"Συνάντηση με τον Χριστό "

 

-  Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης
[Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.]

….   Η συνάντηση με τον Χριστό εκπλήσσει τον άνθρωπο.
Και η έκπληξη αυτή δεν είναι ανεξήγητη ούτε παράλογη.
Είναι δικαιολογημένη και λογική· είναι έκπληξη που δημιουργείται από την συνάντηση του σχετικού με το απόλυτο, του χρονικού με το αιώνιο, του κοσμικού με το θείο.
Όποιος δεν αισθάνθηκε έκπληξη από την συνάντησή του με τον Χριστό, οφείλει να διερωτηθεί, αν όντως τον συνάντησε και αν ένιωσε πραγματικά την παρουσία του στην ζωή του.

Όταν ο άνθρωπος που υπόκειται στους περιορισμούς της κτιστότητας συναντιέται με τον Δημιουργό της κτίσεως, όταν το πλάσμα αντικρίζει τον Πλάστη του, προκύπτουν ασύμμετρες σχέσεις και δημιουργούνται απροσδόκητες εκπλήξεις. Και οι εκπλήξεις αυτές γίνονται συγκλονιστικότερες, όταν ο Δημιουργός ταπεινώνεται μπροστά στο δημιούργημά του, το σέβεται, το τιμά και προσφέρεται να το υπηρετήσει. …

Στην συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα, που έγινε στο φρέαρ του Ιακώβ, πρώτη έκπληξη είναι η ίδια η συνάντηση και ακολούθως η σύναψη διαλόγου μεταξύ τους.
Ο Χριστός απευθύνεται στην Σαμαρείτιδα και ζητάει νερό για να πιεί.
Αυτή εκπλήσσεται και ρωτάει: «Πώς εσύ, που είσαι Ιουδαίος, ζητάς να πιείς νερό από εμένα, που είμαι Σαμαρείτιδα; Διότι δεν επικοινωνούν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτες».

Η έκπληξη είναι διπλή η ακριβέστερα πολλαπλή.
Πώς ένας Ιουδαίος, ο Ιησούς, διαλέγεται με άνθρωπο από την Σαμάρεια;
Αλλά και πως απευθύνεται σε μια γυναίκα, και μάλιστα διαβεβλημένη, όπως καλώς ο ίδιος γνωρίζει;
Και τέλος, το σπουδαιότερο, πως διαλέγεται για θεολογικά πράγματα και αποκαλύπτει στην γυναίκα αυτήν την υψηλότερη και βαθύτερη αλήθεια του μεσσιανικού κηρύγματος και της αποστολής του;

Κάθε έκπληξη που δοκιμάζει ο άνθρωπος προέρχεται από την συνάντησή του με κάτι καινούργιο, με κάτι απροσδόκητο· οφείλεται στην αντιμετώπιση κάποιας νέας πραγματικότητας, κάποιας πρωτόγνωρης μορφής, κάποιου απροσδόκητου γεγονότος ή κάποιας άγνωστης αλήθειας, που ως τότε παρέμενε κρυμμένη ή ασύλληπτη. Οφείλεται δηλαδή σε κάποια αποκάλυψη.

Η Σαμαρείτιδα εκπλήσσεται από την εμφάνιση ενός Ιουδαίου, που παραμερίζει τους ρατσιστικούς φραγμούς της ακοινωνησίας με την φυλή της και διαλέγεται μαζί της.
Της ζητάει νερό για να πιεί· «δος μοι πιείν».
Και πριν ακόμα συνέλθει από την έκπληξη αυτή, δοκιμάζει μια νέα έκπληξη ακόμα μεγαλύτερη και πιο παράξενη. Ακούει ότι αυτός που ζητάει το νερό για να πιεί, μπορεί να της προσφέρει ο ίδιος «ύδωρ ζων». Γι’ αυτό δικαιολογημένα η Σαμαρείτιδα λέει: «Κύριε, δοχείο δεν έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από που τάχα έχεις το ύδωρ το ζων;
Μήπως είσαι μεγαλύτερος από τον πατέρα μας Ιακώβ, που μας έδωσε το πηγάδι και ήπιε από αυτό και ο ίδιος και τα παιδιά του και τα ζωντανά του»;   ….

Όσο ο άνθρωπος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην εγκοσμιότητα, δεν μπορεί να συλλάβει την υπερκόσμια αλήθεια.
Μπορεί να ξαφνιάζεται ή να εκπλήσσεται. Μπορεί να απορεί ή να θαυμάζει.
Μπορεί ακόμα να την περιφρονεί ή να την αποστρέφεται ανάλογα με την προαίρεσή του. Παραμένοντας όμως προσκολλημένος στον αισθητό κόσμο, υποτάσσεται στην κοσμική νομοτέλεια και περιορίζεται στις προοπτικές της.

Ο νους του δεν ελευθερώνεται από την κτιστότητα.
Δεν λειτουργούν οι πνευματικές του αισθήσεις.
Ακόμα και όταν πληροφορείται για κάτι που υπερβαίνει την αισθητή αμεσότητα, το αντιλαμβάνεται κοσμικά, συναισθηματικά. Έχει αναζητήσεις, δοκιμάζει εκπλήξεις, αλλά κινείται πάντοτε μέσα στον ασφυκτικό χώρο και τον χρόνο.
Σκέφτεται και ζει υποταγμένος στον νόμο της φθοράς και του θανάτου.   ….

Όσο ο άνθρωπος περιορίζεται στις βιοτικές του μέριμνες, μένει προσηλωμένος στα πρόσκαιρα και αδιαφορεί για τα αιώνια.
Ασχολείται με τις υλικές και λησμονεί τις πνευματικές του ανάγκες.
Αν όμως είναι καλο-προαίρετος και κάποια αιτία κεντρίσει τον εσωτερικό του κόσμο, αφυπνίζεται από τον πνευματικό του λήθαργο· ξυπνά μέσα του η πνευματική αναζήτηση και αναδύονται τα λησμονημένα και συχνά απωθημένα υπαρξιακά ερωτήματά του.
Και όταν διαπιστώσει ότι βρίσκει την απάντησή τους, τότε παραμερίζει τις καθημερινές του ανάγκες και απαγκιστρώνεται από τις βιοτικές του μέριμνες. Ελευθερώνεται από τον κόσμο των φαινομένων και στρέφεται προς την ασάλευτη πραγματικότητα..

Η χριστιανική ζωή είναι μία αδιάκοπη Λειτουργία.
Είναι γεμάτη με μικρότερες η μεγαλύτερες εκπλήξεις, θετικές και αρνητικές· θετικές, που έχουν πολλές φορές αρνητική μορφή, αλλά και αρνητικές, που μπορούν να αντιμετωπιστούν και να βιωθούν θετικά.

Όποιος φροντίζει για την καθαρότητα της καρδιάς του και διατηρεί το «ζων ύδωρ» που δέχτηκε με το βάπτισμά του, μπορεί να ζει δημιουργικά την καθημερινότητα με όλες τις θετικές και τις αρνητικές της εκπλήξεις: «Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νυξ νυκτί αναγγέλλει γνώσιν».
Με τον τρόπο αυτόν προσλαμβάνεται βαθμηδόν η αιωνιότητα μέσα στην χρονικότητα και προσδίδεται αιώνια προοπτική στην καθημερινότητα.

 

pemptousia – 2φΑ

                                                            

Share