Η Ψυχή του Καλοκαιριού

Η Ψυχή του Καλοκαιριού

Τα πάντα στον κόσμο έχουν την ψυχή τους, το πνεύμα που τα διαποτίζει, από τον κόκκο της άμμου, μέχρι τη βαθύτερη επιστημονική σπουδή.
Και ο άνθρωπος, δέχεται και βιώνει την αποκάλυψη των θαυμάτων που τον περιβάλλουν, γιατί η δική του ψυχή μπορεί να διακρίνει παντού, τον δάχτυλο του Θεού.

Στα βάθη της καρδιάς μας τότε, ενεργεί η πιο πολύτιμη λειτουργία της ζωής.
Είναι αυτή που μετατρέπει την ομορφιά σε μελωδία, τον λόγο σε ποίηση, τη θλίψη σε ελπίδα, την ανάσα σε δοξολογία.
Η ευλογημένη αχτίδα φωτός, που προσδίνει σε κάθε τι το γήινο και βιολογικό, νόημα, ουσία και αξία.

Όλα τα άψυχα αποκτούν υπόσταση, η νεκρή φύση ζωή και οι ιδέες, αλήθεια.
Η τύχη αποκτά πρόσωπο, η μοίρα κατεύθυνση και ο θάνατος προοπτική.
Η αδράνεια και η στασιμότητα αλλάζουν σε κίνηση και ενέργεια, ο πόνος μεταμορφώνεται σε χαρά και γιορτή.

Ο Έρωτας, στην υπέρτατη έκφραση του, σκλαβώνεται από την ωραιότητα της Ψυχής.
Υπέροχοι στις συλλήψεις των μύθων τους οι αρχαίοι Έλληνες, πριν από τον Χριστό, αλλά με θεία έμπνευση, προσέγγισαν με εξαιρετική διαύγεια κάποιες αλήθειες.

Γιατί η συγκίνηση του έρωτα βρίσκεται στον πυρήνα της κάθε γιορτής.
Και κάθε γιορτή είναι ένας ύμνος στην ομορφιά της αρετής και στην αρμονία, στην Αγάπη που μας αγκαλιάζει ανταποδοτικά την κάθε στιγμή.
Έτσι και όλη η ζωή αναπλάθεται την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα, το ίδιο κι ο εαυτός μας
– τα κύτταρα και η ψυχή μας.

Στη διάρκεια του χρόνου, οι εναλλαγές των εποχών που έχουν η κάθε μια το δικό της άγγιγμα, μας καλούν στη μεταστοιχείωση αυτή με τις γιορτές και τους ύμνους τους, τις προσφορές και τα νοήματα τους.

Ακολουθούμε τον Χριστό στα βήματα Του και φθάνουμε στον εαυτό μας.
Στον αληθινό εαυτό, τον κατ’ εικόνα Θεού, να τον αναβαθμίσουμε στην «ομοίωση».

Μέσα στον χειμώνα της καρδιάς μας, η ευλογημένη περίοδος της Σαρακοστής, σαν μήνυμα αφύπνισης από την πνευματική νάρκη που κυριαρχεί στην κοσμική αντίληψη, έρχεται να μας προετοιμάσει κατάλληλα για τη Μεγάλη Συνάντηση.

Το Φως, η Ζωή και η Αλήθεια, δεν προκύπτουν τυχαία στην πορεία της αναζήτησης.

Η συγχώρηση, η αλληλοπεριχώρηση, η κοινωνία, είναι έννοιες που η συνείδηση μας θα ενεργοποιήσει το νόημα τους και θα το μετατρέψει σε πράξη, σε ζωή.
Είναι η ώρα που η Αγάπη από το βλέμμα του Ιησού διαπερνά την καρδιά μας, ζωοποιεί την ψυχή κι εξαγνίζει το σώμα μας.

Η Άνοιξη ανθίζει στις καρδιές όλου του κόσμου την Ανάσταση.
Η αγάπη τότε μεταλλάσσεται σε έρωτα. Ο έρωτας εξαγιάζει την ψυχή στην απόλυτη διάσταση της συνάντησης τους, και η Φύση στολίζεται λαμπρά στον συντονισμό της με τη χαρά της νίκης του Χριστού πάνω στον θάνατο.

Ο άνθρωπος επανέρχεται στη Ζωή, η ύλη στρέφεται στη δυνατότητα της εξαΰλωσης, της συνέχειας της ύπαρξης της πέραν του θανάτου, της ακολουθίας του πνεύματος στην κοινή ανάσταση.
Οι εορτές είναι πια θριαμβικές.
Είμαστε σεμνοί και εκστατικοί αποδέκτες του Ελέους και της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Το Καλοκαίρι, όταν η συνείδηση της αναστάσιμης ζωής έχει καρποφορήσει στα πεδία της αγιότητας, οι εορτασμοί μετατρέπονται σε πνευματική πανδαισία.

Οι Ύμνοι είναι πάντοτε ταυτόχρονα και ευχαριστιακοί και δοξαστικοί.
Δεν υπάρχει ευχαριστία που να μην εμπεριέχει δοξολογία, ούτε αντίστοιχα δοξολογία, που δεν εκφράζει και ευχαριστία. Όχι απαραίτητα λεκτικά, μα εννοιολογικά.

Τα έντονα συναισθήματα που αποδίδουν οι ύμνοι, ευλόγως πλημμυρίζουν την ψυχή και αλληλοκαλύπτονται. 

Ωστόσο, ευχαριστούμε τον Θεό για όσα μας παρέχει, για όσα δεχόμαστε από τα χέρια Του, την συγχώρηση, την αγάπη, την κοινωνία.., Τον δοξολογούμε όμως γι΄ αυτό που ΕΙΝΑΙ.
Όλα τα θαυμάσια Του, υπ-άρχουν, υφ-ίστανται. Εκείνος, ΕΙΝΑΙ.

Στην ωριμότητα του Καλοκαιριού, ο ήλιος και η θάλασσα, το αγέρι του βουνού, η σιωπή της ανατολής, τα τραγούδια και οι μυρωδιές που μας κυκλώνουν, όλα ευλογημένα γύρω μας στην ταπεινή ύπαρξη τους, ανταποκρίνονται στην εσωτερική μας ανάταση, συναινούν στην πληθωρικότητα, την αναγκαιότητα έκφρασης του δέους και της αυθόρμητης ομολογίας πίστεως, που διαστέλλονται στην ψυχή μας και αναζητούν πνευματική διέξοδο.   

Τέτοια είναι η Καλοκαιρινή δοξολογία – δοξολογία γεμάτη με ευχαριστίες, γιατί βιώνουμε την αλήθεια, πως ο Θεός ΕΙΝΑΙ και μας καλεί ξανά κοντά Του, ΕΙΝΑΙ και μας περιμένει με ανοιχτή την πατρική αγκαλιά, ΕΙΝΑΙ και μας δέχεται κοινωνούς της μεγάλης Του δόξας.

Όσο προχωρεί το καλοκαίρι, τόσο επιτείνεται η αίσθηση της εσωτερικής, της πηγαίας δοξολογίας, που αναβλύζει από την συγκίνηση του εορτασμού.
Μυστική ετοιμασία για τον Δεκαπενταύγουστο,  που είναι το κεντρικό γεγονός, η Ψυχή του Καλοκαιριού.
Ο άνθρωπος, αναστημένος, εξαγιασμένος, ευχαριστεί, δοξολογεί, όμως οφείλει κάτι ακόμα στον Θεό του. 

«Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες.. », οι πιστοποιημένοι άγιοι εκπρόσωποι της ανθρωπότητας, τιμούν την Θεοτόκο στην Κοίμηση της και Την παραδίδουν στον Υιό Της.

Η Γη, αποδίδει (στην πληρέστερη έννοια της λέξης) «την ωραιότητα της παρθενίας και το υπέρλαμπρον της αγνείας.. » της Παναγίας Μητέρας όλων μας, στους Ουρανούς.

Πληρότητα, χωρίς κορεσμό. Απολυτότητα, χωρίς όρια. Κοινωνία, χωρίς ηθμούς.

Η Παναγία πάντοτε παρούσα κοντά μας, σκέπη και αντίληψη των στερημένων, αλλά και Βασίλισσα των Αγγέλων…

Το Καλοκαίρι, μπορεί να στραφεί προς τη δύση του.

Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου –μετά την θερμή πληρότητα της καλοκαιρινής έξαρσης- ακολουθεί φορτισμένο με την αναγκαιότητα μιας πλούσιας νυχτερινής σιωπηλής προσευχής.

Το φεγγάρι του, είναι το πιο φωτεινό, το πιο ώριμο όλου του χρόνου…

Δηλωτικό της ωριμότητας της σιωπής.

Η μέρα, ο χρόνος, η ζωή, διατηρούν πάντα τις αντιστοιχίες τους.

Οι κοσμικοί κύκλοι ολοκληρώνονται και κλείνουν. 

Είναι η ώρα της αποτίμησης.

Αίσθηση περιστολής, συγκέντρωση, αποδοχή, αφομοίωση και προσευχή.

Δεν είχαμε πρόσωπο συγκροτημένο κι αποκτήσαμε καθαρότητα ψυχής.

Ήμασταν αδύναμοι, τυφλοί, παράλυτοι κι ενωθήκαμε στο σώμα του Χριστού.

Ήμασταν αυτοεξόριστοι στο εγώ μας και συνεορτάσαμε την πανανθρώπινη κοινωνία στη σχέση μας με τον Θεό.

Όσοι για τον οποιοδήποτε λόγο δεν συμμετείχαμε σε όλα αυτά και αφήσαμε κι αυτό το καλοκαίρι να περάσει από τη μικρή ζωή μας χωρίς νόημα, χωρίς αλήθεια και ψυχή, ας στραφούμε τώρα μπροστά.

Την 1η Σεπτεμβρίου αρχίζει ο κύκλος του νέου εκκλησιαστικού έτους.

Μπορούμε να κάνουμε από σήμερα, αρχή μεταστροφής του νου, «αρχή μετανοίας».  

Μ. Σ. Ψαράς

Έντυπη δημοσίευση, στην περιοδική έκδοση του Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου, «Αρχαγγέλων Λόγος» - Καλοκαίρι 2014, τεύχος 15^ο.

                                                              

Share