Αμύνεσθαι..

ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ..

Δεν είναι πατρίδα μια κουκίδα στο χαρτί, ένας τόπος που μετράς με το μάτι

- με κάποιες πιθαμές, δεν λογίζονται πατρίδα οι αυλές που γυρόφερνες στις

παιδικές γειτονιές. Δεν μετρά για πατρίδα μια εικόνα θολή, κάποιες μοίρες ψυχρές
μήκους και πλάτους...

Πατρίδα είναι η μοίρα που φέρεις στην καρδιά σου.

Αυτή που έθρεψε τα βράδια τα όνειρα σου, αυτή που ζυμώθηκε

στα σιωπηλά παραμύθια, που σε κεντά σαν ανυπόμονο παιδί τις νύχτες

της αγρύπνιας σου στα ξεχασμένα χρόνια.

Κι όταν κοιτάξεις ψηλά, μετουσιώνεις την πατρίδα σε ιδανικό, σε ελπίδα,

σε προσδοκία νόστου στις πρώτες ανατάσεις, σε πόνο άλαλο και διαρκή

που σε κρατά σε εγρήγορση, σε ετοιμότητα, σε άρνηση επίμονη, σκληρή,

να ενταχθείς στο εφήμερο, να υποκύψεις στη συνήθεια, να αποδεχθείς
το προσφερόμενο μα ξένο.

Τότε ταυτίζεις την πατρίδα με τα μάτια της, την αίσθηση της με την καρδιά σου,
την κάνεις σκοπό και πυξίδα σου, διαδρομή, προορισμό και πόθο σου, έρωτα και
προσευχή σου.

Και συνεχίζεις να διευρύνεις το όνομα της στη γονατιστή σου συνείδηση, η ύπαρξη της 

σαρκώνει ό,τι αληθινό πιστεύεις. Γίνεται ανάσα και φως σου. Αίμα και παλμός σου.
Κραυγή που κυλά απ’ τα φλογισμένα σου μάτια, τα απλωμένα δάχτυλα, τη συντριμμένη
ολότελα ψυχή..

Μ. Ψ.

                                        

Share