"Τα τέσσερα κεριά"

Tέσσερα κεριά έλειωναν αργά-αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους...

Το πρώτο κερί είπε:
Εγώ είμαι η Ειρήνη.
Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν.
Πιστεύω πως δεν μου μένει άλλο, από το να συνεχίσω να σβήνω!
Κι έτσι αφέθηκε σιγά-σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.

Συνεχίζοντας το δεύτερο κερί είπε:
Eγώ είμαι η Πίστη.
Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα κι έτσι δεν έχει νόημα

να μένω αναμμένο.
Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα απαλό αεράκι φύσηξε πάνω του

και το έσβησε.

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, λέει με τη σειρά του:
Εγώ είμαι η Αγάπη.
Δεν έχω τη δύναμη να μείνω αναμμένο.
Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται
το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα κι αυτούς,
που τους αγαπούν περισσότερο...
και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.

Ξαφνικά ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο κι είδε τα τρία κεριά σβησμένα.

Φοβισμένο από το σκοτάδι είπε:
Μα τι κάνετε; Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα,
εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!!!
Και ξέσπασε σε κλάματα.

Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια:
Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις...
Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο, θα μπορούμε πάντα
να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά…
Εγώ είμαι η Ε λ π ί δ α !!!

Με μάτια λαμπερά και δακρυσμένα ακόμα, το παιδί πήρε το κερί της Ελπίδας και άναψε και τα άλλα τρία κεριά που είχαν σβήσει, της Ειρήνης, της Πίστης και της Αγάπης!!!

*   από το: briefingnews.gr

"Περί καλών υπηρεσιών"

Του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα


1. Από παιδί ακόμα, ποθούσα να υπηρετήσω τον Θεό. Από τότε ακόμα, ήξερα ότι εδώ στη γη τα πάντα αποτελούσαν ένα είδος υπηρεσίας. Οι γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους και τα παιδιά φροντίζουν τους γονείς τους. Ο Καθένας υπηρετεί κάποιον άλλο. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι εγώ ήθελα να υπηρετώ τον Θεό.

Απ’ τη στιγμή που Εκείνος είναι ο Γονέας όλης της ανθρωπότητας και ολόκληρου του σύμπαντος, θα πρέπει κανείς να υπηρετεί Εκείνον που είναι ο σημαντικότερος απ’ όλους. Ως μικρό παιδί ήθελα να το κάνω αυτό. Όταν μεγάλωσα κάπως, ήξερα ότι δεν μπορούσα να το πω στους γονείς μου -δεν επρόκειτο να μου δώσουν ποτέ την ευλογία τους-, αλλά όταν έφθασα στην κατάλληλη ηλικία πήγα σε μοναστήρι.


2. Πρέπει να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο, γιατί είμαστε αδέλφια - ιδιαίτερα όσοι έχουμε την ίδια πίστη. Υπάρχει ένα τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία.

Όταν κάποτε πήγε σε μια επίσημη αντιπροσωπεία αξιωματούχων από την Κωνσταντινούπολη στους Σαρακηνούς για να διαπραγματευτούν την ειρήνη, οι Σαρακηνοί ισχυρίστηκαν ότι οι χριστιανοί δεν υπακούν στην εντολή του Θεού. Είπαν. «Γιατί εσείς οι χριστιανοί παρακούτε την εντολή του Χριστού να αγαπάτε τους εχθρούς σας και αντ’ αυτού μας διώκετε και μας σκοτώνετε;».

Μέλος εκείνης της αντιπροσωπείας ήταν και κάποιος Κύριλλος. Αυτός απάντησε στους Σαρακηνούς : «Αν σε ένα συγκεκριμένο νόμο, υπάρχουν δύο εντολές που πρέπει να εκπληρωθούν, ποιος άνθρωπος είναι πιο δίκαιος, αυτός που εκπληρώνει και τις δύο ή εκείνος που εκπληρώνει μονάχα τη μία;». Οι Σαρακηνοί απάντησαν: «Αυτός που εκπληρώνει και τις δύο, φυσικά».

Τότε ο Κύριλλος είπε: «Ως μεμονωμένα άτομα συγχωρούμε τους εχθρούς μας, αλλά ως κοινότητα, θυσιάζουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Διότι ο Κύριος είπε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιάζει κανείς τη ζωή του ο ένας για τον άλλο. Εσείς όχι μόνο έχετε ως στόχο να μας υποδουλώσετε, αλλά εποφθαλμιάτε και την πνευματική μας ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος που υπερασπιζόμαστε τον εαυτό μας. Αυτό συνιστά δίκαιο αγώνα».

Κι έπειτα, υπάρχει επίσης και το παράδειγμα του Αγίου Ιωαννίκιου του Μεγάλου. Ήταν στρατιώτης για 20 χρόνια. Ήταν αξιοθαύμαστος - όποτε έδινε μάχη, νικούσε. Ουδέποτε νικήθηκε. Ποτέ δεν σκέφτηκε τη ζωή του, αλλά πάντοτε την έθετε σε κίνδυνο για τους άλλους. Και ο Κύριος τον διατήρησε.

Αργότερα όταν έγινε μοναχός, ήταν ένας σπουδαίος άγιος και θαυματουργός. Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άγιοι πολεμιστές. Ο προφητάναξ Δαυίδ λέει: «Μακάριοι ὦν ἀφέθησαν αἱ ἀνομίαι καί ὦν ἀπεκαλύφθησαν αἱ ἁμαρτίαι» ( Ψαλμ. 31.1 ). Η αρετή ποτέ δεν ενεργεί για το ίδιον όφελος, αλλά για το όφελος των πλησίον.

3. Όποιο έργο κάνουμε εδώ στη γη, είναι έργο Θεού . Ωστόσο, δουλεύουμε συνήθως με επιφύλαξη, δίχως ειλικρίνεια. Όχι μόνο ο Θεός δεν μπορεί να το ανεχτεί αυτό, αλλά ούτε και ο άνθρωπος. Όμως εμείς γνωρίζουμε ότι το σύμπαν ανήκει στον Θεό, ότι η γη είναι πλανήτης του Θεού και ότι καθετί ανήκει στον Θεό, ανεξάρτητα από το είδος της δουλειάς που κάνουμε.

Ανεξάρτητα από το αν ένα πρόσωπο είναι καλό ή όχι, ευλαβές ή όχι, θα δώσει λόγο για τη δουλειά του. Δεν πρέπει να πολυστοχαζόμαστε για το ποιος είναι προϊστάμενος μας ή ποιος είναι αφεντικό μας. Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι κάθε τύπος δουλειάς πάνω στη γη και σ’ ολόκληρο το σύμπαν είναι έργο του Θεού και γι’ αυτό πρέπει να εκτελείται με την καρδιά μας, ανεπιφύλακτα. Όταν πράττουμε έτσι, μπορούμε να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την εσωτερική μας αντίσταση.

Έτσι, κάθε μας πράξη θα βοηθά τον πλησίον μας, ξεκινώντας από την οικογένειά μας, όπου κι αν είμαστε. Κατά συνέπεια, πρέπει πάντοτε να είμαστε ειλικρινείς. Έτσι θα ακτινοβολούμε ειρήνη, ησυχία και αγάπη και θα δεχόμαστε επίσης αγάπη ως ανταπόδοση. Με τις σκέψεις μας, είτε προσελκύουμε είτε απωθούμε τους εχθρούς , τους φίλους, τους συγγενείς και τους γείτονες. Οι άνθρωποι όμως συνήθως δεν δίνουν βάρος σ’ αυτή την αλήθεια και γι’ αυτό ταλαιπωρούνται.


4. Η αυστηρότητα προς τους πλησίον μας είναι επικίνδυνη. Ο αυστηρός άνθρωπος μπορεί να προοδεύσει μονάχα μέχρις ενός σημείου και παραμένει απλά στο επίπεδο της φυσικής εγκράτειας. Πρέπει κανείς να είναι ευγενής, πράος και φιλεύσπλαχνος στις σχέσεις του με τους ανθρώπους.


*  Από το βιβλίο του: «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

"Οι λογισμοί στη ζωή μας"

 
Tου Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Η ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας. Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών και δεν μπορούμε να έχουμε, ούτε ειρήνη, ούτε γαλήνη.

Το σημείο εκκίνησής μας είναι συνήθως εσφαλμένο. Αντί να ξεκινούμε από τον εαυτό μας, εμείς θέλουμε πάντοτε να αλλάξουμε πρώτα τους άλλους και τελευταίους εμάς. Αν ο καθένας ξεκινούσε πρώτα με τον εαυτό του, θα είχαμε παντού τριγύρω ειρήνη!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει, ότι κανείς δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο εκείνον, που δεν βλάπτει ο ίδιος τον εαυτό του - ούτε κι ο ίδιος ο διάβολος. Βλέπετε; εμείς είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι μοναδικοί αρχιτέκτονες, του μέλλοντός μας.

Όταν καλλιεργούμε κακές σκέψεις, γινόμαστε κακοί. Ίσως εμείς να νομίζουμε ότι είμαστε καλοί, αλλά το κακό είναι εντός μας. Δεν έχουμε τη δύναμη να του αντισταθούμε. Και γνωρίζουμε ως χριστιανοί, ότι δεν πρέπει καν να σκεφτόμαστε το κακό, πόσο μάλλον να το διαπράττουμε.

Ο Κύριος πήρε πάνω του όλες μας τις οδύνες και τις μέριμνες και είπε ότι θα μας παράσχει καθετί που χρειαζόμαστε. Και παρόλα αυτά, εμείς κρατιόμαστε τόσο σφιχτά από τις μέριμνές μας, που δεν αφήνουμε τον νου και την καρδιά μας, τις οικογένειες και τον καθένα τριγύρω μας, να βρει ανάπαυση.

Εκείνος που έχει μέσα του τη Βασιλεία του Θεού, θα τη μεταδώσει ανεπαίσθητα και στους άλλους. Οι άνθρωποι θα ελκύονται από την εντός μας ειρήνη και ζεστασιά, θα θέλουν να είναι κοντά μας και η ατμόσφαιρα του ουρανού θα περάσει σταδιακά και σε κείνους.

Σχεδόν δεν είναι καν απαραίτητο να μιλάμε στους ανθρώπους γι’ αυτή. Η ατμόσφαιρα του παραδείσου θα ακτινοβολεί από μέσα μας, ακόμα κι όταν σιωπούμε ή μιλάμε για πράγματα καθημερινά. Θα ακτινοβολεί από μέσα μας, ακόμα κι αν δεν έχουμε συναίσθηση ότι το κάνει.

Ωστόσο, εμείς διαταράσσουμε ενίοτε και εμποδίζουμε το σχέδιο του Θεού. Έχουμε την ελευθερία, είτε να αποδεχτούμε το θέλημά Του, είτε να το απορρίψουμε· ο Θεός που είναι αγάπη, δεν θέλει να άρει αυτή την ελευθερία από μας. Μας δόθηκε απόλυτη ελευθερία, αλλά εμείς πάνω στην τρέλα μας, ποθούμε συχνά άχρηστα πράγματα.

Δεν μπορούμε να επιτύχουμε τη σωτηρία με κανέναν τρόπο πέρα από τη μεταμόρφωση του νου μας, τη μεταμόρφωσή του σε κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν. Ο νους μας θεώνεται από μια ιδιάζουσα ενέργεια της χάριτος του Θεού. Γίνεται απαθής και άγιος.

Ένας θεωμένος νους, ζει ακατάπαυστα με τη μνήμη του Θεού. Γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι μέσα μας κι εμείς «εν Αυτώ», ο θεωμένος νους είναι ολότελα οικείος με τον Θεό. Ο Θεός είναι παντού κι εμείς είμαστε σαν ψάρια μέσα στο νερό, όταν είμαστε «εν Θεώ». Τη στιγμή που οι λογισμοί μας Τον εγκαταλείπουν, αφανιζόμαστε πνευματικά.

*  Από το βιβλίο του: «ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ»

"Η Αγία Αικατερίνα"

   

"Αν δεν βλέπεις αγάπη.."

Στάρετς Λεωνίδας

Μαθητής: Δεν βλέπω αγάπη ανάμεσα στους αδελφούς και δεν βρίσκω κανέναν, με τον οποίο να μπορώ να συζητήσω πάνω σε θέματα της Αγίας Γραφής.

Γέροντας: Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει αγάπη ανάμεσα τους! Αυτό είναι το σωστό συμπέρασμα, στο οποίο πρέπει να καταλήγεις.

Αν δεν βλέπεις αγάπη ανάμεσα τους, αυτό οφείλεται σε σένα. Εσύ δεν έχεις αγάπη. Εσύ πρέπει να δείξεις αγάπη. Και τότε θα δεις, ότι η αγάπη κατοικεί πλούσια μέσα στην καρδιά τους. Και μην το ξεχνάς ποτέ. Έχουμε εντολή από τον Θεό να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας. Μα να ζητάμε εμείς αγάπη από τους άλλους, αυτό δεν το λέει πουθενά.!

Όταν οι άλλοι δεν μπορούν ή δεν έχουν την τόλμη, να συζητήσουν μαζί σου πάνω στις άγιες γραφές, μην επιμένεις. Όποιος έχει ταπείνωση, έχει και απλότητα· και όποιος έχει απλότητα, δεν περιεργάζεται τις κρίσεις του Θεού. Τα δέχεται με πίστη. Και αρκείται στις έννοιες-γνώσεις, που η πίστη του αποκαλύπτει.

Ο Θεός δεν θα μας ζητήσει τον λόγο, γιατί δεν γίναμε θεολόγοι, αλλά γιατί δεν φροντίσαμε τον εαυτό μας, αφού πάντοτε μας δίνει όσα είναι για το συμφέρον μας. Γιατί εμείς είμαστε νήπια. Και δεν μπορούμε να εννοήσουμε τις κρίσεις Εκείνου, που κυβερνά τον κόσμο ολόκληρο.

Έτσι του ζητάμε πράγματα, που αν και θα μπορούσαν να υπηρετήσουν τη σωτηρία μας, εμάς θα μας έβλαπταν, γιατί θα τα χρησιμοποιούσαμε κατά τρόπο επιζήμιο. Γι’ αυτό ο στοργικός Πατέρας μας, δεν μας αφήνει να γευτούμε όλα τα χαρίσματα Του, που συντελούν στη σωτηρία. Επειδή μπορεί να μας γίνουν αιτία απωλείας! Τι θα γινόταν, αν ο Θεός που όλα τα γνωρίζει, εκπλήρωνε τον κάθε μας πόθο; Εγώ νομίζω ότι τότε, όλος ο κόσμος θα χανόταν.

Ο Θεός, δεν απορρίπτει τις προσευχές των εκλεκτών Του. Μα και δεν εκπληρώνει όλα τα αιτήματα τους. Και αυτό, επειδή φροντίζει για όλα με τον πιο καλό τρόπο. Και μη ξεχνάς ποτέ, ότι οι  άνθρωποι που ζουν χωρίς να προσέχουν τον εαυτό τους, δεν γίνονται ποτέ άξιοι να τους επισκεφθεί η χάρη του Θεού. Και αν ποτέ βρεθούν άξιοι τέτοιων δωρεών, χάρις στην αγαθότητα του Θεού και μόνο, τούτο συμβαίνει λίγο πριν το τέλος της ζωής τους.

*  από vatopaidi.wordpress.com [επεξ]

"Η εορτή των Εισοδίων.."

ΕΙΣ ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικῆς Νικολάου

Ἡ ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου εἶναι καὶ μεγάλη καὶ ὡραία γιορτή. Καὶ εἶναι μεγάλη γιορτή, διότι προεικονίζει τὸ γεγονὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου καὶ ὑπογραμμίζει τὴν ἐλπίδα τῆς ἐκ Θεοῦ σωτηρίας. Καὶ εἶναι ὡραία γιορτή, διότι πολὺ διακριτικὰ κρύβει τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν ὀμορφιά της. Εἶναι μιὰ γιορτὴ ποὺ δὲν ἐμφανίζεται ὡς γεγονὸς μέσα στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία μας ἀντλεῖ τὶς πληροφορίες της γι΄αὐτὴν ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀπόκρυφα εὐαγγέλια. Εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς λίγες ἐξαιρέσεις ποὺ κάνει. Παρουσιάζεται ἡ Θεοτόκος νὰ προσφέρεται, νὰ ἀφιερώνεται, στὸν ναὸ σὲ ἡλικία τριῶν ἐτῶν.

Τί θὰ εἶχε νὰ πεῖ ἕνα τέτοιο γεγονὸς καὶ γιατί νὰ εἶναι τόσο σημαντικὸ στὴν ἀντίληψη τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι τὸ καταθέτουν μέσα ἀπὸ τὴ δική τους γραφίδα καὶ τὸν δικό τους λόγο, ὡς τροφὴ στοὺς πιστοὺς καὶ τὴν Ἐκκλησία; Εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἱστορία ἢ μήπως ἕνα θεολογικὸ γεγονὸς ποὺ ἔχει καὶ κάποια ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὸν κάθε ἕνα μας;

"Τα Εισόδια της Θεοτόκου"

Όταν η Μαρία έφθασε τον τρίτο χρόνο της ηλικίας της, την έφεραν οι γονείς της σύμφωνα με την υπόσχεσή τους, στον Ναό και την παρέδωσαν στους ιερείς. Κατά το ισχύον έθιμο, τη συνόδευσαν λαμπαδοφορούσες παρθένες των Εβραίων.

Αφού την παρέλαβε ο ιερέας και προφήτης Ζαχαρίας, πατέρας του Ιωάννου Προδρόμου, κινούμενος από τη θεία βουλή, την οδήγησε στο εσώτερο και αγιώτερο μέρος του Ναού, στα άγια των Αγίων, επειδή γνώριζε έπειτα από αποκάλυψη του Θεού, τον μελλοντικό ρόλο της Αγίας κόρης στην ενανθρώπιση του Κυρίου.  

Εκεί έζησε δώδεκα χρόνια και αξιωνόταν να έχει καθημερινά θείες φανερώσεις, ενώ ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της έφερνε συνεχώς ουράνια τροφή. Μέσα στον ναό έγινε ή προετοιμασία της Παναγίας για τη μεγάλη αποστολή της. Έτσι, ζώντας στον χώρο της αγιότητας, ετοιμαζόταν ο «έμψυχος ναός εις κατοίκησιν του Κυρίου».

*  Εικόνα Τέμπλου Α. Βεβελάκη, 1857

"Σχήμα της απουσίας"

 

Σχήμα της απουσίας   (Γιάννης Ρίτσος)

Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο

όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
        σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,

ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
        τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
        μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο -

Kαι κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.

*  από τα "Ποιήματα 1930-1960", β΄

"Την ημέρα που θα λυπηθείς.."

Αγίου Ισαάκ του Σύρου – Λόγος ΝΗ΄

Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα και ότι έπαθες για τον Χριστό και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους.

Σκέψου, πόσο μεγάλη είναι αυτή η αρετή· στ’ αλήθεια, μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο, παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις τη συνείδηση σου καθαρή, μη φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή.

Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησης σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο, κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταιη για τον Θεό.

Να γνωρίζεις, ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση, υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.

*  από http://wwwtaxiarhes.blogspot.gr/p/blog-page_2167.html

"Ελλάδα, παντού!"

  

1.
«αἰὲν ἀριστεύειν»

Το σύμβολο του Boston College της Μασαχουσέτης

«αἰὲν ἀριστεύειν… καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν…»

(Ιλιάς Ζ’, στ. 208)

«Πάντα να αριστεύεις…και να είσαι ανώτερος από τους άλλους, να μη ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων σου…»
 

2.
«ΔΙΠΛΟΥΝ ΟΡΩΣΙΝ ΟΙ ΜΑΘΟΝΤΕΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»

Επιγραφή στην είσοδο της γραμματείας του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου

«Διπλά βλέπουν αυτοί που γνωρίζουν γράμματα».

3.
«ΠΛΕΩΝ ΕΠΙ ΟΙΝΟΠΑ ΠΟΝΤΟΝ ΕΠ’ ΑΛΛΟΘΡΟΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ»

Επιγραφή στη γέφυρα Eiserner Steg της Φρανκφούρτης, Γερμανία.

«Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω. Νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους, ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.»

(Οδύσσεια, Α.180-184)

«πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου Μέντη με λεν κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ᾿ έχουν ρήγα. Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου, ταξιδεύω σε πέλαγο κρασάτο, σ’ αλλόγλωσσους ανθρώπους, στην Τέμεσα, να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»

4.
Διόδια, έξω από την ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ της Αιγύπτου, προς Κάιρο.

Η αναγραφή του ονόματος και στα Ελληνικά, ήταν απαίτηση των δημάρχων της περιοχής, προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

www.votegreece.gr

"Τα 7 σφάλματα του κόσμου"

Τα 7 σφάλματα του κόσμου

Ο Πλούτος δίχως μόχθο 

η Ηδονή δίχως συνείδηση 

η Πολιτική δίχως αρχές

το Εμπόριο δίχως ηθική 

η Επιστήμη δίχως ανθρωπιά 

η Γνώση δίχως χαρακτήρα 

και η Λατρεία δίχως θυσία

Μαχάτμα Γκάντι  

*  από http://dromeas-zois.blogspot.gr

"Ο Γέροντας.."

Ο «Γέροντας» Αρχάγγελος

Ο Όσιος Μακάριος, Ρωμαίος στην καταγωγή, ήταν γιος συγκλητικού.
Όταν ενηλικιώθηκε, οι γονείς του τον ανάγκασαν να νυμφευθεί. Εκείνος όμως, τη νύχτα του γάμου, εγκατέλειψε τη νύφη κι εξαφανίστηκε. Είχε πάρει την απόφαση να ασκητεύσει.

Βαδίζοντας για την έρημο, συνάντησε κάποιον γέροντα.
- Πού πηγαίνεις, γέροντα; τον ρώτησε.
- Όπου πηγαίνεις κι εσύ, του απάντησε εκείνος.

Ο όσιος ακολούθησε τον γέροντα κι έτσι βάδιζαν κι οι δυο για πολλές μέρες στην έρημο. Κάποια στιγμή, ο γέροντας έγινε άφαντος. Ο Μακάριος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει.
Τότε εμφανίζεται πάλι ο γέροντας και του λέει:
- Εγώ, είμαι ο αρχάγγελος Ραφαήλ. Να μη λυπάσαι, αλλά να δοξάζεις τον Θεό, γιατί ξεπέρασες τους σκοτεινούς τόπους κι έφτασες στους φωτεινούς.

Αμέσως ο αρχάγγελος εξαφανίστηκε, ενώ ο όσιος συνέχισε χαρούμενος πια, την πορεία του. Σε πέντε μέρες έφτασε σ’ ένα σπήλαιο. Εκεί εγκαταβίωσε και ασκήτεψε.

Με το κύλισμα των χρόνων, τα μαλλιά του έγιναν λευκά σαν το χιόνι και το δέρμα του σκληρό σαν της χελώνας. Τα φρύδια του κατέβαιναν χαμηλά και του σκέπαζαν τα μάτια, ενώ η γενειάδα του έφτανε μέχρι τα γόνατα.

Κάποτε όμως ο όσιος, πειράχθηκε σκληρά από τον δαίμονα της πορνείας και ένιωσε για μια στιγμή την καρδιά του να κλίνει προς την αμαρτία. Αμέσως συνήλθε, αλλά αισθάνθηκε τόσο ανάξιος, που μετανοημένος πικρά, κίνησε να φύγει από το σπήλαιο.

Τότε φανερώνεται μπροστά του ο προστάτης του Αρχάγγελος Ραφαήλ και του λέει:
- Πού πηγαίνεις, Μακάριε;
- Φεύγω από τον τόπο, όπου αμάρτησα.
- Δεν μπόρεσες ν’ αντέξεις ένα πειρασμό; Γύρισε πίσω στο κελί σου.
- Ποιος είσαι, κύριέ μου;
- Εγώ είμαι, ο αρχάγγελος Ραφαήλ, που σε οδήγησα σ’ αυτόν τον δρόμο.
Και λέγοντας αυτά, έγινε και πάλι άφαντος.

Ο όσιος γύρισε στη σπηλιά του, γονάτισε καταγής και πέρασε έτσι νηστικός σαράντα μέρες. Μόλις σηκώθηκε, είδε τη σπηλιά γεμάτη φως. Είδε ακόμη κάποιον νέο, πορφυροντυμένο και στεφανωμένο με φως, σαν χρυσό στεφάνι. Τον άκουσε μάλιστα να ψάλλει μια πρωτάκουστη ωδή, με πλούσια φωνή, σαν να έψαλλαν πολλοί άγγελοι μαζί.

Μόλις σταμάτησε η ψαλμωδία, απλώθηκε τριγύρω μια μεθυστική ευωδία. Κι αμέσως μετά, εκείνος πέταξε στον ουρανό και χάθηκε από τα μάτια του.

*  από το http://www.briefingnews.gr/zoi/item/37705-o-gerontas-ar

"Ισορροπίες!"

"Γιατί με βάπτισαν.. ;"

 
Γ​ιατί με βάπτισαν χωρίς να με ρωτήσουν;

Γιατί δεν αποφασίζουμε μόνοι μας, αν θέλουμε να βαπτιστούμε και να γίνουμε Χριστιανοί ή να επιλέξουμε μιαν άλλη θρησκεία;

- Γιατί μας βαπτίζουν βρέφη, καταστρατηγώντας την ελευθερία μας;

Ερωτήματα που ακούγονται συχνά και μας προκαλούν με τη σειρά μας, να θέσουμε μερικά ερωτήματα:

- Όταν το βρέφος είναι άρρωστο και χρειάζεται γιατρό, μήπως πρέπει πρώτα να έχουμε την έγκριση του, για να τον φωνάξουμε;
- Μήπως το φάρμακο που του δίνουμε, του στερεί την ελευθερία να επιλέξει αν επιθυμεί να γιατρευτεί;
- Ζητάμε προηγουμένως τη συγκατάθεσή του, όταν το εμβολιάσουμε;
- Καταστρατηγούμε την ελευθερία του, όταν του δίνουμε φαγητό ή το ντύνουμε;
- Το ρωτάμε ποια προτιμά να είναι η μητρική του γλώσσα;
- Αργότερα, το ρωτάμε αν θέλει να πάει στο σχολείο;

Τη σωματική υγεία του παιδιού τη φροντίζουμε, χωρίς να το ρωτήσουμε.
Την πνευματική του υγεία, δεν πρέπει να την αποκαταστήσουμε στην πρωταρχική της ωραιότητα; Είναι μικρότερης σημασίας η πνευματική του υγεία; (*)

Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής, οι γονείς προσφέρουν στα παιδιά τους ό, τι καλύτερο μπορούν από κάθε άποψη, έτσι είναι φυσικό για τους γονείς που είναι πιστοί οι ίδιοι, να νιώθουν την ανάγκη το παιδί τους να γίνει σύντομα μέλος του σώματος του Χριστού. Να γεμίσει από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι’ αυτό.

Με το βάπτισμα το παιδί «εγκεντρίζεται» (μπολιάζεται) κατά κάποιον τρόπο, ενσωματώνεται μυστικά στο άχραντο σώμα του Χριστού, γίνεται επίσημα μέλος της Εκκλησίας και έχει το δικαίωμα συμμετοχής και στα υπόλοιπα μυστήρια.

Τη σωτηρία και υπέροχη σφραγίδα του Άγιου Πνεύματος, που παίρνει με το Βάπτισμα, τη γνωρίζουν οι άγγελοι και την τρέμουν οι δαίμονες. Ώστε έτσι, οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας μακριά από τον βαπτισμένο και οι άγγελοι τον φρουρούν σαν αδελφό τους και παιδί του Θεού. Το βάπτισμα το κάνουμε στα βρέφη, για να τα προφυλάξουμε από ένα μέγιστο κίνδυνο, για να περιφρουρήσουμε την ελευθερία τους από τις μεθοδεύσεις του διαβόλου.

Ο νηπιοβαπτισμός επομένως δεν εμποδίζει, αλλά εξασφαλίζει και διασφαλίζει την ουσιαστική ελευθερία. Το λουτρό του Βαπτίσματος, σε συνδυασμό προς το Άγιο Χρίσμα, ενεργεί μια νέα γέννηση. Έτσι έχουμε μια νέα δημιουργία, νέα γέννηση πνευματικής ύπαρξης τελείως νέας και χαριτωμένης. Δεν δίνονται απλώς κάποια χαρίσματα στον πιστό, αλλά όλο το πλήρωμα του Αγίου Πνεύματος εκχύνεται σ’ αυτόν, μορφώνει μέσα του τη μορφή του Χριστού και τον κάνει παιδί του Θεού Πατέρα.

Γιατί λοιπόν πρέπει να αρνούμαστε στα παιδιά το δικαίωμα να έχουν από την αρχή της ζωής τους τη ζωοποιό Χάρη του Αγίου Πνεύματος, ως μέρος της ύπαρξης τους και να απαρνούμαστε τη δική μας ευθύνη γι’ αυτό;

Αν καθώς μεγαλώνουν αποφασίσουν ότι δεν θέλουν πια το Άγιο Πνεύμα, ας το αρνηθούν, όπως κάνει ο κάθε ενήλικος που αρνείται τον Θεό. Και ο Θεός αυτή την κίνηση την σέβεται και απομακρύνεται από αυτόν που Τον αρνείται.

Η Βάπτισή μας και γενικά η σχέση μας με τον Θεό δεν μας δεσμεύει. Μήπως άλλωστε ζούμε πάντοτε, αν δεν το επιλέξουμε και το επιδιώξουμε, όπως ταιριάζει σε βαπτισμένους Χριστιανούς; Επομένως, ούτως ή άλλως διαλέγουμε. Αν κανείς θέλει να αλλάξει πίστη, δεν δεσμεύεται από το βάπτισμα. Το βάπτισμα σώζει τελικά, μόνο όσους με τον καθημερινό τους αγώνα ενεργοποιούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που μένει αδιενέργητη στην ψυχή του.

Όπως δηλαδή το μολύβι που γράφουμε ή το βέλος για να κινηθούν χρειάζονται το ανθρώπινο χέρι, έτσι και η αίρεση των ανθρώπων που πιστεύουν. Το γεγονός της ταύτισης του βαπτίσματος με την αναγέννηση, δεν σημαίνει πως το βάπτισμα μας απαλλάσσει από τον προσωπικό αγώνα για τη διατήρηση και την καρποφορία του πνευματικού δώρου.

Τα λόγια του Αγίου Κυρίλλου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων τον 4ο αιώνα, «προς τους φωτιζόμενους» μπορούν να λειτουργήσουν αφυπνιστικά και στην εποχή μας: «Δεν παίρνεις λοιπόν όπλο φθαρτό, αλλά πνευματικό. Παίρνεις καινούργιο όνομα που δεν το είχες πριν. Πριν από το βάπτισμα ήσουνα κατηχούμενος, ενώ τώρα θα ονομαστείς πιστός. Από την αμαρτία μετατίθεσαι, περνάς στη δικαιοσύνη, από τη θολούρα στην καθαρότητα… Αυτό όμως, δεν φτάνει…

Έργο του Θεού είναι το φύτεμα και το πότισμα και δικό σου η καρποφορία. Έργο του Θεού είναι να σου δώσει τη χάρη Του, ενώ δικό σου να τη δεχτείς και να τη διατηρήσεις.

Μην καταφρονείς τη Χάρη, επειδή σου δίνεται δωρεάν, αλλά δέξου τη ευχαριστιακά και συντήρησέ την, λειτουργώντας την μέσα στην ύπαρξή σου με πραγματική ευλάβεια»

*  από http://logia-tou-aera.blogspot.gr  [επεξ.]

 (*)  Πνευματική υγεία, δεν είναι ο ορθός τρόπος σκέψεως. Είναι η ενέργεια της χάρης, της ευλογίας του Θεού στον άνθρωπο, που είναι τόσο υπαρκτή και αληθινή, όσο ο ίδιος ο Θεός.

Όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν αμφισβητεί τις ιδιότητες του.

Η αμφισβήτηση και ο σκεπτικισμός στη χάρη και την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, δεν είναι παρά λογισμοί που υποκινεί ο διάβολος για να υποσκάψει την πίστη μας.

Όπως επίσης και οι λογισμοί, για την αμφισβήτηση της ύπαρξης και της δολιότητας του ιδίου του διαβόλου. Αν όμως υπάρχει ο Θεός, τότε υπάρχει και ο διάβολος. Δεν νοείται να πιστεύουμε στον Χριστό, αλλά να μην πιστεύουμε τα λόγια του.