Ο «Γέροντας» Αρχάγγελος
Ο Όσιος Μακάριος, Ρωμαίος στην καταγωγή, ήταν
γιος συγκλητικού.
Όταν ενηλικιώθηκε, οι γονείς του τον ανάγκασαν να νυμφευθεί. Εκείνος όμως, τη νύχτα του γάμου, εγκατέλειψε τη νύφη κι εξαφανίστηκε. Είχε πάρει την απόφαση να ασκητεύσει.
Βαδίζοντας για την έρημο, συνάντησε κάποιον γέροντα.
- Πού πηγαίνεις, γέροντα; τον ρώτησε.
- Όπου πηγαίνεις κι εσύ, του απάντησε εκείνος.
Ο όσιος ακολούθησε τον γέροντα κι έτσι βάδιζαν κι οι δυο για πολλές μέρες στην έρημο. Κάποια στιγμή, ο γέροντας έγινε άφαντος. Ο Μακάριος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει.
Τότε εμφανίζεται πάλι ο γέροντας και του λέει:
- Εγώ, είμαι ο αρχάγγελος Ραφαήλ. Να μη λυπάσαι, αλλά να δοξάζεις τον Θεό, γιατί ξεπέρασες τους σκοτεινούς τόπους κι έφτασες στους φωτεινούς.
Αμέσως ο αρχάγγελος εξαφανίστηκε, ενώ ο όσιος συνέχισε χαρούμενος πια, την πορεία του. Σε πέντε μέρες έφτασε σ’ ένα σπήλαιο. Εκεί εγκαταβίωσε και ασκήτεψε.
Με το κύλισμα των χρόνων, τα μαλλιά του έγιναν λευκά σαν το χιόνι και το δέρμα του σκληρό σαν της χελώνας. Τα φρύδια του κατέβαιναν χαμηλά και του σκέπαζαν τα μάτια, ενώ η γενειάδα του έφτανε μέχρι τα γόνατα.
Κάποτε όμως ο όσιος, πειράχθηκε σκληρά από τον δαίμονα της πορνείας και ένιωσε για μια στιγμή την καρδιά του να κλίνει προς την αμαρτία. Αμέσως συνήλθε, αλλά αισθάνθηκε τόσο ανάξιος, που μετανοημένος πικρά, κίνησε να φύγει από το σπήλαιο.
Τότε φανερώνεται μπροστά του ο προστάτης του Αρχάγγελος Ραφαήλ και του λέει:
- Πού πηγαίνεις, Μακάριε;
- Φεύγω από τον τόπο, όπου αμάρτησα.
- Δεν μπόρεσες ν’ αντέξεις ένα πειρασμό; Γύρισε πίσω στο κελί σου.
- Ποιος είσαι, κύριέ μου;
- Εγώ είμαι, ο αρχάγγελος Ραφαήλ, που σε οδήγησα σ’ αυτόν τον δρόμο.
Και λέγοντας αυτά, έγινε και πάλι άφαντος.
Ο όσιος γύρισε στη σπηλιά του, γονάτισε καταγής και πέρασε έτσι νηστικός σαράντα μέρες. Μόλις σηκώθηκε, είδε τη σπηλιά γεμάτη φως. Είδε ακόμη κάποιον νέο, πορφυροντυμένο και στεφανωμένο με φως, σαν χρυσό στεφάνι. Τον άκουσε μάλιστα να ψάλλει μια πρωτάκουστη ωδή, με πλούσια φωνή, σαν να έψαλλαν πολλοί άγγελοι μαζί.
Μόλις σταμάτησε η ψαλμωδία, απλώθηκε τριγύρω μια μεθυστική ευωδία. Κι αμέσως μετά, εκείνος πέταξε στον ουρανό και χάθηκε από τα μάτια του.
Όταν ενηλικιώθηκε, οι γονείς του τον ανάγκασαν να νυμφευθεί. Εκείνος όμως, τη νύχτα του γάμου, εγκατέλειψε τη νύφη κι εξαφανίστηκε. Είχε πάρει την απόφαση να ασκητεύσει.
Βαδίζοντας για την έρημο, συνάντησε κάποιον γέροντα.
- Πού πηγαίνεις, γέροντα; τον ρώτησε.
- Όπου πηγαίνεις κι εσύ, του απάντησε εκείνος.
Ο όσιος ακολούθησε τον γέροντα κι έτσι βάδιζαν κι οι δυο για πολλές μέρες στην έρημο. Κάποια στιγμή, ο γέροντας έγινε άφαντος. Ο Μακάριος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να κλαίει.
Τότε εμφανίζεται πάλι ο γέροντας και του λέει:
- Εγώ, είμαι ο αρχάγγελος Ραφαήλ. Να μη λυπάσαι, αλλά να δοξάζεις τον Θεό, γιατί ξεπέρασες τους σκοτεινούς τόπους κι έφτασες στους φωτεινούς.
Αμέσως ο αρχάγγελος εξαφανίστηκε, ενώ ο όσιος συνέχισε χαρούμενος πια, την πορεία του. Σε πέντε μέρες έφτασε σ’ ένα σπήλαιο. Εκεί εγκαταβίωσε και ασκήτεψε.
Με το κύλισμα των χρόνων, τα μαλλιά του έγιναν λευκά σαν το χιόνι και το δέρμα του σκληρό σαν της χελώνας. Τα φρύδια του κατέβαιναν χαμηλά και του σκέπαζαν τα μάτια, ενώ η γενειάδα του έφτανε μέχρι τα γόνατα.
Κάποτε όμως ο όσιος, πειράχθηκε σκληρά από τον δαίμονα της πορνείας και ένιωσε για μια στιγμή την καρδιά του να κλίνει προς την αμαρτία. Αμέσως συνήλθε, αλλά αισθάνθηκε τόσο ανάξιος, που μετανοημένος πικρά, κίνησε να φύγει από το σπήλαιο.
Τότε φανερώνεται μπροστά του ο προστάτης του Αρχάγγελος Ραφαήλ και του λέει:
- Πού πηγαίνεις, Μακάριε;
- Φεύγω από τον τόπο, όπου αμάρτησα.
- Δεν μπόρεσες ν’ αντέξεις ένα πειρασμό; Γύρισε πίσω στο κελί σου.
- Ποιος είσαι, κύριέ μου;
- Εγώ είμαι, ο αρχάγγελος Ραφαήλ, που σε οδήγησα σ’ αυτόν τον δρόμο.
Και λέγοντας αυτά, έγινε και πάλι άφαντος.
Ο όσιος γύρισε στη σπηλιά του, γονάτισε καταγής και πέρασε έτσι νηστικός σαράντα μέρες. Μόλις σηκώθηκε, είδε τη σπηλιά γεμάτη φως. Είδε ακόμη κάποιον νέο, πορφυροντυμένο και στεφανωμένο με φως, σαν χρυσό στεφάνι. Τον άκουσε μάλιστα να ψάλλει μια πρωτάκουστη ωδή, με πλούσια φωνή, σαν να έψαλλαν πολλοί άγγελοι μαζί.
Μόλις σταμάτησε η ψαλμωδία, απλώθηκε τριγύρω μια μεθυστική ευωδία. Κι αμέσως μετά, εκείνος πέταξε στον ουρανό και χάθηκε από τα μάτια του.
* από το http://www.briefingnews.gr/zoi/item/37705-o-gerontas-ar
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου