"Δημόσια εξομολόγηση "

 

-  Πρωτ. Χρυσοβαλάντης Θεοδώρου
"Πνευματικό αντισηπτικό"

Τούτες τις δύσκολες μέρες, περάσαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου.
Τόσες που ούτε τις καλοθυμάμαι. Πίστη και ολιγοπιστία εναλλάσσονταν μέσα μου.
«Παπάς και ολιγόπιστος;» θα μου πεις...
Εξομολογούμαι (όπως παλιά) δημοσίως: ΝΑΙ.

Ίσως έτσι, όπως λέει ο γλυκύς μας Άγιος Χρυσόστομος, καταλάβουμε εμείς οι παπάδες εκείνους που μέχρι πρότινος, αφ’ υψηλού και ex cathedra, ελέγχαμε!

«Είδες ύψωμα;» μου έλεγε ένας πνευματικός. «Θα δεις πτώμα…».
Και τώρα που πληκτρολογώ τούτες τις σειρές, μου ήρθε μια σκέψη στο μυαλό μου:

«Πόσες φορές έκανα Εσπερινό και δεν κατάλαβα τίποτα;

Πόσες μνημόνευσα ανθρώπους στη πρόθεση και το έκανα μηχανικά, επειδή ήξερα απ’ έξω τα ονόματά τους; Πόσες φορές λειτούργησα και ήμουν μόνο σωματικά παρών;»

Όχι! Δεν ταπεινολογώ! Τώρα που δεν μπορώ να σκύψω στο πετραχήλι του πνευματικού μου, εξομολογούμαι δημοσίως.

Ίσως με λυπηθεί ο Θεός. Με συνετίσει…

Μα αδελφέ μου και συ τώρα που ίσως διαβάζεις αυτές τις γραμμές, σου ήρθαν πολλές σκέψεις και σένα. Ίσως έφτασαν στην επιφάνεια πολλά σου λάθη και ατοπήματα.
Όπως ότι κοινώνησες ανάξια, από συνήθεια, «για το καλό».

Ίσως κατάλαβες ότι τελικά ζητάς να αγκαλιάσεις τον γείτονά σου, που έχεις να του μιλήσεις τόσον καιρό. Και για φαντάσου, να είναι και ο μόνος που ίσως να μπορείς να αντικρίσεις από το παραθύρι του σπιτιού σου…

Παρόλα ταύτα, αν και θα ήταν εύκολο να αραδιάσω ένα σωρό αγιογραφικά και πατερικά σχετικά χωρία, δεν το κάνω από συστολή.

Γιατί; Διότι κινδυνεύω, μέσα από τη «θεολογία του Κορωνοϊού», να αποδειχθώ ο «Άγιος» που ξεχώρισε από τους άλλους.

Κάτι σαν τον Φαρισαίο· «οὐκ εἰμι ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων».

Ακόμα και το πολυτονικό μου, άφησα κατά μέρος σε τούτα τα λόγια, για να σε πλησιάσω αδελφέ, και να σου πω:

Αν τυχόν και συ μαζί μου μετάνιωσες για τα λάθη σου, έστω και τώρα, σήκωσε τα χέρια σου στον ουρανό. Είναι ανοικτός! Ειδικά τώρα! Παρακάλεσε! Ακούγεσαι!

Σε παρακαλώ πριν πιάσεις οτιδήποτε, πριν φας, πριν πιείς, πες με τη καρδιά σου, μια φράση από την Ακολουθία του Αγιασμού: «Συντριβήτωσαν ὑπὸ τὴν σημείωσιν  τοῦ  τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Σου, πᾶσαι αἱ ἐναντίαι δυνάμεις».

Σταύρωνε όλα τα αντικείμενα με το «πνευματικό αντισηπτικό» που μας έχει ελεημένα δοθεί.
Κάν'το συνήθεια. Κάν'το καθημερινότητα.

Κάν'το ανάγκη. Μα κυρίως, κάν'το ελεύθερα πιστή πράξη.

Αυτό το «Μένουμε σπίτι» μου θύμισε λίγο το «ἔνδον σκάπτε· ἔνδον βλέπε».

Και να η ευκαιρία που μας δίνεται!

Να έλθουμε για πρώτη ίσως φορά, αντιμέτωποι με τον εγωιστή εαυτό μας, και να τον αλλάξουμε. Να κόψουμε τον κρίκο της αλυσίδας όχι του ιού, αλλά της ψυχο-σωματο-φθόρου αμαρτίας μας.

Να ανάψουμε ένα φωτάκι, όπως έλεγε και ο παπα-Τύχων ο Ρώσος, για να τραβήξουμε τη ματιά του Θεού πάνω μας.

Δεν ήθελα να σε κουράσω. Να εξομολογηθώ ήθελα.

Να κάτσω νοερά δίπλα σου και να ακούσω και τη δική σου εξομολόγηση.

Εκείνη που δεν έκανα, δεν έκανες, δεν κάναμε με μετάνοια όταν έπρεπε.

Να σκουπίσω τα δάκρυά σου. Και συ τα δικά μου…

 

orthodoxia - 2φΑ

                                         

Share