τιδήποτε πω ή κάνω, δικαιώνεται.

Πόσο εύκολο είναι να διαλύεις την προσωπικότητά σου κάτω από μία μάσκα, και το ακόμη χειρότερο, να αγαπάς αυτή τη μάσκα...

 

πΖ – 2φΑ

                                                             

"Εὐάρεστοι οἱ ταπεινοί "

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
["ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟῦ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑί ΤΟῦ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ" (Λουκ. ιη´ 10-14)
ἀπό τό βιβλίο «Καιρός μετανοίας», β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012]

-  Ἕνας ἄνθρωπος βάδιζε στὸ δάσος. Ἤθελε νὰ διαλέξει ἕνα καλὸ δέντρο, ἀπ’ ὅπου θὰ ἔβγαζε δοκάρια γιὰ τὴν σκεπὴ τοῦ σπιτιοῦ του.
Ἐκεῖ εἶδε δύο δέντρα, τὸ ἕνα δίπλα στὸ ἄλλο.
Τὸ ἕνα ἦταν ἴσιο, λεῖο καὶ ψηλό, ἀλλὰ τὸ ἐσωτερικό του, ὁ πυρήνας του, ἦταν σάπιο.
Τὸ ἄλλο εἶχε ἀνώμαλη ἐπιφάνεια κι ὁ κορμός του ἔδειχνε ἄσχημος. Τὸ ἐσωτερικό του ὅμως ἦταν γερό.

Ὁ ἄνθρωπος ἀναστέναξε καὶ εἶπε: «Σὲ τί μπορεῖ νὰ μοῦ χρησιμέψει τὸ ψηλὸ καὶ ἴσιο αὐτὸ δέντρο, ἀφοῦ τὸ μέσα του εἶναι σάπιο κι ἀκατάλληλο γιὰ δοκάρια;
Τὸ ἄλλο μοιάζει ἀνώμαλο, ἄσχημο, ἀλλὰ τουλάχιστο τὸ μέσα του εἶναι γερό.
Ἔτσι, ἂν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορῶ νὰ τὸ διαμορφώσω καὶ νὰ τὸ χρησιμοποιήσω γιὰ δοκάρια στὸ σπίτι μου».
Καὶ χωρὶς νὰ τὸ σκεφτεῖ περισσότερο, διάλεξε τὸ δέντρο ἐκεῖνο, τὸ γερό.

Τὸ ἴδιο θὰ κάνει κι ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ξεχωρίσει δύο ἀνθρώπους ποὺ βρίσκονται μέσα στὸν ναό Του. Δὲν θὰ διαλέξει ἐκεῖνον ποὺ φαίνεται ἐπιφανειακὰ δίκαιος, ἀλλὰ τὸν ἄλλον, ἐκεῖνον ποὺ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη μὲ τὴν ἀληθινὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ.

-  Οἱ ὑπερήφανοι ἔχουν τὰ μάτια τους διαρκῶς ὑψωμένα πρὸς τὸν Θεό.
Οἱ καρδιές τους ὅμως εἶναι κολλημένες στὴ γῆ. Αὐτοὶ δὲν εὐαρεστοῦν τὸν Θεό.
Εὐάρεστοι στὸν Θεὸ εἶναι οἱ ταπεινοὶ ἄνθρωποι, οἱ πράοι, ποὺ ἔχουν τὰ μάτια τους χαμηλωμένα στὴ γῆ, μὰ οἱ καρδιές τους εἶναι γεμάτες οὐρανό.
Ὁ Δημιουργὸς προτιμᾶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ὁμολογοῦν στὸν Θεὸ τὶς ἁμαρτίες τους, ὄχι τὰ καλά τους ἔργα.

-  Ὁ Θεὸς εἶναι γιατρός. Πλησιάζει στὸ κρεβάτι ὅπου κείτεται ὁ καθένας μας καὶ ρωτάει: «Ποῦ πονᾶς;» Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιοποιεῖ τὴν παρουσία τοῦ γιατροῦ κοντά του καὶ τοῦ φανερώνει ὅλους τοὺς πόνους καὶ τὶς ἀδυναμίες του, εἶναι σοφός. Ἐκεῖνος ποὺ κρύβει τὶς ἁμαρτίες του καὶ καυχιέται μπροστὰ στὸ γιατρὸ πὼς εἶναι ὑγιής, εἶναι ἀνόητος. Λὲς κι ὁ γιατρὸς ἐπισκέπτεται τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ δεῖ πόσο καλὰ εἶναι κι ὄχι ἀπὸ τί πάσχει.

Λέει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τὸ ν’ ἁμαρτάνεις εἶναι κακό, ἀλλὰ ὅταν τὸ ὁμολογεῖς, μπορεῖς νὰ λάβεις βοήθεια. Ὅταν ὅμως ἁμαρτάνεις καὶ δὲν τὸ παραδέχεσαι, δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ βοηθηθεῖς».

-  Γι’ αὐτὸ ἀς γίνουμε σοφοί, συνετοί. Ὅταν στεκόμαστε γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε μπροστὰ στὸν Θεό, πρέπει νὰ νιώθουμε πὼς βρισκόμαστε μπροστὰ στὸν πιὸ καλὸ καὶ πιὸ ἐλεήμονα γιατρό.
Ἐκεῖνος ρωτάει τὸν καθένα μας μὲ ἀγάπη καὶ μέριμνα: «Ποῦ πονᾶς;»
Ἐμεῖς ἀς μὴν ἀμελήσουμε καθόλου νὰ τοῦ ἀποκαλύψουμε τὴν ἀρρώστια μας, νὰ τοῦ φανερώσουμε τὶς πληγὲς καὶ τὶς ἁμαρτίες μας.

 

christianvivliografia – 2φΑ

                                          

"Ο μικρός Πάντσο "

 

- Χόρχε Μπουκάι
[από τις “Ιστορίες, να σκεφτείς”]

Η μητέρα τους είχε φύγει από νωρίς το πρωί και τα είχε αφήσει στη Μαρία, μια νέα την οποία έπαιρνε κάποιες φορές για λίγες ώρες προκειμένου να τα προσέχει.
Όταν ο φίλος της κοπέλας τηλεφώνησε, για να της προτείνει μια βόλτα με το καινούργιο του αυτοκίνητο, η Μαρία δεν δίστασε και πολύ. Άλλωστε, τα παιδιά κοιμούνταν όπως κάθε απόγευμα, και δεν θα ξυπνούσαν πριν τις πέντε.

Προνόησε να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου και φύλαξε το κλειδί στην τσέπη της.
Δεν ήθελε να διακινδυνέψει να ξυπνούσε ο Πάντσο και να κατέβαινε τη σκάλα για να την ψάξει, γιατί όπως και να ‘χει, ήταν μόνο έξι χρόνων, και με την παραμικρή απροσεξία μπορούσε να σκοντάψει και να χτυπήσει. Επίσης σκέφτηκε ότι αν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήξερε πως να εξηγήσει στην μητέρα τον λόγο για τον οποίο το παιδί δεν την είχε βρει.

Ίσως να ήταν ένα βραχυκύκλωμα στην τηλεόραση ή σε κάποιο από τα φώτα στου σαλονιού ή μπορεί μια φλόγα στα καυσόξυλα -το θέμα είναι ότι όταν οι κουρτίνες άρχισαν να καίγονται, η φωτιά έφτασε γρήγορα στην ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια.

Τον ξύπνησε ο βήχας του μωρού, εξαιτίας του καπνού που περνούσε κάτω απ’ την πόρτα.
Χωρίς να σκεφτεί ο Πάντσο πήδηξε από το κρεβάτι και πίεσε με δύναμη το πόμολο για να ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν τα κατάφερε.

Όπως και να ‘χει, ακόμα κι αν το είχε καταφέρει, οι φλόγες θα είχαν καταβροχθίσει τον ίδιο και τον λίγων μηνών αδερφό του σε ελάχιστα λεπτά.
Ο Πάντσο φώναξε τη Μαρία, αλλά κανείς δεν απάντησε στην έκκληση του.
Έτσι, συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βγάλει τον αδερφό του από ‘κεί  μέσα.
Προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο που έβγαζε στο περβάζι, αλλά ήταν αδύνατο για τα μικρά του χέρια να λύσει την ασφάλεια…

Όταν οι πυροσβέστες τελείωσαν με το σβήσιμο της φωτιάς, το θέμα συζήτησης όλων ήταν το ίδιο:

- Πώς μπόρεσε αυτό το τόσο μικρό παιδί, να σπάσει με την κρεμάστρα το τζάμι και μετά τη σήτα;
- Πώς μπόρεσε να φορτώσει το μωρό στο σακίδιο;
- Πώς μπόρεσε να περπατήσει στο περβάζι κουβαλώντας σημαντικό βάρος και να κατέβει από το δέντρο;
- Πώς μπόρεσε να σώσει τη ζωή του αδερφού του και τη δική του;

Ο ηλικιωμένος πυροσβέστης, άνθρωπος σοφός που όλοι σέβονταν, τους έδωσε την απάντηση:
- Ο μικρός Πάντσο, τους είπε, ήταν μόνος…
Δεν είχε κανέναν να του πει, πως δεν μπορούσε να τα καταφέρει…

 

popup – paradeka

2φΑ

                                                                    

"Συνοικούντες κατά γνώσιν "

 

-  Γέροντας Αἰμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
["Περί Θεού: Λόγος Αισθήσεως", Εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, Αθήναι 2004]

…. «Οι άνδρες συνοικούντες κατά γνώσιν»! (Α΄ επ. Πέτρου, 3,7)
Εσύ δηλαδή που απέκτησες γυναίκα και ζεις μαζί της, να ζεις «κατά γνώσιν».
Να ξεύρεις τι ζητάει η καρδιά της γυναίκας, να ξεύρεις την ιστορία της που σου διηγήθηκε από την πρώτη ημέρα που σε γνώρισε, να μην ξεχάσεις τίποτε από όσα σου είπε.

Ακόμη, να ξεύρεις την ψυχολογία της, διότι ο άνδρας και η γυναίκα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Άλλα θέλω εγώ, άλλα θέλει εκείνη.
Αλλού τρέχω εγώ, αλλού τρέχει εκείνη. Αλλοιώς μας έπλασε ο Θεός.
Άρσεν και θήλυ έπλασε, για να συνδέονται, να συνεννοούνται τα διαφορετικά και να προκύπτει μία τελειότητα. Επίσης, να δείχνεις ότι αγαπάς την γυναίκα σου, ότι την θυμάσαι, ότι προσέχεις κάθε ανάγκη της.

Πώς όμως;
Όχι με υπερηφάνεια, αλλά «ως ασθενεστέρω σκεύει τω γυναικείω απονέμοντες τιμήν».
Στην γυναίκα λέγει, να έχει πραότητα προς τον άνδρα.
Στον άνδρα λέγει, να τιμά την γυναίκα του.

Όταν δεν τιμάς την γυναίκα σου, μπορεί να σπάσει σαν ένα ποτηράκι, χωρίς μάλιστα να το καταλάβεις. Εσύ θα θέλεις κάτι, θα επιμένεις, θα φωνάζεις, θα υβρίζεις, θα παρεξηγείσαι, «μα δεν μου το έκανες αυτό, μα δεν μου το έδωσες», αλλά δεν κατάλαβες ότι έσπασε η καρδιά της γυναίκας σου.
Και άμα σπάσει, έστω και αν ραγίσει, δύσκολα αποκαθίσταται.

Τι ωραία που τα λέγει ο Απόστολος!
Πού τα ήξευραν αυτά οι ευλογημένοι άγιοι;
Μα, από την αγιότητα πηγάζουν και απορρέουν αυτά.

Θέλει λοιπόν τιμή η γυναίκα, διότι είναι λεπτή και ευαίσθητη.
Πρέπει εσύ άνδρα, να το κάνης αυτό, διότι «είσθε συγκληρονόμοι χάριτος ζωής», διότι πήρατε ένα χάρισμα και οι δυο μαζί.

 

orthodoxianewsagency – 2φΑ

                                                                

"Προσαρακοστιανή ηχώ.. "

 

Φώτη Κόντογλου  -  «Ευφράνθητε εορτάζοντες»
[από το βιβλίο "Χριστού Γέννησις: Το φοβερόν Μυστήριον" (1958),
επανεκ.2001, Αθήνα, εκδ. Αρμός]

«Οι γιορτές οι δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, και γι’ αυτό είχανε κάποιον άλλο χαρακτήρα από τις γιορτές που γιορτάζουνε άλλα έθνη, προπάντων σήμερα, που είναι κάποιες αυτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες, χωρίς καμιά σημασία για το πνεύμα τον ανθρώπου.

Σ’ αυτές τις ψευτογιορτές ξαμολιούνται όλα τα βάρβαρα και εγωιστικά πάθη του ανθρώπου, που κοιτάζει μοναχά την ευχαρίστηση της σάρκας.
Ενώ οι δικές μας οι γιορτές, επειδή, όπως είπα, έχουνε τη ρίζα τους στη θρησκεία, ήτανε σεμνές, πνευματικές, ώστε να μη σκανδαλίζουνε τους φτωχούς, όσο είναι μπορετό σε σαρκικούς ανθρώπους.

Οι πλούσιοι κι’ οι νοικοκυραίοι αποφεύγανε να πληγώσουνε τους φτωχότερους, και νοιώθανε την ανάγκη να τους ζεστάνουνε και κείνους, στέλνοντας κρυφά στα σπίτια τους διάφορα δώρα, με τρόπο, ώστε να μη τους ταπεινώσουνε, κ’ έτσι η διαφορά να φαίνεται όσο μπορούσε λιγότερη…

Αδέλφια μου, φυλάξτε τα ελληνικά συνήθειά μας, γιορτάστε όπως γιορτάζανε οι πατεράδες σας, και μη ξεγελιώσαστε με τα ξένα κι άνοστα πυροτεχνήματα.
Οι δικές μας οι γιορτές αδελφώνουν τους ανθρώπους, τους ενώνει η αγάπη του Χριστού.

Μην κάνετε επιδείξεις. «Ευφράνθητε εορτάζοντες».
Ακούστε τι λένε τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα:

«Και βάλετε τα ρούχα σας, εύμορφα ενδυθήτε,
στην εκκλησίαν τρέξετε, με προθυμίαν μπήτε,
ν’ ακούσετε με προσοχήν όλην την υμνωδίαν,
και με πολλήν ευλάβειαν την θείαν λειτουργίαν.

Και πάλιν σαν γυρίσετε εις το αρχοντικόν σας,
ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητόν σας.
Και τον σταυρόν σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε.
Δόστε και κανενός φτωχού, όστις να υστερήται».

Αθάνατη ελληνική φυλή!
Φτωχή μα αρχοντομαθημένη, βασανισμένη, μα χαρούμενη και καλόκαρδη περισσότερο από τους ευτυχισμένους της γης, που τους μαράζωσε η καλοπέραση».

 

pemptousia – 2φΑ

                                                                        

"Το γλυκύτερο φως "

 

Ο Σαρλό ένα δειλινό…
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος
- απόσπασμα άρθρου της Μαρίας Κατσουνάκη]

Ο αναγνώστης της συναρπαστικής αυτοβιογραφίας του Τσάρλι Τσάπλιν, δεν μπορεί παρά να μείνει εκστατικός με την πορεία της ζωής του από την απόλυτη φτώχεια, στον πλούτο, στον θρίαμβο.
Όμως απέχει από το παραμύθι.

Η οδυνηρή παιδική ηλικία του μέσα σε αδιανόητη  φτώχεια –επιβίωναν υποτυπωδώς με φιλανθρωπικά ταμεία ενορίας, δελτία σούπας και βοηθήματα, όταν δεν μπορούσαν να συντηρηθούν κατέφευγαν σε πτωχοκομεία– τον διαμόρφωσε καθοριστικά.

Γράφει ο ίδιος: «Αντίθετα από τον Φρόυντ, δεν πιστεύω πως η σεξουαλική ορμή είναι το σημαντικότερο στοιχείο μέσα στο περίπλοκο της συμπεριφοράς.
Το κρύο, η πείνα και η ντροπή της φτώχειας, επηρεάζουν ίσως περισσότερο την ψυχοσύνθεση του ατόμου».

Η μητέρα του μετά από πολλά βάσανα, έγινε στη συνέχεια θρήσκα, τρελάθηκε, ανέρρωσε, στο τέλος της ζωής της μπόρεσε να απολαύσει ό,τι στερήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Τσάπλιν ξεχωρίζει ένα γεγονός, που τον σφράγισε:
Ένα δειλινό στο μοναδικό τους δωμάτιο, σ' ένα υπόγειο της Όουκλι Στριτ, η μητέρα του, του μίλησε για την ζωή του Ιησού.

«Σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, η μητέρα με φώτισε
με το γλυκύτερο φως που γνώρισε ποτέ ο κόσμος,
που προίκισε τη λογοτεχνία και το θέατρο
με τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα θέματά τους:
Αγάπη, συμπόνια και ανθρωπιά».

 

πΖ – 2φΑ

                                                                              

"Ο σοφός και ο έξυπνος "

 

-  Rolf Dobelli
["Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΖΩΗΣ", εκδ. Πατάκη]

Ας αναρωτηθούμε: τι είναι η σοφία;
Ακόμη και εκείνοι που βρίσκονται στη μέση του κύκλου των ικανοτήτων τους – πράγμα που απαιτεί πολύ εξειδικευμένες γνώσεις- δεν είναι αναγκαστικά σοφοί.
Η σοφία δεν ταυτίζεται με τη συσσώρευση γνώσεων.
Η σοφία είναι μια πρακτική ικανότητα.

Είναι ένα μέτρο της ικανότητας, με την οποία πλοηγούμαστε στη ζωή.
Μόλις καταλάβετε ότι είναι πιο εύκολο να αποφύγετε σχεδόν όλες τις δυσκολίες παρά να τις αντιμετωπίσετε, έρχεται στο φως αυτός ο απλός ορισμός:
«Σοφία είναι η πρόληψη».

Η ζωή είναι δύσκολη. Προβλήματα φυτρώνουν από παντού.
Η μοίρα βάζει παγίδες και εμπόδια στον δρόμο σας. Αυτό δεν μπορείτε να το αλλάξετε.
Αλλά αν υποψιάζεστε πού κρύβονται οι κίνδυνοι, μπορείτε να αποφύγετε κάποια εμπόδια.
Ο Αϊνστάιν το έθεσε έτσι:
«Ο έξυπνος άνθρωπος λύνει το πρόβλημα. Ο σοφός το αποφεύγει».

Το παραδέχομαι, η αποφυγή των προβλημάτων δεν είναι και τόσο σέξι.
Φανταστείτε δύο κινηματογραφικά σενάρια Α και Β.

Στην ταινία Α ένα πλοίο προσκρούει σε παγόβουνο. Το πλοίο βυθίζεται.
Με υποδειγματικό, ανιδιοτελή, σπαρακτικό τρόπο, ο καπετάνιος διασώζει όλους τους επιβάτες. Είναι ο τελευταίος που εγκαταλείπει το πλοίο μπαίνοντας σε σωσίβια λέμβο – λίγα μόλις λεπτά προτού το σκάφος βυθιστεί.

Στην ταινία Β ο πλοίαρχος καταφέρνει να παρακάμψει το παγόβουνο.
Ποιο σενάριο θα σας έκανε να πάτε στον κινηματογράφο;
Το Α, είναι λογικό.
Τι θα προτιμούσατε, αν ήσασταν στο πλοίο; Εξίσου σαφές, το Β.

Υποθέστε ότι το παράδειγμα είναι πραγματικό.
Τι θα συνέβαινε στη συνέχεια;

Ο καπετάνιος στο Α θα εμφανιζόταν στην τηλεόραση, ίσως μάλιστα να υπέγραφε κάποιο χρυσό συμβόλαιο για να γράψει βιβλίο, θα έβαζε στην ντουλάπα τη στολή του ναυτικού και θα γινόταν δημόσιο πρόσωπο. Η πατρίδα του θα έδινε το όνομά του σε κάποιο δρόμο και τα παιδιά του θα αισθάνονταν για πρώτη φορά υπερηφάνεια για τον πατέρα τους.

Ο καπετάνιος στο Β θα παρέμενε άσημος και μέχρι τη συνταξιοδότησή του θα παρέκαμπτε εμπόδια σύμφωνα με το αξίωμα τον Τσάρλι Μάνγκερ:
«Αν υπάρχει μια επικίνδυνη δίνη, καλό είναι να την αποφύγετε σε απόσταση διακοσίων μέτρων, όχι έξι μέτρων».
Αν και ο Β αποδεικνύεται καλύτερος καπετάνιος, ο Α γίνεται διάσημος.
Ο λόγος; Οι επιτυχίες που σημειώνουμε μέσω της πρόληψης (δηλαδή αποφεύγοντας τις αποτυχίες) είναι αόρατες για τον έξω κόσμο.

Τα μέσα ενημέρωσης που ασχολούνται με την οικονομία αναδεικνύουν τα διευθυντικά στελέχη που καταφέρνουν να ξαναστήσουν στα πόδια τους παραπαίουσες επιχειρήσεις.
Αυτό είναι καλό και σωστό.
Αλλά ακόμα καλύτερο θα ήταν η ανάδειξη των διευθυντικών στελεχών που εμποδίζουν μια επιχείρηση να φτάσει στο σημείο να παραπαίει.
Όμως επειδή οι επιτυχίες πρόληψης δεν είναι ορατές απέξω, δεν αναδεικνύονται στα ΜΜΕ. Βασικά, μόνο ο ίδιος ο διευθυντής και η ομάδα του, ξέρουν πόσο σοφά έχει ενεργήσει – κι αυτό όχι πάντοτε.

Επομένως, υπερεκτιμάμε συστηματικά τον ρόλο επιτυχημένων στρατηγών, πολιτικών, χειρουργών στα επείγοντα και θεραπευτών, υποτιμώντας τον ρόλο των ανθρώπων που προστατεύουν την κοινωνία και τα άτομα από τις καταστροφές.
Αυτοί είναι οι αληθινοί ήρωες, οι αληθινοί σοφοί: ικανοί οικογενειακοί γιατροί, καλοί δάσκαλοι, λογικοί νομοθέτες και διπλωμάτες.

Τι συμβαίνει στη δική σας ζωή;
Ακόμη και αν δεν το πιστεύετε, τουλάχιστον οι μισές από τις επιτυχίες σας έχουν να κάνουν με την πρόληψη. Σίγουρα κάπου-κάπου τα θαλασσώνετε, όπως όλοι μας.
Αλλά τις περισσότερες φορές αποφεύγετε τις ηλιθιότητες.
Σκεφτείτε πόσους κινδύνους είχατε την προνοητικότητα να αποφύγετε από άποψη υγείας, σταδιοδρομίας, χρημάτων και σχέσεων.

Η πρόληψη δεν είναι παίξε γέλασε.
Στο βιβλίο του The Most Important Thing ο Αμερικανός διαχειριστής αντισταθμιστικών κεφαλαίων Χάουαρντ Μαρκς αφηγείται την ιστορία ενός τζογαδόρου:

«Μια μέρα άκουσε για μια ιπποδρομία με ένα μόνο άλογο και στοιχημάτισε όλη του την περιουσία σε αυτό. Ποιο σίγουρο στοίχημα δεν υπήρχε!
Αλλά στα μέσα της διαδρομής το άλογο πήδηξε πάνω από τον φράχτη κι έφυγε καλπάζοντας».

Ο Χένρν Κίσσινγκερ αποδίδει αυτό το είδος λάθους σε έλλειψη φαντασίας.
Η πρόληψη δεν χρειάζεται μόνο γνώση, χρειάζεται και φαντασία· κάτι αρκετά παρεξηγημένο. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η φαντασία είναι η περιπλάνηση του μυαλού πάνω από ένα ποτηράκι κρασί.
Αλλά δεν γεννιούνται έτσι οι ιδέες.

Φαντασία σημαίνει να βάζουμε τον εαυτό μας να σκέφτεται τις πιθανότητες και τις συνέπειες από το Α μέχρι το Ω. Η φαντασία είναι εξαντλητική εργασία.
Και γίνεται ακόμα πιο εξαντλητική, όταν πρόκειται για προβλήματα που ξεπετιούνται ξαφνικά. Πρέπει να σκεφτόμαστε διαρκώς τις πιθανές καταστροφές; Δεν είναι κάπως καταθλιπτικό;

Η εμπειρία λέει όχι· το ίδιο και ο Τσάρλι Μάνγκερ: «Σε όλη μου τη ζωή φανταζόμουν κάθε είδους δυσκολίες, αλλά δεν έγινα δυστυχισμένος. Περίμενα τα προβλήματα· ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτά».

Σύσταση: Σκεφτείτε μια φορά την εβδομάδα για 15 λεπτά τους κινδύνους που πιθανώς σας απειλούν. Ύστερα ξεχάστε το θέμα και ζήστε χαρούμενα και ξέγνοιαστα για την υπόλοιπη εβδομάδα.
Αυτά τα 15 λεπτά είναι κάτι που το λέμε «pre-mortem».
Φανταστείτε, για παράδειγμα, ότι ο γάμος σας διαλύεται, ότι ξαφνικά χρεοκοπείτε ή παθαίνετε καρδιακή προσβολή. Στη συνέχεια αναλύστε «προς τα πίσω» πώς συνέβη η (φανταστική) καταστροφή μέχρι τις πρωταρχικές αιτίες.
Το τελικό βήμα: προσπαθήστε να εξαλείψετε τα πιθανά αίτια, έτσι ώστε το πρόβλημα να μη συμβεί.

Εννοείται ότι, ακόμα κι αν τα κάνετε όλα αυτά τακτικά και ευσυνείδητα, θα παραβλέψετε κινδύνους και θα πάρετε λανθασμένες αποφάσεις. Μπορείτε να μετριάσετε αυτές τις αναπόφευκτες καταστροφές αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα και τα ζητήματα αμέσως, χωρίς χρονοτριβή.
Όσα όμως είναι προβλέψιμα μπορούν να αποφευχθούν, ευκολότερα από το να επιλυθούν όταν προκύψουν.

Σοφία είναι η πρόληψη.
Δυστυχώς, επειδή είναι αόρατη, δεν μπορείτε να την επιδείξετε, όμως η επίδειξη, η καυχησιά, δεν βοηθάει στην καλή ζωή.

 

lecturesbureau – 2φΑ

                            

"Φροντίδα κι ευγνωμοσύνη "

 

Από ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΝΗΡΙΑΣ
[- 13ος ΑΙΩΝΑΣ]

Ένας βεζίρης είχε υπηρετήσει τον κύριο του για 30 χρόνια και ήταν γνωστό πως τον θαύμαζαν για την αφοσίωση, τη φιλαλήθεια και την πίστη του στον Θεό.
Εξαιτίας της τιμιότητάς του, ωστόσο, είχε κάνει πολλούς εχθρούς στην αυλή, οι οποίοι διέδιδαν ιστορίες για τη διπροσωπία του και τη δολιότητά του.
Μέρα νύχτα προσπαθούσαν να επηρεάσουν το σουλτάνο, μέχρι που τα κατάφεραν κι άρχισε κι αυτός να νοιώθει δυσπιστία απέναντι στον αθώο βεζίρη.
Τελικά διέταξε να θανατώσουν τον άνθρωπο, που τον είχε υπηρετήσει τόσο πιστά.

Στο βασίλειό του, όσοι καταδικάζονταν σε θάνατο δένονταν και πετιόνταν σε ένα κυνοτροφείο, όπου ο σουλτάνος διατηρούσε τα αγριότερα κυνηγετικά σκυλιά.
Τα σκυλιά αμέσως κομμάτιαζαν το θύμα. Ωστόσο, πριν τον πετάξουν, ο βεζίρης ζήτησε μια τελευταία χάρη:
«Θα ήθελα 10 μέρες ανάπαυλα», είπε, «για να πληρώσω τα χρέη μου, να μαζέψω τα χρήματα που μου οφείλουν, να επιστρέψω όσα εμπιστεύτηκαν διάφοροι άνθρωποι στη φύλαξή μου, να μοιράσω τα αγαθά μου στα μέλη της οικογένειάς μου και στα παιδιά μου και να τους ορίσω έναν κηδεμόνα».

Αφού ο βεζίρης εγγυήθηκε ότι δεν θα δραπέτευε, ο σουλτάνος ικανοποίησε το αίτημά του.
Ο βεζίρης έσπευσε στο σπίτι του, μάζεψε 100 χρυσά νομίσματα και μετά επισκέφτηκε τον κυνηγό που φρόντιζε τα σκυλιά του σουλτάνου.
Του πρόσφερε τα 100 χρυσά νομίσματα και είπε: «Άσε με να φροντίσω τα σκυλιά για δέκα μέρες». Ο κυνηγός συμφώνησε και για τις επόμενες δέκα μέρες ο βεζίρης φρόντιζε και καθάριζε τα ζώα με μεγάλη προσοχή και επίσης τα τάιζε πλουσιοπάροχα.
Στο τέλος των δέκα ημερών έτρωγαν από το χέρι του.

Την ενδέκατη ημέρα κάλεσαν τον βεζίρη να παρουσιαστεί στο σουλτάνο, επανέλαβαν τις κατηγορίες και ο σουλτάνος παρακολουθούσε, καθώς έδεσαν τον βεζίρη και τον πέταξαν στα σκυλιά.
Όμως όταν αυτά τον είδαν, έτρεξαν καταπάνω του κουνώντας τις ουρές τους.
Του ψιλοδάγκωσαν τους ώμους με αγάπη και αφοσίωση και άρχισαν να παίζουν μαζί του.
Ο σουλτάνος και οι παρευρισκόμενοι έμειναν κατάπληκτοι και ο σουλτάνος ρώτησε τον βεζίρη, γιατί δεν τον κατασπάραξαν.

Ο βεζίρης απάντησε: «Φρόντιζα αυτά τα σκυλιά για δέκα ημέρες.
Ο σουλτάνος είδε με τα μάτια του το αποτέλεσμα. Εσάς σας φρόντισα για τριάντα χρόνια και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Έχω καταδικαστεί σε θάνατο, εξαιτίας των κατηγοριών των εχθρών μου».

Ο σουλτάνος κοκκίνισε από τη ντροπή του.
Όχι μόνο έδωσε χάρη στο βεζίρη, αλλά του δώρισε και μια υπέροχη φορεσιά και του παρέδωσε και τους ανθρώπους που είχαν κηλιδώσει τη φήμη του.
Ο καλόκαρδος βεζίρης τους απελευθέρωσε και συνέχισε να τους μεταχειρίζεται με καλοσύνη.

 

lecturesbureau – 2φΑ