ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Μαδήσανε μια-μια οι ώρες
της άσκοπης χαράς
τι μένει;
Θλιμμένη τέφρα κάποιου ονείρου
και χαμένες στην ομίχλη του νου
οι πρώτες ιδέες.
Πνοή ανέμου με νοτισμένα χείλη
σκιές φυλαγμένες σε άδεια καρδιά
Δεν θα κλάψω για τίποτα
δεν θ’ απλώσω μαντήλι λύπης
στην άτονη κορνίζα
σβησμένου ορίζοντα θολού
Όχι άλλο χρώμα
ποιος θέλησε να ξαναδεί
τις κόκκινες βαμμένες γλάστρες που ξεθώριασαν;
Όχι άλλες κραυγές
τ’ αυτιά βουίζουν απ’ τις φωνές στην προκυμαία
όταν ξεμάκραινε η τελευταία ελπίδα σωτηρίας
Και τώρα;
Θέλεις αλήθεια να ξεχάσουμε;
Το θες ακόμα;
Δεν θα μπορέσεις μικρό μου ξένοιαστο παιδί
να διώξεις την πρώτη σου βαρκούλα
από τη σκάφη της αυλής σου
αυτή ήταν η ζωή σου
άλλο, τίποτα…
Μ. Ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου