"Τα χρόνια εκείνα.. "

"Κι ήσαν τα χρόνια εκείνα δύσκολα οι υποχρεώσεις μεγάλες, και τα χρήματα λιγοστά.
Τουλάχιστον μεγάλες απαιτήσεις και πολυτέλειες δεν υπήρχαν.

Η μοναδική πολυτέλεια στα σπίτια, ένα και μοναδικό ραδιόφωνο, γύρω από το οποίο μαζεύονταν τα πιτσιρίκια να ακούσουν στα μεσαία κύματα τη "Θεία Λένα στα μικρά παιδιά" με τη βοήθεια ενός αναμμένου μαγκαλιού που βοηθούσε στη παγωνιά του χειμώνα, στα σπίτια που ο παγωμένος αέρας έμπαζε από τα παλιά κουφώματα των πορτοπαραθύρων.

Κι ήσαν τα χρόνια εκείνα δύσκολα, που οι πατεράδες κατέθεταν τον μικρό οβολό τους από την εργασία τους είτε σαν δημόσιοι υπάλληλοι, είτε σαν εργάτες κάποιου εργοστασίου, είτε σαν μεταλλωρύχοι στις στοές της δύσκολης, αλλά και φιλόξενης Λαυρεώτικης γης.

Κι ήσαν τα χρόνια εκείνα δύσκολα, που ο πατέρας μη θέλοντας να στερήσει τη χαρά των παιδιών στα Χριστούγεννα, βρήκε ένα δεντράκι 1 μέτρο από βένιο και με τη βοήθεια κόκκινης ζελατίνης έντυσε κάποια λαμπάκια και αφού έβαλε μπόλικο βαμβάκι στα κλαριά νάσου ένα Χριστουγεννιάτικο δεντράκι, που στα μάτια του μικρού αγοριού των 4 -5 ετών φάνταζε πελώριο. Μια χάρτινη φάτνη από κάτω συμπλήρωνε όλο το Χριστουγεννιάτικο σκηνικό.

Κι ήσαν τα χρόνια εκείνα δύσκολα, που ο μικρούλης έβαλε τα παπούτσια του κάτω από το δέντρο και είπε θάρθει ο Άγιος Βασίλης. Και στενοχώρια ο πατέρας που δεν είχε κάποιο δώρο να βάλει μέσα. Έτσι σκέφτηκε 2 πορτοκάλια. Ο μικρούλης ξημέρωμα Πρωτοχρονιάς τρέχει να δει και βλέπει τα πορτοκάλια. Δεν ήξερε τι να κάνει να απογοητευτεί ή να χαρεί γιατί ήταν καλό παιδί και ο Αηβασίλης δεν τον ξέχασε;

Ούτε ακόμα το ξέρει. Μόνο ακούει ακόμα τη φωνή :"Τάκη, ήρθε ο Αηβασίλης"
Και τώρα πια νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη για τον πατέρα εκείνο που δεν ήθελε να τον απογοητεύσει.
Πράγματι, κι ήσαν τα χρόνια εκείνα δύσκολα... "

fb - by Takis

Share