"Ένας άγγελος στο πάρκο.."

Κάποτε πρόσεξα ένα μικρό κορίτσι, που καθόταν μόνο του στο πάρκο. 


Όλοι το προσπερνούσαν και κανείς δεν σταματούσε να δει, γιατί ήταν τόσο θλιμμένο. 
Ντυμένο με ένα φθαρμένο ροζ φορεματάκι, ξυπόλυτο και βρώμικο, το κορίτσι απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε τους ανθρώπους που περνούσαν. 
Ποτέ δεν δοκίμασε να τους μιλήσει. Ποτέ δεν πρόφερε μία λέξη. 
Πολλοί άνθρωποι πέρασαν από μπροστά της, αλλά κανένας δεν σταμάτησε.

Την επόμενη μέρα, η περιέργεια μου με οδήγησε πάλι στο πάρκο. Ήθελα να δω αν το μικρό κορίτσι θα ήταν εκεί. Και ναι, ήταν εκεί, στην ίδια ακριβώς θέση όπως και την προηγούμενη μέρα και με το ίδιο λυπημένο βλέμμα. Σήμερα όμως, δεν θα έφευγα έτσι, θα έκανα ένα βήμα, θα πλησίαζα το μικρό κορίτσι. Ένα πάρκο γεμάτο κόσμο, δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να βρίσκεται ένα μικρό παιδί ολομόναχο.

Καθώς πλησίαζα, είδα την πλάτη του κοριτσιού. Είχε ένα περίεργο σχήμα. 
Σκέφτηκα ότι αυτός ήταν ίσως ο λόγος, που οι άνθρωποι την προσπερνούσαν χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια να της μιλήσουν. Οι παραμορφώσεις δεν είναι καλοδεχούμενες στην κοινωνία μας, καταστρέφουν την αισθητική του εφησυχασμού μας.

Καθώς πλησίασα, το μικρό κορίτσι χαμήλωσε ελαφρά τα μάτια, για να αποφύγει το εξεταστικό βλέμμα μου. Μπορούσα τώρα να διακρίνω πιο καθαρά το σχήμα της πλάτης της. Είχε μια παράξενη καμπούρα. Της χαμογέλασα για να της δείξω ότι όλα ήταν εντάξει. Ήμουν εκεί για να τη βοηθήσω, για να μιλήσουμε.

Κάθισα δίπλα της και τη χαιρέτησα με ένα "γειά". Το μικρό κορίτσι έδειξε να ξαφνιάζεται και αφού με κοίταξε αμήχανα για λίγο, απάντησε "γειά". Της χαμογέλασα πάλι και μου χαμογέλασε κι αυτή ντροπαλά. Αρχίσαμε να μιλάμε για το πάρκο, για τα παιδιά, για τα πουλάκια και τα λουλούδια και συνεχίσαμε μέχρι που σουρούπωσε και το πάρκο άδειασε από κόσμο. Τότε τη ρώτησα, γιατί ήταν τόσο θλιμμένη.

Το μικρό κορίτσι με κοίταξε με το λυπημένο μουτράκι του και απάντησε ανασηκώνοντας τον ώμο του "Mα, γιατί είμαι διαφορετική... "
"Αυτό είναι αλήθεια", είπα εγώ χαμογελώντας.
"Το ξέρω" είπε το μικρό κορίτσι και φάνηκε να μελαγχολεί περισσότερο.
"Μικρή μου" της είπα, "είσαι πραγματικά διαφορετική, γιατί μοιάζεις με έναν γλυκό και αθώο άγγελο".

Με κοίταξε ξαφνιασμένη και χαμογέλασε, μετά σηκώθηκε αργά και είπε "αλήθεια το λες;"
"Ναι, είσαι σαν ένας μικρός φύλακας άγγελος, που στάλθηκε να φυλάει τους ανθρώπους που περνούν".

Τα μάτια της έλαμψαν, ένα γλυκό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της.

Έκανε με το κεφάλι της μια χαρούμενη κίνηση κι αμέσως άνοιξε η πλάτη του ροζ φορέματος της και από μέσα βγήκαν και απλώθηκαν δυο λευκές φτερούγες.
"Ναι" είπε, "αυτό ακριβώς είμαι, είμαι ο δικός σου φύλακας άγγελος".

Έμεινα άφωνος κι αναρωτιόμουν, μήπως όλα αυτά ήταν παιχνίδια της φαντασίας μου.

Τότε το κορίτσι, κοιτάζοντας με πάντα με τα γελαστά του μάτια κι ενώ χανόταν σιγά-σιγά στο μισοσκόταδο, συνέχισε: "Σου φανερώθηκα, γιατί έπαψες πια να με αγνοείς και για να σε ευχαριστήσω που σκέφτηκες να με βοηθήσεις. Μπορεί να μη με ξαναδείς σαν άγγελο, όμως να ξέρεις πως πάντα θα βρίσκομαι στον δρόμο σου, όποια μορφή και να ‘χω.
Μη με ξεχνάς!"

*  http://www.agioritikovima.gr [επεξ.]

Share