"Τι βλέπεις στο παράθυρο "

 

Anthony Bloom  -  Να είμαστε τυφλοί, για να μπορούμε να δούμε.
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Το να είναι κανείς τυφλός στα αόρατα και να βλέπει μόνο τον χειροπιαστό κόσμο, σημαίνει ότι βρίσκεται έξω από την πληρότητα της γνώσης, έξω από την εμπειρία της καθολικής αλήθειας· δηλαδή έξω από τον κόσμο που βρίσκεται μέσα στον Θεό και που ο Θεός είναι η καρδιά του.

Ο τυφλός του ευαγγελίου είχε οδυνηρή εμπειρία αυτού του πράγματος, γιατί εξ αιτίας της φυσικής τυφλότητάς του δεν είχε επαφή με τον ορατό κόσμο.
Μπορούσε να επικαλείται τον Κύριο γεμάτος απογοήτευση, καθώς αισθανόταν τον εαυτό του αποκομμένο.

Ο λόγος για τον οποίο όλοι εμείς πολύ συχνά δεν μπορούμε να επικαλεστούμε τον Θεό μ' αυτό τον τρόπο, είναι γιατί δεν καταλαβαίνουμε πόσο απομονωμένοι είμαστε με το να μένουμε τυφλοί στην καθολική θέα του κόσμου — μια θέα εν τούτοις, που θα μπορούσε να δώσει ολοκληρωμένη υπόσταση και στον ίδιο τον ορατό κόσμο.

Πόσο καλά θα ήταν αν μπορούσαμε να μάθουμε να είμαστε τυφλοί στα ορατά, για να βλέπουμε πέρα απ' αυτά, να βλέπουμε στο βάθος, να βλέπουμε το αόρατο να διαπερνάει με την παρουσία του μέσα και γύρω μας, όλα τα πράγματα!

Μπορεί επίσης να είναι κανείς τυφλός, ενώ έχει ανοιχτά μάτια.
Ο Tolstoy στο βιβλίο του «Πόλεμος και Ειρήνη» μιλάει για τον Pierre Bezuhov που κοιτάζει μέσα στα μεγάλα ωραία μάτια της Ελένης και δεν βλέπει σ' αυτά τίποτε άλλο παρά τον ίδιο του τον εαυτό, απαλλαγμένο μάλιστα απ' όλα τα σφάλματα, έτσι ακριβώς όπως τον έβλεπε εκείνη η φτωχή!

Εκείνος κοίταζε στα μάτια της, αλλά δεν έβλεπε παρά μόνο τον εαυτό του — η εικόνα της χανόταν εντελώς!
Και 'μείς το ίδιο κάνουμε ακόμα και με τον υλικό κόσμο: ανάλογα με το πού συγκεντρώνεται το βλέμμα μας όταν κοιτάζουμε προς το παράθυρο, μπορούμε να δούμε ή το είδωλό μας ή το τζάμι ή την θέα πέρα απ' αυτό.

 

πZ – 2fA

                                                           

"π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης [1957-2022] "

 

- George Christodoulou

Εκοιμήθη σήμερα ο αγαπημένος μου φίλος και συνεργάτης, ένα πραγματικό ΔΙΑΜΑΝΤΙ της Εκκλησίας και της Ψυχιατρικής.

Και στους δύο αυτούς τομείς διέπρεψε ο αγαπημένος μας παπά-Διαμαντής.

Δούλεψε μαζί μου με την ιδιότητα του Ψυχιάτρου, αρχικά ως ειδικευόμενος Ψυχίατρος και στην συνέχεια σε στενή συνεργασία μαζί μου, στην Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών (στο Αιγινήτειο Νοσοκομείο), στην Εταιρεία Προληπτικής Ψυχιατρικής, της οποίας ήταν ιδρυτικό μέλος, στην Ελληνική Ψυχιατρική Εταιρεία και στο Ελληνικό Κέντρο Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών.

Σύνδεσε το όνομά του με τον απο-ιδρυματισμό των ασθενών του Ψυχιατρείου της Λέρου, σκοπό για τον οποίο αφιέρωσε επίπονες προσπάθειες, χρόνο και κυρίως απόθεμα ψυχής.

Ήταν αγαπημένος φίλος δικός μου, αλλά και όλης της οικογένειας.
Με την απλότητα, την αμεσότητα, την ειλικρίνεια και το ήθος που τον χαρακτήριζαν κατακτούσε αβίαστα τους ευγενικούς του στόχους και ήταν ο ιδανικός "μεσάζων" στις λεπτές σχέσεις Ψυχιατρικής και Εκκλησίας.

Ήταν στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου (που ξέρω ότι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα), όταν ακόμη ο  τελευταίος ήταν Επίσκοπος Θηβών και Λεβαδειάς.

Αντιμετώπισε καρτερικά την πάθησή του, που του είχε στερήσει ένα από τα πιο εμφανή προσόντα που του είχε χαρίσει ο Θεός: τον Λόγο. Όμως, βρήκε ο παπά-Διαμαντής τρόπο να επικοινωνούμε, και έτσι "μιλούσαμε" με εικονίδια.

Αγαπημένε μου φίλε, σε αποχαιρετώ με αγάπη, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη.
Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη, όλοι οι φίλοι σου και συνεργάτες.

 

ekklisiaonline

fb – 2fA

                                                         

"Τελευταίοι Υπερασπιστές! "

 

Nick Votzakis  -  ΑΦΙΈΡΩΜΑ ΜΝΉΜΗΣ ΣΤΉΝ ΆΛΩΣΗ...
Το κεφαλομάντηλο που φορούν οι Κρητικοί και τα κρόσσια,
δεν είναι για ομορφιά.... Έχουν Ιερό Συμβολισμό, που συνδέεται
με τους τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας που ήταν Κρήτες!

Όταν κινδύνευε η Πόλη, ο Παλαιολόγος έστειλε κήρυκες στις επαρχίες και ζήτησε
εθελοντές να πολεμήσουν.
Από όλη την επικράτεια μόνο οι Κρητικοί έστειλαν 5 καράβια με αρχηγό τον Μανούσο Καλλικράτη από τον Καλλικράτη Σφακίων!

Εθελοντές προσφέρθηκαν πολλοί, αλλά δεν είχαν χρόνο να βρεθούν πλοία για όλους.... αν είχαν χρόνο και αντί 5 έστελναν 20 πλοία, στην ναυμαχία που ακολούθησε, θα σπούσε ο ναυτικός αποκλεισμός με απρόβλεπτες εξελίξεις....
Έτσι ξεκίνησαν, όσοι χώρεσαν στα 5 πλοία με Καπετάνιους ο νεώτερος 75 ετών!
Η ηλικία δεν ήταν εμπόδιο στη θυσία !

Αυτοί οι ανίκητοι απ' τον χρόνο Ομηρικοί Ημίθεοι Ήρωες, πολεμούσαν σώμα με σώμα και μόνο με την δύναμη πίστης και ψυχής ΝΙΚΟΎΣΑΝ!

Διέσχισαν το Αιγαίο, αλλά περικυκλώθηκαν από τον Τουρκικό στόλο έξω από την Πόλη.
Ο ναύαρχος ζήτησε παράδοση....
Αντί απαντήσεως, δύο τοξότες Σφακιανοί [φημισμένοι οι Σφακιανοί πολεμιστές ήδη από τα χρόνια του Ομήρου και του Μ. Αλεξάνδρου], σκότωσε ο ένας τον διερμηνέα και ο άλλος κάρφωσε το βέλος στο μάτι του Πασά!
Ό ναύαρχος, τρελαμένος από τους πόνους ούρλιαζε «τους θέλω ζωντανούς…»
Η μάχη κράτησε όλη μέρα!

Οι Τούρκοι λύσσαξαν.... ολόκληρος Στόλος, πάνω από 80 πλοία, να ρεζιλευτούν από 5 Καπετάνιους άπιστους και ασπρομάλληδες:
Τα μεσάνυχτα εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι, βάζοντας μπροστά ένα Τουρκικό πλοίο που κατέλαβαν με ρεσάλτο, έσπασαν το μπλόκο και μπήκαν στην Πόλη!
Εκτός από το μάτι ο ναύαρχος, έχασε και το κεφάλι του.
Το ηθικό των πολιορκημένων κορυφώθηκε !

Ο Άγιος Αυτοκράτορας δακρυσμένος, τους εμπιστεύθηκε τον σημαντικότερο Πύργο!
Όταν τελικά η Βασιλεύουσα έπεσε, τους ζήτησαν οι Τούρκοι να παραδοθούν.
Αυτοί απάντησαν, πως θα πολεμούσαν μέχρι να σκοτωθούν!
Ο Πορθητής, προς παραδειγματισμό στους δικούς του, τους τίμησε!
Δεν παραδόθηκαν! Αποχώρησαν συντεταγμένοι, με προστασία εν μέσω χαλασμού, με τα όπλα, τους τραυματίες και το καράβι τους!

Αυτοί ήταν οι τελευταίοι υπερασπιστές της Πόλης. Οι μόνοι που γλίτωσαν.
Άφησαν στην Μονή Βατοπεδίου τους τραυματίες, να τους φροντίσουν....
Ο τραυματίας "Γραμματικός" έγινε μοναχός, έγραψε και φυλάγεται στην Μονή το χρονικό του, "Οι Τελευταίοι Υπερασπιστές της Πόλης".

Έτσι διασώθηκε, αλλά αποσιωπήθηκε αντί ν’ αναδειχθεί αυτή η Ιστορική Μαρτυρία.
Όταν επέστρεψαν, διαδόθηκε ο θρήνος και οι Κρητικοί σ’ ένδειξη πένθους φόρεσαν
για πάντα μαύρο μαντήλι, με τα κρόσσια να συμβολίζουν ως σήμερα, τα δάκρυα για την άλωση…

Αυτός ο συμβολισμός νίκησε τον χρόνο και τη μόδα και συνεχίζεται.
Και όπως δείχνει σε πείσμα των καιρών, θα συνεχιστεί και από τα εγγόνια των εγγονιών μας…

- Δεν έβγαλα ποτέ αυτό το κεφαλομάντηλο, από τότε που το 'βαλα για πρώτη φορά.
Κάθε πρωί το ψηλαφίζω με σεβασμό πολύτιμης κληρονομιάς.
Κάθε βράδυ που τ' αποχωρίζομαι, γίνεται ο συνδετικός μου κρίκος με την ευθύνη..... τότε το ιερό χρέος ξυπνά και προστάζει: ευθυνόμαστε!

 

fb – KritiChannel

2fA

                                                                      

"Κόλαση και Παράδεισος "

 

ΡΑΜΠΙΝΤΡΑΝΑΘ ΤΑΓΚΟΡ – "Γιαπωνέζικο Παραμύθι"

Ένα παλιό γιαπωνέζικο παραμύθι εξιστορεί, πως κάποτε
ένας πολεμοχαρής σαμουράι προκάλεσε ένα δάσκαλο του Ζεν
να του εξηγήσει την έννοια του παραδείσου και της κόλασης.

Τότε ο μοναχός απάντησε με περιφρόνηση: «Δεν είσαι παρά ένας
τιποτένιος – δεν μπορώ να χάνω τον καιρό μου με τους ομοίους σου!».

Με θιγμένο εγωισμό, ο σαμουράι τράβηξε οργισμένος το σπαθί του
ουρλιάζοντας: «Θα μπορούσα να σε σκοτώσω για την αναίδειά σου!».

«Αυτό», είπε ήρεμα ο μοναχός, «είναι η κόλαση».

Ξαφνιασμένος, αναγνωρίζοντας πόσο αληθινό ήταν αυτό
που του έλεγε ο δάσκαλος σχετικά με την οργή που τον είχε κυριέψει,
ο σαμουράι ηρέμησε, έκρυψε το σπαθί στο θηκάρι του και υποκλίθηκε,
ευχαριστώντας τον μοναχό για τη βαθιά του γνώση.

«Και αυτό», του είπε τότε ο μοναχός, «είναι ο παράδεισος!»…

 

lecturesbureau – 2φΑ

                                                                           

"Συνάντηση με τον Χριστό "

 

-  Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης
[Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.]

….   Η συνάντηση με τον Χριστό εκπλήσσει τον άνθρωπο.
Και η έκπληξη αυτή δεν είναι ανεξήγητη ούτε παράλογη.
Είναι δικαιολογημένη και λογική· είναι έκπληξη που δημιουργείται από την συνάντηση του σχετικού με το απόλυτο, του χρονικού με το αιώνιο, του κοσμικού με το θείο.
Όποιος δεν αισθάνθηκε έκπληξη από την συνάντησή του με τον Χριστό, οφείλει να διερωτηθεί, αν όντως τον συνάντησε και αν ένιωσε πραγματικά την παρουσία του στην ζωή του.

Όταν ο άνθρωπος που υπόκειται στους περιορισμούς της κτιστότητας συναντιέται με τον Δημιουργό της κτίσεως, όταν το πλάσμα αντικρίζει τον Πλάστη του, προκύπτουν ασύμμετρες σχέσεις και δημιουργούνται απροσδόκητες εκπλήξεις. Και οι εκπλήξεις αυτές γίνονται συγκλονιστικότερες, όταν ο Δημιουργός ταπεινώνεται μπροστά στο δημιούργημά του, το σέβεται, το τιμά και προσφέρεται να το υπηρετήσει. …

Στην συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, που έγινε στο φρέαρ του Ιακώβ, πρώτη έκπληξη είναι η ίδια η συνάντηση και ακολούθως η σύναψη διαλόγου μεταξύ τους.
Ο Χριστός απευθύνεται στην Σαμαρείτιδα και ζητάει νερό για να πιεί.
Αυτή εκπλήσσεται και ρωτάει: «Πώς εσύ, που είσαι Ιουδαίος, ζητάς να πιείς νερό από εμένα, που είμαι Σαμαρείτιδα; Διότι δεν επικοινωνούν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες».

Η έκπληξη είναι διπλή η ακριβέστερα πολλαπλή.
Πώς ένας Ιουδαίος, ο Ιησούς, διαλέγεται με άνθρωπο από την Σαμάρεια;
Αλλά και πως απευθύνεται σε μια γυναίκα, και μάλιστα διαβεβλημένη, όπως καλώς ο ίδιος γνωρίζει;
Και τέλος, το σπουδαιότερο, πως διαλέγεται για θεολογικά πράγματα και αποκαλύπτει στην γυναίκα αυτήν την υψηλότερη και βαθύτερη αλήθεια του μεσσιανικού κηρύγματος και της αποστολής του;

Κάθε έκπληξη που δοκιμάζει ο άνθρωπος προέρχεται από την συνάντησή του με κάτι καινούργιο, με κάτι απροσδόκητο· οφείλεται στην αντιμετώπιση κάποιας νέας πραγματικότητας, κάποιας πρωτόγνωρης μορφής, κάποιου απροσδόκητου γεγονότος ή κάποιας άγνωστης αλήθειας, που ως τότε παρέμενε κρυμμένη ή ασύλληπτη. Οφείλεται δηλαδή σε κάποια αποκάλυψη.

Η Σαμαρείτιδα εκπλήσσεται από την εμφάνιση ενός Ιουδαίου, που παραμερίζει τους ρατσιστικούς φραγμούς της ακοινωνησίας με την φυλή της και διαλέγεται μαζί της.
Της ζητάει νερό για να πιεί· «δος μοι πιείν».
Και πριν ακόμα συνέλθει από την έκπληξη αυτή, δοκιμάζει μια νέα έκπληξη ακόμα μεγαλύτερη και πιο παράξενη. Ακούει ότι αυτός που ζητάει το νερό για να πιεί, μπορεί να της προσφέρει ο ίδιος «ύδωρ ζων». Γι’ αυτό δικαιολογημένα η Σαμαρείτιδα λέει: «Κύριε, δοχείο δεν έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από που τάχα έχεις το ύδωρ το ζων;
Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας Ιακώβ, που μας έδωσε το πηγάδι και ήπιε από αυτό και ο ίδιος και τα παιδιά του και τα ζωντανά του»;   ….

Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην εγκοσμιότητα, δεν μπορεί να συλλάβει την υπερκόσμια αλήθεια.
Μπορεί να ξαφνιάζεται ή να εκπλήσσεται. Μπορεί να απορεί ή να θαυμάζει.
Μπορεί ακόμα να την περιφρονεί ή να την αποστρέφεται ανάλογα με την προαίρεσή του. Παραμένοντας όμως προσκολλημένος στον αισθητό κόσμο, υποτάσσεται στην κοσμική νομοτέλεια και περιορίζεται στις προοπτικές της.

Ο νους του δεν ελευθερώνεται από την κτιστότητα.
Δεν λειτουργούν οι πνευματικές του αισθήσεις.
Ακόμα και όταν πληροφορείται για κάτι που υπερβαίνει την αισθητή αμεσότητα, το αντιλαμβάνεται κοσμικά, συναισθηματικά. Έχει αναζητήσεις, δοκιμάζει εκπλήξεις, αλλά κινείται πάντοτε μέσα στον ασφυκτικό χώρο και τον χρόνο.
Σκέφτεται και ζει υποταγμένος στον νόμο της φθοράς και του θανάτου.   ….

Όσο ο άνθρωπος περιορίζεται στις βιοτικές του μέριμνες, μένει προσηλωμένος στα πρόσκαιρα και αδιαφορεί για τα αιώνια.
Ασχολείται με τις υλικές και λησμονεί τις πνευματικές του ανάγκες.
Αν όμως είναι καλο-προαίρετος και κάποια αιτία κεντρίσει τον εσωτερικό του κόσμο, αφυπνίζεται από τον πνευματικό του λήθαργο· ξυπνά μέσα του η πνευματική αναζήτηση και αναδύονται τα λησμονημένα και συχνά απωθημένα υπαρξιακά ερωτήματά του.
Και όταν διαπιστώσει ότι βρίσκει την απάντησή τους, τότε παραμερίζει τις καθημερινές του ανάγκες και απαγκιστρώνεται από τις βιοτικές του μέριμνες. Ελευθερώνεται από τον κόσμο των φαινομένων και στρέφεται προς την ασάλευτη πραγματικότητα..

Η χριστιανική ζωή είναι μία αδιάκοπη Λειτουργία.
Είναι γεμάτη με μικρότερες η μεγαλύτερες εκπλήξεις, θετικές και αρνητικές· θετικές, που έχουν πολλές φορές αρνητική μορφή, αλλά και αρνητικές, που μπορούν να αντιμετωπιστούν και να βιωθούν θετικά.

Όποιος φροντίζει για την καθαρότητα της καρδιάς του και διατηρεί το «ζων ύδωρ» που δέχτηκε με το βάπτισμά του, μπορεί να ζει δημιουργικά την καθημερινότητα με όλες τις θετικές και τις αρνητικές της εκπλήξεις: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νυξ νυκτί αναγγέλλει γνώσιν».
Με τον τρόπο αυτόν προσλαμβάνεται βαθμηδόν η αιωνιότητα μέσα στην χρονικότητα και προσδίδεται αιώνια προοπτική στην καθημερινότητα.

 

pemptousia – 2φΑ

                                                            

"Μια άλλη προοπτική "

 

Το πολιτικό μανιφέστο του Αγίου Κωνσταντίνου
-  π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος
[Ομιλία στον Ιερό Καθεδρικό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Γλυφάδος,
στις 20/5/2008]

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, λαέ και άρχοντες του τόπου αυτού·
λαέ που υπάρχεις για να κυριαρχείς και να άρχεις των παθών σου·
άρχοντες που υπάρχετε για να άρχετε και του λαού και των παθών σας…

Πριν από τέσσερις-πέντε αιώνες πριν τον Χριστό, ο δικός μας μεγάλος φιλόσοφος Πλάτωνας είχε πει μια ιδέα, γράφοντας τα δικά του πλατωνικά ιδεολογήματα στην ιδεατή πολιτεία του. Σκέφθηκε πως θα ήταν πολύ καλό – θα το ήθελε πάρα πολύ – οι άνθρωποι ενός τόπου να είναι φιλόσοφοι.
Θα ήταν καλύτερη, σίγουρα, η διοίκηση.
Τέσσερις αιώνες μετά τον Χριστό, ο Πλάτωνας διαψεύστηκε και ξεπεράστηκε.
Ένας αυτοκράτορας δεν έγινε φιλόσοφος, έγινε άγιος.

Γιορτάζοντας σήμερα την μνήμη του Αγίου Κωνσταντίνου, μπορούμε να δούμε αυτή την προοπτική και να κάνουμε την σύγκριση, με το πώς και γιατί ένας αυτοκράτορας έγινε άγιος, ποιες ήταν οι διεργασίες οι οποίες έγιναν πάνω του και ακόμη περισσότερο, χρησιμοποιώντας τον λόγο του και τα δικά του λεγόμενα, ποιο ήταν -να το πω με τη μοντέρνα λέξη- το δικό του «πολιτικό μανιφέστο».
Ας το αναφέρω σήμερα, για να καταλάβουμε όσο μπορούμε πιο ενδελεχώς, ποια διεργασία συντελέστηκε πάνω του, για να γίνει άγιος.

Το βασικό του αξίωμα μέσα από αυτό -όπως το είπα- το πολιτικό του μανιφέστο, είναι το εξής· το λέει ο ίδιος: ποιος μπορεί να πετύχει το καλό, αν δεν γνωρίζει την αιτία των καλών που είναι ο Θεός;
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το ερώτημα.
Πώς θα κάνεις καλό για το λαό σου αν δεν ξέρεις την αιτία του καλού και φυσικά καίρια θέση σ’ αυτό το δικό του μανιφέστο κατέχει η έννοια της ενότητας, έννοια που όλοι οι άρχοντες τη θέλουν και την επιθυμούν.

Ποιο είναι το μοντέλο του Αγίου Κωνσταντίνου για την ενότητα;
Λέει εκείνος «η ενότητα της Εκκλησίας είναι προϋπόθεση ευημερίας του κράτους».
Αυτό είναι συγκλονιστικό, γιατί ένας φορέας ενότητας μόνο υπάρχει· είναι ο τριαδολογικός φορέας ενότητας που βιώνεται μέσα στην Εκκλησία, μέσα από το γεγονός του ένα και του τρία της Αγίας Τριάδας, όπου υπάρχει περιχώρηση, αγάπη και ταπείνωση.
Χωρίς λοιπόν Εκκλησία και χωρίς ενότητα της Εκκλησίας, κράτος που έχει ενότητα δεν μπορεί να υπάρχει.

Κι αυτό το μανιφέστο του Αγίου Κωνσταντίνου αγγίζει τον πολιτικό τον λόγο.
«Δεν είναι ούτε πρέπον ούτε θεμιτό να φιλονικείτε για μικρά και ασήμαντα πράγματα, ενώ έχετε την ευθύνη της καθοδήγησης του λαού, με συνέπεια να διχογνωμούν τόσοι άνθρωποι».
Πολιτικός λόγος λοιπόν δε σημαίνει φιλονικία για τα ασήμαντα.
Και ταυτόχρονα, αναφερόμενος στις προϋποθέσεις και το ήθος του λόγου, ξεπερνάει αυτό που λέμε εμείς σήμερα «ξύλινο» πολιτικό λόγο.
Τέτοιες συζητήσεις προκαλούνται από την ανώφελη φλυαρία της αργίας.
«Υπάρχει ο κίνδυνος, ο λαός να περιέλθει σε κατάσταση βλασφημίας ή σχίσματος αν ο λόγος είναι περιττός» και όπως το λέμε εμείς σήμερα «ξύλινος».

Και μπαίνει στην προοπτική και την ουσία της ποιότητας της διοικήσεως.
Αναιρεί τη δικτατορική συμπεριφορά και ακόμη, όπως θα τη λέγαμε εμείς, την δικτατορική «δημοκρατία».
Λέει, «διαφωνώ με την αλαζονική δύναμη, με την υβριστική συμπεριφορά των υπερηφάνων, με αυτούς που έχουν έπαρση, ανταποδίδω όμως τα δέοντα στους αγαθούς, στους ανεξίκακους, στους ταπεινούς».
Και κάνει ένα άγγιγμα, θα τολμούσα να πω, στο ανύπαρκτο της πολιτικής ζωής -προσέξτε, στο ανύπαρκτο. «Ο καθένας από εσάς να συγχωρεί τον άλλο».
Πόσο σπουδαίο θα ήταν μες στο χώρο του λόγου του πολιτικού και της πολιτικής διεργασίας, να υπήρχε η λέξη συγχώρεση.
Άγγιγμα λοιπόν στο ανύπαρκτο, κατά τα δεδομένα που βλέπουμε μπροστά μας.

Και ταυτόχρονα ανατρέπει τις προοπτικές και την πίστη των πολιτικών.
Υπό ποια έννοια; Οι πολιτικοί πάντοτε πιστεύουν στο αύριο, εκείνος, ο Κωνσταντίνος ο Άγιος, πιστεύει στον Θεό. Γι’ αυτό τονίζει και λέει «περί της πίστεως σπουδάζομεν».
Και πάλι επανέρχεται στην ενότητα.
«Προσπαθώ να ενώσω την προς τα θεία διάθεση όλων των εθνών».
Το εργαλείο μέσα από το οποίο θα επιτύχει την ενότητα των εθνών των οποίων άρχει -και είναι αυτοκράτορας πρώτα των παθών του και έπειτα του λαού- είναι ακριβώς το στοιχείο αυτό: η ενότητα μέσα στη θεία διάθεση.

Ο άνθρωπος του πολιτικού μάρκετινγκ -θα λέγαμε- ή ο άνθρωπος του μυστικού οφθαλμού;
Μια αναμέτρηση την οποία προβάλλει ο μέγας Κωνσταντίνος και άγιος. «Επιδιώκω να πραγματοποιήσω τη διοίκηση αυτού του τόπου με τον απόρρητο οφθαλμό της διανοίας», λέει.
Ένα πολύ σπουδαίο στοιχείο. Όχι με πολιτικά διαγράμματα, όχι με πολιτικές ιδεολογίες, όχι με τη θεωρία των πολιτικών συστημάτων, αλλά με αυτή τη χάρη που του έδωσε ο Θεός μέσα του -σε κάθε άνθρωπο την έδωσε- για να λειτουργεί τα του Θεού. Αυτός ο μυστικός οφθαλμός.

Και θέτει μπροστά του και την έννοια της ενότητας· ποια είναι η προϋπόθεση της ενότητας. «Επανέλθετε λοιπόν προς τη μεταξύ σας φιλία και χάρη, αγκαλιάστε όλο το λαό και γνωριστείτε μεταξύ σας, αφού προηγουμένως καθαρίσετε την ψυχή σας».
Βλέπετε; Η προϋπόθεση της ενότητας στο χώρο της οποιασδήποτε κοινωνικής ή πολιτικής διεργασίας είναι η κάθαρση των ψυχών – κι αυτό το γεγονός είναι τελείως απρόσιτο στα σημερινά δεδομένα.
Κι αναφέρεται ο Άγιος Κωνσταντίνος στα κλειδιά του διαλόγου· τόσο απαραίτητος ο διάλογος σε τόπους δημοκρατικής διεργασίας. «Ας ζητήσει συγχώρεση όποιος κάνει βιαστικές ερωτήσεις ή δίνει βιαστικές απαντήσεις».

Αλήθεια, πόσο σπουδαίο θα ήταν αυτό το στοιχείο για το χώρο και την έκφραση του σημερινού πολιτικού διαλόγου. Κι αγγίζει το μεγάλο· το πώς ένας άρχοντας αγγίζει το πρόσωπο του λαού.
Την εποχή εκείνη υπήρχε η έννοια της χαράξεως του προσώπου, αν κάποιος καταδικαζόταν για κάποιο μεγάλο έγκλημα, ήταν εγγεγραμμένος, ήταν χαραγμένος. Όλοι καταλάβαιναν ότι αυτός ήταν καταδικασμένος, είχε το ποινικό του μητρώο αποτυπωμένο πάνω στο μέτωπό του.
Με έναν νόμο του ο Μέγας Κωνσταντίνος απαγορεύει την παραμόρφωση του προσώπου των καταδίκων. Γιατί, όπως λέει εκείνος, το πρόσωπο του ανθρώπου δεν στιγματίζεται ποτέ, αφού είναι εικόνα του ουρανίου κάλλους.

Όταν κινείται σε χώρους, διεργασίες κοινωνικές και στέλνει εκπροσώπους, ειδικά στα θέματα τα εκκλησιαστικά, συνηθίζει να στέλνει εκπρόσωπό του όχι οποιονδήποτε πολιτικό που έχει καριέρα, αλλά έναν άγιο, τον Όσιο -έτσι λεγόταν, το όνομά του ήταν Όσιος· Όσιος, επίσκοπος Κορδούης -της σημερινής Κόρδοβα της Ισπανίας. Ένας άγιος, ο οποίος αναγνωρίστηκε αργότερα άγιος, ο Όσιος Κορδούης, εκπροσωπεί αυτόν.
Γι’ αυτό λοιπόν, για τον κατευνασμό των παθών δεν χρησιμοποιεί πολιτικά πρόσωπα, αλλά πρόσωπα πνευματικά και αγίους.
Και έρχεται, με τις κινήσεις που κάνει, η συντριβή της εννοίας της μονοκρατορίας.
Η Ρώμη ολόκληρη ήταν μονοκρατορική. Ποτέ η Ρώμη -για πεντακόσια και χρόνια- δεν συγκάλεσε μια ευρύτερη σύνοδο που ξεπερνούσε τη μονοκρατορία.

Όταν εκείνος συγκαλεί την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, υπόσχεται να είναι θεατής και ακροατής, όχι κυρίαρχος. Συντρίβει έτσι αυτό το μοντέλο που έχει την έννοια της μονοκρατορίας της Ρώμης.
Καταργεί τη μονοκρατορία και ο δικός μας ιστορικός, ο Παπαρρηγόπουλος, τονίζει «η Ρώμη ουδέποτε συνεκάλεσε κοινή, πόλεων και εθνών, Σύνοδον».
Και σ’ αυτή τη Σύνοδο καλεί επισκόπους που δεν ανήκουν στο ρωμαϊκό κράτος· δέχεται την Εκκλησία που εκφράζει την οικουμενικότητα και παγκοσμιότητα, όχι το κράτος.
Έτσι λειτουργεί μια αγαπητική παγκοσμιότητα, μέσα από τον χώρο των ενωτικών δεσμών, των πνευματικών, που λειτουργεί η Εκκλησία. Και έρχεται ενάντιος στη σημερινή κερδοσκοπική παγκοσμιότητα· σήμερα το κέρδος είναι το στοιχείο της παγκοσμιότητας.

Καταργεί τους τύπους. Όταν εισέρχεται ως αυτοκράτορας στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, εισέρχεται χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς τιμητικές υποδοχές, χωρίς συνοδεία οπλιτών.
Κάθισε στο ορισμένο κάθισμα, όταν του εδόθη η άδεια από τον πρόεδρο της Συνόδου.
Κάνει έκκληση στον λαό του «χαρίστε μου λοιπόν ήσυχες μέρες και γαλήνιες νύχτες, ώστε στο εξής να μπορώ και εγώ να απολαύσω την ευχαρίστηση του καθαρού φωτός και την ευφροσύνη μιας ήσυχης ζωής».

Το πολιτικό του αύριο. Είναι σύνηθες το πολιτικό αύριο στους πολιτικούς και είναι συνηθισμένες οι προγραμματικές δηλώσεις.
Είναι κάτι συγκλονιστικό.
«Θα σταματήσω μέχρις ότου σταματήσει αυτός που προχωράει μπροστά μου, και αυτός είναι ο Χριστός». Η ζωή του τελειώνει με μια προσευχή.

Λέει στον Χριστό, «σε παρακαλώ να είσαι πράος και ευμενής προς τους λαούς σου.
Σε σένα αφιέρωσα την ψυχή μου, με άγιο έρωτα κι αγνό και σεβασμό.
Επιθυμώ να ειρηνεύσει ο λαός σου [προσέξτε: ο λαός σου, όχι ο λαός μου] και να είναι αδιατάρακτος προς χάριν της κοινής ωφελείας όλων των ανθρώπων. Και αν ακόμη είναι θέλημα του Κυρίου της ζωής και του θανάτου, να συνεχιστεί η επίγεια ζωή μου και να συνυπάρχω με τον λαό του Θεού, θα πλαισιώσω τη ζωή μου με όλους εκείνους τους κανόνες που αρμόζουν στον Θεό».

Ο άγιος Κωνσταντίνος. Ο Μέγας Κωνσταντίνος!
Το πολιτικό του -όπως είπα- μανιφέστο· μια άλλη προοπτική στο χώρο της πολιτικής.
Είναι μήπως η μοναδική προοπτική, η προοπτική της οποιασδήποτε πολιτικής διεργασίας στα μεγάλα σχήματα των κρατικών μεγεθών, αλλά και στα μικρά σχήματα των ομάδων που διοικούμε και κυβερνούμε;

Από ό,τι γνωρίζω, ο χώρος της πολιτικής δεν έχει προστάτη άγιο.
Μήπως ήρθε η ώρα να αποκτήσει;
Μήπως εκείνος, είναι εκείνος που μπορεί μέσα από αυτά τα διδάγματα που τα έκανε βιώματα της ζωής του, να λειτουργήσει την προστασία του παλινδρομούντος πολιτικού λόγου;

 

alopsis – 2φΑ

"Vangelis "

 

Βαγγέλης Παπαθανασίου
[29 Μαρτίου 1943 – 17 Μαΐου 2022]

Vangelis - "Conquest of Paradise"
[Τhe soundtrack of the film: «1492 Conquest of Paradise»
directed by Ridley Scott]

"In noreni per ipe,
in noreni corah
tiramine per ito,
ne domina"

 

2φΑ

                                                

"Ημέρα Μνήμης "

 

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου, που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. 

Η διαδικασία εξόντωσης των ελληνικών πληθυσμών του Πόντου διακρίνεται ιστορικά σε τρεις συνεχόμενες φάσεις:
από την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ως την κατάληψη της Τραπεζούντας από τον ρωσικό στρατό (1914-1916),
η δεύτερη τελειώνει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1916-1918)
και η τελευταία ολοκληρώνεται με την εφαρμογή του Συμφώνου για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας (1918-1923).

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκτόπιση, η εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις.

Ο αριθμός των θυμάτων έχει πολύπλευρα αναδειχτεί και αναγνωριστεί σε πάνω από 300.000, ενώ το Κεντρικό Συμβούλιο Ποντίων στη Μαύρη Βίβλο του, κάνει αναφορά σε 353.000 θύματα, αριθμός που υιοθετείται και από τις περισσότερες ξένες πηγές.

Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα.

Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών, εμπεριέχουν πλήθος μαρτυριών για τη γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά των Ποντίων κατοίκων της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

 

sophia-ntrekou – 2φΑ

                                                          

"Τα πρεπούμενα της θειάς.. "

 

Γεράσιμος Άννινος  -  Η Σαρακοστή
[Από το περιοδικό "Η Διάπλασις των Παίδων",  1936]

Η καημένη η θεια-Μαργαρώ κάπου θα βρίσκεται εκεί ψηλά τώρα στον παράδεισο, που τόσο πολύ πίστευε, παρέα με τ’ αγγελάκια, στα «χρυσά τα σύννεφα», κοντά στην κυρά την Παναγία και όλους τους Αγίους, που θυμιάτιζε και μνημόνευε με τόσες μετάνοιες, κάθε απόβραδο μπροστά στο εικονοστάσι και προσκυνούσε με τρίδιπλες μετάνοιες στη μικρή ενοριακή της εκκλησιά…

Κι όμως, δεν το ’λπιζε να πάει, κι έλεγε:
– Κολάζεται κανένας, γιε μου! Κολάζεται και δεν το καταλαβαίνει!
Γι’ αυτό δεν πρέπει κανένας να ολιγωρεί, και να κάνει τα πρεπούμενα.
Εκείνα που μας έχουνε μάθει οι πατεράδες μας και που ξέρανε οι παλιοί…

Κι ανάμεσα σ’ αυτά τα «πρεπούμενα», που ενέπνεε μιαν αληθινή και αφελής ευλάβεια και πίστη, τις μετάνοιες, τα θυμιάματα, τα σταυροκοπήματα, τ’ αγιοκέρια που φώτιζαν με την ψιλή τους φλόγα το εικονοστάσι της γωνιάς με τ’ άσπρα νταντελωτά μπερντεδάκια, ολονυκτίες στα πανηγύρια, τους όρθρους στις μεγάλες δεσποτικές γιορτές, την ταχτική παρακολούθηση της λειτουργίας και την αυστηρή τήρηση όλων των θρησκευτικών καθηκόντων, η μεγάλη δουλειά ήτανε η Σαρακοστή κι η νηστεία…

Νήστευε τα Τετραδοπαράσκευα, νήστευε τις προηγιασμένες, νήστευε των Αγίων Αποστόλων, τον Δεκαπενταύγουστο, της Σταυροπροσκύνησης, κάθε φορά που το έγραφαν τα «χαρτιά» και που το νόμιζε αναγκαίο η ψυχούλα της.
Μα η μεγάλη νηστεία ήταν η «Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή».

– Κολάζεται κανένας, γιε μου! Κολάζεται και δεν το καταλαβαίνει! έλεγε η καημένη η θεια-Μαργαρώ, κι εμείς οι πειρασμοί, εκπρόσωποι του Πονηρού και του Παγκακίστου, μέσα στο ήρεμο αναχωρητήρι της καλής γερόντισσας, εβάλαμε σκοπό να την κολάσουμε!…

Μιαν εβδομάδα ολόκληρη, ύστερα από την Καθαρή Δευτέρα, ενήστευε παραδειγματικά, με μαρουλάκια, ελίτσες, βρεχτοκούκια, και κάπου-κάπου λιγάκι χαλβά, που ήταν τα μόνα επιτρεπόμενα εδέσματα του νηστίσιμου «οψολογίου» της και μονάχα την πρώτη Κυριακή εμετρίαζε λίγο τη νηστεία κι εμαγείρευε κανένα λαδερό, αγκιναροκούκι, κανένα λαδοπίλαφο με ξερό χταπόδι…
Κι έπειτα, λιγάκι ρετσινάτο, «για να στυλωθεί κανενός η καρδιά του, γιε μου!» επισφράγιζε πραγματικά την «κατάλυση οίνου και ελαίου».

Όσο για τα καρύδια και τα σύκα, που εφίλευε εμάς, τα παιδόπουλα, ήταν για τη θεια-Μαργαρώ πράγματα απαγορευμένα…
Όχι από τα περίφημα «πρεπούμενα», μα γιατί δεν είχε πια κανένα δόντι.
Όμως, για μας, τα πάστρευε με προσοχή και δεν μας τα ’δινε ποτέ ατσάκιστα, κι είχε πολλούς λόγους, εκτός από την καλοσύνη της, για τούτο.
Φρόντιζε πρώτα-πρώτα για την ακεραιότητα της κόψης της πόρτας, που τα μαγκώναμε ανάμεσα και την εκάναμε καρυδοσπάστη, αφήνοντας σημαντικά σημάδια της χρησιμοποίησης αυτής, μα και για την ασπράδα των ασβεστωμένων πεζουλιών της αυλής, που ήταν το τελευταίο καταφύγιο για να τσακίσουμε τα καρύδια, χτυπώντας τα με λιθάρια!…

– Μπρε Ιούδες!… Μπρε Ιούδες! εξεφώνιζε, σαν εκαταλάβαινε κατιτί τέτοιο…
Ελάτε εδώ μπρε, να σας τα τσακίσω εγώ!…
Και δεν ήξερε κανένας τι την επονούσε πιο πολύ απ’ τα τρία: τα δόντια μας, το μάγκωμα της πόρτας ή το λέρωμα των πεζουλιών;

Κι όμως εμείς, οι «Ιούδες», εβαλθήκαμε να τη λερώσουμε!…
Έξω, στο παράσπιτο, στην άκρη της αυλής, για να μη λερώσει την κουζίνα που άστραφτε από πάστρα και γυαλοκοπούσαν τα μπακιρικά, είχε βάλει να μαγειρέψει το περίφημο λαδοπίλαφό της με το χταπόδι, ενώ για μας, σ’ άλλο τσουκάλι, έβραζε αληθινό πιλάφι με το κρέας, ένα «ατζέμ πιλάφι» από κείνα που μονάχα η θεια-Μαργαρώ ήξερε να φτιάνει αλτρουιστικά για την τέρψη των άλλων!…

Κι ο Πειρασμός ξελαμπάδιασε μονομιάς μέσα στο μυαλό μας, εκεί που παίζαμε «καλόγερο» στα άσπρα και μαύρα πλακάκια της αυλής…
Κι ούτε καιρό δεν χάσαμε σε μάταιη συνεννόηση… Με μια ματιά, συνεννοηθήκαμε και το κακό έγινε. Ένα κομμάτι κρέας, παχύ και όλο ψαχνό, έσμιξε μέσα στο λαδοπίλαφο με τα ισχνά κομμάτια του ξερού χταποδιού…

Με τι καρδιοχτύπι περιμέναμε το μεσημέρι, με τι ανυπομονησία προσμέναμε ν’ αρχίσει το φαγητό της, ξεχνώντας μες στα πιάτα το νόστιμο δικό μας πιλάφι και κοιτάζοντας το λαδοπίλαφό της…

Και να… Εκεί που δεν το προσμέναμε πια, ύστερα από την πρώτη-δεύτερη μπουκιά, το πιρούνι της ανάσυρε το σώμα του εγκλήματος.
Το γύρισε από δω, το γύρισε από κει, με ιερή φρίκη.
Το γεροντικό της, μα τόσο συμπαθητικό, πρόσωπο πήρε μια έκφραση συντριβής, και μας κοίταξε ύστερα, ενώ εμείς σκύβαμε τα μάτια στα πιάτα μας, έτοιμοι να γελάσουμε, μα χωρίς να μπορούμε…

Περιμέναμε τη δίκαιη τιμωρία μας. Μα εκείνη είπε μονάχα με σπαραγμό, σπρώχνοντας το πιάτο:
– Η αμαρτία στο λαιμό σας!…
Κι αλήθεια, θαρρείς σαν η Αμαρτία να ήταν κάτι το ψηλαφητό, κάποιο πράγμα ήρθε κι έκατσε πραγματικά στο λαιμό μας!… Κομπιάσαμε, ξεροκατάπιαμε, αφήσαμε το φαΐ μας και μπρουμιτίζοντας στο τραπέζι, αρχίσαμε τα κλάματα.

Τότε η καλή γερόντισσα, που ο θρήνος μας κι η μεταμέλειά μας την είχε συγκινήσει, κατανικώντας κάθε της απέχθεια, κάθε της ευλάβεια και κάθε πεποίθηση, προσπάθησε να μας παρηγορήσει.
Και παίρνοντας το κρέας του Πειρασμού, άρχισε να τρώει κι αυτή, μπροστά στα κατάπληκτα και κλαμένα μάτια μας, λέγοντας:

– Να, μπρε σεις!… Φάτε!… Κι άστε τα κλάματα!…
Να! Φάτε!… ο Θεός δεν ...ξεσυνερίζει...!

 

mustikaannas

fb - Panteleimon Krouskos
2φΑ

                                                                      

"Είμαστε οι επιλογές μας "

 

"Keanu Reeves"

Εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του σε ηλικία 3 ετών και μεγάλωσε με 3 διαφορετικούς πατριούς. Είναι δυσλεξικός και το όνειρό του να γίνει παίκτης του χόκεϋ γκρεμίστηκε από ένα σοβαρό ατύχημα.
Η κόρη του πέθανε κατά τη γέννηση.
Η γυναίκα του πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Ο καλύτερος φίλος του, ο Ρίβερ Φοίνιξ πέθανε από υπερβολική δόση.
Η αδερφή του έχει λευχαιμία.

Και παρόλα όσα του έχουν συμβεί, ο Keanu Reeves δεν χάνει ποτέ την ευκαιρία να βοηθήσει ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Όταν γύριζε την ταινία "The Lake House", άκουσε τη συζήτηση δύο φροντιστών κοστουμιών. Η γυναίκα έκλαιγε επειδή θα έχανε το σπίτι της αν δεν πλήρωνε άμεσα 20.000 $ στην τράπεζα -την ίδια ημέρα ο Keanu κατέθεσε το απαραίτητο ποσό στον τραπεζικό λογαριασμό της γυναίκας.
Δώρισε επίσης τεράστια ποσά σε νοσοκομεία.

Το 2010, στα γενέθλιά του, μπήκε σε ένα φούρνο και αγόρασε ένα τσουρεκάκι, έβαλε επάνω ένα απλό κεράκι και έκατσε να το φάει έξω από το φούρνο και πρόσφερε καφέ σε ανθρώπους που περνούσαν και σταματούσαν να του μιλήσουν.
Αφού κέρδισε αστρονομικά ποσά για την τριλογία του Matrix, δώρισε περισσότερα από 50 εκατομμύρια δολάρια στο προσωπικό που χειρίστηκε τα κοστούμια και τα ειδικά εφέ, τους πραγματικούς ήρωες της τριλογίας, όπως τους ονόμασε.

Δώρισε επίσης από μια Harley-Davidson σε κάθε έναν από τους stuntman, συνολικό κόστος αρκετών εκατομμυρίων δολαρίων.
Για πολλές επιτυχημένες ταινίες έδωσε ακόμη και το 90% του μισθού του, για να επιτρέψει στην παραγωγή να προσλάβει κι άλλους ηθοποιούς.

Το 1997 κάποιοι παπαράτσι τον βρήκαν να περπατά ένα πρωί παρέα με έναν άστεγο άνδρα στο Λος Άντζελες -τον άκουγε να διηγείται τη ζωή του για αρκετές ώρες…

 

dinfo -2φΑ

                                                                             

"Πολίτευμα εν ουρανοίς "

 

Νείλος ο Ασκητής  -  «Κεφάλαια περί Προσευχής»
[Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ευσεβίου Νίττη "Εις ύψος νοητόν",
Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας]

142. Λαχταράς να προσευχηθείς;
Μετατοπίσου από τα εδώ και έχε διαρκώς «το πολίτευμα εν ουρανοίς» (Φιλιπ. γ΄ 20: έχε την πατρίδα σου στους ουρανούς), όχι μόνο με λόγια, αλλά με την αγγελική πράξη και τη θεϊκότερη γνώση.

145. Αυτός, που αν και είναι ένοχος αμαρτίας και πράξεων, οι οποίες προκαλούν οργή, τολμάει να απλώνεται αδιάντροπα σε γνώση θεϊκότερων πραγμάτων ή προχωρεί ανάξια στην άυλη προσευχή, αυτός ας δεχτεί την αποστολική επιτίμηση, ότι δεν είναι ακίνδυνο γι’ αυτόν να προσεύχεται με γυμνό και ακάλυπτο κεφάλι.
Έχει υποχρέωση δηλαδή η ψυχή αυτή, λέει ο απόστολος, «κατά κεφαλής εξουσίαν έχει δια τους αγγέλους» (Α΄ Κορ.ια΄ 5 εξ.: έχει υποχρέωση να έχει στο κεφάλι της -το αποστολικό κείμενο η γυναίκα, κατά τον άγιο Νείλο μεταφορικά η ψυχή- κάποιο σύμβολο εξουσίας από σεβασμό προς τους αγγέλους, που στέκουν από πάνω της), ντυμένη τον σεβασμό και την ταπεινοφροσύνη, που ταιριάζουν στην κατάσταση της.

146. Όπως δε θα ωφελήσει εκείνον, που πάσχουν τα μάτια του, το να βλέπει καταμεσήμερα χωρίς κάλυμμα και εντατικά τον ολόλαμπρο ήλιο, έτσι δεν θα ωφελήσει καθόλου και τον όλο πάθη ακάθαρτο νου, η αναπαράσταση στον νου της «εν πνεύματι και αληθεία» φοβερής και υπερφυσικής προσευχής…

147. Αν ο ανενδεής (αυτός που δεν του λείπει και δεν του χρειάζεται τίποτε) και αμερόληπτος Θεός, δεν δέχτηκε εκείνον που ήρθε στο θυσιαστήριο με δώρο, ώσπου να συμφιλιωθεί με τον πλησίον του με τον οποίον ήταν λυπημένος (Ματθ. ε΄ 23 εξ.), σκέψου πόση προσοχή και διάκριση χρειαζόμαστε, για να προσφέρουμε στον Θεό ευπρόσδεκτο θυμίαμα στο νοερό (νοητό) θυσιαστήριο.

148. Να μη σου αρέσουν τα λόγια ούτε η δόξα. Αλλιώς δεν θα ενεργούν πια δολερά πίσω από τις πλάτες σου οι αμαρτωλοί, αλλά κατά πρόσωπο, μπροστά στα μάτια σου (Ψαλμ. 128,3) και θα είσαι αντικείμενο της χαιρεκακίας τους (Σοφ. Σολ. ς΄ 4) την ώρα της προσευχής, καθώς θα σε τραβούν και θα σε δελεάζουν (Ιακ. α΄ 14) με αλλόκοτους λογισμούς.

149. Η προσοχή που αναζητά προσευχή, θα βρει προσευχή, γιατί περισσότερο από κάθε τι άλλο, την προσοχή την ακολουθεί η προσευχή.
Αυτή πρέπει να επιδιώκεται με πολλή φροντίδα.

150. Όπως η όραση είναι ανώτερη από όλες τις αισθήσεις, έτσι και η προσευχή είναι η πιο θεϊκή από όλες τις αρετές.

151. Αυτό που αποτελεί έπαινο της προσευχής δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα της.
Και αυτό δηλώνουν εκείνοι, που ανέβηκαν στο ιερό (δηλ. ο Φαρισαίος και ο Τελώνης, Λουκ. ιη΄ 10), καθώς και η προτροπή· «υμείς ουν προσευχόμενοι μη βαττολογείτε» (Ματθ. ς΄ 7: όταν προσεύχεσθε να μην φλυαρείτε) και όσα λέγονται στη συνέχεια.

152. Όσο έχεις τον νου σου στα σωματικά και φροντίζεις με ιδιαίτερη προσοχή για τα ευχάριστα της σκηνής (του προσωρινού σώματος), δεν έχεις ακόμα ιδεί τον τόπο της προσευχής, αλλά είναι ακόμα μακριά από σένα ο μακάριος δρόμος της.

153. Όταν την ώρα, που στέκεις σε προσευχή, νιώσεις χαρά μεγαλύτερη από κάθε άλλη χαρά, τότε βρήκες αληθινά την προσευχή.

 

myriobiblos – 2φΑ

                                                         

"Ψυχαναλυτικές ανησυχίες "

 

-  Irvin D. Yalom
[O Δήμιος του Έρωτα κι άλλες Ιστορίες Ψυχοθεραπείας]

«Μια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει κανείς από αυτούς που με έχουν γνωρίσει. Τότε θα είμαι πράγματι νεκρός – όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός.

Σκέφτηκα ότι κάποιος που είναι πολύ ηλικιωμένος, είναι το τελευταίο ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη, που έχει γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο ή κάποιo πλήθος ατόμων προσωπικά, και που τώρα έχουν φύγει από τη ζωή.
Όταν το άτομο αυτό πεθάνει, πεθαίνει μαζί του και το πλήθος αυτών, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη.

Αναρωτιέμαι, για μένα ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος, τίνος ο θάνατος θα με κάνει να πεθάνω πραγματικά;»

 

share24 – 2φΑ

                                                         

"Έτος 1900! "

 

Γιάννης Τζουάνου  -  H προφητεία της γιαγιάς Κουφίταινας

Έτος 1900.
Ένα παιδί έξη χρονών, έπαιζε έξω από την αγροικία της γιαγιάς- Κουφίταινας στο «Ποτιστικό». Ήταν ανέμελο, χωρίς τις έγνοιες των μεγάλων.
Κράταγε μία σφεντόνα κι ήτανε απορροφημένο από χιλιάδες πουλιά που γέμιζαν τα δέντρα! Η αθώα του ψυχή δεν μπορούσε να φανταστεί, πως στο μέλλον θα κρατούσε μια άλλη σφεντόνα, αλλά που δεν θα ήταν για πουλιά!…

Σταμάτησε κάτω από μια αχλαδιά κι έτρωγε αχλάδια.
Παιδί της ορεινής Ναξιώτικης γης, π’ από μικρός μάθαινε να εξασφαλίζει την τροφή του και να επιβιώνει.
Ξαφνικά, η γλυκιά φωνή της γιαγιάς Κουφίταινας διέκοψε τις παιδικές του σκέψεις:

«Δημητράκη Δημητράκη!» Κι ο μικρός Δημητράκης έτρεξε προς την γιαγιά με πολύ σεβασμό, γιατί άκουγε τους μεγάλους τι έλεγαν γι’ αυτήν.
Τον ήθελε να της γεμίσει το βιτσιβιδάκι της με νερό, (μικρό πήλινο σταμνάκι).
Κι ο Δημητράκης, το πήρε από τα τρεμάμενα χέρια της, γεμάτος δέος.

Πήγε στο «Πηγαδάκι» και το γέμισε με δροσερό νερό.
Όταν γύρισε όμως, βρήκε την γιαγιά- Κουφίταινα δακρυσμένη κι η καρδιά του παιδιού κομπώθηκε! Η ευλογημένη γιαγιά, πήρε κοντά της το παιδί και του είπε: Δημητράκη παιδί μου, όταν εσύ πήγες στο «πηγαδάκι» για να μου φέρεις νερό, ήλθε ο ΑΓΙΟΣ Σπυρίδωνας εδώ στο φτωχικό μου και μου είπε:

«Κυρά-Καλή, έρχεται μεγάλη καταστροφή για την Ελλάδα! Πόλεμος με την Τουρκία!
Ξεριζωμός των Eλλήνων από τους Tούρκους στην Μικρά Ασία!
Και το παιδί που έστειλες για να σου φέρει νερό, θα πάει κι αυτό σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά θα γυρίσει σώος».

Αυτά, του έλεγε η γιαγιά κλαίγοντας με αναφιλητά! Το παιδί συγκλονίστηκε.
Τα λόγια της γιαγιάς σμιλεύτηκαν στη μνήμη του Δημητράκη!
Είχε ακούσει μία μεγάλη προφητεία! Κι αλήθεια, πώς μπορούσε να ξεχάσει και το τελευταίο που του είπε ότι: «Και συ παιδάκι μου θα πας σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά θα γυρίσεις σώος!
Έτσι μου είπε ο ΑΓΙΟΣ Σπυρίδωνας»…

Πέρασαν 14 χρόνια, έτος 1914 και η προφητεία της Κυρά-Κουφίταινας επαληθεύτηκε!
Οι πόλεμοι με την Τουρκία ξεκίνησαν!
Ο μικρός Δημητράκης που τώρα ήταν άντρας επιστρατεύτηκε κι έτσι επαληθεύτηκε η Κούφιταινα και σε αυτό! Και στο τέλος ήλθε και η μεγάλη Μικρασιατική καταστροφή, ο ξεριζωμός του ελληνισμού!

Κι αφού τελείωσε αυτός ο ολέθριος πόλεμος, ο μικρός Δημητράκης, ο έλληνας στρατιώτης Δημήτριος Μελισσουργός (Ο Φασολάκης), γύρισε σώος και αβλαβής στο χωριό του στην Κόρωνο της Νάξου!
Ο Δημήτριος Μελισσουργός έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στο χωριό του και πέθανε σε μεγάλη ηλικία.

Αυτήν την καθ’ όλα αληθινή ιστορία, μου την διηγήθηκε ο ίδιος, όπως την είχε πει και σε άλλους Κορωνιδιάτες. Μάλιστα, μου έλεγε πως επειδή γνώριζε από την προφητεία, ότι θα γυρίσει σώος από αυτόν τον πόλεμο, δεν φοβότανε τους Tούρκους!
Χαρακτηριστικά, μου είχε πει: «Γιάννη οι σφαίρες πέρναγαν δεξιά και αριστερά μου και καμιά δεν με έβρισκε!…» 

Όμως αυτή του η τόλμη εντυπωσίασε, αλλά και προβλημάτισε τον διοικητή του κι όπως μου είπε, τον κάλεσε στην σκηνή του και του είπε: «Εσύ Μελισσουργέ είσαι έξυπνος άνθρωπος, μπορείς να μου πεις γιατί δεν φοβάσαι και συνέχεια βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή;»

Και τότε ο Δημητράκης του αφηγήθηκε τις προφητείες της Κουφίταινας κι ο διοικητής του έμεινε εκστατικός, αλλά και λυπημένος για το τρίτο μέρος της προφητείας που έμελε να έλθει, δηλαδή την καταστροφή του ελληνισμού στη Μικρά Ασία…

 

iconandlight – 2fA

                                                            

"Τα γεμιστά "

 

ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ
[Από το βιβλίο "ΑΣ ΦΥΣΑ ΤΩΡΑ", εκδ. LIFO]

Πριν λίγα χρόνια είχα έναν φίλο που πέθανε η μάνα του απότομα, από καρδιά.
Ήταν περίεργο παιδί και δεν έκλαψε καθόλου, ούτε με το πρώτο σοκ, ούτε μετά - στις εκκλησίες και στους τάφους.
Ήταν κλειστός σαν πέτρα, γιατί την αγαπούσε πολύ.

Το βράδυ που έφυγαν οι επισκέπτες από το σπίτι (σχεδόν τους έδιωξε), εξαντλημένος άνοιξε το ψυγείο. Σε ένα τάπερ βρήκε γεμιστά.
Τα είχε μαγειρέψει η μάνα του μια μέρα πριν πεθάνει.

Έκατσε στο τραπέζι, μόνος, και σαν υπνωτισμένος άρχισε να τρώει.
Ένιωσε κάτι υπόκωφο να του χτυπάει τ' άντερα: η οικειότητα αυτής της γεύσης.
Το ρύζι, η ντομάτα, το συγκεκριμένο λάδι, ο συγκεκριμένος άνηθος - αυτό το μείγμα που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του.

Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα.
Έκλαιγε και έτρωγε, σιγά σιγά, για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του.
Μέχρι που τέλειωσαν.

 

lifo

fb – PK
2fA

                                         

"Νόημα ζωής! "

 

Viktor E. Frankl  -  Η ομορφιά και το νόημα της ζωής
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Οι πράξεις μας και οι ενέργειές μας δεν είναι ο μόνος τρόπος να δίνουμε στη ζωή μας νόημα, έστω κι αν μέσω αυτών απαντάμε υπεύθυνα στα ερωτήματα που θέτει η ζωή.
Μπορούμε επίσης να εκπληρώνουμε την «αποστολή» μας ως ανθρώπινα όντα μέσω της αγάπης, και ειδικότερα για ό,τι είναι όμορφο, υψηλό, αγαθό.

Θα μπορούσα, ίσως, να προσπαθήσω να εκφράσω με μια κοινότοπη φράση πώς και γιατί η εμπειρία της ομορφιάς μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή.
Ωστόσο, αντί γι' αυτό προτιμώ να χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα.

Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε μια αίθουσα συναυλιών, ακούτε την αγαπημένη σας συμφωνία, και μάλιστα η συμφωνία βρίσκεται στο σημείο εκείνο που σας συγκινεί τόσο, ώστε να νιώθετε σχεδόν ανατριχίλα.
Φανταστείτε επίσης ότι ήταν εφικτό εκείνη ακριβώς τη στιγμή, να σας ρωτήσει κάποιος αν η ζωή σας έχει νόημα.

Νομίζω ότι δεν θα διαφωνήσετε μαζί μου αν ισχυριστώ πως σε μια τέτοια περίπτωση η μόνη απάντηση που θα μπορούσατε να δώσετε θα ήταν:
«Ναι, θα αρκούσε αυτή και μόνο η στιγμή, για να βεβαιωθώ πως πράγματι έχει νόημα η ζωή μου».

Ανάλογη θα είναι λίγο-πολύ η αντίδραση και όσων απολαμβάνουν όχι ένα έργο τέχνης, αλλά την φύση ή ακόμη και την παρουσία ενός αγαπημένου προσώπου.
Όλοι μας έχουμε νιώσει πως και μόνο η ύπαρξη ενός αγαπημένου προσώπου αρκεί, για να αποκτήσουν νόημα η ζωή και ο κόσμος στον οποίο ζούμε.

 

pZ – 2fA

                                                        

"Άκουσε τον Μωυσή.. "

"Η πνευματική αγάπη"
[Από το βιβλίο «ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ», τόμος Α΄,
Εκδόσεις "Το Περιβόλι της Παναγίας", Θεσσαλονίκη 2001]

….   Σου συνέβη πειρασμός από τον αδελφό σου και η λύπη σε έκανε να τον μισήσεις;
Μη νικιέσαι από το μίσος, αλλά νίκα το μίσος με την αγάπη.
Και θα νικήσεις με τον εξής τρόπο: να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά στον Θεό και να δέχεσαι την απολογία του ή και ο ίδιος να τον καταπραΰνεις με τη δική σου απολογία, θεωρώντας τον εαυτό σου αίτιο του πειρασμού και κάνοντας υπομονή μέχρι να περάσει το σύννεφο.

Αυτόν που μέχρι χθες τον θεωρούσες πνευματικό αδελφό και ενάρετο, μη σήμερα, επειδή ο πονηρός σε έκανε να τον μισήσεις, τον κρίνεις ως φαύλο και κακό.
Αλλά με την αγάπη που μακροθυμεί (Α’ Κορ. 13:4), συλλογίσου τα χθεσινά καλά και διώξε από την ψυχή σου το σημερινό μίσος.

Αυτόν που χθες επαινούσες ως καλό και εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα ως φαύλο και κακό, επειδή η αγάπη σου μεταβλήθηκε σε μίσος, θέλοντας με την κατηγορία του αδελφού να δικαιολογήσεις το κακό μίσος που νιώθεις.
Αντίθετα, να συνεχίσεις να τον εγκωμιάζεις με τον ίδιο τρόπο, έστω και αν κυριαρχείσαι ακόμη από τη λύπη, και έτσι εύκολα θα επιστρέψεις στην ίδια σωτήρια αγάπη.

Μην πεις: «Δεν μισώ τον αδελφό μου», ενώ δεν θέλεις ούτε να τον θυμάσαι, αλλά άκουσε τον Μωυσή που λέει: «Μη νιώσεις μέσα σου μίσος για τον αδελφό σου.
Να εξηγηθείς μαζί του αδελφικά, και δεν θα σε βαραίνει γι’ αυτόν αμαρτία» (Λευϊτ. 19:17).

Δεν μπορεί η λογική ψυχή, όταν τρέφει μίσος εναντίον κάποιου ανθρώπου, να έχει ειρήνη με τον Θεό που έδωσε τις εντολές. Γιατί αυτός λέει: «Αν δεν συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα σφάλματά τους, ούτε ο ουράνιος Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα σφάλματά σας» (Ματθ. 6:15).
Αν όμως ο άλλος δεν θέλει να συμφιλιωθεί, εσύ τουλάχιστο φυλάξου από το μίσος με το να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά και να μην τον κακολογείς σε κανέναν.

Η ειρήνη των αγίων αγγέλων στηρίζεται στις δύο αυτές διαθέσεις: στην αγάπη προς τον Θεό και στην αγάπη μεταξύ τους.
Το ίδιο ισχύει και για τους αγίους όλων των αιώνων.
Πάρα πολύ ωραία λοιπόν, είπε ο Σωτήρας μας, ότι σε αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και οι προφήτες (Ματθ. 22, 40).

Μη νομίζεις ότι σε αγαπούν αυτοί που σου μεταφέρουν λόγια, τα οποία γεννούν μέσα σου λύπη και μίσος, ακόμη και αν φαίνονται να λένε αλήθεια.
Αντίθετα, να τους αποστρέφεσαι σαν θανατηφόρα φίδια, ώστε και εκείνους να τους σταματήσεις από το να κακολογούν, και την ψυχή σου να την απαλλάξεις από την κακία.

Μην είσαι εύκολος στο να διώχνεις την πνευματική αγάπη, γιατί άλλος δρόμος σωτηρίας δεν έχει μείνει στους ανθρώπους.
Μην καταφρονήσεις την εντολή της αγάπης, γιατί με αυτήν θα γίνεις παιδί του Θεού, ενώ παραβαίνοντάς την θα βρεθείς παιδί της γέεννας.

Μη θέλεις να αρέσεις στον εαυτό σου, και τότε δεν θα μισείς τον αδελφό σου. 

 

koinoniaorthodoxias – 2φΑ

                                                        

"Εντυπώσεις σε χασομέρηδες "

 

-  ARTHUR SCHOPENHAUER

Για να περιγράψω πιο γλαφυρά την παράλογη και υπερβολική έγνοια για τη γνώμη των άλλων, θα παραθέσω ένα κείμενο από το τεύχος της 31ης Μαρτίου του 1846 της εφημερίδας Times, όπου παρουσιάζεται μια λεπτομερής αναφορά της εκτέλεσης του Thomas Wix, ενός μαθητευόμενου τεχνίτη, που για λόγους εκδίκησης είχε δολοφονήσει τον δάσκαλό του.

Στην περίπτωση αυτή έχουμε πολύ ασυνήθιστες συνθήκες και μια ιδιόμορφη προσωπικότητα, που ωστόσο εξυπηρετούν σε μεγάλο βαθμό τον σκοπό μας - οι δύο αυτοί παράγοντες συνδυάζονται για να δώσουν μια ζωντανή εικόνα της ανοησίας αυτής, που είναι βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση και μας επιτρέπει να δούμε πιο ξεκάθαρα μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

«Το πρωί της εκτέλεσης» λέει η αναφορά, «τον επισκέφτηκε ο ιερωμένος, όμως ο Wix, παρόλο που ήταν ήρεμος, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τη διακονία του και η μόνη έγνοια του ήταν να συμπεριφερθεί “θαρραλέα” μπροστά στους θεατές που θα παρακολουθούσαν το επονείδιστο τέλος του…
Στη διαδρομή ο Wix προχώρησε με προθυμία προς την κρεμάλα και καθώς έμπαινε στο προαύλιο της εκκλησίας, είπε αρκετά δυνατά, ώστε να ακουστεί στον περίγυρό του:
“Άρα λοιπόν, όπως είπε και ο Dr Dodd, σύντομα θα ξέρω το μέγα μυστικό”.

Φτάνοντας στο ικρίωμα, ο δύσμοιρος ανέβηκε την απότομη σκάλα δίχως την παραμικρή βοήθεια και όταν στάθηκε στο κέντρο, υποκλίθηκε δύο φορές στους θεατές, μια κίνηση που έκανε το άθλιο πλήθος που βρισκόταν από κάτω να αρχίσει να ζητωκραυγάζει».

Αυτό είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο κάποιος, μπροστά στον πιο φριχτό επικείμενο θάνατο και την αιωνιότητα, δεν σκέφτεται παρά μόνο την εντύπωση που θα αφήσει σε ένα πλήθος από χασομέρηδες και τη γνώμη που θα σχηματίσουν για εκείνον.

Τέτοιες ακραίες περιπτώσεις περιγράφουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο αυτό που θέλω να πω, διότι μας προσφέρουν μια μεγεθυσμένη αντανάκλαση της ίδιας μας της φύσης.
Οι αγωνίες που έχουμε όλοι μας, οι ανησυχίες, οι στενοχώριες, οι σκοτούρες, τα βάσανα και οι επίπονες προσπάθειες οφείλονται, ίσως στο μεγαλύτερο μέρος των περιπτώσεων, στην έγνοια μας για τη γνώμη των άλλων και από αυτή την άποψη, είμαστε τόσο ανόητοι όσο αυτός ο άθλιος εγκληματίας που αναφέραμε.
Από εκεί πολύ συχνά πηγάζουν και ο φθόνος και το μίσος.

Είναι φανερό πλέον ότι τίποτε δεν θα υπηρετούσε περισσότερο την ευτυχία μας -η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της βασίζεται στην ηρεμία και την ικανοποίηση- από το να μετριάσουμε στα μέτρα του λογικού αυτή την παρόρμηση της ανθρώπινης φύσης – κάτι που ίσως την περιόριζε στο ένα πεντηκοστό από αυτό που είναι τώρα.
Με μια τέτοια κίνηση, θα απαλλασσόμασταν από αυτό το αγκάθι που συνεχώς κεντρίζει το δέρμα μας και μας πονά. Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο επίτευγμα, διότι η εν λόγω παρόρμηση αποτελεί φυσική και εγγενή ανθρώπινη διαστροφή.
Ο Τάκιτος λέει: «Η δίψα για δόξα είναι το τελευταίο πράγμα που ο σοφός αποτινάζει από πάνω του».

Ο μόνος τρόπος για να δώσει κανείς ένα τέλος σε αυτή την ανοησία είναι να δει καθαρά πως πρόκειται για ανοησία - και αυτό μπορεί να γίνει εάν αναγνωρίσουμε πως οι περισσότερες απόψεις που έχουν οι άνθρωποι στο κεφάλι τους συνήθως είναι εσφαλμένες, παράλογες, αναληθείς και βλακώδεις, άρα καθαυτές είναι ανάξιες της προσοχής μας.
Επιπλέον, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως στις περισσότερες περιστάσεις και υποθέσεις του βίου μας, η γνώμη των άλλων έχει ελάχιστη πραγματική και θετική επιρροή πάνω μας και γενικά είναι τόσο δυσμενής, που κάποιος θα πέθαινε από στενοχώρια εάν άκουγε όλα όσα λέγονταν για κείνον ή τον τόνο με τον οποίον μιλούν γι’ αυτόν.

Τέλος, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, πρέπει να καταλάβουμε καλά πως η υπόληψη καθαυτή δεν έχει πραγματικά άμεση, αλλά έμμεση αξία.
Εάν οι άνθρωποι γενικότερα μεταστρέφονταν από αυτή την παγκόσμια παραφροσύνη, το αποτέλεσμα θα ήταν ένα τεράστιο κέρδος για την ηρεμία και την ευφρόσυνη μας – κέρδος τόσο μεγάλο που δύσκολα μπορούμε να το συλλάβουμε στις μέρες μας.
Ο κόσμος θα φανέρωνε ένα πιο σταθερό και σίγουρο πρόσωπο στους άλλους, και γενικότερα θα συμπεριφερόταν λιγότερο αμήχανα και συνεσταλμένα.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε πως ο απομονωμένος τρόπος ζωής έχει υπερβολικά ωφέλιμη επίδραση στην ψυχική μας ηρεμία, και τούτο συμβαίνει κυρίως επειδή έτσι αποφεύγουμε να ζούμε υπό το συνεχές βλέμμα των άλλων και να υπολογίζουμε διαρκώς τη γνώμη του καθενός· κοντολογίς, μας δίνει τη δυνατότητα να επιστρέφουμε στον εαυτό μας.

Παράλληλα, μπορούμε με αυτόν τον τρόπο να αποφύγουμε και πολλές κακοτοπιές, στις οποίες μας οδηγούν οι κατά καιρούς σκιαμαχίες μας ή -για να είμαι πιο σαφής- η ενδοτικότητά μας σε αυτή την επιζήμια παραφροσύνη.
Συνεπώς, θα έπρεπε να φροντίζουμε περισσότερο τα πραγματικά αγαθά μας και να τα απολαμβάνουμε με λιγότερους περισπασμούς.
Όμως, χαλεπά τα καλά, αυτό που αξίζει είναι και δύσκολο.

 

lecturesbureau – 2φΑ

                                                                                   

"Το κλειδί του μυστηρίου "

 

ΛΑΟ ΤΣΕ  -  "ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ"

Ο άριστος ταξιδευτής δεν αφήνει χνάρια.
Ο άριστος ομιλητής δεν αφήνει τη γλώσσα να παρασυρθεί.
Ο άριστος λογιστής δεν χρειάζεται πινάκια.

Η καλύτερη πόρτα δεν χρειάζεται μάνταλο,
κι όμως, κανείς δεν μπορεί να την ανοίξει.
Το καλύτερο δέσιμο δεν χρειάζεται κόμπους,
κι όμως, κανείς δεν μπορεί να το λύσει.

Γι’ αυτό ο συνετός βοηθά τους πάντες, αδιακρίτως.
Φροντίζει τα πάντα, τίποτα δεν παραμελεί.
Αυτή είναι η απόδειξη της σοφίας του.

Έτσι, ο καλός άνθρωπος
γίνεται δάσκαλος του πλανημένου.
Κι οι πλανημένοι άνθρωποι
γίνονται η πρώτη ύλη στα χέρια του καλού.

Όταν χάνεται ο σεβασμός προς τον δάσκαλο
κι όταν λείπει η φροντίδα για τον μαθητή
γεννιέται σύγχυση, όσο σοφός κι αν είσαι.

Αυτό είναι το κλειδί του μυστηρίου.

 

 lecturesbureau – 2φΑ