Συνεδρία Νόησης

[ - 25]

Αν η προσωπικότητα αναπτύσσεται στην υπέρβαση της ατομικότητας και η ατομικότητα συνθλίβει την υπερβατικότητα του προσώπου, ο κάθε συλ-λογισμός μας πρέπει να ενέχει τη δυναμική της συμ-μετοχής, πράγμα που αποτελεί και ενεργό στοιχείο της πνευματικής ταυτότητας της "κοινωνίας".

Καμιά σκέψη, ιδέα, έμπνευση ή σχεδιασμός δεν παραμένει αυστηρά προσωπικός, με την έννοια της ιδιωτικής απόρρητης κατοχής.

Ο λόγος -προφορικός ή γραπτός- είναι αυτός, που επισφραγίζει τη δημοσιοποίηση της σκέψης, πιστοποιεί την πορεία της, επικυρώνει τα συμπεράσματα της και αποδέχεται την ευθύνη της ελευθερίας της. 

Διαπλέουμε προς Νότον τη Μεσόγειο.  
Η ιδιαίτερη αίσθηση του ανανεούμενου προσανατολισμού, υπερτερεί και αμβλύνει τον απόλυτο εναγκαλισμό της θάλασσας που φιλτράρει και σηματοδοτεί τις προσλήψεις σου.

Αφήνεις πίσω σου την Ευρώπη της μάθησης σου, με όλο τον όγκο των διανοημάτων που την ακολουθούν σαν συνήθεια και υπερεγώ, βλέπεις μπροστά σου την Αφρική, μιαν άλλη πρόταση με το μυστήριο και την πρόκληση του άγνωστου, υποψιάζεσαι αριστερά σου τη αρχαϊκή και εκκολαπτόμενη Ασία των θρησκειών και των ανακατατάξεων και δεξιά σου τη διαφυγή του Γιβραλτάρ προς τον μύθο και τον συμβολισμό της χαμένης Ατλαντίδας, του Νέου κόσμου.

Πόση πραγματικά σημασία μπορεί να έχει τη δεδομένη στιγμή, το ακριβές σημείο που βρίσκεσαι στον χώρο;

Στη συνειδητοποίηση της σημαντικότητας του ανοίγματος στην αλήθεια, της ανάγκης για κοινωνία, παύεις αιφνίδια να υπάρχεις και να ενεργείς σαν άτομο.

Σκέφτεσαι πως η θέση της κάθε στιγμής -το πού βρίσκεσαι- δεν αποκτά νόημα με τον ακριβή προσδιορισμό του στίγματος στον χάρτη, όσο με τις προοπτικές που πλατύνονται από τη νέα οπτική διάσταση, της σχέσης με τους πλησίον σου, με τον εαυτό σου, με τον Θεό σου.

Αντιλαμβάνεσαι πως ο τόπος δεν είναι πια μια στατική έννοια τυχαίας παραμονής, αλλά αφετηρία κατακτήσεων νέων πνευματικών εμπειριών.
Πως ένας εκτιμητής, ένας θαλασσοπόρος των ιδεών, δεν επιβάλλεται με το ξίφος των ανατροπών του, αλλά με την οξυδέρκεια της ματιάς του.

Πως η διανόηση δεν δικαιώνεται όταν στιγματίζει και καταλύει με την ευφυή ορμητικότητα της επιθετικής ειρωνείας της, αλλά όταν εξωραΐζει και εκπολιτίζει με την ευγένεια της καλλιέργειας της.

Ό,τι  κι αν σκέφτεσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος κι αν είσαι.

    

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Η επιστροφή από το πέλαγος μιας πνευματικής συνεδρίας, σε επαναπροσδιορίζει στην τρέχουσα πραγματικότητα.

2. Όμως πραγματικότητα δεν είναι πια η επιστροφή στη συνήθεια.

3. Θα είναι η έμπρακτη και συνειδητή ανάληψη της υπευθυνότητας της νόησης σου.
    Σε κάθε τέτοια της επιβεβαίωση.

4. Η νόηση είναι ένα όχημα που χρειάζεται οδηγό και όχι επιβάτη.

    Είναι ένα δύσκολο σκάφος, που χρειάζεται στιβαρό καπετάνιο.



                                                  

Share