Δόξα..

ΔΟΞΑ

Προτού να γείρει ο ήλιος τα καλοκαίρια  

μου ‘δινε η γιαγιά  τη Σύνοψη 

γεμάτη σελιδοδείκτες

χαρτάκια ημερολογίου, παλιά λαχεία

και οδηγίες τυπωμένες από φάρμακα

να της διαβάσω τον Εσπερινό.

Αργά, προσεκτικά προσπαθούσα

στη γαλήνη της εξοχής

να κρατήσω το νόημα των λέξεων

ν’ αποτυπώσω στο μυαλό μου

τις βιβλικές εικόνες των ψαλμών

που ζωντάνευαν κάποιες φορές

από το θρόισμα των φύλλων

σαν από φτερούγες αγγέλων

τριγύρω μας 

κι όταν τελείωνα στρεφόμασταν στη δύση

να δούμε τη «Δόξα»

και γέμιζε χρώματα λαμπρά ο ορίζοντας

στο ηλιοβασίλεμα,

κάναμε τον σταυρό μας

και η γιαγιά εκστατική μουρμούριζε

«Μέγας ει Κύριε, και θαυμαστά τα έργα Σου

και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον

των θαυμασίων Σου!»

Μ. Ψ.

Share