"Ταξίδι του μυαλού.. "

Οκτώβρης... Φθινόπωρο

κι εγώ - αφού πάρω μια πρωινή "ανάσα" από τα παιδιά μου

με κουβεντούλες κι αγκαλιές

μπαίνω σε τρόλεϊ, μετρό, λεωφορεία και ταξιδεύω...

Ταξιδεύω στον διπλανό μου.

Βλέπω πρόσωπα προβληματισμένα - τις πιο πολλές φορές - χωρίς χαρά

και σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μαλακώσω αυτά τα πρόσωπα,

να σχεδιάσω ένα χαμόγελο που να βγαίνει από μέσα…

να μου πει τον πόνο του...

δεν μπορώ να το κάνω...

δεν μου επιτρέπεται...

Είναι ξένος...

Είμαι ξένη....

Με βαραίνει αυτό το βλέμμα, αυτό το πρόβλημα.

Θα το κάνω χωρίς να το ξέρει.

Χωρίς να τον ενοχλήσω...

"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε εμάς..

(και χαϊδεύω με τα μάτια μου τον πόνο του διπλανού, του απέναντι μου στο κάθισμα
και όλων όσων συνταξιδεύουμε)

.. και τον κόσμο σου!" 

Ταξίδι του μυαλού μου; 

Καθένας ταξιδεύει μόνος με τις σκέψεις του.

Εγώ παρεμβάλλομαι  χωρίς να με βλέπουν...

Αισθάνονται άραγε την προσευχή μου;

Χαίρομαι κρυφά γιατί τους ενόχλησα

και νοιάστηκα για τους συνεπιβάτες μου. 

Αλλά... νοερά.

Νοερά εγώ, φανερά Εκείνος, ας ανάψει τη σπίθα της ελπίδας, της αγάπης Του,

σε όλους τους απογοητευμένους.

Αμήν.

Σταυρούλα Μπ.

[Από το ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ] - [επ. 2φΑ]

Share