ΣΦΡΑΓΙΔΑ
Η νύχτα βάρυνε στα ακίνητα μάτια
τις σκληρές μικρές ώρες με την άμετρη διάρκεια
δάκρυ δεν γλίστρησε στο χλωμό μάγουλο
το βλέμμα υγρό σε κόκκινη ένταση
στάλαζε πόνο στο μέλλον
ψυχρά αντικείμενα τριγύρω αν υπήρχαν
συρρικνώνονταν άμορφα κι αμήχανα
μουδιασμένα σχήματα νόησης
έγερναν στον ώμο της θλίψης
ήχοι, απόηχοι, σκόρπιες νότες εμβόλιμες
και οσμή λατρείας να σκίζει βαθιά τη μνήμη
- τυφλή προσέγγιση στη λήθη
τέτοια οσμή πρωτογενής και η μελωδία επίμονη
πικρή, απόμακρη
- οικεία στην εμμονή της
να αναδεύεται σε χίλια νεύματα
χωρίς μορφή
χωρίς παρόν
απρόσιτη μα και πανάκριβη
πύρινη σύμμειξη αγάπης και απουσίας
σφραγίδα χωρισμού και κοινωνίας
η μελωδία
η οσμή
κι εκείνο το άγγιγμα τ’ ανάλαφρο
το τελευταίο στα μαλλιά
χάδι, ευλογία
αποχαιρετισμός
και υπόσχεση…
Μ. Ψ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου