"Ο παπα-Γιάννης"

Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Ο παπα Γιάννης
το Μέγα Σάββατο έμενε πίσω, έκλεινε τα φώτα της εκκλησίας
κλείδωνε και έμπαινε στον περίβολο του νεκροταφείου
σφίγγοντας στο χέρι
ένα αυγό που ΄χε ξεβάψει
απ΄ τον ιδρώτα της παλάμης του.
Τσούγκριζε αμίλητος έναν-έναν με όλους τους τάφους
το αυγό γινόταν στην χούφτα του λάσπη
οι τάφοι ήταν πολλοί, αμέτρητοι
και όταν πια δεν υπήρχε αυγό, ο παπα Γιάννης
ολομόναχος χτυπούσε με θόρυβο την παλάμη του πάνω στα μάρμαρα,
στα κεφαλάρια
από το λαιμό του έβγαινε κάθε φορά
ένα Χριστός Ανέστη το ίδιο σπηλαιώδες
με τον αντίλαλο της ταφόπλακας.
Δεν θ' άξιζε ν’ ασχοληθεί κανείς με τον παπα Γιάννη
έζησε την ζωή του σαν γνήσιος άπιστος
σαν κάποιος που δεν δέχεται και που δεν ξέρει να βοηθά.
Δεν θ΄ άξιζε, αν δεν υπήρχε αυτή τη παράξενη συνήθεια
αυτή η παράξενη αναστάσιμη πορεία
πάντα η ίδια και κάθε χρόνο στα κρυφά.

*  fb

Share