"Το γλυκύτερο φως "

 

Ο Σαρλό ένα δειλινό…
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος
- απόσπασμα άρθρου της Μαρίας Κατσουνάκη]

Ο αναγνώστης της συναρπαστικής αυτοβιογραφίας του Τσάρλι Τσάπλιν, δεν μπορεί παρά να μείνει εκστατικός με την πορεία της ζωής του από την απόλυτη φτώχεια, στον πλούτο, στον θρίαμβο.
Όμως απέχει από το παραμύθι.

Η οδυνηρή παιδική ηλικία του μέσα σε αδιανόητη  φτώχεια –επιβίωναν υποτυπωδώς με φιλανθρωπικά ταμεία ενορίας, δελτία σούπας και βοηθήματα, όταν δεν μπορούσαν να συντηρηθούν κατέφευγαν σε πτωχοκομεία– τον διαμόρφωσε καθοριστικά.

Γράφει ο ίδιος: «Αντίθετα από τον Φρόυντ, δεν πιστεύω πως η σεξουαλική ορμή είναι το σημαντικότερο στοιχείο μέσα στο περίπλοκο της συμπεριφοράς.
Το κρύο, η πείνα και η ντροπή της φτώχειας, επηρεάζουν ίσως περισσότερο την ψυχοσύνθεση του ατόμου».

Η μητέρα του μετά από πολλά βάσανα, έγινε στη συνέχεια θρήσκα, τρελάθηκε, ανέρρωσε, στο τέλος της ζωής της μπόρεσε να απολαύσει ό,τι στερήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Τσάπλιν ξεχωρίζει ένα γεγονός, που τον σφράγισε:
Ένα δειλινό στο μοναδικό τους δωμάτιο, σ' ένα υπόγειο της Όουκλι Στριτ, η μητέρα του, του μίλησε για την ζωή του Ιησού.

«Σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο, η μητέρα με φώτισε
με το γλυκύτερο φως που γνώρισε ποτέ ο κόσμος,
που προίκισε τη λογοτεχνία και το θέατρο
με τα σπουδαιότερα και πλουσιότερα θέματά τους:
Αγάπη, συμπόνια και ανθρωπιά».

 

πΖ – 2φΑ

                                                                              

Share