"Μαθητεία ευθύνης.. "

 

Françoise Dolto  (1908-1988) -  "Η ανάγκη του αποχωρισμού"
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]

Ναι, έχουμε ανάγκη την ευχαρίστηση, αλλά αυτό που μας διαμορφώνει είναι η οδύνη, όχι η ευχαρίστηση. Το ίδιο συμβαίνει με όλους μας: πρέπει να πεθάνουμε σε κάτι, για να φθάσουμε στην υπόσταση του επιθυμούντος με πραγματική επιθυμία, πέραν της ανάγκης, και με την αγάπη μόνο οδηγό.

Έτσι, το παιδί αφήνει το μαστό που του δίνει η μητέρα, για να ανακαλύψει το χαμόγελό της, την παρουσία της, την αγάπη αυτής που το περιβάλλει.
Βεβαίως, λίγα λεπτά αργότερα, θα έχει πάλι ανάγκη να φάει, να φωνάξει πάλι τη μητέρα διότι πεινάει, σύντομα όμως θα αποκριθεί στο χαμόγελό της, και θα φάει μόνο του.

Έτσι, σιγά σιγά, ανακαλύπτει ένα πρόσωπο, τη μητέρα του, και συγχρόνως αναγνωρίζει τον εαυτό του παιδί της, συγχρόνως γεννιέται, γίνεται πρόσωπο κι αυτό το ίδιο.
Θα ανακαλύψει ότι, από την κατανάλωση, τις ανάγκες και από την περιορισμένη ευχαρίστηση που προσφέρουν, πιο ισχυρές είναι η λεπτή ψυχική ευαισθησία και η ζεστασιά των αισθημάτων που κάνει να συντονίζονται οι καρδιές.

Από αποχωρισμό σε αποχωρισμό εκλεπτύνεται η εμπειρία εαυτού, αποκαλύπτεται η εμπειρία των άλλων.

Μια μέρα, το παιδί αρχίζει να περπατά, δηλαδή αφήνει την ασφάλεια της αγκαλιάς των γονιών, για να καταγράψει, να αποτυπώσει τον περιβάλλοντα χώρο.
Κατά κάποιον τρόπο, δεν το αποτολμά για να φθάσει στην πορεία που θα το φέρει στη μελλοντική ανθρώπινή του υπόσταση;
Δεν αφήνει μια ανάγκη, για να ζήσει μια επιθυμία;

Με κάθε αποχωρισμό, με κάθε απόσταση που παίρνει, δοκιμασία αλλά και μαθητεία της ευθύνης του, οικοδομείται η αγάπη στην ψυχή του.

 

πΖ – 2φΑ

                                                   

Share