Anthony Bloom
Από
το βιβλίο «Ευάλωτος Θεός»
Υπάρχει
ένα παλιό γνωμικό που λέει ότι ο Θεός μπορεί να μπει σε οποιοδήποτε βασίλειο,
φθάνει να βρεθεί ένας άνθρωπος να Του ανοίξει την πόρτα.
Σε
στιγμές πάλης, σε στιγμές έντασης, όταν δεν έχουμε λόγια να πούμε, ούτε ξέρουμε
τι να κάνουμε, μπορούμε να καθίσουμε εν ησυχία, να στραφούμε προς τον Κύριο και
να πούμε «Κύριε, πιστεύω, έλα και φέρε την ειρήνη Σου» και να συνεχίσουμε να
προσευχόμαστε εν μέσω της θύελλας, εν μέσω της διαμάχης, εν μέσω του τρόμου.
Να
προσευχόμαστε στον Κύριο, που είναι ο Κύριος της καταιγίδας, όπως είναι και
Κύριος της ειρήνης, να έρθει και να σκορπίσει τη δική Του ειρήνη, όπως έκανε
στην Τιβεριάδα, όταν διέταξε τα κύματα να καταπαύσουν και τον άνεμο να
σιωπήσει.
Αυτή
είναι η δική μας κλήση: μας αποστέλλει ως φως στο σκοτάδι, πλήρεις θείας ελπίδας,
εκεί όπου δεν υπάρχει ελπίδα· σαν το αλάτι εκεί που υπάρχει σήψη.
Η
θέση μας ως Χριστιανών, δεν είναι μόνο μέσα στην ασφάλεια των χριστιανικών μας
κοινοτήτων, αλλά και μέσα στη θύελλα που πρέπει να κοπάσει· στην καρδιά της σήψης
που πρέπει να αναχαιτιστεί· στην καρδιά της απόγνωσης, εκεί που πρέπει να
μεταφέρουμε την ελπίδα που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη ελπίδα.
Φως
που σχίζει τα σκοτάδια, να ποια είναι η κλήση μας και η μορφή που βλέπουμε στην
Κανά της Γαλιλαίας, τόσο ήσυχη και ειρηνική, είναι ανοικτή προς όλες τις
τραγωδίες του κόσμου, προς όλα τα γεγονότα, και μεγάλα και μικρά, από αυτά που
συμβαίνουν σε μια οικογένεια μέχρι μια διεθνή σύγκρουση.
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου