"Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας"

Νικολάε Στάινχαρτ

Από το βιβλίο του: «Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας»

...
Όποιος   βαφτίστηκε μικρός δεν ξέρει και δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει βάπτισμα. Πάνω μου, έρχονται κάθε τόσο όλο και πιο συχνά κύματα ευτυχίας. Τελικά είναι αλήθεια ότι το βάπτισμα είναι άγιο μυστήριο, γιατί όντως υπάρχουν άγια μυστήρια. Διαφορετικά αυτή η ευτυχία που με κατακλύζει, με κυριεύει, με ντύνει , με νικά, δεν θα μπορούσε να είναι τόσο απίστευτα θαυμαστή και πλήρης.

Ησυχία και τέλεια απάθεια. Για όλα. ‘Αλλά και μια γλυκύτητα. Στο στόμα, στους μυς, όλο το σώμα. Και ταυτόχρονα μια καρτερία, μια αίσθηση πως θα μπορούσα να κάνω οτιδήποτε, ένα κίνητρο για να συγχωρέσω τον οποιονδήποτε, ένα χαμόγελο ανεκτικότητας που υπάρχει παντού (όχι μόνο στα χείλη).  Κι ένα είδος τρυφερού αέρα τριγύρω, μια ατμόσφαιρα όμοια μ’ εκείνη των βιβλίων που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια. Μια αίσθηση απόλυτης σιγουριάς και μια ατέλειωτη απομάκρυνση στην ηρεμία. Ένα χέρι που μου απλώνεται, ένα χέρι γεμάτο σοφία και καλοσύνη.

Είναι κι αυτή ή αίσθηση του καινούργιου… είμαι καινός άνθρωπος. Από που να έρχεται τόση φρεσκάδα και ανανέωση; Επιβεβαιώνεται στην Αποκάλυψη (21,5) το "ιδού καινά ποιώ πάντα", δηλαδή και τώρα όλα τα κάνω καινούργια, αλλά ο Παύλος αναφέρει χαρακτηριστικά: "Όταν κάποιος είναι με τον Χριστό, είναι καινή ύπαρξη. Τα παλιά πέρασαν, όλα τώρα έγιναν καινούργια".

...

ΦΥΛΑΚΕΣ Βάρατεκ, 1971

Στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου εξομολογούμαι στον π. Καλλίνικο.

Ανάμεσα στ' άλλα, του λέω: "ένας πρώην συγκρατούμενος μου στις φυλακές, έρχεται συνεχώς και μου γυρεύει δανεικά (κι αγύριστα). Βρωμοκοπάει κρασί και κάπου-κάπου μου πετάει χοντρά ψέματα: πως πέθανε το παιδί του και  δεν έχει χρήματα για την κηδεία (ξεχνάει ότι εγώ ξέρω πως δεν είχε ποτέ του παιδί), έδωσα ότι του έδωσα και μετά απομακρύνθηκα. Αισθάνομαι παρ' όλα αυτά ένταση μέσα μου. Πώς όμως να φερθεί κανείς με κάποιον μεθύστακα;"

"Καλά έκανες και του έδωσες", με κόβει ο πνευματικός. "Αν ξανάρθει, να του δώσεις πάλι, μην τον διώξεις. Κι εγώ", λέει ό π. Καλλίνικος, "έχω έναν φίλο που  μεθάει ο κακομοίρης κι όταν έρχεται από δω, του δίνω από ανθρωπιά.."

Πόσο χαίρομαι πού έγινα ορθόδοξος!

...

Από το κήρυγμα του πατρός Γκ. Τ.:

Έρχονται οι κρατούμενοι και του λένε: "Εντάξει πάτερ, τον συγχωρώ, άλλα  να τα ξεχάσω, όχι, δεν μπορώ".

Τους απαντά: «Το να συγχωρέσεις κάποιον, χωρίς να ξεχάσεις αυτό πού σου έκανε, δεν σημαίνει τίποτα. Θα σου βάλει ό εξομολόγος το πετραχήλι στο κεφάλι και θα σου πει: εγώ ο ανάξιος Ιερέας, σε συγχωρώ. Πώς θα ένιωθες όμως, αν άκουγες  τον Χριστό από μια μεριά να του λέει: Μπορεί εσύ να τον συγχωρέσεις όσο θέλεις, εγώ όμως δεν πρόκειται να τον ξεχάσω, όπως κι αυτός δεν ξέχασε το κακό που του έκαναν..;»

*  Ο συγγραφέας Nicolae Steinhardt [1912 – 1989] θεωρείται ο «Παπαδιαμάντης» της σημερινής Ρουμανίας. Ήταν Ρουμάνος εβραϊκής καταγωγής, μεγάλος ουμανιστής και κάτοχος τεράστιας φιλοσοφικής και λογοτεχνικής παιδείας. Πνεύμα ανήσυχο, στράφηκε μετά από πολλές αναζητήσεις στην Ορθοδοξία. Φυλακίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα όταν αρνήθηκε να υποταχθεί στις υποδείξεις του καθεστώτος και να καταθέσει σε βάρος αντιφρονούντων διανοουμένων.

Σαν άλλος Ντοστογιέφσκι, μετέτρεψε τη φυλακή του σε σπουδή στην ανθρώπινη ψυχολογία. Η οδυνηρή εμπειρία του από τις ανακρίσεις, τα βασανιστήρια, το συγχρωτισμό με κάθε είδους ανθρώπους, γονιμοποίησε τις ευρύτατες γνώσεις του με πείρα στην κοινωνιολογία, την πολιτική, την εγκληματολογία. Πέρασε τα στερνά του χρόνια ως μοναχός στη μονή της Ροχίας και θεωρείται οδηγητική μορφή για τη σύγχρονη ρουμανική διανόηση.

Share