"Η ποίηση του Λειβαδίτη.. "

Τάσος Λειβαδίτης: Για την ποίηση, τους ποιητές, το ποίημα

από το "Απάνθισμα" του Γιώργου Δουατζή

… Ω Ποίηση εσύ, ελάχιστε, θνητέ σπόρε

του αιώνιου χρόνου.

… Η ποίηση – ένας τρόπος

για να πεθαίνεις όλο και πιο δύσκολα κάθε μέρα…

… και πεθαίνουμε τέλος, άγνωστοι

στην πιο σκοτεινή γωνιά του ποιήματος.

… σαν τη μουσική που αναζητάει στο άπειρο

αυτό που η ποίηση αποσιωπά εδώ στη γη.

… σαν τον ποιητή - που του αρκεί λίγος ύπνος

για να ξαναγίνει αθώος

… ή σαν τον ωραίο ποιητή που γίνεσαι όταν

δεν έχεις τίποτ’ άλλο στον κόσμο.

… ή όπως αυτοί που οι εφημερίδες τους γράφουν συνήθως

στους εξαφανισθέντες – και περιπλανιούνται μες στ’ άγραφα ποιήματα

των ποιητών που πέθαναν νωρίς.

… θυμηθείτε μια λεπτομέρεια: είμαι θαμμένος στον κήπο

κι ούτε έγραψα ποτέ ποιήματα – απλώς προσπάθησα να σχεδιάσω

ένα όνειρο πάνω στην άμμο της λησμονιάς.

… κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο

θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω…

… Η ζωή δεν έχει έλεος σαν τα παιδιά, ούτε φιλίες σαν την ποίηση.

Κι ο κόσμος μοιάζει της μητέρας μου: αγαπημένος και χαμένος για πάντα.

… αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση

σαν την αθανασία των ποιητών.… τα βράδια, όταν ταξινομώ τα ποιητικά μου

κείμενα μέσα στην αθανασία του ύπνου μου.

… οι ποιητές κοιμούνται σαν τους κλέφτες, με το αυτί τεντωμένο στην

άγνωστη λέξη.

… κι η ποίηση είναι η νοσταλγία για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε

μες στ’ όνειρο…

… χέρια μου, δε σας είχα ποτέ δικά μου, όπως τα λόγια του ο ποιητής…

… κάποτε θα πω λόγια συναρπαστικά σαν ένα ποίημα

που δεν γράφτηκε ακόμα…

… γιατί κι η ποίηση είναι σαν μια εξομολόγηση αργά τη νύχτα, σ’ ένα

πρόσωπο που άξαφνα πέθανε - και εμείς συνεχίζουμε να του μιλάμε.

… Φτωχοί που περνάνε στους δρόμους, κρύβοντας στα φαρδιά

ξεχειλωμένα πανωφόρια τους κάποιον ποιητή,

που τον αρνήθηκε η τύχη ή τον ξεγέλασαν οι περιστάσεις,

αλλά που τους χαρίζει καμιά φορά τα πιο ωραία τους δάκρυα.

Οι ποιητές γυρίζουν ανάμεσά μας.

… Δε φοβάμαι παρά μόνο τον Θεό – εκτός κι αν τον υπηρετώ.

Και την Ποίηση – ακόμα κι όταν την υπηρετώ.

… Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.

Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ – αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

… Η νύχτα είναι μια φωτισμένη πολιτεία που τη λυμαίνονται οι αλήτες

και οι ποιητές…

… Και μόνον η ποίηση δεν είναι το ταξίδι, αλλά ο πικρός γυρισμός.

… στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα.

… Κι ίσως ολόκληρη η ποίηση να είναι αυτή η απάντηση που δεν

ακούστηκε και την συμπλήρωνε ο στεναγμός του αγέρα

κι η απαλή ερημιά του φεγγαριού.

Ένα σπίτι για να γεννηθείς - ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις

- ένας στίχος για να κρυφτείς

κι ο κόσμος για να πεθάνεις.

http://frear.gr/?p=8076

epil-par[2φΑ]

Share