"Οι δύο μητέρες.. "

Μ’ αργό το βήμα η Παναγιά, με αμέτρητο τον πόνο

τη νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο
τον Ιωάννη πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο
κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν στον μυστικό της θρήνο.

Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ο δρόμος
θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές στ’ άχαρα κείνα μέρη
τα μοιρολόγια η Παναγιά, τα πιο όμορφα που ξέρει
τα λέει και ο αντίλαλος απ’ όπου και αν διαβαίνει
κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκεται μαραίνει.

Πώς να μην κλάψει που ‘γινε για αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κι αν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα.
Και να που ακόμη μια φωνή την ερημιά ταράζει.
Αχ, τι φωνή λυπητερή. Ποιος και γιατί στενάζει;
Ποιος σαν Αυτή άλλος πονεί και μοιρολόγια λέγει
μη του παιδιού της το χαμό και άλλη μανούλα κλαίει;

Ναι, κάποια μάνα είναι εκεί, που μοναχή στην άκρη

απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ
Και τούτη σαν τη Μαριάμ, τον γιο της έχει χάσει
και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει.

Η Μαριάμ τον Ιησού τον είδε σταυρωμένο
και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο
Και κλαίει, μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανέναν,
νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα,
που την ακούει και τραβά και πάει να την γνωρίσει
λόγια αγάπης να της πει, να την παρηγορήσει

Με ένα γλυκό χαμόγελο με συμπονοιά γεμάτο
«μάνα» της κράζει, «δύστυχη, μη σέρνεσαι ‘δώ κάτω.
Δεν είσαι μόνη που ‘χασες το φως των οματιών σου,
είμαι κι εγώ, μη δέρνεσαι, ποιος ήταν πες μου ο γιος σου;»
Και αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά: «αδελφή μου,
Ιούδας ονομάζετο το σπλάχνο, το παιδί μου

μόνο μια μάνα, μόνο αυτή, σε όλο τον κόσμο ξέρει
ποιο κοφτερό νιώθω βαθιά στα σπλάχνα μου μαχαίρι
Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, παιδί μου σαν ζητιάνα,
Αχ κάλλιο να μην έσωνα Θεέ, να γίνω μάνα».
Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιο της τον γνωρίζει
μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.

Τονε δικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη
και για τη μάνα τώρα αυτή, τα δάκρυα της χύνει
Σκύβει και την ασπάζεται, χαϊδεύει τα μαλλιά της,
και την κρατάει με στοργή πιστά στην αγκαλιά της
Της λέει λόγια της καρδιάς και τη γλυκομερώνει,
της δίνει θάρρος, δύναμη κι απάνω τη σηκώνει.

«Έλα και μείνε σπίτι μου τη νύχτα να περάσεις,

από την πίκρα που ‘χεις πιει κοντά να ξαποστάσεις
εκεί και οι δυο τον πόνο μας, τον μητρικό να πούμε,
το δάκρυ μας να σμίξουμε και να προσευχηθούμε».

Η μια στης άλλης το πλευρό, σκυφτές συλλογισμένες,
οι δυο μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Ο Ιησούς στον Γολγοθά που σήμερα κρεμάται

έδωσε τέτοια εντολή: «Αλλήλους ν’ αγαπάτε!»

*  από Αγία Βαρβάρα Σιδηροκάστρου Σερρών 

           http://agiabarbara.pblogs.gr/oi-dyo-mhteres-afierwsh-sthn-panagia-mas.html

Share